La profesoro pensas, ke li komprenas ĉion. Sed tute ne temas pri tio. Oni ne povas fari la geedziĝan feston pro la kanalizado. Sinjoro Arturo pagas eĉ la tagsalajron de la helpinĝeniero Oni elmetas la nacian standardon ĉe la restoracio, La programo de la amatora koruso preskaŭ ne okazas. Eddy ekscias, ke ĉio estas perdita. Tiam li rezignas favora al sia onklo. Ne ekzistas medikamento kontraŭ Holler. La redaktoro okupas la timigan fortikaĵon en Marok per ŝturmo. Li helpas aĉeti al Evelyn, sed oni ne mortigas lin. Kunligoj inter usona koncertorkestro kaj la dezerto Saharo.
La profesoro levis sian rigardon. Nun li komprenis ĉion. Dume Holler rapide iri du seĝojn antaŭen, ĉar li devis uzi tiun specialan ujon, servanta por la vertiĝemaj pasaĝeroj, kaj li ne volonte pasigis tempon, aspektanta tiel mizere, en societo de virino. Ŝajnas, ke li neniam alkutimiĝos al la aviadilo — li pensis kliniĝante super la pergament-saketo, — kvankam li jam sufiĉe ofte vojaĝas per ĝi. Apenaŭ estis pasaĝeroj sur la aviadilo. Antaŭe sidis maljuna geedza paro, malantaŭ ili Holler, kaj post kelkaj vakaj seĝoj okupis lokon lordo Bannister kaj Evelyn apud li. Neniu do aŭdis, kion ili parolis.
— Pardonu min — flustris Evelyn.
— Mi ne povas fari tion — diris la lordo.
— Ĉio okazis tiel, kiel estas skribite en la ĵurnalo, tamen ĝi estas alie. Mi ne estas spionino.
— Ne provu klarigi tion, fraŭlino. Vi estas tre saĝa, kaj mi esterordinare stulta. Vi kondutis malbele rilate min, tamen ĝenas min, ke mi devas transdoni vin al la polico.
La lipoj de Evelyn ekkonvulsiis:
— Ĉu vi volas transdoni min al la polico?!
— Ĉu vi pensas, ke mi fariĝos via kunkulpulo.
— Mi ne krimis. Eĉ, mi batalas por la honesto de fremda homo. Tute ne interesas min, se vi transdonos min al la polico. Mi nur bedaŭras tion, ke oni arestos ankaŭ vin, lordo Bannister, pro mi!
— Ĉu min?
— Vere, vi senkulpigos vin, tamen mi veturis tra Maniko helpe de vi, mi estis en via societo, kiel via edzino, kaj vi fuĝigis min de sur la seceno de la krimo. Estos malfacile kredigi al la polico, ke vi sciis nenion dum la tuta tempo, kaj ĝi okazis nur pro distriĝo… Ĉu vi ne pensas tiel, Mylord?
La lordo longe silentis. Vere, li dekomence estis parteno de tiu virino, kaj kiu kredus al li, ke ĉio ĉi okazis pro serio da hazardaj interludoj? Se oni kredos tion, eĉ tiam estos granda skandalo.
— Jes — diris la lordo. — Vi pravas. Mi falos en teruran situacion. Sed la honoro ne estas demando de prestiĝo ĉe mi. Kion mi faris ĝis nun, ĝi estis honesta afero malgraŭ tio, ke mi implikiĝos en malagrablaĵon. Se mi ne transdonos vin al la polico, ĝi estos fiaĵo eĉ tiam, se oni premios min pro tio.
Ili silentis. Densa pluvo frapetis sur la fenestro de la aeroplano.
— Mylord, mi implikisvin en malagrablaĵon, mi volas korekti mian erearon. Povas okazi, kion vi deziras, sen tio, ke oni starigus vin pilorie. En Marsejo mi anonciĝos antaŭ viaj okuloj ĉe la aerodroma policejo. Mi transdonos la koverton dirante, ke mi estas Evelyn Weston. Tiam oni arestos min sen tio, ke vi implikiĝus en la aferon.
— Mi akceptas tiun proponon. Sed mi avetas vin, ie mi estos gardema. Ne provu erarigi min. Mia honoro dependas de tio, ke vi ne fuĝu.
— Sinjoro, neniu ekzistas en la mondo, kiu pli bone timus pri via honoro, ol mi — diris la knabino per mallaŭta, tramanta voĉo, kaj la lordo suprizite rigardis al ŝi. Poste ili ne plu paroladis.
La pasaĝeroj iom promenadis ĉirkaŭ la aviadilo sur la flugtereno de Marsejlo, do al neniu ekstis okulfrape, ke Evelyn kaj Bannister forlasis la aeroplanon. Ne rigardinte al la profesoro, la knabino iris rekte, per decidaj paŝoj al pordo, sur kiu estis skribite: „Polico.” La lordo sekvis ŝin proksimome el dek paŝa distanco, poste li mire vidis, ke la virino prenas el sia valizeto tiun grandan koverton kun la kvin sigeloj, kaj ŝi daŭrigas sian vojon per rapidaj paŝoj.
Kiel okazis? Eĉ Bannister mem ne sciis, kvazaŭ iu estus ekpuŝinta lin el dorsdirekto, li postkuris la virinon kaj kaptis ŝin je la brako, ĝuste antaŭ la enirejo:
— Atendu! — li spiregis. — Mi ne volas… Ne interesas min, kion vi faris. Mi ne eltenus, se oni insultus vin… Fdormetu tiun koverton!
La knabino timeme obeis.
— Aŭskultu min — daŭrigis la profesoro. — Nun flugu al Maroko, kaj tie fuĝu, iru, faru, kion vi deziras! Mi ne volas scii, ke oni arestis vin, ĉu vi komprenas. Mi ne volas.
— Sed… kial?
— Stultaĵo! Sed mi ne volas! Ĝi estas ĉio!..
… Kiam la aviadilo denove ekflugis, ili sidis unu apud la alia, senvorte, malgaje.
Lordo Bannister estis tre pala.
— Vi ambaŭ estas tiel amindaj, ke nek mi mem scias, kiun elekti el vi, se vi konkurus por mia mano — diris Greta almenaŭ kun dekkvin centimetra rideto, kaj Arturo Rancing alte estimis sian nevon ĉi-momente, ke li edziĝos al tiu virino por bagatela unu miliono da pundoj. Eĉ tiel ne estas pagite.
Poste la plej aĝa Rancing interparolis kun Wollishoff. Ili konversaciis senĝene, ĉar la plejaĝulo portigis el Zuriko aŭdfunelon donace al la dommastro. Cetere li estus freneziĝinta.
— La filino de la familio Wollishoff devas porti tiom da dotoj en la domon de la edzo, ke ili instaliĝu grandsinjore — diris la patro de la fianĉino.
— Tion mi atendis de vi! — respondis la plejaĝulo. — Ĝi estis parolo, inda al vera svisa nobelulo! Vi ne povas negi, ke vi estas teknika konilisto! — li kriis ravite. — Vera popola kulto estas la estimo de la teknikaj konsilistoj ĉe ni en Anglio.
— Se mi petas nenion alian, nur tion, ke sinjoro Rancing amu mian filinon.
— Sinjoroj, mi konas miajn familianojn. Eddy duon freneze amegas vian filinon. Li pasigas la noktojn sendorme!
— Mi scias… La kuracisto menciis tion. Baldaŭ ĝi ĉesos. Li devas preni dolormildigilon por la stomako…
— Kiam okazu la geedziĝa festo?
Wollishoff enpensiĝis.
— Mi opinias, ke… pentekosto estus taŭga…
Ili devis atendi nur tri semajnojn ĝis pentekosto.
— Kial ĝi ne estus taŭga? Pentekosto estas la tago de la floroj kaj amantaj koroj — daŭrigis la plejaĝulo reveme. — Pentekosto estos tre bona.
— Ankaŭ mi samopinias. Ni do povos fari la geedziĝan feston du jarojn de post pentekosto.
La buŝo de la plejaĝulo restis malfermita.
— Neniokaze pli frue — daŭrigis la teknika konsilisto. — Kaj se ĝi prokrastiĝos ankoraŭ duon jaron, mi pensas, tio jam ne gravas.
— Kiel vi imagas tion?! Estas neeble, kion vi diras!
— Kial estus neeble? Mi jam menciis al vi, ke mia filino ne povas iri kiel ajn en la domon de sia edzo. Bedaŭrinde, okazis kelkaj eraraj registroj, rilate teknikajn aferojn, koncerne la kanalizon. Ĉar mi estis komisiita pri la kanalizo…
— Sed ĉi tie ne ekzistas kanalo!
— Tio estas la problemo, sinjoro. Oni komisiis min pri tio, kaj ĝi ankoraŭ ne estas. Sed tia kanalizo havas elspezojn. Mi ne scias, ĉu vi komprenas tion? Kanalo ne estas, sed ni havas elspezojn. Eĉ mi mem ne scias, kiel ĝi okazis? Ĉar mia onklo estas aŭtoritata homo, oni kontentiĝis pri tio, ke ili ekzekuciis ĉiujn miajn havaĵojn, ĝis mi regapos la elspezitan monon por la evoluigo de la regiono. Bedaŭrinde, mi estas sperta tiurilate. Eble paso du jaroj, ĝis mi repagos ĉion, oferinte mian tutan salajron kaj enspezojn… Mi estas nek la unua, nek la lasta homo inter tiuj, kiuj oferas sian ĉiun havaĵon por la evoluigo de la naskotero.
— Ĉu vi ne deziras, ke via filino atendu ĝis tiam…
— Se ŝi atendis ĝis nun?… Kvin jarojn ŝi atendis sian unuan fianĉon. Tiu junulo estis volontulo, kaj li falis en militkaptitecon.
— Jes, mi scias… Kelkaj svisoj batalis je la flanko de la francoj…
— Je la flanko de la japanoj. Li partoprenis la rusan-japanan militon. Sed ŝia fianĉi batalis ankaŭ je la flanko de la francoj.
— Ĝi estas bela tradicio, sed du jaroj estas tiel longa tempo…
— Ĉiu vorto vanas, sinjoro. Filino de Wollishoff ne povas edzimniĝi, dum kriminala procedo minacas ŝian patron.
Nenia argumento efikis, Wollishoff estis obstina.
La plejaĝulo kaj la junulo malesperiĝinte iradis tien-reen en la gastoĉambro.
— Malbenita historio! — furiozis sinjoro Arturo. — estas ĉi tie en la domo kun ni diamanto, valoranta unu milionon da pundoj, kaj ni povas fari nenion!
— Efektive kiom ŝtelis tiu maljuna surdulo?
— Preterkure mi rigardis la librotenadon. Mi taksas la mankon du mil pundoj.
— Vi estas ridinda! Vi devas etendi vian manon por unu miliono da pundoj, kaj tiu relative sensignifa sumo malhelpas vin. Do pagu ĝin!
Sinjoro Rancing konsterniĝis.
— Kial vi hezitas? — daŭrigis Eddy impete. — Ni ricevos po kvincent mil pundojn, por kio ankoraŭ mi labori ĝis nun, kaj vi nur atendas, ke ĝi falu en vian manon. Almenaŭ nun ŝovu profunde vian manon en vian poŝon. Sed se ne, estos bone ankaŭ tiel. Ĝis revido.
Li haste kaptis sian ĉapelon. Li vere estis decidiĝinta, ke li foriros. La okazaĵoj de la lasta semajno tre suferigis lin. Li malsanece magriĝis, latenta neŭrozo videbliĝis sur lia pala vizaĝo, kaj reŭmatismo turmentis lin post la balkona sceno. La vivo tretis lin, de kiam li restadas en Mügli am See.
— Atendu! — kriis lia onklo. — Via ideo tamen ne estas tiel malbona.
Post tri tagoj Wollishoff repagis la elspezojn de la kanalizo ĝis la lasta groŝo, je la plej granda surprizo de la instanco, inkluzive ankaŭ la tagsalajron de la neniam ekzistanta helpinĝeniero.
Alvenis la friska, sed bela, serena tago de Pentekosto en Mügli am See. La loĝantaro svarmi ĉie solene vestita. Ili prepariĝis al la geedziĝa festo de la finino de Wollishoff. La pastro anoncis jam la trian fojon, ke sinjoro Rancing edziĝos al la junulino. Oni dekoris per koloraj paperoj la kradan pordon de la kastelo pro ia kaŭzo, la lakeo kaj la pordisto ricevis freŝnovan vestaĵon de sinjoro Rancing, kaj Viktoria, la edzino de la ĉefĝardenisto Kraotchwill, kombis sin.
Oni balais la straton antaŭ la vilaĝdomo.
Ĉe la restoracio estis elmetita la nacia standardo.
La aferoj statis tiel antaŭtagmeze je la dek horo.
Eddy Rancing ĝuste tiam metis la matenan ĵurnalon apud sian kafon. Poste la manĝopeco falis el lia buŝo. Per pugnograndaj literoj jen tio estis legebla sur la titolpaĝo:
CENT MIL FRANKOJN RICEVOS TIU,
KIU TRANSDONOS EVELYN WESTON-ON
AL LA POLICO!
Li rapide legis tion. Kio ĝi estas? Ĉu Evelyn estas spionino. Kial ŝi venis en Francion? Eddy Rancing amis Evelyn-on, kaj li havis planon jam de la komenco, kiam li havos monon, tiam li edziĝos al la kabino, kaj se ŝi ne edziniĝos al li, eĉ tiam li donos al ŝi konvenan parton el la prezo de la diamanto.
Li foliumadi la ĵurnalon plu. Malantaŭe, ĉe la societaj kronikoj, la manĝopeco denove falis el lia buŝo.
LORDO BANNISTER EN SOCIETO DE SIA EDZINO
La bildo mintris kajuton, antaŭ kiu staris Evelyn en kimono, apud ŝi gapis sinjoro tiel, kvazaŭ iu estus verŝinta malvarman akvon malantaŭ lian kolumon. Sendube: ŝi estas Evelyn! La sama kimono, en kiu ŝi kutimas aperi sur la strato Kings matene por momento, kiam ŝi enportas la lakton de antaŭ la pordego.
Kiel ĝi povas okazi? La polico serĉas ŝin laŭ la titolpaĝo, kaj malantaŭe oni prezentas ŝian foton? Kiel ŝi estas la edzino de la mondfama scienculo? Li vertiĝis…
Mallonga raporto estis sub la bildo, kiu temis pri la prelego de lordo Bannister en Parizo, kiun oni atendis kun granda interesiĝo. Lian lordan moŝton akompanis sia edzino, kiu malsanetas, kaj ŝi ne partoprenis la prelegon. Kompreneble ŝi ne partoprenis ĝin, ĉar kelkajn paĝojn antaŭe oni skribis, ke ŝi rompŝtelis ien, kunportante sensacian dokumenton, kaj postlasinte kelkajn kadavrojn, ŝi malaperis.
Eddy maltrankviliĝis. Lia instinkto sugestis nun la unuan fojon, ke io ne estas en ordo. Laŭ kia spuro venis tiu virino en Francion pro Budho. Ĉar certas, ke ŝi vojaĝis tien por trovi Budhon.
Pro sia maltrankviliĝo li denove serĉis la vendolibron el sia kofro. Ĉiu eraro estas ekskludita. Oni vendis en majo nur unu „Meditantan Budhon” kun la „Rikoltanta paro, kaj tiuj estis senditaj al Wollishoff. Sed kial venis Evelyn en Parizon? Kaj laŭ la raporto de la ĵurnalo, ŝi serĉis ian statuon…
Reveme li fiksrigardis antaŭ sin. Hazarde ĝuste sur la kovrilon de la taglibro.
Tiam li vidis ian tute strangan aferon, pro kiu atakis lin simptomoj de frostotremo dum kelkaj momentoj.
Sub la vinjeto, sur kiu estis skribita la jardato, videliĝis paperstrieto. Sed nur ĉe la dekstra angulo. Unu milimetra, malgranda strio.
Estas evidente, ke tiu strieto videbliĝas el sub la vinjeto. La vinjeto do estas gluita ne sur la kovrilon.
Li elprenis sian poŝtranĉilon kaj komencis skrapi la vinjeton.
Oni sonorilegis. La popolo tumultiĝis en la preĝejon. La ĉaro de la fajrobrigado parade ruliĝis kun florornamita pumpilo, suboficiro Zobelmann staris sur la veturigista benko, portanta ĵaketon kaj cilindran ĉapelon, kaj amike mansvingis al la loĝantaro.
La amatora koruso jam kolektiĝis sur la ĉefplaco.
Eddy sidis antaŭ la libro kun hirtaj haroj, kun revemaj okuloj.
Li komprenis ĉion. Evelyn do sekvis bonan spuron. Ŝi miksiĝis tiel en la aferon de spionado. Sed oni vendis al li falsan taglibron, supergluitan per la bona vinjeto. La Budho de Greta kaŝas nenion, nur tondileton, silkan fadenbulon kaj fingringojn.
Iu frapetis.
Li rapide kaŝis la libron.
— Envenu!
— La plejaĝulo enpaŝis, en redingoto, kun solena mieno.
— Jen estas la fianĉamiko, Eddy.
— Tio ne interesas min. Arturo mi pripensis min. Mi ne bezonas la havaĵon. Mi ne edziĝos al tiu junulino. Mi ne toleras ŝin! Kion fari?!
— Ĉu vi freneziĝis? Vespere la idolo estos nia!
— Kaj la knabino estos mia. Ne.
— Kion vi volas fari?
— Mi fuĝos.
— La plejaĝulo preskaŭ furiozis:
— Bone! Mi restos! Mi daŭrigos la aferon sola.
— Ĉu vi edziĝos al Greta?
— Jes! — diris la plejaĝulo decidiĝinte.
La junulo ekparolis emociiĝinte:
— Vi ofte akuzis min pri frivoleco kaj cinikismo. Vi vidos nun, ke vi eraris. Estu tiel. Mi translasos la diamanton al vi, kaj mi rezignos Gretan. — Li profunde ĝemis kaj malgaje rigadis tra la fenestro al la montopintoj. — Estu feliĉaj…
— Ĉu vi rezignos vian tantiemon? — demandis Arturo Rancing avide.
— Jes — respondis la junulo. — Pagu nur mian laboron, per kio mi havigis al vi la juvelon. Donu al mi du mil pundojn, kaj mi tuj estos for.
— Mi ne plu donos al vi eĉ unu groŝon!
— Mi ne volas persvadi vin. Mi ricevos tiom ankaŭ de Wollishoff por la sekreto. Eble, eĉ pli multe. Dio benu vin.
Eddy metis sian ĉapelon surkapen, li ĵetis sian surturon surbraken kaj ekiris.
— Haltu! Atendu, fripono! Vi, sangosuĉulo!..
— Vi estas tre sendanka! Mi faris vin milionulo por bagatela kelkmil pundoj. Sciu, nun jam mi ne bezonas vian mizeran monon, mi iros al Wollishoff!
— Atendu… Eddy, kial vi estas tiel sentema? Ĉu vi rezignos skribe pri viaj ĉiuj rajtoj por du mil pundoj?
— Jes. Nek al la diamanto, nek al la knabino mi havos rilaton plu.
Post unu horo Eddy Rancing estis survoje al Zuriko, de kie li ekflugis per la plej baldaŭa aviadilo al Marsejlo. Li sciis pri certa spuro, kiun la polico ne konis. Li devis trovi nur la restadejon de la mondfama profesoro, ĉar li sciis, ke Evelyn estas apud li. Li tuj estus ricevinta cent mil frankojn, se li denuncus Evelyn-on, sed li tute ne pensis pri tio. Cetere li sopiris la diamanton.
Dume la apotekisto faris fuzo-stangetojn.
Samtempe Arturo Rancing diris al sinjoro teknika konsilisto, ke ankaŭ li enamiĝis al la knabino, kaj nokte li klarigis al sia nevo, kia tragedio ĝi estas, kiam oni senigas de la lasta, granda amo tiun homon, kiu jam atingis la zeniton de sia vivo. Ili lotis per alumetoj, sinjoro Arturo tiris la malpli longan, kaj Eddy Rancing forveturis al Hüttliberg kun rompita koro. Nun li venis por peti la manon de la fianĉino en tiu solena antaŭtagmezo.
Greta post mallonga hezito feliĉe ĵetis sin inter liajn brakojn. Knabino, kiu ĝisvivis du militirojn kiel fianĉino, ŝi ne retiriĝis de antaŭ neatenditaj manovroj, se temas pri geedziĝa festo.
— Sed la fianĉo jam estas anoncita — ekprolis la kadavroesploristo apud ili, kiu estis sperta ankaŭ pri la eklezia juro.
— Faras nenion — respondis la plejaĝulo supereme. — Oni anoncis la nomon de sinjoro Rancing, kaj ankaŭ mi estas Rancing.
La loĝantaro unue konsterniĝis pro la nova paro, sed poste ili rezignaciis.
La direktoro de la teatro rakontis al pli granda grupo da homoj la historion de la sanga, noktomeza duelo, kio okazis inter la du parencoj.
Doktoro Loebli en la nomo de la depatementa ambulanco transdonis belegan silkan kusenon al la juna paro kun la jena brodita teksto:
Al ni ĉiuj povas okazi akcidento
… La aviadilo proksimiĝis al Maroko. Evelyn kaj la profesoro interŝanĝis nur vortojn. La knabino diris nenion pri la „krimafero”. Ŝi priridis sin, ke ŝi estas tiel feliĉa. Sed kial? Se ili alvenos, ŝi iros dekstren, la profesoro maldektren. Ĉu iam evidentiĝos por Bannister, ke ŝi estas tute senkulpa en tiu afero? Kiel diris onklo Bradford? „La honoro de virino estas tia, kiel la bona fasono: ĝi devas esti tiel kaŝita, ke oni ne povu eĉ laŭdi ĝin.”
— Diru, Mylord — proksimiĝis Holler denove, ĉar lia vertiĝo jam ĉesis, — kiam mi povas rigardi vian laboratorion? Tiurilate mi havas vian promeson, kaj oni tre atendas mian artikolon en Anglio.
— Ho… tio dependas nur de vi. Mi havas la honoron.
— Ju pli frue, des pli bone. Via laboro ege interesas Anglion, pradonon…
Li rapide foriris por denove serĉi sian orfiĝintan pergamenan saketon, ĉar la aviadilo larĝ-spirale malsupreniĝis, kaj tiu manovro ĉiam tre suferigis lin. La aeroplano post milda skuiĝo komencis ruliĝi, la motorbruo ĉesis, ĝi kuris mallonge sur ebena tereno, poste finiĝis la longa vojaĝo.
Ili alvenis en Marokon.
— Ni kune sidos en taksion — diris Evelyn al la profesoro. Dumvoje diru, kie vi volas elaŭtiĝi. La komedio daŭros nur ĝis tiam, kiam ni liberiĝos de tiu terura Holler, kaj mi esperes, ke tio nun jam sukcesos.
Laŭ mia amiko, kiu estas psikologo, la senbaza optimismo karakterizas la plej multajn scienajn esploristojn. Ankaŭ Bannister falis en tiun eraron, kiam li sentis tiel, ke li baldaŭ agrable povas malhavi la societon de la riportisto. Kiam li mangeste vokis taksion kaj volis adiaŭi Holler-on, rapidantan al li, la riportisto anstataŭ etendi sian manon al Bannistel, li etendis sian kofron al la ŝofor.
— Se vi permesas, mi eluzas vian afablecon, kaj mi tuj iros kun vi. La bona interjuvo neniam povas komenciĝi sufiĉe frue por la ĵurnalo, kaj se vi jam konfidis al mia bontrovo, sinjoro, la invinton, mia honoro malpermesas atendigi vin. Aŭ mi ĝenas vin?
Vane, la gazetaro estas gazetaro. Ankaŭ Bannister sciis tion.
Plej volonte li estus tranĉinta la ĵurnalistoj je pecoj, plej volonte li estus malbeninta sin mem pro sia ĝentileco, kiam sur la aerodromo li konfidis al la bontrovo de Holler la viziton, kaj anstataŭe li devis ŝajnigi, kvazaŭ li ĝojus.
Ĉu tiu ĵurnalistaĉo konjektas ion?
Kompreneble nun jam li devis veturigi ankaŭ Evelyn-on en sian vilaon, pro la ŝajno. La knabino klopodis helpi lin.
— Mi tuj iros en la urbon. Mi havas gravan farendaĵon.
— Ankaŭ mi rapide finos la viziton, kaj mi feliĉe ĉiĉeronos vin, se vi permesas, sinjorino Bannister.
„Kial ne surveturas tiun homon tramo dum lia infanaĝo? — pensis la profesoro, poste li laŭtvoĉe ekparolis:
— Unuavice nun ni lunĉos.
— Ĝi estos bone — respondis Evelyn malgaje, — mi estas malsata…
Ĉar la profesoro sciis bone, ke la knabino estas masata kaj laca. Tial li ne volis, ke ŝi nur simple elaŭtiĝu sur la strato. Sed kial li ne volis? Jam estus urĝege fuĝi el la proksimo de Evelyn Weston, al kies kapo oni anoncis premion. Vive aŭ morte!
Kaj nun li veturigas ŝin. Vivan, Malsatan.
La domo de la profesoro staris en la eleganta vilaokvartalo Gueliz. La grandegaj, abundkreskaj bedoj, la belegaj palmoj palmyra faris preskaŭ nevidebla la konstruaĵon, troviĝanta en la fono.
La atmosfero estis iome prema dum la lunĉo, kvankam Holler manĝis multe kaj kelkfoje li bone ridis pri siaj rakontoj. La manĝejo, kvazaŭ ili absolute ne estus en Afriko, similis al vera ĉambro en Londono. Eĉ kameno staris fone. Evelyn iom malgaje rigardadis ĉion, palpadis la preĝtapiŝon, levis ceramikan paŝtistinon de sur la kameno kaj konstatis en si mem, ke estos tre malagrable foriri de tie ĉi.
Ŝi tute ne rimarkis, kiam la profesoro kaj la ĵurnalisto iris el la manĝejo en la laboratorion. Evelyn nur nun sentis, ke ŝi apenaŭ dormis dum dudek kvar horoj. Profunda fotelo logis ŝin, sed la knabino ekregis sin. Surmetinte sian ĉapelon, ŝi silente, malgaje, trarapidis la parkon kaj fermis la kradan pordon malantaŭ si.
Nun kie komenci la serĉadon? Ŝi veturigis sin per taksio sur la monteton, kie staras la fortikaĵo Gueliz. Oni estis ĝentilaj ĉe la urba komandejo. Ĉu malsana legiano? Münster… Bonvolu diri, pro kiu afero vi serĉas lin?… Familia… Hm… Legianoj malofte havas familiajn aferojn, sed tiu Münster eble estas escepto. Bonvolu interesiĝi en la garnizona hospitalo.
Garnizona hospitalo.
Momente li ne estas en la hospitalo. Antaŭ nelonge oni flegis lin ĉi tie. Kie li estas nun? Ni ne povas doni informojn pri militistaj aferoj sen la permeso de la urba komandejo. Ĉu vi venis de tie? Bonvolu do reiri kaj turni vin rekte al la komandanto de la rezerva kontoro de la bataliono en la administrejo de la dua kompanio.
Reen en Gueliz-on.
— Mi bedaŭras, sinjoriono — diris la postenanto, — pasis la oficiala akceptohoro, sed cetere la administrejo de la rezerva komandejo de la bataliono nur tiam donas informon pri la postenigo de la personaro, se en Oran la centra regiment-komandejo de la milita ĉefkomendejo aparte ordonas, al kio estas bezonata la aprobo de la gubernio. Tio estas ĉio, la ceteraj jam iras plate kaj glate, se vi havas iom da bonŝanco kaj bonajn kontaktojn.
Ŝi sukcesis fari tiom ĝis la unua horo posttagmeze. Ŝi eĉ ne rimarkis pro zorgopremateco, ke rondbarbulo sekvis ŝin dum la tuta tempo.
Ŝi malesperiĝinte staris denove en la Interna urbo. Kien iri? Al kiu turnu sin malforta virino, kiun cetere serĉas ankaŭ la polico, vive aŭ morte. Subite konata voĉo aŭdiĝis malantaŭ ŝi:
— Mi kisas viajn manojn, Mylady! Ĉu mi povas esti via ĉiĉerono? Li estis redaktoro Holler. Nur li mankis al ŝi!
— Bonan… bonan tagon… Ĉu vi jam finis la viziton ĉe mia edzo? — ŝi tuj ruĝiĝis. „Ĉe nua edti.” Ŝi fariĝis bona trompistino.
— Mi sukcesis sufiĉe rapide fini mian vizitadon. La lordo ĉiumaniere volis restigi min, sed mi ne longe povas toleri la aeron en fermita ĉambro. Vi aspektas tre laca. Ĉu vi trinkus teon kun mi, sinjorino Bannister? Mi estus vere feliĉa.
— Dankon… — Ŝi estis tiel malforta kaj laca, ke ŝi akceptis la proponon. Ŝi petos konsilon de la redaktoro. Ŝi ja konas neniun…
— La profesoro faris mirindan laboron… — tro laŭdante parolis Holler dum teo-trinkado. — Mi vidis lian bacilo-kulturon, je mia vorto, ĝi aspaktas sub la mikroskopo tiel, kiel belega merino-ŝafaro sur la freŝa Alpa paŝtejo. Kia bacilo-kulturo! Mi ne komprenas la profesoron. Laŭ mia opinio li devus ekstermi tiujn bestiojn, anstataŭ kulturi ilin. Nu, sed redaktoro ne devas estis sperta pri medicinaj aferoj. Gravas, ke lia lorda moŝto estas populara, kaj ĉiufoje, kiam mi skribas lian teorion en la dimanĉa suplemento pri la dormomalsano, alvenas multe da gratuloj al mi.
— Mi kutimas eltondi tiujn artikolojn — diris Evelyn kun iom da ruzo. Tiu aserto mirinde efikis Holler-on.
— Ĉu vere? — respondis Holler ruĝiĝinte. Vi feliĉigas min. Lordo Bannister iafoje estas malkontenta pri miaj artikoloj. Li problemas pri ĉiuj bagateloj. Antaŭ nelonge li serioze riproĉis min, ĉar laŭ li dormomalsano aŭ malario ne estas egalaj. Sed fine ja mi ne estas kuracisto, ke mi konu tiajn sensignifajn detalojn pri la temo. Gravas, ke oni parolis pri la dimanĉa artikolo dum tagoj, kaj tuj poste fondiĝis la etindustria asicio kontaŭ la dormomalsano, kaj mi fariĝis ties vicprezidanto! Ni elektis lian lordan moŝton ĝia honora prezidanto, kaj ni decidis sendi en Hindion grandan vekhorloĝ-ekspedaĵon por helpi la suferantojn de la dormomalsano. Tio estas grava afero. La rezulto, ke la socio fine organiziĝas kontraŭ la dormomalsano, dank’ al miaj artikoloj, kaj nun estas akcesore, ke laŭ la sinjoro profesoro estas malĝuste skribi tion, ke advokato el Bermudoj, suferanta de dormomalsano, ekdormis en la tago de sia nuptofesto, kaj li vekiĝis nur la 50 jaran jubilean geedziĝfeston. Fine ja mi ne estas kuracisto.
— Henry estas iom severa rilate la sciencajn demandojn.
— Ĝi certe estas familia propraĵo.
— Jes. Ĝenerale la familio Bannister estas konservativa.
— Ĉu la familio Bannister? Ja ekzistas nur unu Bannister…
— Mi komprenas tiel… nome, se Henry ne havas gefratojn.
Holler miris.
— Ĝis nun mi sciis tiel, ke li havas pli da gefratoj…
Kion li volas? Unue ne estas alia Bannister, poste li havas pli da gefratoj… Fine ŝi faros ion malbonan.
— Mi devas konstati — diris Evelyn kuraĝe, — ke sinjoro redaktoro ne bone estas informita pri niaj familiaj aferoj.
— Ĉu mi?! Mi estas vera leksikono pri anglaj nobeloj. Ekzemple Bannister! La onklo de via altestimata edzo ricevis lordan rangon de ŝia reĝina moŝto kiel plej superan rekonon pro sia heroa sinteno, rilate la taksonomion de la varmsangaj mamuloj de la oligoceno. Li estis la unua lordo Bannister. La plej aĝa filo ricevas la lordan rangon kaj al ĝi apartenantan nomon Bannister. La dua lorod Bannister estis la onklo de via edzo, ĉar la patrino de via edzo naskiĝis kiel filino, tiel ŝi ne povis heredi la rangon kaj nomon Bannister. Tiu lordo Bannister, sinjoro Dealing, la publike estimata fabrikisto de seka pasto, mortis anktaŭ ok jaroj, li ne havis infanon, kaj via altestimata edzo, sinjoro Henry, tiam heredis la rangon kaj nomon Bannister. Kiel vi vidas, angal redaktoro konas la nobelajn familiojn. Nun, se la sorto beninte vian geedzecon donacos al vi infanon… Nu!.. Interese, ke hodiaŭ ĉiu misglutas ĉe vi dum parolado. Lasu sekiĝi tion, ne postrestos makulo…
Evelyn malfacile rekonsciiĝis el sia tusado.
— Vi vere bone konas la historion de nia familio.
— Vidu, Mylady, ĝi estas bela afero herediginte la rangon. Iu venas en la mondon, havante ĉiutagan burĝan nomon, kaj sufiĉas iom da bonŝanco, malproksima parenco mortas sen infano, kaj la simpla angla scienculo ricevas ne nur belegan rangon, sed ankaŭ belegan, novan nomon kun la lordeco.
— Sed nun ni jam pagu, sinjoro Holler. Mi ankoraŭ havas iom da ferendaĵo. Mi esperas, ke mi sukcesos aranĝi tion.
— Ĉu eble mi povus helpli vin? Mi bonege konas Marokon. Ĉiujare mi plurfoje venas ĉi tien, kaj mi skribas grandajn artikolojn pri la teruraĵoj de Afriko.
— Mi ŝatus trovi malsanan legianon. Li estas bona amiko de mia kuzo, kaj mi promesis al liaj proksimuloj en Londono, ke mi interesiĝos pri lia sorto.
— Vi do havas grandan feliĉon, sinjorino Bannister, ke mi estas ĉi tie. La instancoj estas iom malrapidaj, rilate la aferojn de legianoj. Neniam oni povas scii, kial ili estas serĉataj. Sed mi konas la manieron, kiel aranĝi la aferon en la gubernejo. Mi deziras pagi!.. Kelnero!
La taksio denove veturigis ŝin al Guleiz. Sed nun ankaŭ la redaktoro sidis apud ŝi. Post nelonge ili eltaksiiĝis antaŭ la fortikaĵo.
Ĉi tie li estis en sia elemento! En la pordego li ekkverelis kun la gardisto, kiu ne volis enlasi lin, ĉar finiĝis la oficiala akceptotempo. La redaktoro ege skoldis lin. Fine elvenis kolonelo, kaj post mallonga rakontado de Holler, oni kondukis ilin en la fortikaĵon.
Alveninte en la ĉambron sur la dua etaĝo, la redatoro jam akiris la amikecon de kvar altrangaj oficiroj, kaj li mobilizis la tutan regimentkontoron. Ĉi tie dek frankoj, tie afabla rideto, ĉiloke malĝentilaĵo, aliloke monduma konfidenco. Li trovis ĉie la plej konvenan manieron. Holler okupis la timigan fortikaĵon Guleiz per ŝturmo.
Tagmeze ili jam sciis, ke legiano Münster, resaniĝinte el sia grava vundiĝo, estas tute proksime, nur du taga vojaĝo, rajdante sur kamelo. Li konveleskas en la oazo Mahrbuk, en la militista sanatorio de la regimento 2.
— Mi neniam forgesas vian helpon…
Holler feliĉe rikanis, dirante:
— La tuto estas bagatelo… Pasintjare mi esploris la restadejo de led-komercisto dum du tagoj, kiun oni vidis lastfoje en la milito kontraŭ la Buroj. Nun kion vi volas fari, sinjorino Bannister?
Li nur ne nomus ŝi konstante tiel! Evelyn ĉiufoje ruĝiĝis.
— Mi vizitos la oazon Mahrbuk. Mi ankoraŭ neniam estis en tia loko.
— Ĉu ankaŭ sinjoro Bannister vojaĝos tien?
— Ne… Ĉi foje mi ŝatus esti tute memstara. Mi ne volas ĝeni lian laboron. Ĉu eblas dungi gvidanton ĉi tie?
— Kompreneble. Ĉu vi ankoraŭ neniam ekskursis en la dezerton?
— Ne. Tial mi ŝatus…
— Sed vi havas nek ekipaĵon! Ho, kiel bone, ke mi estas ĉi tie. Mi jam multfoje veturis en Saharo. Kiel malmultekoste. Kvankam la komercistoj estas rabistoj, se ni ne estas singardemaj rilate ilin.
— Ĉu vi permesas, ke mi antaŭpreparu vian vojaĝon?
— Mi tute ne sicas, kiel danki vin…
— Vi feliĉigas min, sinjorino Bannister. Unuavice ni do iru por aĉeti la ekipaĵon. Ĉar jupo kaj tiaĵo, kompreneble, ne estas uzeblaj kelk-cent kilometrojn sude. Sed mi gvidos vin en neniun bazaron de la interna urbo. Ni devas aĉeti nur ĉe arabo. Ĉe arabo. Tie dominas la estimo al la blanka raso. En la interna urbo oni vendas malbonan varon, multekoste, sed ĝentile. La turistoj iras tien… Taksio!
Li gvidis ŝin en Mellah-on. En la tumulto de marchée arabe ili povis antaŭeniri nur centimetron post sentimetro. Li haltigis la taksion en la plej malpura kvartalo, en la plej mallarĝa strato de la araba urbo, kaj ili ekiris piede en la ole-odora stratetaĉo.
Ili ne rimarkis tiun rondbarban homon, kiu kelkfoje kraĉis pro la mactabako kaj sekvis ilin jam de la komandejo.
La redaktoro gvidis Evelyn-on en etan, malhelan vendejon, plenan de zumantaj muŝoj, kaj kaprobarba, hoknaza arabo venis por akcepti ilin. Ili elektis ĉion. Korkoĉapelon, botojn, kuloton, termobotelon, mutraĵujon, kiun gumringo fermas hermetike, kaj ceteraĵojn.
Poste sekvis la marĉando. Evelyn ankoraŭ ne vidis tiaĵon!
La arabo unue ridis, poste li mane batis sian bruston, kurinte sur la straton, li minace skuis siajn pugnojn al la piedirantoj, baldaŭ li ŝiradis sian brunuson kun ŝaŭmanta buŝo, kaj kunfrapite siajn manojn, li rigardis al la plafono malesperiĝinte, tuj poste li ploregante ĵetis sur la kuloton, kvazaŭ li estus funebranta sian mortintan infanon.Kontraŭe Holler batis la tablon per sia pugno, poste li moke ridis, kaj li refaldis sian pantalontubon pruvante ion, por ke la arabo konvinkiĝu pri la kvalito de liaj ŝtrumpoj. Tio forte impresis la komerciston, ĉar li ŝovis la korkoĉapleon antaŭ lin, sed kiam Holler etendis sian manon al la pantalono, li denove sovaĝiĝis, kiel hundino, kiam oni proksimiĝas al ĝia ido, kaj li stertore alpremis la kuloton al si.
Post unu horo ĉio kuŝis pakite sur la vendotablo, ili pagis kaj foriris.
— Vi faris bonegan negocon — diris Holler, kontente viŝinte la ŝviton de sur sia frunto.
— Ĉu vi ne timas, ke tiu arabo iam mortigos vin?
— Ĉu li? Mi apartenas al liaj konstantaj klientoj. Li estas mia bona amiko. Kiam mi estas en Londono, ni korespondas.
La afero jam iris pli glate ĉe la kamelisto. Ili estas dezertuloj. Cetere ili havas ekzemplodonan organizaĵon.
La kamelisto estis malalta, magra berbero kun malhelbruna haŭto kaj kun buklaj haroj ĉirkaŭ lia razita tonsuro. Laŭ lia opinio, se ili ekveturos la sekvan tagon aŭrore, ili estos en la oazo Mahrbuk la kvaran tagon matene.
– Ĉu mi povas veturi kun li nokte en la dezerto? — demandis la knabino angle de Holler.
— Trankvile, sinjorino — respondis la berbero perfekte parolante la anglan lingvon. — La dezertaj gvidantoj estas veraj ĝentlemanoj.
Ŝi ekhontis.
— Ili estas tiaj homoj — ridis Holler. — Mi konis berberan gvidanton, kiu muzikis dum jaroj en la koncert-orkestro de Filadelfio, kaj li revenis en la dezerton pro am-trompiĝo.
Ĉokolad-bruna knabineto venis el la domo, kaj ŝi admiris la belan eŭropan sinjorinon deproksime.
— Kiel ĉarma ŝi estas — diris Evelyn. Ŝi levis la infanon el la polvo kaj viŝis ŝian malpuretan vizaĝon. Poste Evelyn donacis al ŝi sian broĉon. Ĝi estis malgranda, senvalora objekto, kiu servis kunligi la salon ĉirkaŭ ŝia loko.
— Amuleto… amulteto… — balbutis la etulino miregante, kaj ŝi apenaŭ kuraĝis ektuŝi la brilantan objekton.
— Nun tiuj homoj iros en fajron por vi — klarigis Holler, kiam ili daŭrigis sian vojon. — Nu, bonan vojaĝon, sinjorino Bannister. Estu ĝustatempe en la difinita loko, ĉar tiuj gvidantoj simple iros hejmen, se la paseĝero ne alvenas akurate.