“Mi promesas,” diris Holmso.
“Mi ankaŭ.”
“Mi petas vian pardonon pro ĉi tiu maskon,” daŭrigis nia stranga vizitanto. “La majesta persono, kiu dungas min, deziras ke lia agento estu nekonata, kaj mi konfesu tuj ke la titolo, per kiu mi ĵus nomas min, ne estas la mia.”
“Tion mi scias,” diris Holmso rutine.
“La cirkonstancoj estas tre delikataj, oni devas antaŭzorgi ke oni subigas grandan skandalon kiu komprimitu unu el la reĝaj familoj de Eŭropo. Efektive la afero indiktus la grandan Domon de Ormstajno, heredaj reĝoj de Bohemio.”
“Tion mi ankaŭ scias,” murmuris Holmso, dum li komfortigis sin sur la brakseĝo kaj fermis la okulojn.
Nia vizitanto ekrigardis iom surprizite pro la laksa figuro de la viro, kiun oni priskribis kiel la plej incizan rezonanton kaj energian agenton en Eŭropo. Holmso malrapide malfermis la okulojn kaj rigardis senpacience la gigantan klienton.
“Se via Moŝto kompleze klarigu vian kazon,” li rimarke diris, “mi pli bone konsilu vin.”
La viro eksaltis de sur la seĝo kaj iris jen kaj jen en la ĉambro. Tiam, per signo de senespero, li forigis kaj forĵetis la maskon surplanken. “Vi pravas,” li diris; “Mi estas la Reĝo. Kial tion mi devas kaŝi?”
“Nu, vere?” murmuris Holmso. “Via Moŝto ne jam parolis antaŭ ol mi sciis ke mi alparolis al Vilhelmo Gotesrajĥo Sigismondo de Ormstajno, granda duko de Kasselo-Felŝtajno, kaj hereda Reĝo de Bohemio.”
“Sed vi povas kompreni,” diris nia stranga vizitanto, kiu denove sidiĝis kaj pasis la manon trans la alta blanka frunto, “vi povas kompreni ke mi ne kutimas tiel aferumi en mia propra persono. Sed la afero estas tiel delikata, ke mi ne povas konfidi al agento krom se li akiras potencon super mi. Mi venas inkognite de Prago por konsulti vin.”
“Do konsultu, mi petas,” diris Holmso refermante la okulojn.
“Jen la faktoj resume: Antaŭ proksimume kvin jaroj, dum longdaŭra vizito en Varsavio, mi ekkonis la bone konatan adventurulinon, Irena Adlero. Sendube vi scias la nomon.”
“Bonvolu serĉi ŝin en mia indekso, doktoro.” murmuris Holmso malfermante la okulojn. Dum multaj jaroj li adoptis indeks-sistemon. Li indeksis alineojn rilate al homoj kaj aferoj, tiel ke oni ne povas nomi temon aŭ homon pri kiu li ne tuj provizas informon. Tiukaze mi trovis ŝian biografion inter tiuj de hebrea rabeno kaj de stabo-komandoro kiu verkis monografion pri profundamaraj fiŝoj.
“Mi vidu!” diris Holmso. “Hum! Naskita en Nov-Ĵersio[14] en la jaro 1858. Kontra-aldulino – hum! La Skalo,[15] hum! Prima donna[16] de la Imperia Opera de Varsavio – jes! Emeritiĝis de la opera scenejo – ha! Loĝas en Londono – oho! Via Moŝto, kiel mi komprenas, vi implikiĝis kun ĉi tiu junulino, verkis komprimititajn notojn al ŝi, kaj nun deziras reakiri ilin.
“Ekzakte. Sed kiel – .”
“Ĉu estis sekreta geedziĝo?”
“Ne.”
“Ĉu neniuj leĝaj paperoj aŭ aktoj?”
“Ne.”
“Do mi ne povas kompreni vian Moŝton. Se tiu junulino rivelus siajn leterojn por la ĉantaĝo aŭ aliaj fiaferoj, kial ŝi pruvus ke ili estas aŭtentikaj?”
“Estas la manskribo.”
“Ha, ha! Estas falsaĵo.”
“Estas mia privata notpapero.”
“Ŝtelita.”
“Mia sigelo.”
“Imitita.”
“Mia foto.”
“Aĉetita.”
“Sed ĝi estas pri ambaŭ el ni.”
“Ho ve! Tio estas malbonega! Via Moŝto estis ja maldiskreta.”
“Mi estis malsaĝega – freneza!”
“Vi jam grave komprimitas vin.”
“Mi estis tiam nur kronprinco. Mi estis juna. Mi estas nur tridekjaraĝa nun.”
“Oni devas reakiri ĝin.”
“Tion mi entreprenis sed sensukcese.”
“Via Moŝto devas pagi. Estas aĉetenda.”
“Ŝi ne vendas.”
“Do ŝtelenda.”
“Kvinfoje mi penas. Dufoje miaj dungatoj ĝisfunde traserĉas la domon. Unufoje ni priserĉas la valizojn dum ŝi vojaĝis. Dufoje ni embuskis kontraŭ ŝi sed ĉio senruzulte.”
“Ĉu ne eĉ signo de ĝi?”
“Tute ne.”
Holmso ridis. “Estas ja bona problemo.” li diris.
“Sed tre grava al mi.” respondis la Reĝo riproĉe.
“Jes ja. Kaj kiel ŝi proponas uzi la foton.”
“Por ruinigi min.”
“Sed kial?”
“Mi estas edziĝota.”
“Tion mi jam aŭdas.”