— Mi diras sincere: vi fantomeske memorigas min pri sekretario, kiu havas la nomon Vanek.
— En ordo. Ĝi estas bona eĉ tiel…
Portenif moviĝadis. Kaj ĵus venis ankaŭ la Majstro.
— Mi pagis la monon al Jasmeno — li diris — , Aldous atendas ekstere.
— Vi faris bone tion. Aranĝu la sorton de tiu homo!
— Estos tiel…. Li staris antaŭ Gorĉev-on. — Sen vi ni jam estus ricevintaj la monon de la portugalo.
— Ba! — Li ne havas eĉ unu centimon — mansvingis Gorĉev. Li neniel povis kredi, ke li mortos. Diablo scias, kial. Li ekfumis cigaredon.
— Lastfoje vi ankoraŭ povas ŝerci!
— Ĉu vi do mortigos min?
— Mi estos via morto — diris la Majstro.
— Mi havos malbelan morton.
— Antaŭen!
— Atendu! Lingeström… Permesu al mi kvin minutojn por pensadi! Eblas, ke mi dungiĝos al la portugalo…
— Kio estas la garantiaĵo?
— Mi transdonos min en viajn manojn tiel, ke vi povas fari al mi, kion vi volas — diris Gorĉev ĝemante kaj fale sidiĝis sur seĝon. — Mi petas vin… lasu min… sola…
La Majstro rigardis lin malestime. Li jam vidis sufiĉe multe, ke tia junulo felksiĝas.
La Majstro eliris kun Lingeström. Ili iris sur la longa koridoro dekstren, al la drinkejo. Du gardistoj staris antaŭ ĉiu elirejo. La dekstra pordo kondukas al la korto.
— Li fleksiĝis — diris la Majstro.
— Jes. Ŝajnas tiel.
Ili trinkis kelkajn glutoj da drinkaĵo… Poste ili revenis en la ĉambron. Sed nur Portenif ronkis sur la planko, Gorĉev malaperis.
…Li forfuĝis, kaj ĝi estis tute neimagebla!
1
La sekva sceno okazis sur la korto de la fortikaĵo St. Thérése en Oran post la alveno de taĉmeno da rekrutoj. La nekredantoj eĉ nun povas trovi tiujn dokumentojn en la duonoficalaj kronikoj, kiuj motivas la nervozan stomakomalsanon de la kompaniestro, kapitano Furion post la alveno de nigraliphara, okulvitra rekruto, nomata Gorĉev. Ĝi ekregis lin post unu jaro tiomgrade, ke oni devis tuj emeritigi la kapitanon, sed laŭdire ĝi komenciĝis tiun tagon.
Kvankam la tago estis serena, kaj komence ĝi ŝajnis seneventa. Taĉmento da rekrutoj alvenis el Marseljo, kiuj estis ĵurigitaj, poste oni komandis ilin sur la korton de la fortikaĵo. La serĝento lekis siajn liprandojn.
— Kion diris tiu Gorĉev al vi? — li demandis la kaporalon.
— Tion, ke „fratinjo”, kaj poste li klarigis, ke lia baptopatrino ne povas esti lia fratineto.
— Li nomis min cikadio. Mi ankoraŭ parolos pri tio kun li — kapjesis la Leono, kaj li rigardis sur la menciitan senrangulon afable, bonapetitite. Momente ankoraŭ, antaŭ la ekzercado kaj dum la oficira revuo, la du suboficiroj povis fari nenion. Sed ĝi ne estas urĝa. Kvin jaroj estas longa tempo.
La serĝento ridetis minace. Sinjoro Vanek reridetis modeste kaj kapbalancis gemute. Tiam venis la kompaniestro, kaj liaj okuloj haltis sur la kapbalancanta rekruto.
— Senrangulo!
— Nu, kio estas? — demandis la senranga soldato gemute por ŝajni simpatia.
La kompaniestro retropaŝis kun streĉitaj okuloj.
Kaporalo Gent siblis malantaŭ sinjoro Vanek:
— Bruto! Vi staras antaŭ la kapitano! Salutu lin soldate!
— Pardonon — diris la rekruto rericevinte sian prudenton. — Mi ankoraŭ ne konas la insignojn de la rango. — Kaj li eklevis sian ĉapon. — Humile via… Mia nomo estas Van… Mi havas nomon, sed tio ne gravas…
…La kompaniestro rigardis tiel, kvazaŭ li vidus fantomon. Eble tio estis la unua okazo en la mondhistorio, ke soldato eklevis sian ĉapon salute.
Serĝento Verdier montris mortepala la soldatan saluton malantaŭ la dorso de la kapitano. Tiam sinjoro Vanek eklevis sian ĉapon ankaŭ al li kaj diris mirante:
— Ni jam renkontiĝis! Kiel vi fartas?
— Rektiĝu! — kriis la kapitano konsternite. — Kio ĝi estas?! Ĉu frenezulejo?
— Mi ne pensas — respondis sinjoro Vanek malcerte.
— Rektiĝu! Kia rekta staro ĝi estas?
— Kian sencon ĝi havas, bonvolu diri!..
— Kiel vi nomiĝas?!
— Mia nomo estas Van… Mi havas nomon: Petroviĉ.
— Ĉu vi estas nederlandano?
— Ĉu mi
— Ne demandu!
— Nu bone, tiel mi ne povas interparoli…
— Kial vi diras, ke vi estas Petroviĉ!
Sinjoro Vanek elpaŝis kaj per mangesto de dirigento li silentigis la ekparolontan kaporalon.