RANK (ĉe la pordo). Laŭ mia percepto; sed mi do eraris.
NORA. Jes, neniu rajtas admiri min en mia pompo antaŭ morgaŭ.
HELMER. Sed kara Nora, vi aspektas vere streĉita. Ĉu vi tro multe ekzercis?
NORA. Ne, mi ankoraŭ tute ne ekzercis.
HELMER. Estos tamen necese –
NORA. Jes, estos tute necese, Torvald. Sed mi neniel progresas sen via helpo; mi ĉion tute forgesis.
HELMER. Nu, ni baldaŭ refreŝigu ĉion.
NORA. Jes, vi devas helpi min, Torvald. Promesu al mi! Ho, mi tiom timas. La grandan festenon —. Vi devas dediĉi vin tute por mi ĉi-vespere. Eĉ ne etan bankaferon; eĉ ne plumon en la mano. Do? Ĉu ne, kara Torvald?
HELMER. Mi promesas; hodiaŭ vespere mi estos tute je via dispono, — vi senhelpa etulino. — Hm, jen, unue ion — (iras al la pordo de la antaŭĉambro)
NORA. Kion vi volas rigardi tie?
HELMER. Nur vidi ĉu venis letero.
NORA. Ne, ne; ne faru, Torvald!
HELMER. Kion do?
NORA. Torvald, mi petas vin; estas neniu.
HELMER. Permesu al mi rigardi. (volas iri)
(Nora, ĉe la piano, frapas la unuajn taktojn de la Tarantelo)
HELMER (ĉe la pordo, haltas). Aha!
NORA. Mi ne povas danci morgaŭ, se mi ne ekzercos kun vi.
HELMER (iras al ŝi). Ĉu vi vere estas tiom timema, kara Nora?
NORA. Jes, ege timema. Lasu min ekzerci nun tuj; ankoraŭ estas tempo antaŭ la manĝo. Jen, sidigu vin kaj ludu por mi, kara Torvald; korektu min; donu instrukcion, kiel vi kutimas.
HELMER. Volonte, tre volonte, ĉar vi deziras.
(Li eksidas ĉe la piano)
NORA (prenas la tamburinon el la skatolo, kaj ankaŭ longan, multekoloran ŝalon, per kiu ŝi rapide drapiras sin; post salto mezen sur la plankon ŝi staras tie kaj vokas). Ludu nun por mi! Nun mi volas danci!
(Helmer ludas kaj Nora dancas; doktoro Rank staras apud la piano malantaŭ Helmer, rigardante)
HELMER (ludante). Malpli rapide, — malpli rapide.
NORA. Mi ne povas alimaniere.
HELMER. Ne tiel impete, Nora!
NORA. ĝuste tiel devas esti.
HELMER (haltas). Ne, ne, tio tute ne taŭgas.
NORA (ridas, kaj svingas la tamburinon). Ĉu mi ne diris tion al vi?
RANK. Permesu al mi ludi por ŝi.
HELMER (ekstaras). Jes, vi faru; kaj mi povos pli bone instrukcii ŝin.
(Rank sidigas sin ĉe la piano kaj ludas; Nora dancas pli kaj pli sovaĝe. Helmer prenis pozicion apud la forno, kaj ofte direktas al ŝi rimarkojn por korekti ŝin; ŝi ŝajne ne aŭdas tion; ŝia hararo malligiĝas kaj falas sur ŝiajn ŝultrojn; ŝi ne atentas tion, sed daŭrigas la dancadon. Sinjorino Linde envenas)
LINDE (staras konsternita ĉe la pordo). Oj!
NORA (dum la danco). Jen amuzo, Kristine.
HELMER. Sed kara, inda Nora, vi ja dancas kvazaŭ estus por savo de la vivo.
NORA. Vere ja estas!
HELMER. Rank, ĉesu; tio estas ja pura frenezaĵo. Ĉesu, mi diras.
(Rank ĉesas ludi, kaj Nora subite haltas)
HELMER (al ŝi). Tion mi neniam kredus. Vi ja forgesis ĉion, kion mi instruis al vi.
NORA (forĵetas la tamburinon). Jen vi mem vidas.
HELMER. Do, jen instruo estas bezonata.
NORA. Jes, vi vidas kiom necese estas. Vi devas instrui min ĝis la fino. Ĉu vi tion promesas al mi, Torvald?
HELMER. Vi povas fidi pri tio.
NORA. Vi ne devas, hodiaŭ nek morgaŭ, zorgi pri io alia krom mi; vi ne malfermu leteron, — ne malŝlosu la leterskatolon –
HELMER. Aha, ankoraŭ la timo pro tiu homo –
NORA. Jes, jes ja, ankaŭ tio.
HELMER. Nora, mi vidas de via konduto, ke jam kuŝas letero de li.
NORA. Mi ne scias; mi opinias ke jes; sed vi ne legu ion tian nun; nenio malbela devas entrudi sin inter ni antaŭ ol ĉio atingis la finon.