La turmentitaj homoj ekĝemis samtempe anstataŭ krio. Dorian kuregis kun kelkaj ladboteloj al la groto, poste al la alia barikado…
Akvo! Akvo!
La lastaj, ruĝegaj, larĝaj radioj bruligis la insulon, kaj renoviĝis la forto kaj la vivo en la turmentitaj korpoj, estantaj proksime al la tombo…
Vanek la Dornharulo viŝis sian buŝon kaj etendis la ladbotelon al sinjoro Wagner:
— Trinku, oldulo mia! Vi ja meritas la akvon.
La maljuna, falta, veruka vizaĝo rigardis al Dornharulo kun profunda malĝojo:
— Ĉu mi kaŭzismalbonon al iu? — li diris malgaje. — Kial vi volas turmenti min?… Porti tiun akvan strovaĉek-on al la rabistoj, ĉar mi ĵuras je mia pordo, ke mi ne plu konos vin.
Li elprenis dulitran botelon da brando el sia interna poŝo kaj li trinkis el ĝi. Por eltiri informojn el sinjoro Wagner, rilate la mesaĝon de Pepi la Pirato, ĝi estis vana klopodo. Sed kion do ŝi povis mesaĝi ankoraŭ? Ŝi faris bone, ke ŝi ŝipveturis por porti akvon, sed kiam ŝi revenos de la plej proksima insulo, vivanta homo jam ne estos ĉi tie.
Dume vesperiĝis. La Blubarbulo ridaĉante ŝanceliĝadis tien-reen. Oni akceptis lin en la alia tendaro jam kun modera ĝojo:
— Ĉu vi ne scias, ke la ŝipo Blinda Patro Via portos helpon iel? — demandis Kupro-grafo.
— Kiel?… Certi ili iros al ia policejo!.. La virino parolas tiel multe, ke mi komprenis nek ties duonon.
Estas superflue esperi. La virino volas porti akvon, kaj ŝi sendis Wagner-on kun la mesaĝo tial, ĉar li estis la sola malhavebla, eĉ malhavinda persono sur la ŝipo. Estas absurde esperi helpon. La fora insularo Marquesas troviĝas plej proksime, kaj tiuj kelkaj ladboteloj da akvo sufiĉos nelonge. Ili ŝipveturos nek la duonon de la vojo, kaj ni jam ne vivos.
…La sekvan tagon, preskaŭ po-gute dividite akvoporcio, ili inerte, malesperiĝinte vegetis pro la senelira situacio. Ili atendi Jimmy la Ĝisorelan. Kiu estus konjektinta el ili, ke sinjoro Wagner batis lin je la kapo kelkfoje per la pordo? Kaj se sinjoro Wagner ne estus dorminta tiun matenon en la sufoke varma mateno, kovrinte sin per la pordo? Se li estus rakontinta hazarde sian aventuron, aŭ Jimmy la Ĝisorela revenus kun iom da akvo? Ĉu tio gravus? La varmego kaj la situacio sigelis ilian sorton.
— Ni faris idiotaĵon! — murmuris la Ĉefkuracisto.
— Sed almenaŭ ni ne plu faros idiotaĵon en la vivo. Nek alian aferon — grumblis Charley la Lunmiena kaj rigardis en la fusiltubon, ĉu la dratprenila, longa broso oleumis bone la kuglokanalon. Ili sidis silente, ĉar nun jam estis nenio, pri kio paroli…
La armitaj banditoj estis pretaj ataki ilin tie malsupre, duoncirkle, malantaŭ la baraĵoj. Malpli proksime, ĉirkaŭ la granda tendaro de la ĉefo kvazaŭ komenciĝus ia kaoso. Ĉu eble ili kolektiĝis por babili?
La unua oficiro de la ŝipo André de Rémieux mortis. Ili enterigis lin ĉe la piedo de la rokego, donante al li la lastan honoron. Ĉu estos iu, kiu enterigos ilin, ĝi estas pli ol duba.
Iu seneventa, malespera horo sekvis la alian…
Subite Charley la Lunmiena laŭte ekkris per tiel timiĝinta, akra voĉo, kian ili ankoraŭ neniam aŭdis de li.
— Rigardu tien!
Ili ĉiuj turniĝis al la direkto de lia etendita brako. Al la deklivo, kondukanta al la barikado. Ili staris tie kun distreĉaj okuloj, kun malfermita buŝo, nepovantaj diri eĉ unu vorton pro konsterniĝo, stultmiene, torpore, kvazaŭ ili estus subite freneziĝintaj, kaj ili ĉiuj vidus la saman aperaĵon.
Sola homo venis indiferente el la direkto de la tendaro de la malamikoj.
Kaj tiu sola homo estis Fred la Malpura! La Kapitano!
…Li paŝadis sur la brako kun sia jako, enpopŝiginte siajn manojn, kun balanciĝanta supra korpo, indiferente, rigardante la polviĝintajn gruzelpecojn ĉe siaj piedoj, kvazaŭ li nur promenus al la plej proksima drinkejo en iu stratetaĉo de Frisko. Atinginte la barikadon, li rigardis sur la societon kun iom da abomeno, ekmovinte sian mentonon al ili, li diris:
— Vi povas paki kaj iri hejmen!..