Maud rigardis lin senvorte, serioze.
– Kiel? – diris la junulo, kaj nericevinte respondon, li rekone diris: – Li bele prezentis min… Kio estas via opinio pri mi, post la diritaj, kiel Teruro de Javo?
Maud demandis lin mallaŭte, sen ĉiu riproĉo:
– Ĉu vi mortigis doktoron Ranke?
– Ĉu vi permesas demandon antaŭ ol respondi?
– Bonvolu – respondis la knabino.
– Ĉu vi mortigis doktoron Ranke?
– Mi atentigas vin, ke ankaŭ mia pacienco havas limojn. Nun jam estas multe pli riskata, ol defendi vin, evitante la malbonan ŝajnon.
– Vi pravas. Nun vi defendas min rekompencante. Ĉar mi scias, kiam la detektivo frapetis, kaj li anoncis, ke oni ordonis kvarantenon, vi ne estis sola. Mi scias, ke vi ne estis en via ĉambro, kiam la murdo okazis, kaj eĉ tion mi scis, ke duko Sergius ne foriris antaŭ la alveno de la detektivo. Kie vi estis dekkvin minutojn post lia foriro? Ĉar vi estis ne en la halo, nek en via ĉambro. La sama afero koncernas ankaŭ la dukon.
– Mi estis survoje al la halo, sed mi returniĝis…
– Aha… Kial vi ne diris tion al la detektivo?
La kolero eksplodis el la virino:
– Kiel vi kuraĝas fari al mi demandojn?! Kiun ĉefinspektoro nomas la plej granda fripono de la mondparto, kiu fuĝas en piĵamo de antaŭ la ŝnuro…
– Mi estus fuĝinta pli volonte per aeroplano en Singapuron!
– Ĝi trafis. Maud paliĝis kaj silentis.
– Mi petas vin… – ŝi ekparolis milde – ni faru packontrakton, aŭ se plaĉas al vi aliancon…
– Ĉu kun vi? Eblas, ke mi ne povas transdoni vin en la manon de la plico pro miaj malfavoraj cirkonstancoj, sed mi ne aliancas kun friponino. Vi eraras pensante, ke mi estas tiaulo kiel vi…
– Ni do interkonsentu. Ni ambaŭ silentu pri tio, kion ni reciproke eksciis unu pri la alia.
– Ĉu vi mortigis lin?… – demandis la knabino flustrante, timiĝinte – respondu… mi… ne… perfidos… vin…
La knabo mallonge pensadis. Maud paŝis pli proksime al li, kaj ŝi rigardis la strian, silkan noktojakon kun elstaraj okuloj.
La knabo senintence sekvis ŝian rigardon.
Blanka ostobutono mankis sur lia noktojako.