— Толькі каб нікому ні слова.
— Не хвалюйцеся, — адказала Агнешка. — Чалавек надзейны і аддадзены.
Абедзве прыціхлі, адчуваючы задавальненне ад свайго плана. Час праляцеў непрыкметна. Потым панна Марыя сказала:
— Дай Божа, каб усё было добра. — Яна павярнулася да абраза, тройчы перахрысцілася і ціха прамовіла: — Дапамажы, Госпадзі! Уратуй па міласці тваёй!
Агнешка, на яе прыкладу, таксама пачала хрысціцца…
Гэтая ноч павінна была стаць для панны Марыі яшчэ адным жудасным выпрабаваннем.
З маўклівай згоды княгіні Іржык атрымаў поўную свабоду. Наўрад ці зразумеў ён, што адбылося ў касцёле. Таямнічы шэпт чалавека ў беласнежным адзенні, музыка, якая грымела, здавалася, з самых нябёсаў, унеслі толькі сумятню ў яго і без таго нездаровую галаву. Там, у касцёле, ён проста перапалохаўся. Праўда, крыху пазней, калі яго прывезлі ў замак, ён хутка забыў пра свой перапалох, вярнуўся да звычайных сваіх забаў. Цэлы дзень ён паліў з мушкета ў сцяну і прасіўся ў Дземянцея на паляванне. Увечары ён успомніў пра панну Марыю.
Пасля таго, што адбылося ў касцёле, яго жаданне пабачыць панначку было як быццам зусім натуральным. Тым не менш, асцярожны Дземянцей вырашыў спачатку запытаць дазволу ў княгіні. Гаспадыня замка доўга не затрымлівала яго. Яе фраза — «З гэтага часу ён яе муж і ўладар» — сказала гайдуку ўсё. Да гэтай размовы тое, што адбылося ў касцёле, яму ж усё-такі бачылася гульнёй, жаданнем маці пацешыць сваё дзіцяці. Цяпер жа, пасля гэтай размовы, ён зразумеў, што памыляўся і што вянчанне было сапраўдным. Тым не менш, яму было няпроста асэнсаваць тое, што адбылося; слуга ніяк не мог уявіць князюшку мужам такой высакароднай і прыгожай панны.
А Іржык упарта настойваў на сваім: ён качаўся па пакоі, біў у дзверы. Адчуваючы, што яго буянства можа працягнуцца ўсю ноч, Дземянцей нарэшце ўзяў свечку і, адчыніўшы дзверы, пакаціў каляску да пакояў панны Марыі…
Гайдук ведаў сваю службу. Ён разумеў, што ніякія ўгаворы не дапамогуць яму пранікнуць у спальню панны Марыі і што шум можа выклікаць толькі лішняе азлабленне слуг. Таму ён вырашыў пайсці на хітрасць: трэба пранікнуць у пакоі маладой панначкі праз патаемныя дзверы, пра існаванне якіх панначка не мела ніякага ўяўлення. Сваю задачу ён бачыў у тым, каб запусціць князюшку ў пакоі панны Марыі і выправадзіць служанку. Пра тое, што можа адбыцца пасля гэтага, ён не думаў.
Паблукаўшы па лабірынтах патаемных хадоў, Дземянцей і Іржык спыніліся каля дзвярэй, якія з боку спальні панначкі былі застаўлены высокім люстэркам. Гайдук не без цяжкасці адчыніў яе і ўкаціў каляску ў пакой.
У спальні дагаралі свечы. Панна Марыя ляжала на ложку. Побач на дыванку звілася калачыкам Агнешка. Абедзве заснулі моцным першым сном. Не жадаючы ўпусціць зручнага выпадку, Дземянцей зрабіў крок да служанкі, згроб яе і паспешліва панёс да дзвярэй патаемнага ходу.
Агнешка прачнулася. Ад страху голас спачатку здрадзіў ёй. Яна змагла закрычаць толькі тады, калі Дземянцей унёс яе ў цемень лабірынта…
Крык служанкі разбудзіў панну Марыю. Яна расплюшчыла вочы, падняла галаву. Прама перад ёй, у двух кроках ад ложка, сядзеў на калясцы князь Іржык. Чорныя бліскучыя валасы на яго маленькай галаве былі гладка прычасаны. Іржык пазіраў на панну Марыю круглымі, блізка пасаджанымі, малпінымі вочкамі і нечага чакаў. Позірк яго выражаў здзіўленне. Так, моўчкі, не варушачыся, яны глядзелі адно на аднаго…
Першы апамятаўся Іржык. Вочкі яго затуманіліся, на губе заблішчэла сліна. Прыдурак вырашыў наблізіцца да прадмета сваёй пажадлівасці.
Яго парыў прымусіў прачнуцца панну Марыю. Яна паспрабавала саскочыць на падлогу, але паспела толькі адкінуць коўдру, — Іржык падкаціў да ложка і, нечакана скокнуўшы, наваліўся на яе. Панна Марыя спрабавала вызваліцца. Але зрабіць гэта аказалася не так ужо і проста, — Іржык учапіўся ў яе, як клешч у скуру. Рукі яго так і забегалі па яе целу, быццам на яе пусцілі тысячу гадзюк. Панна Марыя неяк вывернулася і адкінула ад сябе гвалтаўніка. Але той тут жа схапіў яе за руку.
Малады князь быў настолькі ж спрытным, наколькі і дужым. Ад болю ў руцэ панна Марыя амаль не страціла прытомнасць. Яе выратавала толькі думка пра тое, што яна не павінна ўступіць гэтай жывёліне. Яна накінула на князя коўдру. Той на імгненне вызваліў руку, але ў той жа момант схапіў панначку за начную сарочку. Панна Марыя пачула трэск тканіны, — частка яе доўгай сарочкі засталася ў руцэ гвалтаўніка…
Прыкрываючы рукою голыя плячо і грудзі, яна кінулася да дзвярэй. Але Іржык апярэдзіў яе. Ён быў вёрткім, як ліса. Скокнуўшы з ложка, ён абагнаў панначку і стаў перад ёю на самым праходзе. Тады панна Марыя кінулася да другіх дзвярэй, за якімі знаходзіўся пакой служанкі. Але Іржык і тут апярэдзіў яе — вырас перад ёй, як страшны язычаскі бажок.
Не ведаючы, куды падзецца, панначка спынілася. З пагардай глядзела яна на свайго праследавацеля. Той сядзеў перад ёй на кукішках, цяжка дыхаў, вытарашчыўшы на яе свае круглыя маслістыя вочы. Наўрад ці разумеў ён, што робіць.
Хвіліна перадышкі ўзнагародзіла панну Марыю важнаю думкай. Нябога вырашыла пайсці на хітрасць. Яна направілася да ложка і, калі прыдурак паспяшаўся за ёю, штурханула на яго каляску, сама ж, пераскочыўшы праз ложак, пабегла ў пакой служанкі. Панна Марыя выйграла час, каб дабрацца да дзвярэй і адчыніць іх.
Іржык, як дзік, следам панёсся ў пакой служанкі. У цемры ён наляцеў на стол і перавярнуў яго…
І ўсё ж, дагнаць бяглянку яму так і не ўдалося. Ад адчаю ён закрычаў!.. Вярнуўшыся ў спальню, ён сеў у каляску і паспешліва пакаціў у калідор. Ён азіраўся і прыслухоўваўся. Нарэшце, яму ўдалося адрозніць шлёпанне босых ног, — у той жа момант ён павярнуў у бок параднай лесвіцы…
Між тым панна Марыя спусцілася да дзвярэй параднага ўваходу. Яна спадзявалася выбрацца на вуліцу. Але адчыніць дзверы ёй не ўдалося. І тады яна зноў паднялася на другі паверх і пачала стукаць ва ўсе сустрэчныя ёй дзверы. У хуткім часе яна дабралася да тупіковай сцяны. Бегчы назад таксама было нельга…
І тут адбылося дзіва: нечакана адчынілася адна з бліжэйшых да яе дзвярэй і на парозе перад бедалагай паўстаў пан Кржыш. Панна Марыя пазнала яго ў цемры па круглых шкельцах акуляраў, якія блішчэлі ад святла Месяца, якое зазірала ў акно.
— Вы? — здзіўлена запытаўся ён.
— Прашу вас, дапамажыце!.. — ледзь не крычала панна Марыя і схапіла бібліятэкара за руку. — Схавайце мяне!..
— Праходзьце, — адказаў пан Кржыш і паспешліва адступіў.
Панна Марыя кінулася ў яго пакой.
Пан Кржыш пастаяў крыху, прыслухоўваючыся, потым зайшоў у пакой і зачыніў дзверы на засаўку.
Тым часам, змучаны жаданнем і няўдачай, стомлены, князь Іржык ніяк не мог уціхамірыцца і працягваў сваё праследаванне. Тузаючы за ручкі дзвярэй, ён дакаціў да тупіковай сцяны. Лютасць ахапіла яго. Ён пачаў біць аб сцяну плячом, быццам збіраўся праламіць яе. Пры гэтым ён вуркатаў і ўздрыгваў, нібы ашалелы звярок…
І ўсё-такі яму давялося павярнуць назад. Выехаўшы на пляцоўку перад параднай лесвіцай, Іржык развярнуўся і пакаціўся па прыступках. Каляска яго запрыгала, стрымгалоў панеслася ўніз. Нечакана яна павярнулася і павалілася набок — выкінула князюшку на дыван… Страшны крык разнёсся па замку, разбудзіў яго жыхароў! Застукалі дзверы, замільгалі агеньчыкі свечак. Праз хвіліну калідор і парадную лесвіцу запрудзілі слугі…
Начное здарэнне ўзбударажыла ў замку ўсіх. Вельмі хутка ўсе даведаліся і пра тое, што панначка зачынілася ў кабінеце бібліятэкара.
Гаспадыня замка выклікала Дземянцея. Выслухаўшы яго, яна была разгневана.
— Ты не можаш без таго, каб не нарабіць скандалу. Я дамовілася, можна сказаць, з самім небам! Зрабіла немагчымае! А ты проста высмяяў усё маё старанне!.. Цяпер не толькі пан Кржыш, любы халоп палічыць неабходным гаварыць мне дзёрзкасці!.. Няўклюда! Я ж зразумела табе сказала: асцярожна, без лішняй спешкі! Дзесяць разоў трэба было абдумаць, перш чым рашацца на такое!.. — Яна раптам успомніла: — Куды ты схаваў служанку?
— Яна ў маім пакоі. Зачынена надзейна.
— Кажаш, яна абараняла яе?
— Яшчэ як! Як ланцужны сабака! Укусіла мяне, сцерва. Разбіла акно. Прыйшлося яе звязаць.
— А яна, часам, не шалёная? — Княгіня прайшлася па пакоі. Яе позірк гаварыў больш красамоўна, чым словы. Яна хацела спагнаць на кімсьці сваю злобу. — Ну вось што, Дземянцей. Звязі-ка ты яе куды-небудзь прэч з вачэй, каб не ўводзіла яна мяне ў спакушэнне. А каб не ўзнікала ў яе жаданне шмат балбатаць, выдай яе замуж. Ды знайдзі мужыка крутога, мацёрага, каб не языком, а бізуном з ёю размаўляў!
— Слухаюся, ваша міласць. — Дземянцей пакланіўся. — Сягоння ж выканаю. Адпраўлю ў такое месца, адкуль нават слухам не выбрацца.
— Глядзі. Потым даложыш.
— Не хвалюйцеся. Усё выканаю. Ёсць у мяне на прыкмеце адзін — тры жонкі са свету зжыў. Апошнюю забіў лейцамі…
— Гэта шалёная заслугоўвае таго ж.
Так вырашыўся лёс няшчаснай Агнешкі. За яе адданасць, шчырасць яна была звезена ў аддаленую вёску і выдадзена замуж за нялюбага чалавека. Дземянцей стрымаў сваё слова. З той пары ў замку пра Агнешку нічога не ведалі…
— Ці разумееш ты, дубіна, — працягвала выгаворваць княгіня гайдуку, — што да прыезду князя задуманая намі справа павінна быць уладжана. Упартая павінна скарыцца. Каб дабіцца гэтага, неабходна крайняя асцярожнасць. Табе варта трохі прытрымаць, да пары, майго сына.
— Як яго ўтрымаеш? — выказаў сумненне гайдук. — Ён ледзь не прыбіў мяне — так ірваўся да панначкі.
— Як жа ты намерваешся дзейнічаць?
— Не ведаю, ваша міласць. Смею толькі папярэдзіць, што князюшка пачне шукаць яе. І не дай Бог, калі ён даведаецца, што яна ў бібліятэцы. Зламае дзверы і пераверне там усё ўверх дном! Мне яго не спыніць.
Княгіня задумалася. Упершыню яна адчула сапраўдную сур'ёзнасць створанага ёю ж самою становішча. Спроба пераадолець адну цяжкасць цягнула за сабой дзесятак іншых. Клопатаў пасля вянчання яўна пабольшала. І ўсё-такі надзея не пакідала яе. Княгіня ўсведамляла, што ў дадзенай сітуацыі ёй можа дапамагчы толькі адно — час. А таму яна вырашыла чакаць.
— Ну вось што, — тонам, які не дапушчае пярэчанняў, сказала яна. — Забірай князя ды едзь з ім куды-небудзь прэч з вачэй. Хоць да самога д'ябла. Тыдзень каб вамі нават і не пахла тут. За гэты час я паспрабую згаварыцца з ёю. Не думаю, каб яна доўга ўпіралася. Павінна ж яна зразумець, што ад замужаства гэтага яна толькі выйграла і што не важна, які ў яе муж, — важна, кім яна стала! Шлюб узвысіў яе. Калі яна не зразумее гэтага, то я, па крайняй меры, буду ведаць, што яна не заслугоўвае шкадавання.