— Hieraŭ mi estis tie.
— Mi interesiĝas pri Gorĉev, sinjoro!
— Li certe vizitas la kazinojn — urĝis la respondon de Bertin.
— Karaj sinjoroj — respondis sinjoro Vanek reveme. — Se vi jam honoris min per via altestimata vizito, diru al mi: kiu estas Gorĉev?
— Vi ja estas lia sekretario?!
— Ĝi ne ekskludas, ke mi sciu ion pri li. Sinceredire, tiu homo estas suspektinda por mi. Mi ŝatas lin, sed li estas suspektinda. Vi vidos, ke io ankoraŭ evidentiĝos, okaze de eksterlanda esplorkontrolo.
La generalo movis siajn fingrojn antaŭ sia frunto por montri vulgere la malgajan, psikiatrian diagnozon, kaj li diris al Laboux: — Venu, Gustavo.
Labous komencis rekoni, ke li faris stultaĵon. Ili traserĉis tutan Nicon, ties ĉirkaŭaĵon, vane: Gorĉev estis nenie. Je la naŭa horo vespere ili alvenis hejmen morte lacaj. André akceptis ilin en la halo. La lakeo aspektis sufiĉe turmentita. Ekzemple iu lia liprando krevis dume pro io.
— André! Mi serĉas homon, kies nomo estas Ivan Gorĉev. Iru al la policejo…
— Mi jam vizitis la policejon en la afero de sinjoro Gorĉev, sed li dume foriris.
— Kiel?!.. Kiam li foriris?
— Mi ne vidis tion.
— Kie vi estis dume?!
— Sub la fortepiano.
— Kie vi estis anticipe?!
— Sub la divano… Ĉar sinjoro Gorĉev en la matenaj homoj okupis la loĝejon per surprizatako, poste li penetris en la ĉambron de la fraŭlino, kaj li plurfoje igis min sendanĝera. Tiam li uzis tiun manieron, ke li ŝovis min sub meblon, kiam mi estis en sveninta stato.
Li kaj la generalo suprenkuris sur la ŝtuparo, saltante eĉ kvin ŝtupojn. Li trovis Anette-n en sia ĉambro, kiu ploris amare.
— Mi aŭdis, Anette — komencis la patro malkuraĝe — , ke Gorĉev estis ĉi tie…
— Antaŭ unu horo… li forvojaĝis — ploregis la knabino. — Vi sendis lin en la dezerton! Sciu, ke mi estas lia fianĉino, kaj se li mortos, ankaŭ mi pereos.
— Anette… ne parolu tiel… Mi jam pentis tion… Sed kion mi faru… Eble li havas prudenton, kaj li tamen fuĝos…
— Li ne havas prudenton, kaj li ne fuĝos! — ploris Anette.
La du viroj staris silente, kaj la larmoj falis dense, en grandaj gutoj, kontinue… Tre malespeigis ŝin la elekto de la profesio de la junulo.
André envenis kaj raportis:
— Mi opinias, ke iu portis sciigon pri sinjoro Gorĉev!
Lingeström paŝis en la ĉambron, kun apogligita brako kaj bandaĝita kapo, kun vizaĝo, bunta je plastroj…
1
Post mallong, ĝena paŭzo Labux ekparolis malaplombe:
— Mi estis tre malgaja… kiam Anette diris, ke tiu freneza junulo…
— Neniu kuraĝu diri tion! — kriis la knabino kun fulmaj okuloj. — Ivan Gorĉev plenumis defion, kiel ĝentlemano!
— La konflikto okazis pro la gardo de fraŭlino Anette — rimarkis la barono.
— Mi ne petis vian defendon! Laŭ mia sciio nia kontakto devigas min al nenio!
— Tial mi vizitis vin, Anette. Ĉar… Mi petas! Kial vi ridas?
— Pardonon… haha…
Kaj ŝi elkuris. La generalo kaj Laboux kunrigardis. Tiu knabino estas freneza. Se eble ili ankoraŭ estus vidintaj, ke ŝin eksidas en la alia ĉambro sur la tapiŝon kaj daŭrigas la ridadon. Ĉar veni en ŝian kapon Gorĉev, kiel li turnis sian ĉapelon embarasite kaj diris kun mallevitaj okuloj: „Mi detranĉis lian orelon… ĉu mi faris malbonon?”… Haha!
Poste sen ĉiu transiro ŝi ploregis. Li nun jam estas en la legio…Tiu kara… kara frenezulo. Li jam alvenis tien. Estas la sesa horo…
Sankta Dio! Estas la sesa horo!.. Ŝi devas veturi en Toulon-on!.. Oni atendas ŝin ĉe la benzinstacio!
Ŝi haste surprenis mantelon, ĉapelon kaj forkuregis…
… Ŝi lasis la sinjoroj en la salono, kiuj havis iom frostan humoron. Unue barono Lingeström ekparolis:
— Mi rimarkis tion el la konduto de Anette, ke mi ne havas kaŭzon esti optimisma, rilate miajn esperojn.
— Ankaŭ mi samopinias… — respondis Laboux sincere — kion mi faru? Tiu freneza junulo renversis niaj kalkulojn.
— Ĉu vi scias — demandis Lingeström de Bertin-on — , ke Portenif estas en Nivo?
— Mi jam renkontis lin — respondi la generalo, kaj li ĝustigis la nigran tukon sur sia frunto, kvazaŭ pruvante lian aserton.
— Ĉu eble vi jam kontaktiĝis kun tiu ulaĉo? — demandis la dommastro.
La barono hezitis.
— De kiam mi vidis, ke miaj sentoj, rilate Anette-n estas nereciprokataj, de tiam nur unu vidpunkto restis por mi en mia afero, elekti la plej avantaĝan solvon.
— Mi komprenas. La mano de Anette estintus la maniero de tio, ke sinjoro barono senhezite apartenu al ni.
— Kaj se ĝi estas tiel?
Laboux verŝis konjakon en akvoglason, li eltrinkis ĝin kaj rigardis sur baronon Lingestrom ridante.
– Ĉu mi estu sincera?