Пяткевіч ускінуў пісталет і таксама стрэліў паверх галавы. Бандыт не зрэагаваў на стрэл, але на нейкае імгненне запаволіў бег, усё роўна як задумаўся.
Злева па полі ішла міліцэйская машына пад мігалкай, закрывала бандыту дарогу далей.
Нібы па інерцыі бандыт яшчэ бег, потым спыніўся, завярнуўся і стрэліў па Пяткевічу не цэлячыся. Маёр бачыў, што страляе ў яго раз, другі, трэці. Усе тры кулі ён пачуў блізка, хрыпла кінуў:
— Стой!
Бачыў, як бандыт адкінуў убок пісталет, але рук так і не падняў, глядзеў ва ўпор на задыханага Пяткевіча лютымі вачыма.
— Кулю б табе ў лоб, сука лягавая! — працадзіў ён скрозь зубы, кінуў пад ногі Пяткевічу партфель, завярнуўся і пайшоў да міліцэйскай машыны, сашчапіўшы за спіной рукі.
Маёр азірнуўся, знайшоў у жыце выкінуты бандытам пісталет — затвор быў у заднім становішчы, кончыліся патроны. Партфель напакаваны.
Затрыманы нават не азірнуўся, ужо ў наручніках ссутулена ўлазіў у машыну.
— Вы паранены, таварыш маёр! — здзіўлена ўсклікнуў сяржант. — Зараз я вас перавяжу.
— У машыне.
— Поўны партфель грошай! — паведаміў шафёр.
— Паехалі,— коратка загадаў маёр.
Васюкоў зразумеў усё і адразу. Ён першы пераскочыў цераз агароджу, адкінуў жалезную масіўную зашчапку з варотцаў. З акна густа праз шчыллё вылазіў дым.
— З машыны агнятушыльнік! — коратка загадаў ён.
Дзверы ў дом былі адчынены.
— За вёдры і ваду з калонкі,— загадаў ён разгубленым міліцыянерам.
Агонь ужо пачаў вылазіць з кухні па фарбаванай падлозе ў пакой. Адразу ж струменем пены Васюкоў пагнаў яго назад у кухню.
Знізу ўжо чуваць быў тупат міліцыянераў з вёдрамі вады.
Праз некалькі хвілін з адчыненага акна абгарэлае чорнае кухні выходзілі астаткі дыму і пары. Камар падышоў, зачыніў кран газавае пліты, з аднае канфоркі якое шыпеў газ.
— А дзе ж гаспадар? — папытаўся адзін з аператыўнікаў.— Пажар не крымінальнаму вышуку тушыць…
— Прадымілі гаспадара, — кінуў у адказ Васюкоў. Зайшоў шафёр.
— Таварыш лейтэнант, маёр загадаў пакінуць тут засаду.
— Арыштаванага дастаўце ў райаддзел. Вернецеся, машыну пастаўце ў завулачку, перад выездам на вуліцу. Каб не кідалася ў вочы. Стаяць на сувязі,— распарадзіўся Васюкоў.
Ён зразумеў, што стаяла за рашэннем маёра. Падышоў, зачыніў акно.
— Так, хлопцы, пайшлі агледзім дом. Адзін будзе дзяжурыць на варотах. Другі на тым выхадзе, кудою знік гаспадар. Пайшлі агледзім дом.
Звычайная, за прыгожымі варотамі, калі глядзець знадворку, сядзіба выглядала дзіўна і нязвыкла знутры. Першае, што ад варот да самага ганка вяла выкладзеная бетоннымі пліткамі дарога. Двор зарослы рамонкам, дзяцельнікам. Ад вуліцы пасаджаны сад, малады, але таксама нейкі запушчаны, быццам здзічэлы. І ніводнае ўскопанае грады, ніводнае кветкі. За домам збіты з дошак прасторны хлеў для торфу і дроў. Другі, крыху меншы хляўчук, збіты з дошак, служыў за гараж машыне, хаця ад варот дарога вяла да дзвярэй у падвал пад домам, які больш падыходзіў для гаража. Моцныя, акованыя жалезам вароты былі замкнуты. Васюкоў, а следам за ім рабаціністы з твару, рослы і дужы аператыўнік Жэня спусціліся ў падвал па крутой драўлянай лесвіцы.
Падвал вымураваны з бетону. Абапал праходу двое металічных дзвярэй. Васюкоў адкінуў зашчапку, адкрыў адны з іх. Дзверы адчыніліся мякка. Адтуль дыхнула холадам. У шафе, зробленай у бетоне, ляжалі цялячыя тушы. Працаваў халадзільны агрэгат.
— Фіў-у, — прысвіснуў Жэня, адчыніў наступную шафу.
Там таксама ляжалі тушы.
Далей за шафамі была ніша. На столі ўманціраваны крукі. Стаялі дзве паяльныя лямпы. Цялежка на нізенькіх колах. Замест крука да столі была прымацавана невялікая самаробная лябёдка. У падлозе пад крукамі канаўка, у канцы якой апушчаная ў бетонную яму выварка. У кутку стаяў маторчык, і ад яго выходзіла вентыляцыйная труба ўгору. На сцяне вісеў скручаны гумавы шланг, надзеты на водаправодную трубу.
— Цэх папярэдняй апрацоўкі,— прысвіснуў Жэня.
— Асталося ўзяць яшчэ збыт, — коратка кінуў Васюкоў, азіраючыся на дзверы, якія былі зачынены з сярэдзіны на металічную завалу, замкнутую на вісячы замок.
Ззаду пачуліся крокі, і Васюкоў убачыў маёра, які спускаўся ў падвал.
— Таварыш маёр, — пачаў ён, але Пяткевіч жэстам спыніў, прайшоў сам па падвале, зазірнуў у самаробныя халадзільнікі, агледзеў дзверы. Ён моршчыўся ці то ад болю, ці ад таго, што дапусціў такую прамашку.
— Прапаную такі план засады, — зноў пачаў Васюкоў, але маёр кіўнуў галавой, каб ішлі следам за ім.
— Зварыць кавы, таварыш маёр? — Васюкоў устаў.
— Звары, лейтэнант.
Непрыемна пахла вуголлем, як ад галавешак на залітым пажарышчы. Але адсюль, з кухні, як з назіральнага пункта, былі відаць усе пад'езды да дома.
Васюкоў паставіў на пліту чайнік.
— Урэшце, каб пасадзіць Кульгавага, доказаў хопіць. Барылкі і ён. Ён — асноўнае. Збыт ён арганізоўваў.
— Нам трэба той, хто дапамагаў.
— І тыя, хто акрамя Барылкі яшчэ пастаўляў яму тавар.
— Значыць, гарэлачная справа і міліцыянер з другое оперы?
— Значыць, з другое, лейтэнант.
— Вы збіраецеся ўсе дні сядзець тут у засадзе?
— У засадзе будзе каму сядзець і без нас с табой. Смачна пахне. Ты сам добра гатаваць умееш, таму і не жаніўся дасюль?
— Часу не хапае.
— Што значыць не хапае часу, будзеш ведаць, як пастарэеш. А каву, мабыць, прыйдзецца адкласці.
Пяткевіч устаў — з акна было відаць, як у вуліцу заварочваў рэфрыжэратар.