HELMER. Sed iam, Nora, — iam?
NORA. Kiel mi povas scii tion? Mi ja ne scias kio el mi fariĝos.
HELMER. Sed vi estas mia edzino, kiel vi estas kaj kiel vi restos.
NORA. Aŭskultu, Torvald; — kiam edzino forlasas la domon de sia edzo, tiel kiel mi nun faras, tiam, mi aŭdis, li estas laŭ la leĝo libera de ĉiuj devoj al ŝi. Ĉiuokaze mi liberigas vin de ĉiu ajn devo. Vi ne sentu vin ligita per io, same kiel mi ne volas esti ligita. Devas esti plena libereco ambaŭflanke. Jen, vi rericevas vian ringon. Donu al mi la mian.
HELMER. Ankaŭ tion?
NORA. Ankaŭ tion.
HELMER. Jen ĝi estas.
NORA. Tiel, jes. Nun do estas finite. Jen mi metas la ŝlosilojn. Pri la aferoj en la domo la servistinoj ĉion scias — pli bone ol mi. Morgaŭ, kiam mi estos forvojaĝinta, Kristine venos por paki la aĵojn, kiuj estas mia posedaĵo alportita de mia hejmo. Mi volas havi ilin postsenditaj.
HELMER. Finite; finite! Nora, ĉu vi neniam plu volas pensi pri mi?
NORA. Mi certe ofte pensos pri vi kaj pri la infanoj kaj pri la domo.
HELMER. Ĉu vi permesas, ke mi skribu al vi, Nora?
NORA. Ne, — neniam. Tion mi ne permesas.
HELMER. Ho, sed sendi al vi tamen vi permesas –
NORA. Nenion; nenion.
HELMER. — helpi vin, se vi bezonos.
NORA. Ne, mi diras. Mi akceptas nenion de fremduloj.
HELMER. Nora, — ĉu mi neniam povos esti pli ol fremdulo por vi?
NORA (prenas la valizon). Ak, Torvald, tiam la mirindaĵo devus okazi.
HELMER. Nomu al mi tiun mirindaĵon!
NORA. Tiam ambaŭ ni devus nin ŝanĝi tiel, ke —. Ho, Torvald, mi ne plu kredas pri io mirinda.
HELMER. Sed mi volas kredi je ĝi. Nomu ĝin! ŝanĝi nin tiel, ke?
NORA. Ke kunvivado inter ni du povu fariĝi geedzeco. Adiaŭ.
(ŝi eliras tra la antaŭĉambro.)
HELMER (sinkas sur seĝon ĉe la pordo kaj ĵetas la manojn antaŭ la vizaĝon). Nora! Nora! (rigardas ĉirkaŭen kaj stariĝas) Malplena. Ŝi ne plu estas ĉi tie. (Espero ekbrilas en li:) La mirindaĵo?!
(El malsupre oni aŭdas la bruon de pordo, kiu frape ŝlosiĝas.)