La aliaj sekvis lin. Nur Jasmeno, Aldous, la du Gorĉev-oj kaj la sveninta Portenif restis tie.
— Mi sidos en la restoracion Nigra Steloi — diris Aldous. — La Majstro ĉiukaze venos tien por mi.
— Ankaŭ mi venos kun vi — diris Jasmeno. — Bubo, vi neniel povos eliri de tie ĉi, tra la gardistoj, atentu do pri la kaptito. Se oni lasos la monon ĉe vi, ne akceptu malpli ol 40 000 frankojn…
…Cortot miris, kiam li rekonsciiĝis. Lia kapo zumis, kaj la vera Gorĉev lavis lian vizaĝon.
— Kio… kio ĝi estas…? Kie?…
— Homo! Kiel vi venis ĉi tien?
— Mi amuziĝis… kun Hector Potiou… poste… mi sola…
— Vi ja surŝipiĝis posttagmeze en Marseljo!
— Ne… — li balbutaĉis… — Potiou prenis min al si…. kiel soldatserviston, kaj… ni estus vojaĝintaj kune… nun… el Toulon…
Io ŝajnis al Gorĉev pri tiu „aparta” vojaĝo… La ronkado de Portenif estis timiga akompana muziko de la stranga revido.
— Atentu min… ĉu vi povas ekstrari? — Kiam ĝi sukcesis iel, li skribis ion rapide kaj transdonis tion al Cortot. — Oni certe lasos vin libera, se vi prubos, ke vi ne estas Gorĉev. Eblas, ke tio jam ne okazos. Gravas, ke vi silentu!
— Kaj… tiu ĉiu skribaĵo?
— Se vi liberiĝos, sendu ĝin en Marseljon, al la vaporŝipo Constanz. Eble vi atingos ĝin, se la ŝipo ekveturos malfrue. Ĝi estas adresita al la senranga soldato n-ro 27.
Cortot ĉifis ĝin en sian poŝon stultmiene.
En tiu momento malfermiĝis la pordo, kaj enpaŝis barono Lingenström kun pafpreta pistolo.
Malantaŭ li estis larĝŝultra, blankhara, serioza homo.
La Majstro!
2
La barono ĵetis preterkuran rigardon al Goeĉev.
— Li estas tiu… en ordo.
— Kaj kiu li estas ĉi tie? — demandis la Majstro, montrinte al Cortot.
Nun rakontis Jasmeno en la pordo, ke ili tenas ankaŭ ian senpovan homon en kaptiteco, kiu fuĝis el la legio — diris Lingeström malpacience.
— Ni aranĝos lian sorton! — kriegis la Majstro. — La militistaron incitos nin pro via idiotaĵo. Sen mia permeso vi ne rajtas porti kaptiton ĉi tien!
— Nun ĝi ne gravas — mansvingis Lingeström kaj fikse rigardis Gorĉev-on. — Unue ni mortigos lin, se li ne reprudentiĝos. Ruliĝu per la aŭto antaŭ la pordegon de la korto. Se mi foriros, vi povas aŭtoveturigi Gorĉev-on.
— Mi serĉos Aldous-on. Mi ne faros tion sola.
La ruso sciis bone, kion signifas la aŭtoveturigo. Unu kuglo, kaj la senviva korpo flugas el la kureganta aŭto en la maron… Sed kio estas la alia eblo? Ĉar ankaŭ tio ekzisas! Ili ne scias, ke la rabisto opinias, ke Cortot estas Gorĉev. Kiel ili povus pensi pri tio?
— Ĉu se vi ne trovos Aldous-on? — demandis Lingeström la Majstron.
— Kial vi ne trovus lin — mansvingis Gorĉev. — Li iris en la restoracion Nigra Stelo.
La Majstro okulmezuris lin, kuntirinte siajn okulojn.
— Plaĉas al mi, ke vi ne estas nervoza — li grumblis, poste li turnis sin al Cortot. — Vi, bruto! Nun mi elĵetos vin! Sed se ankoraŭfoje oni protektos vin en mia proksimo, tiam mi mortpafos vin, kiel hundon! For!
Kaptinte la kolumon de Cortot, li kuntrenis kaj puŝis lin sur la stratetaĉon. Cortot kuregis senspire al la plej proksima kazerno, sed antaŭe li alpoŝtigis la leteron, skribitan al sinjoro Vanek.
3
Ili staris en la ĉambro vid-al-vide: Lingestrom kun ŝargita revolvero kaj Gorĉev rikanante…
— Nu, sinjoro Gorĉev? — diris Lingeström post mallonga paŭzo ironie. — Kiel vi opinias ekzemple pri tio? Ĉu?… Rimarku ĝin bone, ke mi ne estas rabisto.
— Ne koleru, sed de kie mi estus sciinta tion?
— Lasu la impertinentan konduton! Vi estas lerta ĉarlatano. Komence vi trompis min, ankaŭ mi mem kredis tion, ke vi estas ia ventkapa, juna folulo!
— Ĉu hodiaŭ?
— Nun jam mi scias, ke vi estas homo de Abe Padan.
— Kion mi faris? — demandis Gorĉev timeme.
— Ĉu vi neas, ke vi estas la homo de Abe Padan?
— Estus superflue fari tion — li respondis tuj post mallonga hezito — , se vi jam divenis tion…
— Ĉu vi konas ankaŭ Mala Padan-on?
— Nur… preterkure… Mi havas bonan kontakton kun la tuta familio Dalai.
— Ĉu vi volas aliĝi al la portugalo?
— Nu… — konsideradis Gorĉev — , estus bone… sed tamen ne. Kiu parolas kun vi, tiu ne estas honesta homo. Mi restas ĉe mia antaŭa decido.
— Mi atentigas vin, ke Dizard estas drasta homo, kaj Abudir estas malproksime.
— Ĉu vere?… Ĝis nun mi ne pensis pri tio. Tamen ni atingos ĝin.
— Ĉu Ifiriz? Vi atingos nek Abudir-on, nek Ifiriz-on en la intereso de Abe Padan, tio jam certas…
Gorĉev cerbumadis senvorte. Ŝajnas, ke li konsideradis la aferon.