Ĉio estis al li klara. Li atingis krevaĵon, kies surfaco estis superblovita per la neĝo kaj tiamaniere estiĝis tiel nomata ponteto. Unu el la plej grandaj danĝeroj, kiuj atendas la montgrimpulon! Kiu malatentas la mildan profundaĵeton kaj ekpaŝas sur la ponteton per la tuto de sia korpo, tiu trafalas malsupren, en nekonatan profundaĵon….
Payen jam transiradis tiajn pontetojn. Sed tio okazis ĉiam nur en pli granda societo, kiun gvidis sperta gvidanto.
Hodiaŭ li estas ĉi tie sola….
Li iris sufiĉe longe laŭ la krevaĵo. Eble li malkaŝos ĝian finon.
Sensukcese.
Restis nenio alia, ol provi transiri la krevaĵon sur la malcerta ponteto.
Li enpikis la stangon ree kaj ree. Li provis, en kiuj lokoj la ponteto estas plej dika.
Fine li havis la impreson, ke li trovis la plej firman lokon.
Unue li certigis sin. Li forgratis neĝon kaj en la firman fundon li batis krampon, al kiu li alligis la ŝnuregon. Ĝian liberan finon li alligis al la korpo. Se li trafalus, li povus suprengrimpi helpe de la ŝnurego.
Poste li kuŝigis sin sur la ventron, dismetis manojn kaj krurojn, kaj malrapide, tre malrapide li rampis antaŭen. Li sciis, ke tiamaniere la pezo de lia korpo estas dividita sur la larĝa surfaco. Se li irus per normala maniero, la pezo koncentriĝus sur du plandoj kaj estus multe pli granda danĝero, ke li trafalos.
Retenante la spiron, decimetron post decimetro li klopodis venki la plej grandan malhelpaĵon. Li transrampis jam trionon, duonon, tri kvaronojn — jam restis nur peceto —
Ekkrio, svingo per la manoj, falo kaj poste nur bruo de la falanta neĝo….
Marcel Payen kuŝis sur la fundo de la krevaĵo, kies plafonon li ĵus trarompis. En la dekstra piedo ĉe la maleolo li sentis teruran doloron, en la kapo estis sovaĝa turniĝo.
Post mallonga tempo li rekonsciiĝis. Dekstre kaj maldekstre de li kuŝis densa mallumo, kiu nur en iuj lokoj ŝanĝiĝis en duonkrepuskon. Tra la granda truo super li la taglumo penetris en la kavaĵon.
Fluga rigardo konvinkis lin, ke ne estos facile suprengrimpi. La krevaĵo havis formon de kruĉo. Supre kaj malsupre ĝi estis plej mallarĝa, meze plej larĝa tiel, ke la supraj partoj de la muroj estis tute superpendaj. Kia feliĉo, ke li certigis sin per la ŝnurego!
Li liberigis sin el amaso da malmola neĝo, kiu sur kelkaj lokoj ruĝiĝis per lia sango. Payen ektimis. Ĉu li estas vundita? Li tuŝis per la mano la vizaĝon — la tuta manplato estis ruĝa. Dank' al Dio! Ili estas nur supraĵaj difektoj!
Li streĉis la ŝnuregon kaj rigardis la murojn. Li ne sukcesos alie, ol per grimpo rekte supren, sen apogo per la piedoj!
Kelkfoje li forte tiris por konvinkiĝi, ĉu la ŝnurego estas bone fiksita. Poste li saltis kaj volis fari la unuan grimpon.
Sed en la sekvanta momento li alteriĝis kaj ĝemis. Akra doloro en la maleolo faligis lin al la tero. Ĉu ĝi estas rompaĵo? Ĉu nur elartikiĝo?
Estu kiel ajn, li devos eksteren. Ĉi tie estas pika frosto, liaj manoj komencas rigidiĝi —
Denove li kroĉis sin al la ŝnuro kaj metis en la maŝon siajn piedojn. Kaj denove tordiĝis lia vizaĝo pro la doloro kaj li falis.
Bone, li provos tion sen helpo de la piedoj. Li ja ofte grimpis tiamaniere en la gimnastikejo!
Li prenis la ŝnuregon nur per la manoj. La krurojn li lasis libere pendi. Unu, du — kaj sufiĉe. Li restis pendanta kaj ne povis pluen. Li streĉis ĉiujn fortojn kaj progresis ankoraŭ dudek centimetrojn supren. Poste li falis malsupren.
La korpo, malfortigite de la malbonfarto de la lastaj tagoj, de la malsato kaj nova vundiĝo, ĉesis servi.
Marcel Payen paliĝis. Ĉu tiamaniere devas finiĝi lia sava vojo?
Iomete li ripozis. Li manĝis la biskviton de la generalo kaj klopodis varmigi la frostigitajn manojn per la spirado.
Li ĵetis sin sur la ŝnuregon, kunpremis la dentojn kaj flugis supren. Per superhoma klopodo li grimpis preskaŭ ĝis la duono. Tie lin forlasis la fortoj. Li povis fari kion ajn, sed pli alten li ne povis progresi.
Li provis meti la piedojn en maŝon kaj reteniĝi supre. Iomete li respiros kaj poste —
Doloro akra kiel razilo penetris denove la maleolon. La senpova korpo falegis malsupren….
Malvigle li rigardis momenton en la mallumon.
Ĉu la fino? Kaj kion pri Daŭmal? Kaj kion pri la forlasitoj?
Ne, li ne cedos!
Ree kaj ree li ĵetis sin sur la ŝnuregon. Sensukcese. Li sentis, ke la fortoj lin forlasas, ke li komencas tremi de malvarmo —
"Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon!"
Tiel instruis lin la spertaj montgrimpuloj. Se oni vojeraras en la montoj, aŭ se oni kuŝas ie vundita kaj ne povas sin movi de la loko, donu kiun ajn signon sesfoje dum unu minuto, en egalaj tempintervaloj.
Sesfoje dum unu minuto. Li ridis. Kia frenezaĵo — kredi, ke iu povos lin aŭdi ĉi tie! En la regiono, en kies ĉirkaŭaĵo estas nenio alia ol glacio kaj neĝo, neĝo kaj glacio, glacio kaj neĝo.
Kaj silento.
Ĉu frenezaĵo? Eble. Ne, tute certe. Sed kio alia restas — li jam sentas, kiel li frostiĝas —
"Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon!"
Sesfoje dum unu minuto. En regulaj tempintervaloj.
Ankoraŭfoje li volis provi grimpi, sed li nur pene stariĝis kaj tuj refalegis.
Li turnis la kapon al la truo. La firmamento estis pura, sen unusola nubo. Suno, la bruliga montar — suno, disdonas al la homoj ridetojn. Al la homoj? Kie estas la homoj? Tie, sur la glaciroko. Kaj plue… tie en la malproksimo… en Parizo… en la karcero —
Kia kruelo!
Kaj poste li nur mallaŭte, mallaŭte ĝemis:
"Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon! — Helpon!"
Sesfoje dum unu minuto, atentu kamarado, por ke vi ne eraru! Sesfoje —
Firmamento! Suno! Daŭmal!
En la truo de la krevaĵo aperis barbokovrita vizaĝo de viro. Li rigardis internen kaj per tondra voĉo vokis:
"Do kial vi ne aŭdigas vin, homo? Ni vokis vin, kaj vi — "