REĜO SKULE
(rigardas supren) Dio, mi estas malriĉa viro, mi havas nur mian vivon por doni; sed prenu ĝin, kaj savu la grandan reĝan penson de Håkon. Jen nun, donu al mi vian manon.
PETER
Jen mia mano, patro.
REĜO SKULE
Kaj ne timu por tio, kio nun venos.
PETER
Ne, patro, mi ne timas, kiam mi iras kune kun vi.
REĜO SKULE
Pli sekuran vojon ni du neniam iris kune. (Li malfermas la pordon; la urbanoj staras amase ekstere kun levitaj armiloj.) Jen ni estas; ni venas libervole; sed ne haku lian vizaĝon.
(Ili iras eksteren, manon en mano; la pordego alglitas.)
VOĈO
Ne celumu, ne ŝparu; — haku ilin kie ajn!
VOĈO de REĜO SKULE
Malhonore estas agi tiel al estroj!
(Mallonga armilbruo; poste pezaj faloj; momenton ĉio fariĝas silenta.)
VOĈO
Ili estas mortaj, ambaŭ! (La reĝa korno aŭdiĝas.)
ALIA VOĈO
Jen venas reĝo Håkon kun sia hirdo!
LA AMASO
Saluton, Håkon Håkonsson; nun vi ne plu havas malamikojn!
GREGORIUS JONSSON
(haltas ĉe la mortintoj) Mi tamen venis tro malfrue! (iras en la monaĥejan korton)
DAGFINN BONDE
Malfeliĉe por Norvegio, se Vi estus pli frue veninta! (elkrias) Enen ĉi tie, reĝo Håkon!
HÅKON
(hezitante) La korpo ĝene baras la vojon!
DAGFINN BONDE
Se Håkon Håkonsson volas antaŭen, li devas iri trans la korpon de Skule Bårdsson!
HÅKON
En la nomo de Dio do! (tretas trans la korpon, kaj envenas)
DAGFINN BONDE
Fine Vi povos iri al la reĝa tasko kun liberaj manoj. Tie interne Vi havas tiujn, kiujn vi amas; en Nidaros la paco estas sonorigata en la landon, kaj tie li kuŝas, kiu estis al Vi la plej kontraŭa el ĉiuj.
HÅKON
Ĉiuj juĝis lin malĝuste; estis enigmo pri li.
DAGFINN BONDE
Enigmo?
HÅKON
(kaptas lian brakon, kaj diras malrapide:) Skule Bårdsson estis de Dio elpelito sur la tero; tio estis la enigmo pri li.
(La kantado de la virinoj sonas pli laŭte el la kapelo; ĉiuj sonoriloj daŭre sonoras en Nidaros.)
Kurteno