– Nu… ĉu vi faris tion? Bonvolu diri… se vi iam konis Dion… mi petegas.
Li rigardis la knabinon. Poste li kapjesis malrapide.
– Mi faris tion…
Maud ĝemis malpeziĝinte.
– Kaj… kial?
– Li rekonis min… Iam mi rompoŝtelis ien en Batavio, kie doktoro Ranke gastadis. Oni arestis min. Ni denove renkontiĝis dum la proceso, tiam li povis bone rimarki min. Elpaŝinte de tie ĉi, li venis renkonte al mi. Mi ĉiam kunportas ponardon… unu piko, poste li mortis.
Maud rigardis kun abomeno la homon de kara vizaĝo kaj afabla rigardo… Fia murdisto! Li rakontas tiun friponaĵon tiel, kvazaŭ ĝi estus ŝerco. Nek ŝi mem sciis, kial ĝi doloras al ŝi tiom. Ŝi ja devus ĝoji, ke ne Sergius faris tion…
– Ĉu vi murdis?… Ĉu vi mortigis homon malvarmsange?
La junulo eklevis sian ŝultron spereme.
– Ĉu unu homon pli mule aŭ ne… estas tute egale.
– Bonvolu… iri… Tuj iri…
Jam vesperiĝis. La ĝardeno estis plenplena de gastoj. Alkutimiĝinte al la kvaranteno, ili jam ŝercadis kun la soldatoj, bivakantaj sur la alia flanko de la pikildrato… Nur grupo da hipoĥondroj, precipe sinjorino Villiers (kies edzo estas redaktoro en Singapuro), svenadis en sia ĉambro, kaj ili ĉiuj serĉis la signojn de la bobona pesto sur si. La grumo duonhore raportis al Markheit per drama, sed oficiala voĉo, ke alvenis la lastaj minutoj de iu gasto.
Estis la fino de la turista sezono, vespere jam dense ondadis la nebula, vaporplena aero el la direkto de la maro. Ĝi sursidis la foliojn de la palmoj kaj la larĝajn kalikojn de koloraj hibiskoj kaj orkideoj per grasa brilo… La heroldoj de la nordokcidenta musono portis la fetoron de la putrintaj radikoj de la ĉebordaj arboj…
La transformiĝo el la tropika paradizo en inferon senteblas nun ankoraŭ nur dum la peza, langvoriga, vespera fluso pro la blovo de penetra musono. Entute restis iom da tagoj, eble nur kelkaj horo, ĉar la sezono ŝanĝiĝas sen ĉiu transiro, kaj tia apopleksia vetero estos ĉi tie de tago al tago. La adiaŭantaj rebriloj de la suno, mergiĝanta en la maro kovras la ĉambron per ombro, kie du homoj, falintaj en kaptilon, mute staras unu kontra u la alia.
– Mi opinias, ke la tempo taŭgas – diras la piĵamulo. Li prenas sapon kaj viŝtukon de sur la rando de la lavabo. – Bonvolu elrigardi, ĉu la aero estas pura kaj sekura?
Maud iomete malfermas la prdon.
– Nun – ŝi flustras rapide.
– Pardonu min, ke ni renkontiĝis – diras la junulo, elpaŝinte el la ĉambro kaj ekiras sur la koridoro per aplomba irmaniero de hotelgasto.
Maud dorsapogiĝas al la ŝlosita pordo kaj fermas siajn okulojn.
“Dio mia”… – Tio estas ŝia unua penso.
Poste ŝi elprenas el la dekoltaĵo de sia robo malgrandan, puntan kovrotukon, kia troviĝas en ĉiu ĉambro sur la tableto, ŝi disfaldas ĝin, kaj eta, metalprenila, sanga ponardo falas el tio sur la plankon.