— Нічога, у нас зараз дзверы, як у доце. — Хуары зарагатаў і зазірнуў у казанок, дзе булькатала вада.
Казапас зірнуў на жытло хлопцаў, затрымаў позірк на жалезных дзвярах, пацмокаў языком і рушыў прэч.
— Сейід, — пачціва паклікаў яго Хуары, — куды ж вы? Арцішокі зварыліся.
— Няхай будуць твае гады шчаслівыя, сынок, — азірнуўся казапас і пакруціў галавою. — Мая вячэра чакае мяне дома, а козы засумавалі па сваіх гаспадынях. Я вам сыру прынясу. У мяне сушыцца добры сыр.
Хлопчыкі паселі ля казанка, з якога смачна патыхала варанымі арцішокамі. Хуары падзяліў хлеб. Акліль паглядваў на свайго таварыша з удзячнасцю. Бадзяжніцтва навучыла яго паважаць тых, хто ўсё ўмее рабіць уласнымі рукамі і не імкнецца пажывіцца за кошт слабейшага таварыша, а, наадварот, чым можа падтрымлівае яго. Такія не ператвараюцца ў шакалаў. О, за яго кароткае жыццё Аклілю сустракаліся розныя людзі. Іншы раз ён не адразу распазнаваў, з кім звёў яго лёс, і таму неаднойчы аказваўся на краі гібелі. Жыццё неаднойчы выпрабоўвала хлопца: а гэта правільна зразумееш? А гэта пераадолееш? А цяпер знойдзеш паратунак? Далёка не заўсёды выручалі яго ўласны спрыт і розум. Напрыклад, у тую дажджлівую і халодную восень, калі ён, захлынаючыся ад кашлю, ляжаў у кутку закінутай хаціны на ўскраіне «пасёлка бідонаў» — бідонвіля, як называюць гэтае месца, дзе жыла галеча. Хто прывёў у той пакінуты ўсімі куток хлопцаў з маладзёжнай арганізацыі Фронт нацыянальнага вызвалення? Ён, дурны, хацеў уцячы ад іх, але ногі зусім не трымалі. Не, Акліль не вельмі любіў успамінаць. Гэта робяць старыя і хворыя. Яго час успамінаць яшчэ не прыйшоў. Нешта ўсё клікала наперад, на пошукі новых уражанняў, а боль, страх і адчай знікалі пасля таго, як зноў з'яўлялася магчымасць дзейнічаць. Вось Хуары спытаў, чаму Акліль не застаўся ў дзіцячым доме? Там і кормяць, і вопратку даюць, ды яшчэ і вучаць якой-небудзь справе. Ну, яго падгаварыў Арэзкі паглядзець Францыю, куды дужыя мужчыны адпраўляліся на заробкі. А чаму збег хілы Амар? Той, праўда, хутка вярнуўся. А Маамры? Вось Катэб, дык той зрабіў нешта незразумелае: яго ўзяла да сябе нейкая заможная жанчына з горада Канстаціны, і ўсе спачатку зайздросцілі яму. А ён узяў ды праз колькі тыдняў вярнуўся, і ўсе гаварылі — правільна зрабіў. Бо хіба ж можна з дня ў дзень жэрці кураціну, а тоўстую азызлую жанчыну называць бы якую красуню — лалла ці лла.
Акліль выцягнуў з кішэні карал і зноў залюбаваўся ім. Хуары чмыхнуў носам.
— Думаеш, яго нехта ў цябе купіць? — сказаў ён кпліва. — Яшчэ і таўхалёў атрымаеш, толькі з'явіся з гэтым на рынку. Абавязкова хто-небудзь прычэпіцца, і яму павераць, што ты ў яго гэту рэч украў… Вось у мяне знаходка дык знаходка…
Хуары з заклапочаным выглядам пачаў падграбаць вуголле. Акліль не вытрымаў:
— Дык што ты знайшоў, што?
Але той быццам і не пачуў пытання, адно гмыкаў сабе пад нос.
— Ведаеш, што трэба зрабіць з гэтым каралам? — прамовіў ён нарэшце. — Аддай яго Селіму.
— Ага, вось зараз пабягу і аддам. Ды яшчэ прасіць буду, каб узяў,— пакрыўджана сказаў Акліль. — Распараджаешся, быццам гэта ты яго прынёс, а не я.
— Я ўсё разлічыў,— спакойна сказаў Хуары. — А мо табе ўжо расхацелася ісці са мною да Селіма?
— Хуары, але ж я…
— Слухай, а што, калі там сапраўды нешта схавана? — Хуары ўтаропіўся ў руіны, дзе ўжо добра згусцеў змрок.
Акліль пакінуў вычышчаць місу скарынкай хлеба, таксама паглядзеў туды.
— Я тут у катакомбах знайшоў такую мясціну, — працягваў Хуары. — Далёка не пайшоў, цёмна было… Ды яшчэ здалося, што за мной нехта назіраў.
— Няўжо дух Аруджа? — Акліль адсунуў місу. «Вось каб знайсці скарбы гэтага пірацкага раіса», — падумалася яму, але ён нават думаць нанач пра гэта спалохаўся.
— Мне здалося, што там нехта бывае, — ціха сказаў Хуары. — Вакол усё павіта вінаграднай лазою, а ў тым месцы яна зрушана і быццам крыху натаптана… Ты б не заўважыў нават.
— А ты не бачыў, як я ўмею страляць, — не ведаў, чым пахваліцца, Акліль. Ён апаласнуў місы і подбегам панёс іх у жытло. — Мо якія шакалы ці козы там натапталі,— сказаў ён з прыступак.
— Шакалы маглі,— згадзіўся Хуары і ціха засмяяўся. — У мяне аднойчы шакаляня ўкрала кацялок. Да вечара шукаў яго ў камянях. А дзён праз тры шакаляня з кацялком на шыі знайшоў казапас. Пытае: «Ты яму павесіў?»
— Жывое было?
— Здохла! Відаць, ад страху. Яны ж дужа баязлівыя. А старыя шакалы так абгрызлі кацялок, што я яго выкінуў.
Хлопцы ўдвух усцягнулі лесвіцу, а потым старанна зашчапілі дзверы. На ўсялякі выпадак. Пасмейваючыся, крыху яшчэ пагаварылі пра шакалаў. Акліль прапанаваў злавіць каторага і прыручыць замест сабакі. Хуары сказаў на гэта, што лепш за ўсё злавіць добрага сабаку. Той сцярог бы вежу не толькі ад шакалаў і коз, але і чужога чалавека блізка не падпусціў бы.
Ляглі спіна да спіны. Распачалі свой бясконцы перазвон цыкады. Яны нібы падавалі адна адной вестку: с-спакойна, ц-ціха, сніце сны-ы… І Хуары сапраўды пачаў сніцца сон. Хлопец заварушыў рукамі, таўхаючы то адным, то другім локцем пад бок Акліля. Бо снілася мноства чаравікаў, якія трэба было пачысціць. Ого, такога яшчэ не здаралася ў самую дажджлівую восень. Трэба толькі пастарацца, і ён нарэшце заробіць столькі, што зможа аддзяліцца ад скнары Селіма.
Акліль жа ў гэты час немаведама каму маліўся. Гэта не была жальба на лёс. Але яму вельмі хацелася, каб заўтра ў іх усё было добра, з гэтым Селімам, каб ніхто не адабраў у яго карал. І калі нарэшце да яго таксама прыйшоў сон, яму прысніўся… Селім! Ён быў падобны на стывідора, які ў порце звычайна размяркоўвае работу сярод грузчыкаў. Селім-стывідор велічным жэстам паклікаў да сябе Акліля, і яму адразу ўзвалілі на плечы мех са стракатымі замежнымі надпісамі. Мех трэба было несці кудысьці ўверх па хісткай лесвіцы, вельмі падобнай на тую, што вяла ў жытло Хуары. На момант прахапіўшыся, Акліль зняў са сваіх плеч руку Хуары і адсунуўся далей. У нагрэтай за дзень вежы стаяла духата, як у машынным аддзяленні парахода, у якім Акліль не так даўно хацеў схавацца.
— Зноў прасіў грошы ў Ладжмі, каб на цябе чума? — Ітака трэсла тоўстымі шчокамі, з якіх сыпалася пудра.
Селім прадбачліва адышоў да дзвярэй. Маці магла ў гэткую хвіліну тузануць за валасы і нават ударыць, а ён гэтага не мог трываць. З таго часу як яму ўдалося завесці сваю «справу», Селім значна вырас ва ўласных вачах, хоць знешне заставаўся па-ранейшаму маленькім і зграбным, бы дзяўчынка з балетнай школы. Ён перажываў з-за сваёй маларосласці і думаў, што іменна з-за гэтага адчувае непрыязнасць да сваёй маці. Відаць, дрэнна даглядала яго, што ён не змог набраць росту. Вельмі ўжо сочыць за сваёй знешнасцю. Бач, колькі на ёй адной толькі пудры. Не менш, чым на два дынары. Твар у Селіма танклявы, вочы вялікія, вейкі доўгія, як у дзяўчынкі, невялікі, як точаны, нос. І той, хто не бачыў таго, як ён размаўляе з сваімі хаўруснікамі, ніколі не зразумее, чаму яго завуць Павуком. А яшчэ — Скарпіёнам.
А Ладжмі — гэта стрыечны брат яго маці Ітакі і яе, як гэта называецца па-французску, кампаньён. На паях яны трымаюць аўтарамонтную майстэрню. У ёй зараз шмат работы, бо, па-першае, у часе вайны аўтамабілі наогул рамантаваліся сяк-так. А па-другое, цяпер многа людзей, якія захацелі мець аўтамабіль. Але ж калі купляць новы, то дарагавата, а набыць каламажку з маторам можна за пятую ці нават дзесятую частку першапачатковай цаны, крыху падрамантаваць і ездзіць, пакуль не адваляцца колы. Ну дык вось, дзядзька Селіма быў у майстэрні яшчэ дырэктарам і галоўным механікам. Але галоўным крэдыторам была маці, якой дасталіся сякія-такія зберажэнні ад былога мужа, які па дурасці звязаў свой лёс з каланізатарамі. Калі тыя адплылі за мора, яму давялося з аўтаматам хавацца па шчылінах, пакуль не трапіў пад кулю ў сутычцы з рабочымі кааператыва. Селім па зразумелай прычыне нікому не хваліўся, але сёй-той ведаў таямніцу яго сям'і. Па гэтай жа прычыне Селіма падтрымлівалі былыя бацькавы паплечнікі, якія не рынуліся пасля перамогі рэвалюцыі са зброяй у горы, а прыхавалі аўтаматы і пісталеты па цёмных кутках і днём крычалі на плошчы, што яны за новыя парадкі і сацыялізм, а ноччу стралялі ў вокны сапраўдных патрыётаў. Або, уладкаваўшыся на работу ў якую дзяржаўную ўстанову, дапамагалі так «будаваць» новы лад, што сумленным людзям станавілася моташна. О, колькі ў іх было спосабаў шкодзіць! Многа часу міне, пакуль людзі распазнаюць гэтых скарпіёнаў і зразумеюць, як іх абясшкодзіць. Ну, а пакуль скарпіёны спадзяваліся, што паціху прыбяруць уладу ў свае рукі і павернуць краіну назад, да капіталізму. Вось чаму, а не таму, што яго ахоўвалі Янычар і Шакал, Селім мог ласкава распараджацца, каго і як пакараць за непаслухмянасць. Ён вучыўся валадарыць і таму толькі пасміхваўся, калі дзядзька прапаноўваў яму ісці працаваць у майстэрню, каб стаць механікам. Але гэта не перашкаджала яму час ад часу выпрошваць у Ладжмі сотню-другую дынараў, «датацыю», як ён тлумачыў. Выпрошваць, відаць, не тое слова: Ладжмі іншы раз і сам соваў грошы. Ён ведаў, што робіць. Але заўсёды патрабаваў распіску. Маці была зусім непісьменная, і яе страшэнна палохалі гэтыя распіскі сына, якія брат Ладжмі паказваў ёй пры разліках.
Не зважаючы на лаянку маці, Селім асцярожна, як кот-чысцюля, сыходзіў па лесвіцы. З цікавасцю азірнуў сцяну, дзе нейкі закаханы дурань зрабіў чырвонай крэйдай надпіс-прызнанне: «Лейла-лалла». Лейлай звалі яго старэйшую сястру. Хутчэй за ўсё, спаганіў сцяну яе ўздыхальнік Тахар. Заганарыўся, што на курсах для непісьменных яго навучылі крэмзаць літары. Маці задужа многа Лейле дазваляе, яшчэ абняславіць іх сям'ю, зробіцца, як тыя ірум'енкі, патлатай хіпіхай.
На лесвіцы стаяў смурод. Селім неаднойчы сам выцягваў за вуха смаркачоў, якім ніхто не растлумачыў, што куткі калідора існуюць зусім не для таго, каб туды поўзаць са спушчанымі штанамі. Туалет у другім месцы. Селім ужо некалькі разоў казаў маці, што трэба нарэшце перабірацца куды-небудзь у больш цывілізаваны квартал, хопіць хавацца, у іх жа ёсць, хвала алаху, падтрымка. Але маці стараецца жыць непрыкметна. Можа, спадзяецца, што Лейлу пасватае Тахар, актывіст Фронту нацыянальнага вызвалення? Няўжо той нічога не здагадваецца пра іх мінулае, няўжо Лейла не сказала яму? Звычайна яна такая языкастая, любіць памянціць языком, як і маці.
Ля ўвахода ў кавярню абыякава і сонна аглядаў афішы мардаты Янычар, самы адданы целаахоўнік Селіма. Відаць, яму растлумачылі, хто такі Селім, вось чаму гэты боўдзіла такі паслухмяны. З іншымі дык — ого! Яшчэ пры французах ён займаўся ў нейкай дзіцячай школе дзюдо. А колькі жарэ гэты слон!
Уладкаваўшыся за столікам ля расчыненага акна, Селім заказаў свайму целаахоўніку толькі каву і рагалік з маслам, а сабе — яечню з бульбаю.
— Мы з Шакалам высачылі тых шчанюкоў,— далажыў Янычар. — Зрабілі ўсё, як ты загадаў: скрынкі і шчоткі адабралі, а самім надавалі.
— Ты не дарэмна ясі хлеб, — прамовіў Селім паважна, як яго дзядзька, калі размаўляў з рабочымі.— Што яшчэ?
— Мустафа зноў прапануе нашым хлопцам — Шакалу, Мухамеду — браць у яго тавар.
— З ім ніякіх спраў,— адрэзаў Селім. — Гэта пахне паліцыяй.
Узяў са стала газету. «У мястэчку Біркідзем, — прачытаў ён на першай старонцы. — Біркідзем… — паўтарыў ён, шавелячы тонкімі губамі,— адбылося адкрытае пасяджэнне новага сельскагаспадарчага кааператыва. Яго стварылі былыя муджахіды, якім урад перадаў багатую ферму былога начальніка французскай жандармерыі. Ветэраны нацыянальна-вызваленчай вайны пераключыліся на мірныя справы і будуць самі кіраваць сваёй гаспадаркай — збытам прадукцыі, размеркаваннем прыбыткаў…» — Селім падазрона зірнуў на Янычара — гэты прайдзісвет Мустафа яшчэ пачне пераманьваць да сябе яго людзей.
— З Мустафой я перагавару, — сказаў Селім, укладваючы ў свае словы зусім іншы сэнс, чым падумалася тупаватаму Янычару, які задаволена ўсміхнуўся. «Не здагадваецца, ці што — калі яшчэ ў турме не стаў ахвярай няшчаснага выпадку, то трэба дзякаваць не толькі алаху».
«…адначасова кааператывы былых муджахідаў будуць умацоўваць грамадскі сектар вытворчасці…» — Селім аблізнуў губы. Ён падумаў пра дзядзьку Ладжмі, які пры словах «грамадскі сектар» пачынае храпці і сінець.
«Амерыканцы стварылі ў Алжыры яшчэ адзін культурны цэнтр…» Дзядзька Ладжмі кажа: «Калі прапануюць выбіраць, з кім дружыць — з багатым ці сумленным, я адкажу: за сумленнасць не купіш на рынку Лір нават катах варанай кукурузы».
Селім скасавурыўся на Янычара: той зайздросціў, што «шэф» так спрытна чытае, проста, бы з аўтамата, строчыць.
— Калі хочаш, вазьмі сабе яшчэ рагалік, я заплачу.
Канечне, Янычар хацеў. Ён і ад яечні не адмовіўся б, але ж не прывык сам плаціць. Заўсёды чакаў, пакуль яго пакормяць.
Заплаціўшы на абодвух, Селім важна накіраваўся да выхада. Ён адчуваў, што чыесьці вочы прасачылі за ім, і адчуваў, што ў гэтым позірку была цвёрдая падтрымка. Селім жа не стаў азірацца па баках, бо і так ведаў, хто звычайна наведвае гэта кафэ з відам на плошчу Оперы, або, як прывыклі гараджане вымаўляць па-французску, Плас д'Опера. Таму з такім упэўненым выглядам і накіраваўся Селім уверх па вуліцы, у Казбу, дзе за старой мячэццю ён назначыў апоўдні збор сваім «падданым». Яшчэ было ранавата, аднак галоўная гандлёвая плошча сталіцы — рынак Лір — была поўная людзей. І каго тут толькі не было — гандлявалі прысмакамі, шоўкам, паношаным абуткам, штанамі — шырокімі шальварамі, у якіх не прэе цела ў любую спёку, — і нібы зробленымі з дроту ірум'енскімі джынсамі, кавай «арабіка» і звычайнай вадой, мармыталі над сваімі страшэннымі кошыкамі заклінальнікі змей, паказвалі цуды фокуснікі, шчоўкалі ножанкамі цырульнікі, некага пракліналі вандроўныя марабуты — рынак заклікаў, спяваў, смяяўся і лаяўся. Селім адчуваў сябе яшчэ непрызнаным валадаром гэтага царства, тым больш што дарогу яму пракладвала моцнае плячо Янычара.
— А вось і яны! — весела прамовіў Янычар, паказваючы на прыступкі каля мячэці, быццам Селім сам не бачыў, хто там яго цярпліва чакае.
Шакал паклаў хустачку, і Селім паважна сеў на прыемна халаднаватую пасля ночы каменную прыступку. Адзін за другім да яго з вінаватымі тварамі падыходзілі хлопчыкі. Кожны працягваў Селіму манеты. Яны плацілі яму за скрынкі і шчоткі, якія ён выдаваў ім праз свайго адданага падручнага Шакала. Плацілі за тое, што ён абараняў іх ад канкурэнтаў і проста хуліганаў, якія маглі пабіць ці нават адабраць грошы і прычындалы. Плацілі за тое, што трымае іх У сваёй «фірме», усё роўна ж трэба было прыбівацца да нейкай кампаніі. Але што гэта былі за грошы, якія прымаў Селім з іх спацелых ад хвалявання далоняў!
Некаторыя паднашэнні Селім паказваў усім, і тады выбухаў смех, бо сапраўды — адна драбяза.
Каму смех, а каму і слёзы. Не ўмееш здабываць грошы — што ты за мужчына? Не можаш зарабіць шчоткамі і ваксай, бегай за кожнай гаспадыняй на рынку — можа, трэба што паднесці? Урэшце — проста прасі, старцуй. І так рабілі. Сёй-той стараўся і сцягнуць нешта, хоць Селім не раз папярэджваў, што ў яго кампаніі не крадуць, гэта не шайка зладзеяў, паліцыі ў іх няма чаго рабіць. Яго «фірма» зарабляе на хлеб працай. Дзядзька Ладжмі раіў пляменніку летам браць з малых даннікаў менш, улічваць значнае памяншэнне попыту на паслугі чысцільшчыкаў абутку. Гэта ж не пры французах, калі толькі за кошт абслугі легіянераў, якія любілі хадзіць у ботах, ды яшчэ да бляску наглянцаваных, можна было за дзень мець сотню франкаў. Ды яшчэ ж чыноўнікі, камерсанты, асабліва тыя, што прыбывалі з Еўропы. А цяпер, асабліва летняй парой, большасць гараджан, нават прыстойных, шлэндаюць у сандалях на босую нагу. «Дэмакратызаваліся!» — як з'едліва падсумоўваў Ладжмі. Улетку чысцільшчыкі маглі знайсці кліентаў толькі ля рэстаранаў, вакзала ці ў порце. Затое там і канкурэнцыя ж была! Без падтрымкі «фірмы», накшталт той, якую наладзіў Селім, туды і не совайся. Кожны з надзеяй чакаў восені і зімы. Чакаў і Селім, а пакуль ламаў галаву — ці нельга яго «фірме» асвоіць яшчэ якую справу, «бізнес». Былі, былі прапановы. Але ад іх за мілю патыхала крыміналам. Мець справу з паліцыяй Селіму не хацелася. Не мог ён уявіць, што будзе сядзець у турме, за кратамі. А Селім добра ведаў — без гэтага рана ці позна не абыдзецца, пачні толькі займацца крыміналам, «Цяжкі час для «фірмы», — скавытала душа Селіма. Але знешне ён трымаўся не горш за якога шэйха, быццам у яго капальні дыяментаў ці нафтавыя промыслы, а не тузін камплектаў скрынак са шчоткамі, якія трэба было ўмець усучыць вулічным падшыванцам, а потым умудрыцца браць за гэта арэндную плату няхай сабе і медзякамі. Ён верыў у сваю пераможную зорку, яна яшчэ ўзыдзе і заззяе дыяментамі.