HELMER. Kiel oni nomas tiujn birdetojn, kiuj ĉiam malŝparas monon?
NORA. Jes, jes, monludantojn; mi ja scias. Tamen ni faru kiel mi diras, Torvald; kaj mi havos tempon por pripensi kion mi pleje bezonas. Ĉu ne estas tre saĝe? Ĉu?
HELMER (ridetante). Certe estas; kondiĉe ke vi vere kapablus reteni la monon, kiun mi al vi donas, kaj vere aĉetus ion por vi mem. Sed foje ĝi malaperas en la mastrumado, kaj foje ĝi forflirtas por aliaj superfluaj aĉetoj, kaj jen mi devas denove elspezi.
NORA. Tamen, Torvald –
HELMER. Vi ne povas nei, mia kara Nonja. (metas la brakon ĉirkaŭ ŝian talion) La ludanta birdo estas dolĉa; sed ĝi forludas tre multe da mono. Estas nekredeble multekoste por edzo teni ludbirdon.
NORA. Fi, kial vi diras tion? Mi vere ŝparas ĉion, kion mi kapablas.
HELMER (ridetas). Jes, trafa diraĵo. Ĉion kion vi kapablas. Sed vi tute ne kapablas.
NORA (kantetas kaj ridetas silente kontenta). Mmm, se vi nur scius kiom da elspezoj ni alaŭdoj kaj sciuroj havas, Torvald.
HELMER. Vi estas stranga etulino. Tute sama kia estis via patro. Vi ĉirkaŭflaras ĉie por havigi al vi monon; sed tuj kiam vi havigis ĝin, ĝi kvazaŭ malaperas inter viaj manoj; vi neniam scias, kie vi elspezis la monon. Nu, oni devas akcepti vin, kia vi estas. Kuŝas en la sango. Ja, ja, ja, tio estas hereda, Nora.
NORA. Ha, mi dezirus, ke mi estus heredinta multajn el la kvalitoj de paĉjo.
HELMER. Kaj mi ne dezirus vin alia ol ĝuste kia vi estas, mia dolĉa, eta kantalaŭdo. Sed aŭskultu; suspekto sin prezentas. Vi aspektas hodiaŭ tiel — tiel — nu kiel mi nomu tion? — tiel ruzeta –
NORA. Mi, ĉu?
HELMER. Jes vere vi aspektas. Rigardu min fikse en la okulojn.
NORA (rigardas lin). Nu?
HELMER (minacas per la fingro). Ĉu eble la eta frandemulino ekscesis en la urbo hodiaŭ?
NORA. Ne, kial vi pensas tiel?
HELMER. Ĉu eble la frandemulineto vere ne faris kromviziton al la sukeraĵisto?
NORA. Ne, mi certigas al vi, Torvald.
HELMER. Ne lipis iom da konfitaĵo?
NORA. Ne, tute ne.
HELMER. Eĉ ne gustumis makaronon aŭ du?
NORA. Ne, Torvald, mi vere certigas al vi.
HELMER. Nu, nu, nu; kompreneble mi nur ŝercas.
NORA (iras al la dekstra tablo). Mi vere ne ekpensus agi kontraŭe al vi.
HELMER. Ne, mi scias ja tion; kaj vi ja promesis al mi. (proksimiĝas) Nu, tenu viajn etajn Julsekretojn por vi mem, mia kara Nora. Ili certe malkaŝiĝos en la vespero ĉe la eklumigita Jularbo.
NORA. Ĉu vi memoris inviti doktoron Rank?
HELMER. Ne. Sed ne estas necese; estas ja memkompreneble, ke li manĝos kune kun ni. Cetere mi invitos lin, kiam li alvenos antaŭtagmeze. Bonan vinon mi mendis. Nora, vi ne povas imagi kiom mi antaŭĝuas la vesperon.
NORA. Ankaŭ mi. Kaj kiom la infanoj ĝojegos, Torvald.
HELMER. Ho, estas grandioze pripensi, ke oni havas sekuran, solidan oficon; ke oni havas abundan enspezon. Estas ĝuiga penso, ĉu ne?
NORA. Ho jes, estas mirinde!
HELMER. Ĉu vi memoras pasintan Julon? Dum tutaj tri semajnoj antaŭe vi enfermis vin en via ĉambro ĉiun vesperon ĝis malfrue post meznokto por fari florojn por la Jularbo kaj ĉiujn aliajn mirindaĵojn, per kiuj vi volis surprizi nin. Hu, estis la plej enuiga tempo, kiun mi iam travivis.
NORA. Kontraŭe mi tute ne enuis.
HELMER (ridetante). Sed la rezulto estis milde dirite iom modesta, Nora.
NORA. Nu, nu; jen vi denove incitetas min pri tio. Ĉu mi kulpus pri tio, ke la kato envenis kaj disŝiris ĉion?
HELMER. Certe ne, mia kompatinda Nonja. Vi plej volonte emis ĝojigi nin ĉiujn, kaj tio estas la ĉefa afero. Sed estas bone, ke tiu tempo de malriĉeco estas pasinta.
NORA. Ho jes, estas vere ĝojige.
HELMER. Nun mi ne bezonas sidi ĉi tie sola kaj enui; kaj vi ne bezonas turmenti viajn benitajn okulojn kaj viajn etajn, delikatajn manojn.
NORA (manklakas). Ne, ĉu ne, Torvald, tion ni ne plu bezonas? Ho kiel mirinde bone estas tion aŭdi! (prenas lian brakon) Nun mi konfidu al vi kiel mi intencas ĉion aranĝi, Torvald. Tuj post la Jultagoj — (oni sonorigas) Ha! sonoras! (ordigas iom en la sidĉambro) Iu venos. Nu do, ĉagrene!
HELMER. Por vizitoj mi ne estas hejme; memoru tion.
ĈAMBRISTINO (ĉe la enireja pordo). Sinjorino, venas fremda virino.
NORA. Enlasu ŝin.
ĈAMBRISTINO (al Helmer). Kaj la doktoro venis samtempe.
HELMER. Li iris rekte en mian ĉambron, ĉu?
ĈAMBRISTINO. Jes, li tien iris.
(Helmer iras en sian ĉambron. La ĉambristino enlasas sinjorinon Linde, kiu estas vojaĝvestita, kaj fermas post ŝi)
LINDE (sinĝena kaj iom hezitanta). Bonan tagon, Nora.
NORA (necerta). Bonan tagon.
LINDE. Vi eble ne rekonas min.
NORA. Ne; mi ne scias — nu jes, ŝajnas al mi — (ekkrias) Sed? — Kristine? Ĉu efektive estas vi?