KROGSTAD. Bone. Mi sidis en la restoracio de Olsen kaj vidis vian edzon malsupreniri la straton –
NORA. Nu ja.
KROGSTAD. — kun virino.
NORA. Kaj kio pri tio?
KROGSTAD. Pardonu, ke mi demandas: Ĉu ne tiu virino estas sinjorino Linde?
NORA. Jes.
KROGSTAD. ĵus veninta urben?
NORA. Jes, hodiaŭ.
KROGSTAD. Ŝi estas ja via bona amikino?
NORA. Jes, ŝi estas. Sed mi ne komprenas –
KROGSTAD. Ankaŭ mi iam konis ŝin.
NORA. Mi scias.
KROGSTAD. Ehe? Vi scias pri tiu afero. Tion mi pensis. Do, permesu ke mi vin demandu rekte: Ĉu sinjorino Linde ricevos postenon en la Akciobanko?
NORA. Kial vi povas permesi al vi pridemandi min, sinjoro Krogstad, vi, kiu estas unu el la subuloj de mia edzo? Sed ĉar vi demandas, mi sciigu vin: Jes, sinjorino Linde estos dungata. Kaj estas mi, kiu pledis por ŝi, sinjoro Krogstad. Do nun vi scias.
KROGSTAD. Mi do kalkulis ĝuste.
NORA (iom paŝadas sur la planko). Hm, oni havas ja iometan influon, mi supozas. Kvankam oni estas virino, tio ne signifas, ke — Kiam oni staras en subula rilato, sinjoro Krogstad, oni devus vere esti singarda kaj ne ofendi iun, kiu — eh.
KROGSTAD. — kiu havas influon?
NORA. Jes ĝuste.
KROGSTAD (ŝanĝas tonon). Sinjorino Helmer, bonvolu uzi vian influon por mi.
NORA. Kion do? Al kio vi celas?
KROGSTAD. Bonvolu prizorgi, ke mi gardu mian subalternan postenon en la banko.
NORA. Kion tio signifu? Kiu intencas preni de vi vian postenon?
KROGSTAD. Ho, vi ne bezonas ludi nescion antaŭ mi. Mi bone komprenas, ke ne estos agrable por via amikino riski renkonti min; kaj nun mi ankaŭ komprenas, kiun mi danku por la decido forpeli min.
NORA. Sed mi certigas –
KROGSTAD. Nu jes, jes, rekte dirite: estas ankoraŭ tempo, kaj mi konsilas al vi, ke vi uzu vian influon por tion malhelpi.
NORA. Sed, sinjoro Krogstad, mi tute neniun influon havas.
KROGSTAD. Vere ne? ŝajnas al mi, ke vi mem ĵus diris –
NORA. Kompreneble tio ne signifus tion —. Mi! Kiel vi kredas, ke mi havus tian influon sur mia edzo?
KROGSTAD. He, mi konas vian edzon de la studentotagoj. Mi pensas ke la sinjoro bankdirektoro ne estas pli firma ol aliaj edzoj.
NORA. Se vi parolas malestime pri mia edzo, mi montros al vi la pordon.
KROGSTAD. Sinjorino estas kuraĝa.
NORA. Mi ne plu timas vin. Post novjartago mi baldaŭ liberiĝos el la afero.
KROGSTAD (pli sinrega). Aŭskultu nun, Sinjorino. Se fariĝos necese, mi batalos kvazaŭ por la vivo, por gardi tiun mian etan oficon en la banko.
NORA. Jes, aspektas ja tiel.
KROGSTAD. Ne estas nur por la enspezo; tiu eĉ plej malmulte gravas. Sed estas io alia —. Do, mi klarigu! Estas jena afero: Vi kompreneble scias same bone kiel ĉiuj aliaj, ke mi antaŭ kelkaj jaroj fariĝis kulpa pri ago malprudenta.
NORA. Mi kredas, ke mi ion tian aŭdis.
KROGSTAD. Ne fariĝis proceso; tamen tuj ĉiuj vojoj bariĝis por mi. Sekve mi komencis tiajn negocojn, pri kiuj vi scias. Al io mi devis kroĉi min; kaj mi rajtas diri, ke mi ne estas el la plej malbonaj. Sed nun mi devas liberigi min el tio. Miaj filoj kreskas; pro ili mi devas kiel eble regajni civitanan estimon. Tiu ofico en la banko estas kvazaŭ la unua ŝtupo por mi. Kaj nun via edzo volas piedfrapi min for de la ŝtuparo, tiel ke mi ree staru en la koto.
NORA. Sed pro Dio, sinjoro Krogstad, mi tute ne kapablas helpi vin.
KROGSTAD. Estas tial, ke vi ne volas; sed mi havas rimedojn por vin devigi.
NORA. Vi ne intencas diri al mia edzo, ĉu? ke mi ŝuldas monon al vi?
KROGSTAD. Hm, se mi tamen al li dirus?
NORA. Estus de vi fia ago. (plorsingulte) Tiun sekreton, kiu estas mia feliĉo kaj fiero, tiun li ekscius en tia abomena kaj plumpa maniero, — ekscius ĝin de vi. Vi ĵetus min en terurajn malagrablaĵojn –
KROGSTAD. Nur malagrablaĵojn?
NORA (impete). Sed nur faru; estos plej fatale por vi mem; ĉar tiam mia edzo vere vidos, kia malbona homo vi estas, kaj tiam vi tute ne konservos vian oficon.
KROGSTAD. Mi demandis, ĉu estas nur familiaj malagrablaĵoj, kiujn vi timas?
NORA. Se mia edzo ekscios, kompreneble li tuj pagos la reston; kaj poste ni havos neniun rilaton al vi.
KROGSTAD (paŝon pli proksimen). Aŭskultu, sinjorino Helmer; — aŭ via memorkapablo estas iom malforta, aŭ vi ne bone komprenas negocajn aferojn. Mi vidas, ke mi devas orientigi vin iom pli bone pri la afero.
NORA. Kiel do?
KROGSTAD. Kiam via edzo estis malsana, vi venis al mi por pruntepreni mil ducent talerojn.