Kaj nun antaŭen, du kaj du, — unu militisto kaj unu kanoniko —
ALIA KANONIKO
(sidanta sur arbostumpo malantaŭ la ceteraj) Mi prenas reĝon Skule.
REĜO SKULE
Ĉu vi scias la vojon?
LA KANONIKO
La vastan vojon.
LA UNUA KANONIKO
Rapidu; ni disiĝu laŭ diversaj vojetoj, kaj kolektiĝu antaŭ la monaĥeja pordego.
(Ili foriras inter la arboj dekstre; la nebulo maldensiĝas, kaj la kometo montras sin ruĝe brila en la nebuleta aero.)
REĜO SKULE
Peter, mia filo —! (ekpaŝas malantaŭen) Ha, jen la ardanta glavo sur la ĉielo!
LA KANONIKO
(sidanta malantaŭ li sur la arbostumpo) Kaj jen mi!
REĜO SKULE
Kiu estas vi?
LA KANONIKO
Malnova konatulo.
REĜO SKULE
Pli pala viro mi neniam vidis.
LA KANONIKO
Sed vi ne konas min.
REĜO SKULE
Estas vi, kiu volas akompani min al Elgisetro.
LA KANONIKO
Estas mi, kiu volas akompani vin al la reĝa seĝo.
REĜO SKULE
Ĉu tion vi povas?
LA KANONIKO
Mi povas, se vi mem volas.
REĜO SKULE
Kaj per kiu rimedo?
LA KANONIKO
Per la rimedo, kiun mi antaŭe uzis; — mi volas konduki vin sur altan monton, kaj montri al vi ĉiujn glorojn de la tero.
REĜO SKULE
Ĉiujn glorojn de la tero mi antaŭe vidis en tentantaj revoj.
LA KANONIKO
Estis mi, kiu donis al vi tiujn revojn.
REĜO SKULE
Kiu estas vi?
LA KANONIKO
Sendito de la plej maljuna tronpretendanto en la mondo.
REĜO SKULE
De la plej maljuna tronpretendanto en la mondo?
LA KANONIKO
De la unua jarlo, kiu ekstaris kontraŭ la plej grandan regnon, kaj kiu fondis regnon mem, kiu staros ĝis la tago de la lasta juĝo!
REĜO SKULE
(kriante) Episkopo Nikolas!
LA KANONIKO