Post nelonge Gorĉev estis survoje al Toulon kun kamoiono da fiŝoj. La forta, granda ŝarĝaŭto eĉ en Crenoble bone eltenis, nur ties varmoforigilo enkaviĝis pro rompo de lanterno, kaj li superŝutis la lernantinojn de la edukulinejo per mortintaj fiŝoj, sed cetere ne okazis intermezo ĝis Toulon, kie Gorĉev entiris la manbremson kontente, kaj li elaŭtiĝis en la montrofenestro de kortbird-komercejo.
Sed kiu povas ekzaktege kalkuli tiaĵon? Cetere tiu ĵetu la unuan ŝtonon sur Gorĉev-on, kiu atingas lin. Ĉar li forkuris tuj. Post duonhora kurado la granda parto de la homamaso postrestis, nur ok-dek amatoraj, longdistancaj kuristoj eltenis, atendinte tiujn, li batis ilin kaj rapidis al policisto, kiu deĵoris en iu malproksima strato:
— Unu respondu tion, kie vi ŝtelis tiun vestaĵon?
La vestaĵo de Gorĉev estis okulfrapa por multaj homoj, kaj ili ĉirkaŭstaris lin.
— Venu kun mi en la policejon… Bela birdo vi estas!
— Mi serĉas la restoracion Texas…
Aŭdinte tiun defendon, oni preskaŭ linĉis lin.
La policisto akompanis lin, kaj Gorĉev pensis maltrankvile pri Anette, eĉ ne parolante pri sinjoro Vanek, kiu atendas lin kiel hostaĝo, kvazaŭ en la dramverko de Schiller, kaj li certe faras idiotaĵojn.
Bonŝance ili alvenis al la ŝtuparo de viadukto, kaj li puŝis la policiston de tie sur tri pavimistojn, tel do li ne povis iri plu. Gorĉev kuris per belega stilo, rapide kiel sago, kun antaŭenkliniĝinta supra korpo. Tiu lia individua kur-stilo ĉiam trovis multajn sekvantojn, sed ili ne atingis lin. Post nelonge Gorĉev alvenis al la kajo, kaj ĉiuj persekutantoj en granda distanco restis malantaŭ li.
— Disinjoro mia! Ĉu li jam neniam ekscios, kie estas la restoracio Texas?
Proksimume ses homoj paroladis en grupo. Eble se li genuiĝos inter ili, aŭ li direktos revelveron al ili, fine li ekscios, ke troviĝas la restoracio Texas.
— Alo! Li ja estas mia juna marista amiko… Kial vi estas vestita tiel?
Li estis Aleksio la Pivata!
— Bonan tagon, sinjoro. Mi ĝojas vidi vin — li respondis timeme.
— Kiu estas tiu bubo? — demandis homo, kiu havis okulfrape rabistan aspetkon.
— Flavbekulo, kiu kuregas en sian pereon. Mi ekprotektis lin, ĉar oni faras tiel multe da malbono, ke iafoje estas bone dekalkuli ion sur la konto. Kien vi fuĝis antaŭ nelonge, nazmukulo?
— Mi timis vin, sinjoro — respondis Gorĉev kun infana modesto.
Ili bone ridis pri tio, plaĉis al li la malkuraĝa knabo kun afabla vizaĝo, kaj la silentema bandito, nome Drugiĉ amikeme frapetis lian ŝultron, ke la horloĝo de Gorĉev falis el la poŝo.
Ili tuj trovis lin simpatia, kaj tio estis lia fato.
— Nun jam restu trankvile kun mi. Mi ne volas bati vin, malkuraĝulo — trankviligis lin Aleksio la Privata. — Decas tiel, ke ankaŭ ni faru ian bonon, ke ni defendu kaj protektu malfortulon, ĉar oni tamen konsideros tion inter la faktoj antaŭ nia proceso en la transa mondo.
— Kio fariĝus sola tia bubo en la haveno — diris bonanime bicikoŝtelisto, nomata Jasmeno, kaj la silentema Drugiĉ frapetis la ŝultron de la knabo, instige, ke duon-dekduo da fontoplumoj kaj kelkaj konsistigaj partoj de aŭto falis el lia poŝo.
— Mi dungiĝis al la legio — li diris por liberiĝi de ili. — Mi devas anonciĝi vespere.
— Aleksio la Privata ekstertoris:
— Kion vi parolas? Ĉu vi freneziĝis?!
— Vi ne anonciĝos! Kompatinda knabo!
— Li estas tute freneza!.. Ĝi ja estas la infero — ili ĉiuj kriis.
— Lasu min foriri, karaj sinjoroj!.. Mi petegas… Mi devas anonciĝi. — Li volis kuri, iu stumbligis lin, kaj Drugiĉ, la malparolema bandito batis lin je la kapo per eskalo, ke li svenis.
3
Rekonsciiĝinte, li sidis sur seĝo, en malgranda, mucida ejo, apud li staris Aleksio la Privata kun la silentema Drugiĉ kaj Jasmeno.
Sankta Dio, kioma horo estas?
— Nu, nazmukulo! Ĉu vi vekiĝis? — demandis Jasmeno, la bicikloŝtelisto, kiu parolis malfacile kaj kartavie, kiel la afektemaj aristokratoj, sed ĝi estis tial, ĉar pasintjare iu rompis lian duonon da makzelo dum interkverelo.
— Ĉu vi scias, ke ĝi ne estas tro delikata traktmaniero! — ekindignis Gorĉev.
— Mi lernos la traktmanieron ĝuste de vi. He?! Krome mi zorgos pri vi… Se vi volas, se ne, ni defendos vin! Tia estas idioteto!
— Kiom longe vi volas teni min en mallibero?
— Ĝis vi prudentiĝos.
Estis varme en la premaera ĉambro.
Tiel, ke la silentema Drugiĉ trinkis duonbotelon da vino.
Sed mi volas kaŝiĝi. Lasu min…
— Ĉu vi scias, se vi parolos multe en tiu ĉi ĉambro, ni tenos vin mallibera eĉ dum unu jaro?
— Kial? Ĉu ĝi estas la prizono de la rabistoj, kie la honestuloj estas enkarcerigitaj?
— Ne! Ĉar ĝi havas nur unu elirejon, kaj oni gardas tion.
— Kia loko ĝi estas?
— La restoracio Texas!
Fine! Eĉ nun li ne scias, kie li estas, sed tio certas, ke ĉe la ĉelo.
— Ĉu vi miregas?… Ĉi tie bivakas la bando de la Majstro, ĝi estas nia kompaniiĝo. Tiu aparta ejo estas la lia. Hodiaŭ vespere ni ricevos ankoraŭ 40 000 frankojn, el kiu ni donos al vi du mil frankojn
— Kondiĉe — diris Jasmeno — , se ni sukcesos venigi tiun ulaĉon ligitan en tiun ĉi ĉambron.
— Sendube. Fiŝeto neniam eraras — respondas Aleksio la Privata. — Kaj se fine li estos ĉi tie, ni mortigos lin! — finis Aleksio la Privata kun signifoplena mangesto.
— Kiun vi mortigos ĉi tie?… — interesiĝis la knabo.
— Ivan Gorĉev-on