RANK (enirante, parolante al Helmer). Ne, ne; mi ne volas ĝeni; prefere mi eniru al via edzino. (fermas la pordon kaj rimarkas sinjorinon Linde) Pardonu, eble mi ĝenos ankaŭ tie ĉi.
NORA. Neniel. (prezentas) Doktoro Rank. Sinjorino Linde.
RANK. Nu tiel. Nomo, kiun oni ofte aŭdas en ĉi tiu hejmo. Mi kredas ke mi preterpasis vin, Sinjorino, en la ŝtuparo, kiam mi venis.
LINDE. Jes; mi supreniras malrapide; mi ne bone eltenas.
RANK. Aha, iom kaduka interne?
LINDE. Prefere trostreĉita.
RANK. Nenio alia? Do vi certe venis al la urbo por iom ripozi en la multaj festenoj?
LINDE. Mi venis por trovi laboron.
RANK. Ĉu tio estu efika rimedo kontraŭ troa streĉo?
LINDE. Oni devas vivi, sinjoro doktoro.
RANK. Jes, estas ja ĝenerala opinio, ke estas tiom necese.
NORA. Ho, ne troigu, doktoro Rank, — ankaŭ vi volas tamen vivi.
RANK. Certe jes, mi volas. Tiel mizera kiel mi estas, mi tamen deziras subiĝi plej longe la torturon. Estas same pri ĉiuj miaj pacientoj. Kaj tiel estas ankaŭ pri la morale infektitaj. ĝuste nun estas unu tia morale malsanuleja kandidato ĉe Helmer –
LINDE (mallaŭte). Aj!
NORA. Al kiu vi aludas?
RANK. Nu, estas iu juristo Krogstad, homo pri kiu vi nenion scias. Difektiĝis liaj karakterradikoj, Sinjorino. Sed eĉ li, kvazaŭ estus gravege, komencis paroli pri la neceso vivi.
NORA. Eh, pri kio volis li paroli kun Torvald?
RANK. Vere mi ne scias; mi aŭdis nur, ke estas io pri la Akciobanko.
NORA. Mi ne sciis ke Krog —, ke tiu juristo Krogstad havas rilaton kun la Akciobanko.
RANK. Sed jes, li estas iel dungita tie. (al sinjorino Linde) Mi ne scias, ĉu oni ankaŭ en via distrikto havas tiajn homojn, kiuj anhelante ĉirkaŭkuras por elflari moralan putradon, kaj poste enmetigi la koncernaton por observado en iun avantaĝan oficon. La sanaj devas rezignacie stari ekstere.
LINDE. Estas ja la malsanaj, kiuj pleje bezonas lokon interne.
RANK (ŝultrotiras). Jen ĝuste tio. Estas tiu konsidero, kiu faras el nia socio malsanulejon.
(Nora en siaj propraj pensoj, ekridas kaj frapas la manojn.)
RANK. Kial vi ridas pri tio? Ĉu vi funde scias kio estas la socio?
NORA. Ĉu mi zorgu pri tiu teda socio? Mi ridis pri io tute alia, — io ege amuza. — Diru, doktoro Rank, — ĉiuj kiuj nun estas dungitaj en la Akciobanko, estos nun dependaj de Torvald, ĉu ne?
RANK. Do estas tio, kion vi trovas tiom ege amuza?
NORA (ridetas kaj kantetas). Lasu al mi pri tio! Lasu al mi pri tio! (paŝas tien kaj reen sur la planko) Jes, vere estas ege amuze pensi, ke ni — ke Torvald ekhavis tiom da influo sur multajn homojn. (elprenas la saketon el la poŝo) Doktoro Rank, bonvolu etan makaronon.
RANK. Jen, jen; makaronojn. Mi kredis, ke tiuj estas malpermesitaj varoj ĉi tie.
NORA. Jes, sed tiuj estas kelkaj, kiujn Kristine donis al mi.
LINDE. Kio? Mi?
NORA. Nu, nu, nu; ne timiĝu. Vi ne povis scii, ke Torvald malpermesis tiaĵojn. Sciu ke li timas, ke ili malbeligos miajn dentojn. Sed pa, — unu fojon —! Ĉu ne, doktoro Rank? Bonvolu! (metas en lian buŝon makaronon) Kaj ankaŭ vi, Kristine. Kaj ankaŭ mi havu unu; nur etetan — aŭ eble du. (denove marŝas) Jes, nun vere mi estas senmezure feliĉa. Nun restas nur io sola, kion mi ege dezirus fari.
RANK. Nu? Kaj kio estas tio?
NORA. Estas io, kion mi ege ŝatus diri, kun Torvald aŭskultanta.
RANK. Kaj kial vi do ne povas tion diri?
NORA. Ne, mi ne kuraĝas, ĉar estas tro malbela.
LINDE. Malbela?
RANK. Nu ja, sekve ne estas konsilinde. Sed al ni vi ja povas —. Kio do estas tio, kion vi tiom ege ŝatus diri kun Helmer aŭskultanta?
NORA. Mi treege ŝatus diri: Diablo prenu!
RANK. Vi estas freneza!
LINDE. Sed Dio gardu, Nora!
RANK. Diru. Jen li estas.
NORA (kaŝas la saketon). Ts, ts, ts.
(Helmer kun surtuto sur la brako kaj ĉapelo en la mano venas el sia ĉambro)
NORA (al li renkonte). Nu, kara Torvald, vi liberiĝis de li?
HELMER. Jes, nun li foriris.
NORA. Permesu ke mi prezentu: Estas Kristine, kiu venis al la urbo.
HELMER. Kristine? Pardonu, sed mi ne scias –
NORA. Sinjorino Linde, kara Torvald, sinjorino Kristine Linde.
HELMER. Ah tiel. Supozeble infanjara amikino de mia edzino?