“Ŝi montris al mi, kiel mi jam diras.”
“Mi ankoraŭ ne komprenas.”
“Mi ne deziras igi misteron.” li ride diris. “La afero estas tute simple. Kompreneble vi scias ke ĉiuj en la strato estis komplicoj dungitaj por la evento.”
“Tion mi divenis.”
“Tiam, kiam ektumultis, mi havis iomete de ruĝa farbo en la manplato. Mi antaŭen kuris, falis, tuŝis la vizaĝon per la farbo kaj iĝis povrulo. Tio estas malnova ruzo.”
“Tion mi ankaŭ povas kompreni.”
“Tiam oni portis min en la domon. Ŝi rezolutiĝis, ke ŝi flegas min. Kiel alian ŝi povas fari? – kaj en sia salono, la ĉambro, kiun mi suspektis. Estis aŭ la salono aŭ la dormĉambro, kaj mi intencis scii tiun, kiu estas la ĝusta. Oni kuŝigis min sursofe, kaj mi signis ke mi bezonas aeron, do oni devis malfermi la fenestron, kaj tiam vi havas la oportunon.”
“Kiel tio helpas vin?”
“Estis tute grave. Kiam virino opinias, ke ŝia domo estas bruligota, ŝi instinkte protektas sian plej valoraĵon. La impulso tute subigis ŝin. Pli ol unufoje mi elprofitis per tiu ruzo. Mi tiel ruzis en la kazo pri la Darlingtona anstataŭada skandalo, kaj ankaŭ en la afero pri la kastelo Arnsvorto. Edzino ekprenis sian bebon – needzinito ekprenis la juvelujon. Nu, mi certis ke la sinjorino taksas nenion en la domo pli valora ol tio, kion ni serĉas. Ŝi hastis sekurigi ĝin. La fajralarmo estis bone farita. La fumo kaj la kriadoj estis sufiĉe por maltrankviligi iun ajn. Ŝi respondis bonege. La foto estas en niĉo malantaŭ sekreta panelo tuj super la tenilo por la sonorilo. Ŝi tuj estis tie, kaj mi ekvidis ŝin duone malkaŝi ĝin. Kiam mi laŭtkriis ke estas falsa alarmo, ŝi rekaŝigis ĝin, ekrigardis la raketon, kaj haste eliris la ĉambron, kaj mi ne plu vidis ŝin. Mi ekstariĝis, kaj ekskuzis min, kaj eskapis la domon. Mi hezitis, ĉu mi penis tuj preni la foton; sed la koĉero alvenis, kaj li zorgeme rigardis min, do ŝajnis pli bone ke mi prokrastas. Se mi hastigas la aferon, ĉio estas runigita.
“Kio nun?” mi demandis.
“Nia serĉo preskaŭ finiĝas. Morgaŭ la Reĝo kaj mi vizitos, kaj kun vi, se vi deziras. Oni kondukos nin en la salonon por atendi la sinjorinon, sed probable kiam ŝi malsupreniros, ŝi trovos nek nin nek la foton. Eble kontentigas la Reĝon, se li regajnas la foton per la propra mano.”
“Kaj kiam vi vizitos?”
“Je la oka atm. Ŝi ne jam ellitiĝos, tiel ke ni havas bonan oportunon. Krome, ni devas senprokrasti, ĉar la geedziĝo eble ŝanĝas ŝiajn vivmanieron kaj kutimojn. Mi devas tuj kontakti la Reĝon.”
Ni atingis Bakerstraton kaj haltis antaŭ la pordo. Li priserĉis la poŝon por la ŝlosilo kiam iu preterpasanto diris:
“Bonan vesperon, s-ro Ŝerloko Holmso.”
Estis kelkaj homoj sur la trotuaro, sed la salutanto ŝajne estis svelta junulo en surtuto, kiu rapide preterpasis.
“Mi antaŭe aŭdis tiun voĉon,” diris Holmso dum li rigardis laŭ la malhela strato. “Nu, mi scivolemas pri kiu diable, tiu estas.”
Tiun nokton mi dormis ĉe Bakerstrato, kaj mi manĝis toaston kaj kafon la venontan matenon, kiam la Reĝo de Bohemio haste eniris la ĉambron.
“Vi vere havas la foton!” li kriis, dum li kroĉis Holmson ĉe la ŝultroj kaj rigardis en lian vizaĝon.
“Ankoraŭ ne.”
“Sed ĉu vi esperas!”
“Mi esperas.”
“Do, venu. Mi malpacience volas iri.”
“Ni devas akiri kabon.”
“Ne, mia kaleŝo atendas.”
“Tio simpligas aferojn.” Ni malsupreniris kaj tuj foriris al Briona Loĝejo.
“Irena Adlero edziniĝas.” rimarke diris Holmso.”
“Edzinigita! Kiam?”
“Hieraŭ.”
“Sed kiu estas la novedzo?”
“Angla advokato nomita Nortono.”
“Sed ŝi ne povas ami lin.”
“Mi esperas, ke male.”
“Kaj kial vi tion esperas?”
“Ĉar savas vian Moŝton de venontaj ĉagrenoj. Se la sinjorino amas la edzon, ŝi ne amas vian Moŝton, kaj ŝi ne malhelpas la planon de via Moŝto.”
“Vere. Kaj tamen – nu! Mi deziras ke ŝi estas de mia rango! Kia reĝino ŝi iĝus!” Li ree silentiĝis, kaj ne plu parolis ĝis ni alvenis en Avenuo Serpentino.
La pordo de Briona Loĝejo malfermiĝis, kaj maljunulino staris sur la ŝtupoj. Ŝi rigardis nin per sardona okulo dum ni elveturiĝis.
“S-ro Ŝerloko Holmso, ĉu?” ŝi diris.
“Mi estas s-ro Holmso,” respondis mia kunulo iom surprizite.
“Vere! Mia mastrino diris al mi ke vi eble vizitos. Ŝi foriris ĉi-matenon kun sia edzo per la 5:15a trajno de Ĉaring-Kruco al la kontinento.”
“Kio!” diris Holmso tute surprizite. “Ĉu vi volas diri ke ŝi foriras Anglion?”
“Ŝi neniam revenos.”
“Kaj la paperoj?” raŭke diris la Reĝo, “ĉio estas perdita.”
“Ni vidu.” diris Holmso, kiu preterpasis la servistinon kaj hastis en la salonon dum ni sekvis. La mebloj estis senordaj kun malplenaj bretoj kaj apertaj tirkestoj, kvazaŭ la sinjorino rapide ĝisfunde traserĉis antaŭ ol ŝi eskapis. Holmso kuregis al la sonorilo, malfermis la kaŝejon, plonĝis la manon internen kaj eligis foton kaj leteron. La foto estas pri Irena Adlero mem formale vestita. Oni adresis la leteron al “Ŝerloko Holmso, eskviro, kiam li alvenas.” Mia amiko ŝire malfermis, kaj ni tri legis kune. Oni datis je meznokto de la antaŭa nokto kaj ĝi tekstis:
MIA KARA S-RO ŜERLOKO HOLMSO:
Vere vi faras bone. Vi tute ruzis min. Ĝis post la fajra alarmo, mi ne suspketis. Sed tiam, kiam mi trovis kiel mi perfidis min mem, mi komencis pensi. Antaŭ kelkaj monatoj oni avertis min kontraŭ vi. Oni diris al mi, ke se la Reĝo dungas agenton, tiu estas certe vi. Kaj oni donis al mi vian adreson. Tamen, post ĉio, vi igis min riveli tion, kion vi volas scii. Eĉ post kiam mi suspektis, mi malfacile fiopinias pri tia kara, bonkora pastoro. Sed, vi scias ke mi estas aktorino. La vira vestaĵo estas konata al mi. Mi ofte ekspluatas la liberecon provizitan de tia vestaĵo. Mi sendis Johanon, la koĉeron, por gvati vin, dum mi supren iris, surmetis la virvestaĵojn kaj malsupren iris ĵus kiam vi eliris.
Nu, mi sekvis vin ĝis via pordo, kaj tiele mi certigis min ke la eminenta s-ro Ŝerloko Holmso interesiĝas pri mi. Tiam mi tre malprudente deziras al vi bonan vesperon kaj ekiris al la Templo por renkonti mian edzon.
Ni ambaŭ opinias ke la plej bona plano estas tio, ke ni eskapas, se tia imponega antagonisto postkuras min; do vi trovos ke la nesto estas vaka, kiam vi vizitos morgaŭ. Rilate al la foto, via kliento restu trankvile. Mi amas kaj estas amata de pli bona viro ol li. La Reĝo faru ion ajn, kaj mi, kiun li kruele mistraktis, ne intervenos. Mi retenas la foton por sekurigi min kaj por preservi armilon, kiu ĉiam protektas min. Mi postlasis foton, kiun li volu posedi; kaj mi restas, mia kara s-ro Ŝerloko Holmso,
VIA,