Anĉorage — Nome!
Nur ĉi tiuj vortoj traflugis la pensojn de la kuracisto, kiam li finlegis la telegramon. Du mallongaj vortoj, sed kio kuŝas efektive inter ili! Kiom da glaciaj ebenaĵoj, neĝmontoj kaj perfidaj abismoj! Kiom da ventegoj kaj frostoj! Kiom da senkonsola polusa mallumo, kaj kiom da sporadaj, grizaj radioj de taglumo!
Sed la alvoko estis konciza kaj klara. La pluan alporton aranĝu mem! Neniu demandas, kiaj transport — ebloj ekzistas en tiu ĉi dezerta lando. Kaj ĉu mirinde? Kiu ja devas ĉi tie koni ĉion pli bone ol li, doktoro Welĉ, kiu vivas en Alasko pli ol dudek jarojn? Jes, doktoro Jenkins pravas. Seattle — Anĉorage, tio estis lia devo. Sed Anĉorage — Nome, tio estas afero de doktoro Welĉ.
La zorg — elĉerpita kuracisto malrapide rektiĝis. Subite li sentis, kvazaŭ li liberigus sin de ĉiu laciĝo, senpovo kaj timo antaŭ la fantomo de la epidemio. Li apartenis al tiuj homoj, kiuj ne evitas respondecon. Kiuj ĝojas, se antaŭ ilin estas starigitaj tiaj taskoj, kiaj ŝajnas al la plimulto de la homoj nevenkeblaj. Li estis unu el tiuj, kiuj trovas la sencon de la vivo en la plenumo de siaj devoj.
Rapide decidiĝinte, li foriris al la poŝtoficejo.
"Bonan tagon, sinjoro Smith! Do — vi jam scias…"
"Jes, sinjoro doktoro. Sed kion ni faru nun?"
"Ĉu mi povas fari telefonan komunikon al Anĉorage?"
"Espereble. Almenaŭ post noktomezo mi estis sciigita, ke ĉiuj linioj estas nedifektitaj."
"Bonege! Kontaktigu min kun la stacidoma oficejo!"
La alvoko al la stacidoma oficejo en Anĉorage flugis per zumantaj dratoj tra la dezertaj tundroj, frostiĝintaj riveroj kaj vastaj praarbaroj pli rapide ol la plej sovaĝa uragano.
Post nelonge ili estis en kontakto.
Doktoro Welĉ prenis aŭdilon.
"Tie ĉi Nome, doktoro Welĉ. Kiu estas ĉe la aparato?"
"Staciestro de Anĉorage."
"Sinjoro staciestro, hodiaŭ estos al vi transdonata la sero…"
"El Seattle por Nome, jes, mi scias pri la afero," interrompis lin la staciestro. "Ni atendas ĝin antaŭ la vespero."
"Ĉu funkcias fervoja servo al Nenana?"
"Ĝis nun jes. Sur kelkaj lokoj estiĝis ja iom grandaj neĝamasoj, sed ĝi denove sukcesis liberigi la fervojon."
"Bone! Post ricevo de la sero forsendu ĝin per la plej proksima vagonaro al Nenana!"
"Ili aranĝos tion, sinjoro doktoro! Cetere — restu momenton ĉe la aparato, mi parolos kun nia lokomotivejo."
"Mi atendas."
Doktoro Welĉ tenis la aŭdilon. Post nelonge aŭdiĝis la staciestro denove.
"Hallo — ĉu vi estas ĉe la aparato?"
"Jes."
"Sinjoro doktoro, la seron ni forsendos al Nenana per ekstra lokomotivo."
"Bonege, sinjoro! Ili dankas vin!"
"Kaj kiamaniere vi alveturigos ĝin el Nenana?"
Doktoro Welĉ embarasite eksilentis. Se li scius tion!
Pli frue ol li povis respondi, enkuris en la poŝtoficejon ploranta virino.
Ŝi estis Eskimino.
"Sinjoro doktoro, mi petas vin venu tuj al ni! Nia Kudlago estas malsana, li estas tiom varmega, li malfacile spiras — "
"Atendu patrino, tuj mi estos preta," li diris al ŝi. Kaj klinite al la telefon — aparato, li vokis:
"Hallo!?"
"Jes!"
"Komuniku al Nenana, ke la pluan alveturigon de la sero aranĝos mi mem! Ili atendu miajn instrukciojn!"
"Jes, mi sciigos ilin. Persistu!"
"Dankon!"
Doktoro Welĉ pendigis la aŭdilon, adiaŭis al Smith kaj iris kun la Eskimino en ŝian loĝejon. Ĝi estis kompatinda kabanaĉo, konstruita el miksaĵo de ligno, argilo, musko kaj ŝtonaro. En la angulo sur la ligna kuŝbreto, kovrita per senharigitaj feloj, kuŝis dekjara knabo. Li eruptis konfuzajn, nekompreneblajn kriojn. Sur lia frunto ŝvito perlis.
La kuracisto eksciis tuj ĉe la unua rigardo, ke li venas malfrue.
"Kiam li ekmalsaniĝis?" li demandis la malfeliĉan patrinon, kiu ne ĉesis korŝire plendi.
"Antaŭ… du… tagoj," ŝi singultis.
"Jam antaŭ tri," aŭdiĝis murmura voĉo el alia angulo de la malforte prilumita ĉambro.
Doktoro Welĉ rigardis tien. Nur nun li ekrimarkis, ke tie kuŝas amaseto da feloj, en ĝi ia amaso da grasaĵo, ostoj kaj malpureco, kiu kune reprezentis la malafablan kapon de la eskima familio.
"Kaj kial vi ne alvokis min pli frue?" —
"Kiu ja pensus, ke la malsano povas esti tiom malbona! Ho, sinjoro doktoro, savu lin!" per ploranta voĉo petegis la virino.
"Ĝi aspektas tre serioza. Sed eble ni sukcesos savi lin," diris la kuracisto.
Per siaj vortoj li volis nur konsoli kaj plifortigi. Li sciis, ke ĉi tie ĉio estas jam senespera.
El la eskima kabano li iris rekte al la ŝerifo.