Ĉiuj fuĝas, ĉiuj forkuras, kvazaŭ sovaĝa besto venus inter ilin.
REĜO SKULE
Jes, ĉiuj fuĝas — (kun ekkrio el ĝojo) Ha! ne gravas; — ni estas savitaj; vidu, vidu, — la ĉerko de reĝo Olaf staras meze en la reĝa korto!
PÅL FLIDA
La ĉerko de reĝo Olaf!
BÅRD BRATTE
Jes, je la ĉielo, — jen ĝi staras!
REĜO SKULE
La kanonikoj al mi estas fidelaj; tian bonan agon ili neniam antaŭe faris!
BÅRD BRATTE
Aŭdu; sonoriĝas al tingo.
REĜO SKULE
Nun mi do leĝe honoriĝos.
PETER
(venas de dekstre) Surprenu la reĝan mantelon; nun la sankta ĉerko staras ekstere.
REĜO SKULE
Do vi savis la regnon por mi kaj vi; kaj dekoble ni danku la piajn kanonikojn, ke ili cedis.
PETER
La kanonikojn, mia patro; — al ili vi neniun dankon ŝuldas.
REĜO SKULE
Ĉu ne ili vin helpis?
PETER
Ili anatemis ĉiun, kiu kuraĝis tuŝi la sanktaĵon.
REĜO SKULE
Do la ĉefepiskopo! Fine li do cedis.
PETER
La ĉefepiskopo anatemis pli forte ol la kanonikoj.
REĜO SKULE
Ho, mi vidas, ke mi daŭre havas fidelajn virojn. Vi staris ĉi tie timemaj kaj cedis, Vi, kiuj devus esti al mi plej proksimaj, — kaj tie malsupre en la amaso mi havas tiujn, kiuj kuraĝis preni sur sin tian grandan pekon pro mi.
PETER
Eĉ ne unu fidelan viron vi havas, kiu kuraĝis preni la pekon sur sin.
REĜO SKULE
Ĉiopova Dio, ĉu okazis miraklo; — kiu elprenis la sanktaĵon?
PETER
Mi, mia patro!
REĜO SKULE
(kun ekkrio) Vi!
LA HOMOJ
(retiras sin eviteme) Preĝeja rabisto!
(Pål Flida, Bård Bratte kaj kelkaj aliaj eliras.)
PETER
La ago estis farenda. La fideleco de neniu homo estas fidinda antaŭ ol vi estos leĝe honorita. Mi petis, mi petegis al la kanonikoj, nenio helpis. Tiam mi rompis la preĝejan pordon; neniu kuraĝis sekvi min. Mi saltis sur la ĉefaltaron, kaptis la tenilon kaj kontraŭmetis la genuojn; estis kvazaŭ mistera potenco donis al mi pli ol homajn fortojn. La ĉerko malfiksiĝis, mi tiris ĝin post mi malsupren laŭ la preĝeja planko, dum la anatemo kraketadis kiel ŝtormo alte supre sub la volboj; mi tiris ĝin el la preĝejo, ĉiuj fuĝis kaj retiris sin for de mi; je veno meze en la reĝa korto, la tenilo rompiĝis; jen ĝi estas. (Tenas ĝin supre)
REĜO SKULE
(silenta, terurfrapita) Preĝejrabisto!
PETER
Por vi; por via granda reĝa penso! Sed vi volas forviŝi la pekon.; ĉio malbona vi volas forviŝi. Venos lumo kaj paco kun vi; brila tago leviĝos sur la landon; — kio do gravas, se ventega nokto antaŭiris?
REĜO SKULE
Lumis kvazaŭ sanktula suno ĉirkaŭ via kapo, kiam via patrino venis kun vi; — kaj nun ŝajnas al mi, ke mi vidas la anatemon fulmi.
PETER