Fiŝisto surhokiĝas
Antaŭ la kabano staris la kremo de la haveno trankvile kaj decidiĝinte. Avane Patro Korn, portanta kvadratumitan, lanan kolŝirmilon de diplomato de Bankoko, kaj dekstramane estis Hümer la Elĵetanta, en la mano kun la latuna bierspililo. Apud li staris Madnareno la Tantiema, Bob la Malforte Batu, krome Atestulino, kiu, kiel ŝia nomo montras, ŝi konvinke depozicias kun senkulpa vizaĝo kaj por favora prezo en okazo de bezono. Oni nomis ŝin Atestulino pro ŝiaj profesio kaj senkulpa fizionomio, kvankam ŝi estis ruĝa kaj sovaĝaspekta. Aro da kelkaj sak-portistoj kaj aĝaj vendistoj, laborantaj en la vendohalo, senlaboraj maristoj kaj akrobatoj, profesiaj senlaboruloj kaj senprofesiaj laboristoj, armitaj per bastonoj kaj ferstangoj, krome Marie la Vidva, Rita Kemelio, Turkino la Delikata kaj Gnomo la Enorma atendis antaŭ la domo silente. Gvidate de onjo Babette kun la lavpelvo, iu sidis sur la tero apud ŝi kaj tensi sian kapon inter siaj manplatoj.
Sur la sojlo Prücsök fiermiene rigardis tiun armeon, kiel generalo.
Kio ĝi estas? — demandis Mervin la knabinon.
Prücsök klarigis kun entuziasma ekscito:
Ili estas miaj amikoj. Ĉiu estas bona tipo. Ĉar kiam mi aŭdis, kiom ili ŝatus mortbati vin, kaj oni jam pritraktis la detalojn en multaj drinkejoj, tiam mi iris pro venigi miajn amikojn. Ĉar kial mortbati vin, Mervin, ĉu ne? Se vi estas tiel kuraĝa, ke vi venis ĉi tien, kie vi ekstermis la krimon per fajro kaj fero. Ĝi estas tute sensenca. Kaj ili ĉiuj estas vere konfidencaj homoj.
La grupo de la konfidencaj homoj, ĉiuj estas bonaj amikoj de Prücsök, je la unu ekrigardo ili povintus ricevi 1200 jaran punlaboron de grandanima juĝisto, eĉ ili povus konsideri tiun verdikton okaza aĉeto, rilate ilian indan punon.
Ĝi estis tre saĝa faro…
Ili faras ĉion por mi. Se mi petas, Hümér la Elĵetanta aŭ Mandareno la Tantiema konsideras vin, kiel ilian plej bonan amikon.
Mi vere ne scias, kiel danki tion… — diris Mervin kun relative modera entuziasmo, vivdalvide al la demokratie degnaj rekulpiĝantoj. — Diru al viaj amikoj, ke ni iros unuavice al la fiŝistoj.
Knaboj! — kriis Prücsök, saltinte sur rubujon, dume ŝi tiel forte kroĉiĝis al la fasono de la jako de Mervin, ke ĝi ŝiriĝis.
Schulteis la Ĝemeloj ekkriis kun malica ĝojo el la fenestro, konsiderata kiel spektejo:
Ŝi jam damaĝas la registaran komisaron! Ne bedaŭru lin, Prücsök!
Kreteno — respondis Prücsök malestime mansvingante al la galerio, poste ŝi diris mallongan, generalan enkondukan parolon,kiel Napoleono sur tiu fama rokplataĵo al sia armeo, invadonta la valon de la rivero Poo. Tiu ĉi armeo estis same ĉifona, kaj ne malpli rezoluta, kiel la iama, nur eblas, ke la rubujo anstataŭis iel la blankan ĉevalon de la juna Bonaparte. — Knaboj! — ŝi diris dignoplene. Atentu min! Tiu Mervin venis por fari klara la aferon de mia patro! Ĉi tie en la kabano aŭdis ĝin mia fianĉo, la kuriero, mia tenera edukantino, onjo Babette, kaj malrektasence Ludoviko la Saĝa, krome aŭdis tion Prunkoki, kvankam tute ebria, tiel li ne estas kalkulata, sed li ĵuras, se bezonatas… — Tie haltis ŝia parolo, kaj ŝi laŭte komencis denove. — Krom tio… aŭdis ĝin Hokbaton al Li kaj aŭdis ankoraŭ…
Ŝi tute ne povis daŭrigi. Schulteis formis funelon el siaj manplatoj kaj kriegis:
Diru, diru! Tempo!..
Tiu idioto ĉiam konfuzas min! — ŝia lango denove ekimperis. — Mi diras nur tion, ke mi garantiis la korpan sendifektecon de Mervin pro korpa puno, kaŭzanta morton post paso pli ol dek tagoj. Vi nun ne kompromitu lin. Konsideru lin amiko. Li promesis al mi, se vi ne mortbatos lin hodiaŭ, li faros grandan protektadon, vi ĉiam ricevos permeson por paroli kun viaj parencoj, kaj esceptan vizitadon, eble povas temi eĉ pri tio, ke li kontrabandos cigaredon al vi, se oni malliberigos iun, kio povas okazis al kiu ajn el ni.
Mervin aŭdis ŝin konsternite, kiajn promesojn faras Prücsök en lia nomo.
Mi ne diris tiom… — li flustris al la knabino.
Kiel? — kaj ŝi turnis sin al la popolamaso sentore. — Li diras, ke li faros eĉ pli multe por vi, kaj en la futuro li ne estos tiel severa al vi. Nun vi ĉiuj ekiros, escepte tiun Prunoki, kiu estas tute ebria, ĉar li estas porko.
La ostrovendisto alvenis sur la mezon de la strato kun sia durada ĉaro
— Vi ne estis ĉe Bubi Kmetter.
Ĝi nun ne gravas — mansvingis kapitano Aŭrelo la Ĉifona. — Iru kun viaj ostroj!
Schulteis, la Ĝemeloj laŭte ekkriis:
Civilulo for de sur la ludkampo!
Onjo Babette bataleme skuis sian lavpelvon:
Se vi mortigos la sinjoron esplorjuĝiston, tiam oni altigos mian loktarifon en la urbodomo pro sanga revenĝo!
Ĝi estis sufiĉa kaŭzo por defendi lian ekscelencon.
La trampa legio da homoj ekiris, kaj ekkrio aŭdiĝis el la alto.
Atendu! Ankaŭ mi venos!
Ankaŭ li venis, Schulteis, la Ĝemeloj. Avane Mervin en nigra redingoto, apud li Prücsök kun la fasono de la redingoto, ŝiaj amikoj malantaŭ ŝi, sovaĝaspektaj eksterurbaj kompanoj kun bastonoj, ltoj kaj kun malamikaj rigardo, ĉar la ĉeesto de Prücsök defendis la registaran komisaron tiel, kiel la sugestiva rigardo regas super la tigroj, tremantaj pro la sangoodoro.
Do la fiŝist-haveno — diris Mervin. — Kvankam laŭ mia opinio nenio estas tie.
Nek tie, nek ĉi tie estas io! — diris sinjoro Wurm, kiu ĉeestis kun sia edzino. — Kaj la altestimata, publika vero tamen evidentiĝos, gesinjoroj.
Tiu bubuino faras malbonon — opiniis la virino, kiu estis serpentkorpa miraklo ĝis la nasko de sia tria infano, sed poste ŝi jam neniam plu povis fari tion.
Emerencia vidas la futuron — diris Wurm. — Sed ŝiaj manoj estas mallertaj.
Tiel ili iris sur la vojo.
Trans la lumturo sekvas la fiŝist-haveno. Kuirfajroj de vespermanĝo flagris en la blua, afrika nokto, kaj lampoj kun forta lumo balanciĝis ĉie sur la akvo por prilumi la pobon de la ekveturontaj platboatoj.
Mi donos instruciojn — diris Prücsök al la esplorjuĝisto. — Bubi Kmetter estas mia bona amiko, kaj li estas la prokuristo super ĉiuj fiŝistoj.
Bonvolu… Kvankam nur oficiala persono rajtas oficiale ordoni.
Mi ordonas tute ne oficiale, nur tial, ĉar Bubi Kmetter estas mia amiko.
Kaj ŝi staris sur la bordon apud la vilaĝo de la fiŝistoj.
Bubi! He! Bubi, Prücsök estas ĉi tie!..
Bubi venis!
Bubi estis minimume okdek jara, kolomb-griza, mil-falta, sunbrunigita, hoknaza homo. Li balanciĝis tiel sur siaj o-gamboj, kiel buo en la tempesto. Prücsök iris antaŭ lin, kaj preninte lian manon, ŝi gvidis lin.
Saluton, Bubi. Okazos granda esploro, do rapidu — ŝi instigis lin nervoze, — ĝuste pro tiulo atendos la registara komisaro.
Kio estas? He!.. Kiun vi venigis ĉi tien?
Mervin-on. Li promesis, ke via filo povos promeni duon horon pli en la korto, se vi konfesos la veron, kio cetere estas via kutimo.
Mervin petis la knabinon mallaŭte, se eblas, ŝi ne promesu en lia nomo tiel gravajn aŭtoritatmisuzon. Sed Prücsök silentigis lin mansigne:
Kial vi klopodas plenumi tiel severe la regulojn?… Diru jam, ke oni portos cigaredojn al iu kompatinda malliberulo!
Sed, bedaŭrinde vi trompas viajn amikojn, ĉar mi ne volas agi kontraŭleĝe, kaj mi ne povas permesi, ke oni donu eĉ unu cigaredon al iu, aŭ kontribui al interparolado kun la kondamnito, se ĝi ne rajtas laŭregule. Mi ne povas promesi tion al tiuj bonuloj…
Vi bele ludas la rolon de honestulo!.. Prefere vi ĝojus pro la interkonsento! Sed oni scias pri mi, ke mi estas malserioza.
„Malserioza!”
Tiun abomenindan, eksterurban vorton ŝi diris tiel, kiel dubindaj havenuloj, maljunaj kaj cinikaj; leĝere kaj memkompreneble.
Kaj ŝi estis dekses jara, tiel senkulpa, naiva kun bluaj okuloj kaj kun pura koro, ke ankaŭ la falinta popolo de la eksterubo fariĝis pli bona, dank’ al ŝi, ĉar tiu akceptis ŝin en sian koron. Ili irus por ŝi en fajron, ŝi ja reprezentis inter ili makulon da neĝeblankan, eternan pardonon, eternan, renoviĝantan, ĉielan lumon, ĉar ankaŭ la infano de la plej fia bandito naskiĝas senkulpe, kun senmakula, antaŭa vivo, eĉ se li venas en la mondon en la kaŝejo de rabistoj.
La frazaro de la haveno estis absolvita, kiam Prücsök uzis tiujn vortojn, kun serena vizaĝo, kun klaraj okuloj, kiujn ŝi alproprigis el sia ĉirkaŭaĵo, kaj ili ricevis alian sencon, kvazaŭ senpersonan. Ŝi ja estis ankoraŭ duone infano, kiun ŝia vivcirkonstanco formas laŭ ties dialektiko, se ĝi ne povas formi ŝin je malbono aŭ je kulpo, ĉar en la koro de tiu knabino eĉ tiam ne estas kulpo kaj malbono, se ŝi uzas la frazaron de la haveno pro imito, simiaĉo aŭ pro pozemo.
Bela, larĝ-kalika, hele rozkolora, bonodora, kampara dianto, kiel, kiel ne, dehiskis kaj floris en la ŝlimo.
Kiu komprenas tion?
La naturo iafoje faras eĉ miraklon. Okazas, ke frago aŭ violo elkreskas malkuraĝe el inter la herboj, en la ombro de arbusto, post la sezono de ties florado. Sed ĝi estas tute alia. La miraklo! La surtera miraklo, la miraklo de spiritoj, kiu ĉiam aperas antaŭ la kreduloj en la formo de simpleco! La robusta, mita voĉo de la infano, la terkuluristo, la patrino aŭ la senkulpe mortinta viktimo, kiu venkas la komplikan homon. Antaŭ la akvopura vero klinas sin eĉ la sintetika estaĵo, kiu konstruas kaj juĝas.
Ni do interrompis tie, ke ankaŭ sola dianto povas kreski en la mezo de marĉejo, ĝia balanciĝanta, malforta kapo ŝanceliĝas inter grandegaj lapoj kaj brakteoj, tiel freŝe, kiel ĝi dehiskis.
Tiu delikata kaliko enspiris en la marĉejo ne la densan vaporon, hidrogenan sulfidon, similan al malbonodoro de putrinta ovo.
Ne!
La odoro de la dianto infektis per vera, bona aero la marĉon, ke ĝi puriĝis.
Oni alportis tablon kaj seĝon. Lia ekscelenco Mervin nun denove estis esplorjuĝisto, ĉar li mem direktis la esploradon de lia iama krimafero la duan fojon, de la nefarita inspektado de la okazejo ĝis la resumo. Anticipe li turnis sin al la akompanantoj. Ĉar la plimulto de la havenurbo staris tie en densaj vicoj, senmove.
Gvidate de onjo Babette kun sia lavpelvo.
— Homoj! — diris Mervin. — Nun mi faros esploron, sed la kutima polica aparato ne estas je mia dispono. Ĉar tiu esploro ne estas oficiala. Mi faras tion pro la peto de knabino kaj pro mia iama ĉefo, kiujn vi nomas Prücsök kaj Ludoviko la Saĝa.
Oni ekmurmuris.
— Mi diris ĉiam, ke Ludoviko la Saĝa estas granda homo — kriis Aŭrelo la Ĉifona, kaj ĝuste li diris tion neniam. Eĉ. Laŭ li Ludoviko la Saĝa estas ia drinkema servisto en la juĝejo, ĉambrogardisto aŭ io simila. Hümér la Elĵetanta decidis diri tion al Aŭrelo la Ĉifona, kaj li turnis sin al Rita Kamelio:
— Vi nur silentu! La maljuneco kaj la brando vidiĝas sur vi. Fermu vian buŝon, ĉar mi batos vin je la kapo per la spililo, vi, porko.
Oni alkutimiĝis al la similaj eraroj de la straba spilisto, tiel neniu respondis, kaj Mervin daŭrigis sian parolon.
— La komenciĝonta esploro do okazos je via deziro, vi devas anstataŭigi la oficialajn personojn, kiuj alifoje kutimas helpi mian laboron, kaj nun mi ne povas uzi ilian helpon.
— Li parolas bele — diris Riza la Buton-okula.
— Sed kiu komprenas tion? — demandis Gnomo la Enorma, kaj li rigardis al Mandareno la Tantiema, sed tiu eklevis sian ŝultron:
— Gravas, ke ĝi estus mallonga.
— Knaboj — nun ekparolis Prücsük, paŝinte antaŭ la registaran komisaron. — nun temas pri tio, ĉar la farinto ne estas leĝe persekutenda, Mervin do ne ricevos policistojn. Sed li bezonas ilin. Krome aktuaron kaj tiaĵojn. Estas konate, ke Ludoviko la Saĝa kaj mi estas geamikoj, vi anstataŭigos la verajn policistojn, ĉar vi bone konas la kutimojn dum la esplorado rilate vin mem, laŭ subjektiva juro. Se ĝi estos tiel, tiam la registara komisaro promesas, ke viaj perancoj kaj amikoj povas promeni duon horon pli longe sur la korto, kaj foje en ĉiu jaro oni nuligos la punon, pasigotan en la malluma ĉelo…
— Ne promesu tiaĵojn — flustris la registara komisaro nervoze, sed Prücsök daŭrigis.
— Ĉu vi volas pro mi, ĉar ankaŭ Ludoviko la Saĝa petis nur pro amo al mi, helpi tiun esploron?
— Kial tiom multe klarigi?! — kriis Marie la Vidva. — Ni estas ĉi tie por helpi vian patron. Kaj punkto. Ni ne komprenis la konfuzan parolon de la registara komisaro.
— Ni do komencu la esploradon! — kriis Shulteis la Ĝemeloj stertore. Kaj li formis funelon el siaj manoj. — Tem-po, Mer-vin! Tem-po, Mer-vin. Tem-po, Mervin!
— Silentu… — diris Patro Korn milde, kaj fariĝis silento, ĉar li havis eksterordinaran reputacion en la haveno, pro liaj delikataj vestaĵoj kaj alta aĝo. — Ni ĉiuj estas je la dispono de la sinjoro registara komisaro, ĝuste tiel, kiel la policistoj.
— Sed ni ne arestos nin mem — rimarki Gnomo la Enorma, kaj Hümér la Elĵetanta minace levis la spililon kontraŭ Riza la Buton-okula.
— Ne miksu vin ĉiam en la parolon, ĉar mi vagofrapos vin, ke vi perdos vian formon..
— Dankon — diris Mervin, — ĉar ankaŭ min interesa, kio estos la rezulto de la esploro.
La suno subiris ĉe la rando de la maro per violkolora flagro, kaj en tiu strange arda, rufa kaj cejanblua radiado la traflugantaj alcionoj kaj mevoj ŝvebis per pigra, glisanta rondflugado, tiel kaptinte fiŝojn, aŭ ili spirale leviĝis alten, dume la akvo subite malheliĝis kvazaŭ kun frostotrema surfaco, maltrankvila pro la proksimiĝanta nokto, simile al certaj nervomalsanuloj, kiuj vespere sentas perdi sian memfidon, kaj timtremante ili pensas pri la venonta, nekonata nokto.
Oni ekscitis fajron sub kaldrono, kaj la ekbrilanta lumo de la dek-dudek fiŝistaj barkoj preskaŭ kovris la unuajn, malkuraĝajn stelojn.
Prücsök iris man’ en mano kun Bubi Kmetter sur la bordo, kaj ili paroladis:
— Nun estos esporata la konfeso de la mortinto.
— Ne estas bone — diris Bubi Kmetter kaj antaŭenŝovis sian ledan ĉapelon, ĉar li gratis sin je la nuko.
— Ĉu estis drato?
— Jes. Ni sciis, ke li venos. Tial ili ĉiuj estas sur la maro, kvankam nun ne estas frajado ĉi tie, malmultas la fiŝoj.
— Ili diris nenion pli. Bubi remis en fiŝista boato kaj malproksimiĝis de la bordo. Ĉe la enŝipejo de la golfo li kaptis siajn tri fiŝistajn kolegojn.
— Venu, ĉar okazos esploro.
— Lasu min paca!.. Mi ne iros!
— Ĝi okazas pro la patro de Prücsök. Ŝi vokas vin.
Tiam ili venis. Ili silente remis post la boaton de Bubi Kmetter. Ili havis malbonan tagon. Tio estis videbla sur ĉiu. Atinginte la bordon, ili senpolvigis sian vestaĵon kaj iris al la longa tablo. Mervin staris antaŭ la tablo, apoganta sin sur siaj disetenditaj fingroj malantaŭ sia trunko.
Shulteis, la Ĝemeloj skribis la protokolon! Ĉe la tablo!
Ĉirkaŭe estis la plimulto de la haveno, silentemaj, sovaĝaspektaj spektantoj.
Apud Mervin staris Mandareno la Tantiema kaj Aŭrelo la Ĉifona. Kvazaŭ du konstabloj. Kaj flanke Prücsök, tenante siaj okulojn sur la reprezentantoj de la akuzo kaj pledo en sia pluvmantelo.
— Kiam vi kaptis tiun certan Louvain-on? — demandis Mervin.
— Eble… kvin semajnojn. Ĉu ne?
— Jes — konsentis la alia.
— Kiu scias laŭvorte, kion li diris?
Hezitado.
— Mi avertis la koncernulon — deklaris Prücsök, — ke li konfesu nur la puran veron, ĉar oni severe piedbatas la falsan atestanton.
Atestulino nervoze, maltrankvile sidis:
— Ne faru personan atakon, mi petas… Nun temas nur pri la fiŝistojs.
— Li diris tion — konfesis la fiŝisto. Decoucx estas senkulpa… serĉu Adrien-on en la haveno… ĉar la kompatinda decpix estos malliberulo ĝis la vivifino…
— Ĉu li diris nenion alian?
— La sovaĝaspektuloj fiksrigardis siajn tri fiistajn konatoj kun streĉa atento. Ili nun estas policistoj. Kiu scias, kiam ili estos denove antaŭ Mervin en tiu ĉi rilato.
— Provu memori — diris Bob la Malforte-batu.
— Li diris ankoraŭ tion — ekparolis iu fiŝisto, kaj li signifoplene kunrigardis kun siaj kunuloj, — ke Adrien estas la solvo de la sekreto….
— Mi avertas vin, ke vi estas atestantoj en la afero, ĝis vi nenion prisilentos! — kriis Mervin, kaj li staris tute senpere antaŭ la maljuna fiŝisto, kiu cetere ne ekparolis, li nur ŝmacadis sian pipon.
— Li donos vangofrapon… — flustris Jasmeno, la foirhala vendisto emociiĝinte al Mandareno la Tantiema. — Li estas tia, ke li vangofrapos…
— Mi do petas… — diris la fiŝisto, sed en la okulo de Mervin ekflagris stranga brilo. Li interrompis lian parolon, kaj kolere alkriaĉis lin.
— Ne balbutu! Kion vi imagas? Ĉu mi estas ĉi tie por aŭskulti mensogojn?! — Kun timiga flustrado li staris tute proksime al la vizaĝo de la fiŝisto, dume li tiris lin al si unumane kaj diris trenate: — Ĉu vi ne scias, kiu mi estas? Ĉu vi kuraĝas mensogi al mi? Ĉu vi nun ĉikanas min?… He?
Hu, ĉiuj sanktuloj!
Ne estus bone renkonti lin nokte pro obskura afero, en iu policejo.
— Mi petas… — bablbutis la fiŝisto.
— Bone! — li diris malantaŭen: — iu iru por venigi la policon.
Sed neniu moviĝis.
Kiu iru por venigi la policon?
— Kiuj estas kun mi hodiaŭ nokte, mi suspendas ĉiun procedon kontraŭ ili ĝis la morgaŭa mateno!.. Vi tie! Iru por venigi la policon!
— Ĉu vi elektas ĝuste min? — murmuris jasmeno, la foirhala vendisto, sed li ekiris.
La registara komisaro nun iomete imponis al ili. Vane! Li ne estas el marmelado!
— Aŭskultu min, amiko mia… — diris Mervin, ke ĉiu fiŝisto aŭdis tion. — Mi forbalaos vin ĉiujn de sur la bordo, se evidentiĝos, ke vi mensogis, mi transloĝigos la fiŝistojn sur iun insulon, ke vi eĉ ne rimarkos tion!
La virino elkriis nun, sur sia brako kun infano.
— Mi diras tion, ke serĉu disputon kun la sinjoro registara komisaro, ĉar vi devas scii, kio estos el tio! Nur ni malgajnos! Nu, diru ankaŭ tion…
— Silentu kaj ne parolaĉu!.. — diris iu juna fiŝisto.
Mervin tuj kaptis kaj puŝis lin inter Aŭrelon la Ĉifona kaj Mandarenon la Tantiema.
— Ŝnurligu lin! Mi arestas lin pro instigo al falsa atesto. Daŭrigu… — li turnis sin al la virino. — Nun jam mi arestos vin ĉiujn, ĉar vi volas influi la atestanton.
La du laŭokazaj policistoj ŝnurligis la fiŝiston.
— Ĉu vi estas spionoj? — li diris ironie.
— Ili ne estas spionoj! — kriis Prücsök. — Ĝi estas nia afero, ne tiu de la registara komisaro! Ni invitis lin ĉi tien, pro mia patro! Sed vi ricevis draton. Mi scias!
Estis granda murmurado. Jasemeno staris malpli proksime, preta por venigi la policon, se Mervin denove diros tion. Sed li ne povas fari ĝin je mansigno, kun sia pasinteco.
— La esplorjuĝisto pravas!.. Kial vi mensogas ĉi tie?! — ili kriadis, kaj Schulteis, la Ĝemeloj diris stertore.
— Ili seneluze perdigas la tempon! Ili ĉiam ŝotas la demandon al taĉo!
Mervin neglektis tion kaj atentis. Prücsök paŝis al la maljuna fiŝisto:
— Ne forgesu, Bubi, ke mi kutimas vendi ne nur florojn, sed ankaŭ ostrojn — ŝi diris signifoplene.
— Ĝi estas grava — interrompis la registara komisaro. — Oni altigis la minimuman punon al tri jaroj pro la prirabo de la ostrejo. Kaj kiel vi akiris ostroj sur tiu ĉi bordoparto?… Ĉu?
La maljuna fiŝisto antaŭenpaŝis:
— Ni konfesos…
— Mi pensas, ke tio estas la plej saĝa — kapbalancis Mervin.
— La fiŝisto estas nek krimulo, nek spiono, tial ni silentis ĝis nun.
— Denove estas la teksto multa! — akrekriis Schulteis, la Ĝemeloj.
— Tiu Louvain diris, ke la Granda Bestaĉo scias, kiu estas la farinto. Ni timis, se ni diros tion, la feĉo de la haveno venĝos nin.
— Tiam vi miskonis nin — diris Patro Korn, kaj li nee skuis sian kapon.
— Ni protestas! — intervenis Hümér la Elĵetanta — ni ne venĝos vin! Se vi diras tiaĵon — li kriis al Mervin, kaj li minace skuis la latunan kranon antaŭ li, — vi povas ricevi sur vian kapon!
— Li estas tute straba — klarigis Prücsök.
— Kial vi neis?
— Estis drato…
La registara komisaro konis tiun idiomon sufiĉe bone el sia esplorjuĝista praktiko.
— Kiam?
— La drato venis fru-posttagmeze, ke via ekscelenco estas ĉi tie, kaj vi venos al ni pro la afero de Decoux.
Do, en tiu horo, kiam li promesis ĝin al Gabrone, aŭ al Ludoviko la Saĝa, oni jam sciis ĉi tie!
Kia informa servo!
— Ĉu alia afero ne influis vin?
— Nu… okazis ankoraŭ io, sed ĝi ne estis drato…
— Kio?
Ili kunrigardis.
— Vidu, ne mensogu nun jam, ĉar vi amare pentos tion!
Ili heziteme transdonis leteron.
„Al fiŝistoj!
Prenu mian mesaĝon serioza! Ĉar mi sciis, ke Pubi Kmetter estas embuskfiŝisto! Kaj tio ne estas gaskonado, sciiu, ke mi ekstermos la fiŝistojn. Se ili konfesos pri la Granda Bestaĉo kaj ankaŭ la afero de Deku estas malpermesita.
BILL LA MASAKRA
Embusk- kaj dungita murdisto.”
— Parolu! — instigis Mervin la fiŝiston. Li nur nun vidis, kiom pravas Ludoviko la Saĝa: la plej malgranda formalaĵo estas pavimero sur la vojo, kondukanta al la ĝusta juĝo. — Kion diris ankoraŭ tiu mortanto?
— Nu, do… li ankoraŭ diris, ke la Granda Bestaĉo scias, kiu pafis.
Murmuro. Iu disiĝas en la mallumo el inter la malantaŭe starantoj kaj malrapide ekiras. Mervin elprenis sian revolveron kaj celis:
— Tiu homo haltu, ĉar mi mortpafos lin! Nun ne estas drato! La Granda Bestaĉo ne eksciu la informon!
Onjo Babette staris al la fino de la vico, rigardante sian lavpelvon kun okuloj de art-kompetentulo, kiel severa, malbela markizo, portanta kaptukon, rolanta en kavalir-romano, kiam li kontrolas sian kanelitajn pistolojn antaŭ la duelo.
Bull la Korn-naza (li volis foriri) revenis al sia loko.
— Kiu estas tiu Granda Bestaĉo?
— Ankaŭ li estas nia amiko — diris Prücsök. — Li havas bone prosperantan pruntejon de instrumentoj kaj kostumoj.
— Strato Toulon, numero dudek sep, duonetĝo mure — diris Schulteis, la Ĝemeloj.
— Ĉar — klarigis Prücsök — oni povas atingi lin nur helpe de fajroŝtuparo sur la muro. Ĉar li ŝatas fortimigi siajn nedeziritajn vizitantojn per brikoj, ĵetitaj sur ilian kapon. Foje li verŝis boligitan akvon sur Schulteis-on, kaj laŭ Prunoki, de tiam li estas idioto.
Mervin iradis tien kaj reen sur la silenta, salodora bordo.
Jen estas la enigmo! Sendube, ke ie estis eraro. Io ne estas en ordo. Li mansigne venigis Prücsök-on. Nun ili ambaŭ iradis, Prücsök en siaj du fabelaj, mejlaj dekstraj ŝuoj.
— Atentu min, fraŭlino. Nun elektu la konfidencajn homojn. Mi ne volas uzi la helpon de la polico, kaj ni povas dissendi nur tiulojn, kiuj ne informos tiun certan Grandan Bestaĉon.
— Nun multaj homoj koleras lin. Mandareno la Tantiema, kiu estas planisto de rompoŝtelojk, ĉar li faras nur planojn pri forlasitaj vilaoj, foje li atakis la domon kun ok homoj, en kies kamentubo li loĝas. Estis granda pafado, kaj de tiam koleras lin tiuj kvar homoj, kiuj restis vivantaj, krome Bob la Malforte-batu, kiu ŝtelis luitaj ŝtelistŝlosilojn kaj Hümér la Elĵetanta, kiu cetere estas honesta homo, krome Gnomo la Enorma pro aŭtogena veldilo. Ili koleras lin ĝis la hodiaŭa tago. Sed malŝatas lin Schulteis, la Ĝemeloj, ĉar li memstarigis sin disde la Granda Bestaĉo per tio, ke li nigre aĉetis multajn instrumentojn, kaj la Granda Bestaĉo diris tion, ke li mortigos lin, sed tiu koleretas ankaŭ pro la brogo…
— Kolektru ilin. Gravas, ke ĉiu estu malamiko de la Granda Bestaĉo, ĉar tiu miksiĝis en la aferon, ili do informus lin, kiun mi volas kapti. — Kaj li ĉirkaŭrigardis. — Vi nun estas policistoj, kaj vi faros ĉaspel-razion!
Ili staris emociiĝinte… Iu ekĝemis, kaj Gnomo la Enorma preskaŭ ekploris.
Fari razion. Li. Ke Nino la Bukla ne ĝisvivis tion…
— Disiru, se eblas, per taksioj en la haveno ĉien, kaj alveturigu ĉiujn virinojn, kiuj havas la nomon Adrien! — ordonis Mervin. — Mi preferas fari razion nun, ol morgaŭ oficiale.
— Nek ni preferas tion — kapbalancis Bob la Malforte-batu, kiu ne redonis la ŝtelistŝlosilojn al la Granda Bestaĉo. — Sed ni devas pagi por la taksio, kaj ni ne havas monon…
Hümér la Elĵetanta koleriĝis pri Bob la Malforte-batu, kaj subite li minacis onjon Babette per la latuna krano:
— Hontu, insolenta ŝtelisto! Drinkema rabisto! Mi forte batos vin je la kapo, se vi volas fiagi al lia ekscelenco, ĉar ni akceptis lin kiel amikon!
— Via celdirektado estas malbona! — kriis Schulteis, la Ĝemeloj. — Okulvitrojn al la ludgvidanto!
Pro tio Hümér la Elĵetanta koleriĝis tiel, ke li ĵetis faskon da salaj fiŝoj al li, kaj Riza la Buton-okula ankoraŭ post duontago povis lavi sin.
Sed fine la plej kuraĝa sonĝo de ĉiuj razioj en unu homamaso staris preta por fari razion. Nur ombra figuro, ĉe la fino de la sovaĝaspekta grupo, ekiris denove ŝtelumante.
— Revenu, ĉar mi pafos! — akrekriis Mervin, kaj Bull la Korno-naza, ĉar denove li estis, revenaĉis al sia loko.
— Sinjoro! — raportis Gnomo la Enorma. — Ni estas pretaj.
— Ek!
Kaj la polico de Prücsök ekiris.