— Alo! Li ja estas Gorĉev la bubo! Mi aŭdis, ke la Majstro elĵetis vin hieraŭ…
— Ĉu li estas tiu, kium Alaksio la Privata trovis? — demandas la drinkejmastro. — Tiam forportu vin rapide, ĉar se venos la Majstro, li do mortpafos vin!
— Kial li mortpafus min? — demandis la ruso kun sia kutima, lamenta voĉo. — Ĉu ne sufiĉis, ke li elĵetis min?
— Li estas treege kolera pri si mem — klarigis la drinkejmastro — , ĉar Jasmeno koluziis kun Gorĉev, kiun oni kaptis hieraŭ, kaj li akompanis lin inter la gardistoj.
Hm. Ili tute ne konjektas, kiun ili pensis Gorĉev, tiun elĵestis la Majstro, kaj li fuĝis kun Jasmeno.
— Mi tuj foriros — li balbutis timeme — , mi ŝatus kunporti nur mian jakon, per kiu vi kovris Portenif-on.
— Mi memoras — respondis Drugiĉ — , sed ni transportis Portenif-on sur la Suspektindan Ŝarkon, ĉar li estis tute ebria matene.
— De kiam li estas ebria?
— Minimume dudek jarojn… Venu do kun mi, ĉar ankaŭ mi iros sur la Ŝarkon. Ni ŝipveturos en Afrikon en la afero de aŭto-ŝtelo.
— Eĉ ĝis nun vi havis problemon pri tio, ĉu ne? — deandis Gorĉev.
— Jes! Sed ekde nun ni jam ne havos problemon pri tio. La Majstro elpensis tiel genian planon, kiu estas malofta eĉ en filmoj…
— Sed vi certe gardas tiun aŭton…
— Aŭskultu min: la plano estas tiel certa, se la tuta milita floto de la angla reĝo gardus la Alfa-Romeon, la kaduka Suspektinda Ŝarko eĉ tiam liveros ĝin el Oran! Nu!
Gorĉev esperis tion, ke ĝi estas troigo. Sed li eraris. Drugiĉ diris la puran veron. Eĉ tuta militfloto ne sufiĉis vanigi la genian planon de la Majstro. La Alfa-Romeo, kaŭzinto de tiel multe da problemoj, navigis antaŭ sian plenumiĝontan sorton en la profundo de la luksa ŝipo Respubliko…
3
La Suspektinda Ŝarko, tiu malnovega, insida oceanŝipo ankris ĉe la kajo Belga, apud ŝtonmoleo, etendiĝinta malproksimen en la maron. Kiu estus kredinta, ke tiu foruzita pantoflo fariĝos heroo de ŝipekskurso, kio eĉ post jaroj estis paroltemo ĉie en la mondo.
La personaro de la ŝipo konsistis el ne pli ol kvar homoj, sed ili valoris ion. Rutina juĝisto supera instanca kaj laŭ la unua impreso kondamnus ilin po dek jaroj. Aleksio la Privata estas la kapitano. Ĉar li scias, ke la pozicio devigas, li surprenis ŝuojn tiuokaze, kiuj donas la necesan aŭtoritaton.
La ĝiba Fiŝeto buŝharmonikis ĉe la malsupro de la ĉefmasto, kaj la aliaj aŭskultas tion.
— Estas la sesa horo.
La silentema Drugiĉ nun ekiras sur la mallarĝa ponteto, kiu kondukas al la ŝipo, kaj la junulo sekvas lin, kiun, kiel ili aŭdis, la Majstro elĵetis nokte el la restoracio Texas.
Kiam ili ekvidas Drugiĉ-on kun la knabo, ĝi estas granda sensacio. Aleksio la Privata apenaŭ povas kaŝi sian ĝojon.
— Vi do tamen revenis, stultmienulo?!
— Nokte mi kovris Portenif-on per lia jako — diris Drugiĉ — , li serĉas tion.
— Mi petas vin… — ekparolis Gorĉev timeme… — ĉu vi ne povus kunveturigi ankaŭ min?
… Ĉar li devas deŝanĝi la kompatindan Vanek-on, kial li ne veturus sur la Suspektinda Ŝarko, kie li povus teni siajn okulojn sur la Majstro?
— Stultaĵo — diris Fiŝeto al Alaksio la Privata. — La Majstro simple mortpafos la bubon.
— Ĉio ĉi estas pro tiu idiotaĵo, ĉar vi dungiĝis al la legio! — kriis la „Kapitano”.
— Mi timas neniun apud Aleksio la Privata! — konstatis Gorĉev kun ekzaltita entuziasmo.
— Multe da logiko estas en tio — kapjesis la „Kapitano”. — Atendu, ĝis ni priparolos tion..
Kio okazis poste, ĝi estis tia por Gorĉev, kiel malbona sonĝo. Je la sesa horo Aleksio la Privata diris al li, ke ili kunveturigos lin, sed nur sub tiu kondiĉo: se li akceptos la terpom-lignokeston kiel dormlokon en la ilarejo, kaj li devigos sin, ke li ne elvenos de tie, nur tiam, kiam la Majstro dormos.
Kelkajn minutojn antaŭ la naŭa horo li estis en la lignokesto, kaj petolaj miriapodoj ludadis kun li kredante, ke li estas grandega termpomo. Je la naŭa horo kaj dek kvin minutoj Aleksio la Privata faris la senenhavan hejmon de Gorĉev pli familiara, alportinte tien botelon da brando kaj kelkajn fumaĵitajn fiŝojn.
Proksimume je la deka horo aperis la Majstro, kiu estis tia kun siaj hoka nazo, bluaj okuloj, blankaj haroj, kaj kun sia bruna vizaĝo, kiel polusesploranto, kiam li revenis post jaroj en la grandurbon. Maldika junulo sekvis lin, kiu havis grandajn orelojn, kaj modestan aspekton.
— Li estas sinjoro Gafirone — diris la Majstro — , ankaŭ li veturos kun ni.
— Nur tiel li povas kunveturi, se du homoj loĝos en la sama kajuto — diris Suspektinda Ŝarko ne estas taŭga pro liveri pasaĝerojn.
— Ĉu vi havas nur unu kajuton?… Tio estas problemo.
— Ĝi ne estus problemo, sed ni ne havas eĉ unu kajuton kaj nur unu ilarejon — respondis Aleksio la Privata.
La Majstro rigardis en ĉiun angulon de la ŝipo, kaj fine li atingis la ilarejon.
— Mi loĝos ĉi tie — li diris. — Portu mian valizon ĉi tien!
Kaj li eksidis sur la terpom-lignokeston.
Neniu kuraĝis ekparoli.
— Nu, kial vi gapaĉas?
— Kie vi dormos?
— Sur tiu ĉi lignokesto!
Li sternis sian ĉifitan vojaĝ-plejdon kaj tuj kuŝiĝis sur ĝin. Kion eblas nun fari?…
4
Gafiron vizitis la Majstron. Jam estis la sekva tago. La Majstro kuŝis duondorme sur la lignokesto. Gorĉev duonmorte en ĝi.
— Bonvolu eksidi — li diris kaj side leviĝis. — Ni ankoraŭ apenaŭ parolis kelkajn vortojn
— Dankon — respondis la maldika, grandorela homo. — Ĉu ni estos kune ankaŭ dum la ekskurso?
— Ne. La posedanto de la aŭto akompanos vin, sinjoro Gafirone.