Alo, jen estas radio Cigaro!
Je la kvara horo aŭrore ili sidis en la kabano de la fiŝvendistino, kaj Aŭrelo la Ĉifona kunportis la radioaparaton de Marie la Vidva, krome li faris la antenon, kion li ŝtelis el la vendohalo, sed li ĵuris al onjo Babette je la vivo de sia patrino, ke li reportos ĝin sekvonttage.
Ĉu povis scii la brava fiŝvendistino kun malgajiĝinta koro, ke tiu malsatulo estas orfo? Ĉu li ne hontis ĵuri je la vivo de sia kompatinda patrino vane?
Ili sidis tre silentaj, ĉar la trogo ankoraŭ estis tie, en kiu eble restadis la animo de Ludoviko la Saĝa en ilia societo, meditante malantaŭ sia nevidebla monoklo.
— Ĝi jam komenciĝis… — ekparolis la kapitano, kies maleolo resaniĝis, sed li ne povis moviĝi, ĉar Prücsök dormis sur lia ŝultro kin plorintaj okuloj, poste ŝi fiksis ankaŭ Mervin-on al lia loko, ĉar ŝi sonĝis pri tiaĵo, ke ŝi devis meti siajn krurojn enn la sinon de Caro de Afriko, kaj kun iom da fortostreĉo li faris konfortan lokon inter la makzelo kaj ŝultroosto de Deboulier, dume ŝi eligis tute mallaŭtajn, delikatajn ĝemojn.
— Donu al ŝi tiun frankon — diris Hümér la Elĵetanta. — Mi trovis ĝin sub la glaciŝranko, kaj vi ne devas veni tien por buŝaĉi, maljuna bestio!
— Al la konsternita kapotano, kiu ne sciis, ke la strabeco de Hümér la Elĵetanta kaŭzas miskomprenon, oni povis klarigi nur malfacile la aferon.
Mervin eĉ nun cerbumadis sub la efiko de la okazaĵo.
— Ĝi estis do… la sekreto de Adrien…
— Ne virino — ekparolis Bob la Malforte-batu, — se ŝipo
— Oni elakvigis ĝin antaŭ kvin jaroj — diris Gnomo la Enorma. — De tiam ĝi estas pramo. Ĝi havas arganon…
— Gravas, ke la altestimata enigmo solviĝis — diris sinjoro Wurm, ĉar li ĝuste nun alvenis kun Emerencia brak’ en brako, kiu vidas la futuron, sed ŝi ne havas man-lertecon.
La radio komencis la dissendon post enkonduko de mallonga atmosfera perturbo!
Mervin mordetis siajn lipojn kaj rigardis al Deboulier.
Paroloj… Muziko…
Silentaj homoj sidadis ĉirkaŭ la radioaparato, kaj la alveninta flava lumo milde karesis la vizaĝon de Prücsök, kiu tiam gratis sian nazo-pinton per sia alpremita manplato.
— Alo, alo… — ekparolis la anoncisto el Tanger. Tribestro Mambiktu paŝas antaŭ la mikrofonon. Alo, atenton! Jen estas la internacia kvartalo de Tanger… Ni dissendas surlokan programon pri la kolonia kongreso. La negra reĝo elprenas la koverton, kiu enhavas la mesaĝon de la kolonia gubernatoro! Li paŝas antaŭ la mikrofonon, li malfemas ĝin kaj transdonas leteron al la anoncisto.
Anoncisto legas ĝin kun basa voĉo:
— En mia mano estas la mesaĝo de la franca registaro al reĝo Mambiktu!
Mervin mordetis siajn lipojn, kaj la nazloboj de la kapitano ektremis. Prücsök, kiu scias, kiam vekiĝis, ŝi sidis kun malfermitaj okuloj. En la granda silento mallaŭta voĉo aŭdiĝis el la proksimo de la Tanger-a mikrofono en la etero.
— Rapidu, oldulo mia…
— Saluton, Cigaro! — kriis Prücsök en la megafonon, kaj Bob la Malforte-batu, krome Schulteis, la Ĝemeloj kunrigardis kapbalancante. Tiu knabo atingis ion en la vivo.
— La anoncisto daŭrigis:
— La franca gubernatoro jen tiel skribas al la negra reĝo: „Kara mia! Multe pensu pri mi, kaj diru, ĉu vi amas min?” Same en Tanger, kiel en la kabano de onjo Babette, ĉiu buŝo restis malfermita, kaj neniu moviĝis.
Kio estas tio?!
Pro Dio! Kio estis tio??!
Denove la voĉo de Cigaro parolis al la terglobo:
— Nigra sinjoro! Ĉu estos respondo? En mia aŭto tri pasaĝeroj havas nenion fari surtere, sed tio estas tre urĝa.
La tute malesperiĝinta negra reganto ekparolis jene al Cigaro apud la anoncisto, mutiĝinta ĉe la mikrofono.
— Vi povas diri al via gubernatoro, ke mi multe pensos pri li… sed mi ne amas lin. — Kaj li melankolie ripetis, kvazaŭ li korektus la indikon de la informoj pri la akvonivelo: — Mi tute ne amas lin…
La dungito de la radiostacio nur tiam venis en tian animstaton, ke li ĉesigu la dissendon de tiu absurdaĵo, la ĝenon de la universo.