LINDE. Kontraŭ mia scio, Krogstad. Nur hodiaŭ mi eksciis, ke estas vi, kiun mi anstataŭos en la banko.
KROGSTAD. Mi kredas vin, ĉar vi tion diras. Sed nun, kiam vi scias, ĉu vi ne retiras vin?
LINDE. Ne; ĉar tio neniel utilus al vi.
KROGSTAD. Utilus, utilus —; mi tion tamen farus.
LINDE. Mi lernis agi prudente. La vivo kaj la akra, amara neceso instruis tion al mi.
KROGSTAD. Kaj la vivo instruis al mi ne fidi malplenajn frazojn.
LINDE. Do la vivo instruis al vi ion tre saĝan. Sed fidi al agoj vi tamen devas?
KROGSTAD. Al kio vi aludas?
LINDE. Vi diris, ke vi staras kiel ŝiprompito sur vrako.
KROGSTAD. Mi havis bonajn kialojn por tion diri.
LINDE. Ankaŭ mi sidas kiel ŝiprompita virino sur vrako. Neniun por funebri, kaj neniun por prizorgi.
KROGSTAD. Vi mem elektis.
LINDE. Mi tiam ne havis elekton.
KROGSTAD. Nu, kaj kio pli?
LINDE. Krogstad, ĉu eble ni du ŝiprompitoj povus transiri unu al la alia?
KROGSTAD. Kion vi sugestas?
LINDE. Du sur unu vrako staras pli sekure ol unuope sur du.
KROGSTAD. Kristine!
LINDE. Kial, laŭ via supozo, mi venis al la urbo?
KROGSTAD. Ĉu eblus ke vi havus penson pri mi?
LINDE. Mi devas labori, se mi povu elteni la vivon. Ĉiujn miajn vivtagojn, tiom longe kiom mi memoras, mi laboris; kaj tio estis mia plej kontentiga kaj sola plezuro. Sed nun mi staras tute sola en la mondo, tiel terure malplena kaj forlasita. Labori nur por si mem ne donas ian plezuron. Krogstad, havigu al mi iujn kaj ion por kiuj labori.
KROGSTAD. Tion mi ne fidas. Estas nenio alia krom ekzaltita virina grandanimeco, kiu eliras oferi sin mem.
LINDE. Ĉu vi iam konstatis, ke mi estas ekzaltita?
KROGSTAD. Ĉu vi efektive povus fari tion? Diru al mi, — ĉu vi estas plene informita pri mia pasinteco?
LINDE. Jes.
KROGSTAD. Kaj ĉu vi scias, kiel ĉi tie oni rigardas min?
LINDE. Antaŭ nelonge vi donis al mi la impreson, ke kun mi vi estus fariĝinta alia homo.
KROGSTAD. Pri tio mi estas certa.
LINDE. Ĉu ne eblus ankoraŭ?
KROGSTAD. Kristine; — tion vi diras tute intence! Jes, vi faras. Mi vidas tion laŭ via esprimo. Ĉu vi do efektive kuraĝas?
LINDE. Mi bezonas iujn, por kiuj esti patrino; kaj viaj infanoj bezonas patrinon. Ni du bezonas unu la alian. Krogstad, mi fidas je via baza kerno; — kune kun vi mi ĉion kuraĝas.
KROGSTAD (prenas ŝiajn manojn). Dankon, dankon, Kristine; — nun mi montru, ke mi scipovu restarigi min ankaŭ en la okuloj de aliuloj. — Ho, sed mi forgesis –
LINDE (aŭskultas). Ts! La Tarantelo! Foriru, foriru!
KROGSTAD. Kial? Kio estas?
LINDE. Vi aŭdas la dancon tie supre? Kiam ĝi estos finita, ni povos atendi ilin.
KROGSTAD. Nu ja, mi foriros. Ĉio estas ja vana. Kompreneble vi ne scias pri la paŝo, kiun mi faris kontraŭ Helmer.
LINDE. Jes, Krogstad, mi scias pri ĝi.
KROGSTAD. Kaj tamen vi kuraĝus?
LINDE. Mi bone komprenas al kia ago malespero povas peli homon kiel vi.
KROGSTAD. Ho, se mi povus igi tion nefarita!
LINDE. Tion vi povus; ĉar via letero ankoraŭ kuŝas en la skatolo.
KROGSTAD. Vi estas certa?
LINDE. Tute certa; sed –
KROGSTAD (rigardas ŝin esplore). Ĉu tiel por kompreni? Vi volas savi vian amikinon je kiu ajn prezo. Diru malkaŝe. Ĉu tiel estas?
LINDE. Krogstad; tiu kiu unu fojon vendis sin mem pro aliuloj, tion ne denove faros.
KROGSTAD. Mi repostulos mian leteron.
LINDE. Ne, ne.
KROGSTAD. Certe jes; kompreneble; mi atendas ĉi tie ĝis Helmer venos; mi diros al li, ke li redonu al mi mian leteron, — ke nur temas pri mia maldungo, — ke li ne legu ĝin.
LINDE. Ne, Krogstad, vi ne revoku vian leteron.