Felikso rapidis sur la koridoro sur la brako kun viŝtuko, en la mano kun sapujo. Oni reduktis la nombron de la personaro je la duono, rilate la komenciĝantan mortan sezonon. Nun tiu nombroo pruviĝis kritike malmulta, ĉar krom la oficialuloj restadis en la restoracio, bufedo kaj en la halo multaj tiaj gastoj, kiuj ne estis hotelanoj, kaj oni devis tranoktigi ankaŭ ilin. En la admirinda Grand-Hotelo svarmas la grumoj kaj ĉambristinoj dum la ĉefsezono. Sed kiam alvenas la plej akurata gasto: la musono, tiam la nombro de la personaro reduktiĝas, kaj la grandsinjora gastaro tute malaperas.
Aparta katastrofo estas por la hotelo tiu grupo da turistoj, alvenintaj per aŭtobuso, kiuj vizitis ĉi tien tagmanĝi, kaj vespere ili jam estus revenintaj en Surabaya-on. Inter ili estis Rev. Paŭlo Sorgette, la kolosa, blankhara, jezuita misiisto, baroneto Culson kaj suker-magnato Jenkins, la ĉampiono de regatoo…
Direktoro Wolfgang esperas enkasigi grandegan ekstraprofiton, ĉar la gastoj de la Grand-Hotelo ne akceptos la manĝaĵon, financitan fare de la ŝtato, kaj la malmultekostajn, etajn ĉambrojn, kie ili rajtas loĝi dum kvaranteno, sed ili deziros vivi ĉi tie en grandsinjora malvareco dum la sekvontaj tri semajnoj. Ĝi estos fabela enspezo.
Sed Felikso, “Teruro de Javo”, kiu celkonscie rapidas en piĵamo, enmane kun sapo, sen tio, ke li eĉ konjektus, kien, li tre ĝojas pro la senhoma hotel-koridoro, dank’ al la manko de la personaro. Granda danĝero ne minacas lin, estas multaj novaj loĝantoj; kiu suspektus piĵamulon, rapidantan en la mano kun sapo.
Negra infano, sur la kapo kun orumita ĉapo, ĵus venas renkonte al li. La liftisto. Eble li memoras, kiun li suprenportis per lifto sur la etaĝon.
Li haltas.
Alo! Kioma horo estas? – li alkrias kaj ŝerceme svingas sian viŝtukon antaŭ lia nazo.
– Pasis la sesa, sinjoro.
– Dankon! – Kaj li foriras fajfante. Li rapide enpaŝas en ejon, kiu havas la surskribon “lavejo”.
… Diable, li devas ion fari, ĉar li parte malsatmortos, parte, se li longe devas kuradi tiel supereme kun la viŝtuko, tiam li mortos, kiel maratona kuriero pro finlaciĝo.
La lifto zumas.
Aha! Tiu diabla bubo fine malsupreniros sur la malbenitan teretagon. Li elpaŝas… Singarde li ĉirkaŭrigardas… Li bezonus nur veston. Sed kial akiri ĝin. Pordo malfermiĝas senpere antaŭ li…
Li tuj komencas freŝe, celkonscie rapidi, svingante la viŝtukon Li eniras en la turniĝejon, supreniras sur la etaĝon kaj haltas spiregante.
La grumovenas rentonte al li, tiu malbenita negrulo. La lifto nun atendas ĉi tie. Li tre miras.
Felikso kuregas. Ĝi ne sukcesos tiel. Liaj kruroj jam tremas. Li ĉirkaŭiras sur la koridoro, kaj li denove estas ĉe alia lavejo! Eniri!
Ĝi estas ŝlosita. Nu, kion fari?
La pordo malfermiĝas, vidalvide, li jam estus ekironta celkonscie, kiam li vidas, ke mano elmetas du grandajn suojn. Poste la pordo femiĝas…
Super la ŝuoj pendas kelkaj vestoj senorde sur lignoŝultro.
Okazu, kio devas okazi!.. Tiu homo dormos ĝis mateno… Kial pendu la vestaĵo ĉi tie ĝis tiam? Li kunportas ĝin! Tiel li povas iri en la halon por manĝi! Manĝi!
Poste li reportos la vestaĵon. Ĉambro n-ro 166. Li devas nur bone noti tion. Ek! Alia solvo ne ekzistas.
Li kaptis la vestaĵon kaj rapidis! La lifto ekzumis malantaŭ li. Li devas iri, ĉar venas tiu bubaĉo!.. Ferŝtuparo aperis antaŭ li en malluma turniĝejo, la spiralaj ŝtupoj komenciĝis ĉe mallarĝa niĉo en la muro. Tabuleto pendis de sur la plafono.
N E P O R L A E S T I M A T A J
G A S T O J
Do, nu, ĝi estas bona tre bona al li. Li ne estas estimata gasto. Li rapidiris kelkajn ŝtupojn supren kaj eksidis, en la sino kun la vestaĵo kaj suspiris.
He, martiin! – kriis ie el la profundo antipatie akra, trenata, virina voĉo.
– Nu! – kriis la junulo kolere. – Kio okazis?
– Ĉu vi estas tiu?
– Jes.
– La virino trankviliĝis. Ŝi bruis per io en la profundo. Sur la teretaĝo aŭ en la kelo.
Kiu estas tiu Martino, kun kiu ŝi intermiksas lin? Nun li devas rapide vesti sin! Li vertiĝis pro la malsato. Li haste deĵetis siajn pantoflojn.
– Matiino!
Ŝi ne ĉesas.
– Nu!!
– Ĉu vi ankoraŭ estas ĉi tie?
– Jam ne! Sed ĉiumomente mi povas reveni! – li respondis kolere.
– Vi nur ŝercas!
Kiel ŝi orname diras. Li ne respondis. Demetinte la pantoflon, li komencis vesti sin.
– He, Martiino!..
Diablo forportu tiun Martinon.
– Kio estas?
– Se vi venos malsupren, kunportu la ĝeneralan ŝlosilon. Mi jam ne povas iri por kunporti ĝin. Ĝi restis en mia ĉambro.
Kiel kriegas tiu aĉulino!
– Bone. Mi kunportos ĝin… Ĉu ankoraŭ ion?
– Kunportu fumaĵitan fiŝon… Ĵetu la tuton en la lavoĉambron… Sed estu tre singarda!! Kiam oni suprenportos la litotukojn, metu la novajn lavotaĵojn sur la ŝtuparon.
Li jam surhavis la pantalonon. Ĝi estis iomete vasta. Malnovmodaj homoj portas tian. La jako atingis ĝis liaj genuoj. Redingoto! Ĝi estas nekutima en la tropiko. Oni malofte venadas ĉi tien.
– Maartiino… Maartiino…
Tiu impertinentulino alarmos la tutan hotelon!
– Kio okazis jam denove!
– Estu tre singarda! Neniu ekvidu, kiam vi ĵetos ion en la lavoĉambron!!
– Bone! Mi estos singarda!
– Kaj eĉ morgaŭ mi atendas vin, Maartiino!..
– Estos agrable!
Diablo forportu tiun Martinon kaj lian virinon. Li vertiĝis pro la malsato. Li lante malsupreniris kvar ŝtupojn ĝis la koridoro.
– Maartiino!
Sufokiĝu! Li restis senmova kaj ne respondis.
– Ĉu vi ne aŭdas min, Martiino? Estus bone, se vi deĵetus…
“Kiel bone estus, deĵeti vin” – li pensis.
– Se vi deĵetus, Martiin, koralperlo-kolieron… Ĝi pendas apud la spegulo… sed ne renversu la vazon…
Silento. Frapfermiĝo de pordo elsube. Tiu satanino foriris… Li singarde elrigardis. Li rapide retiris sian kapon. La negrabubo staris apud la lifto, li maĉis pajleron kaj popecete elkraĉis ĝin…
Fine ja li povas malsupreniri sur la helica ŝtuparo. La krieganta virino estis tue profunde, kaj nun jam li ne estas tie.
Li ekiris tre malrapide sur la ferŝtuparo. Li atingis la duan etaĝon. Li rigardis malsupren. Profunde en la mallumo, sub la teretaĝa koridoro, rondforma lumo ĵetiĝis sur la plankon… La voĉo povis veni de tie.
Li devus aliigi sian vizaĝon… Kiel facile estas tio en la romanoj kaj kiel neeble en la vivo… Li aŭdis voĉojn ĉe la unua etaĝo. Li haltis. Io grincis, kiel ili venas. Ĉu glavo?… Aha. Li estas la kapitano…
– La rezulto de la pridemandado estas negativa. Ĉiu havas alibion. Kiuj restadis en la ĉambroj, tiuj estas ekster ia ajn suspekto.
Ĉefinspektoro Elder staris malantaŭ la policaj oficiroj.
– Laŭ mia opinio ĉiu estas suspektebla, dum ili ne havas alibion – li interrompis.
La kapitano turniĝis al li iom malvarmkondute.
– Mi ne ŝatus, Elder, se vi okupiĝus pri tiu ĉi afero. Ni devas speciale aranĝi la aferojn en la Grand-Hotelo. Maldiskreteco aŭ skandalo kaŭzus neantaŭvideblajn sekvojn…
– Mi neniel volas enmiksiĝi en viajn aferojn. Estas tute superflue, se la grupo de la sinjoro kapitano esploras. Mi opinias tiel, ke mi pretendos vian helpon…
Ili iom suspekteme rigardis lin. Ĉefinspektoro Elder, malgraŭ lia junaĝo, atingis romanecan popolarecon en la kolonio. Laŭ la kapitano li faris tion dank’ al bonŝanco kaj per maniereco. Li ricevis diskretajn, politikajn aferojn kaj gravajn krimojn, neglektante la latrangajn policajn oficirojn, kaj la kolegoj ne pardonis tion al li.
– Se ni povas doni helpan manon al vi, nur diru – respondis la kapitano. – Kvankam mi ne konas la aferon, per kiu vi estas komisiita.
– Se mi definitive trafos en senelirejon, kaj bedaŭrinde ĝi ŝajnas tiel, tiam mi petos vian helpon. Fortuno forlasis min…
– Ĉu ankaŭ tio apartenas via afero – demandis iu polica oficiro, – ke vi pridemandis Maud Borckman-on?
– Mi atentigas vin, Elder, se vi kontraŭregule altrudiĝos en la aferon de mia grupo…
– Bonvolu kredi, mi vizitis Maud Borckman-on en mia propra afero. Mi serĉas homon, kiu vagaĉis en la ĝardeno, kiu eble grimpis en iun ĉambron… Tial mi pridemandis kelkajn gastojn, kaj nun jam nenio interesas min. Mi enlitiĝos. Mi deziras bonan nonkton.
– Kriminala ĉarlatano – diris iu polica oficiro, post kiam Elder iris en sian ĉambron. – Li estas tia, kiel fuŝkuracisto. Majstro de la mistifiko. Kompreneble oni neniam aprecas la seriozan laboron tiel, kiel la ĉarlatanaĵon.
– Nu, sinjoro – diris la kapitano, – konceptisto Sedlintz transprenos la servon. Morgaŭ ni devas esplori, kiu havis la intereson mortigi doktoron Ranke.
– Kaj – interrompis iu oficiro – ni devas serĉi la ponardon, ĉar la murdisto kunportis ĝin. Kie estas la ponardo, tie estas ankaŭ la murdisto.
– Prave. Kontrolu la postenantojn, kaj apliku multe da taktoj, Sedlintz. Agu atente… Ĝi estas la Grand-Hotelo! Bonan nokton!
Grincado, frapfermiĝo de pordo. La policaj oficiroj iras dormi.
“Teruro de Javo”, la impertinenta fremdulo nun iras plu sur la helika ŝtuparo. Tiu ŝtuparo ne estis lumigita. Ŝajnas, ke oni ne uzas ĝin vespere. Estas skandale ŝpari tiel. Martino kaj la virino estas en vivdanĝero, kiam ili devas rendevui ĉi tie.
Eble li estis nun sur la teretaĝo. La keletaĝo troviĝas sub li. Li aŭdas voĉojn kaj bruon de tie. Ĉu la ĉambroj de la personaro?
– Ne kuraĝu provi… – flustras iu.
– Mi povas fari nenion… Mi timas… Ĉio estas plena de policanoj…
– Ne timu… La policistoj jam enlitiĝis. Ili tute ne venos ĉi tien… Vi do parolu, ĉar…
– Mi scias nenion… Mi vidis nur tion, ke fraŭlino Borckman kunportis la tranĉilon… En blanka, punta kovrotuketo…
– Tiam ŝi estas la murdistino!
La junulo staris tolpore. La hotelo kvazaŭ estus plena de fantomoj… Ĉu li malsupreniru?… Se li nur ekmoviĝos, li fortimigos tiujn. Ili venis en la keletaĝon por interparoli. Al la malantaŭa ŝtuparo… Ili flustradas incitite, ĉiu vorto klare aŭdiĝas.
– Morgaŭ rakontu tion al la detektivoj.
– Ne… ne…ĉio evidentiĝos, kaj tiam ni ĉiuj estos malliberigitaj…
– Maartiin…
Diable!.. Nun ŝi fortimigis ilin.
La du flustrantoj disiras…Malproksimiĝantaj paŝoj… La junulo eĉ ekmoviĝi ne kuraĝas.
– Maartiino… kial vi ne ĵetas fiŝon, koralon, ŝlosilon?!.. Ĉu vi aŭdas min, Martino? – Paŭzo. Ŝi foriras ĉagrenite kaj murmuras kolere. – Ĉu vi ne aŭdas, Maartiino… vi manĝas aŭ dormas, idiota porko… atendu nur…
Ŝi estas delikata virino. Vere… – pensas la junulo. Tiu Martino povus elekti pli bonan partnerinon por si.
Li paŝis sur la koridoron de la teretaĝo. Ĉiuokaze la virino havas problemon. Se la ponardo vere troviĝas ĉe ŝi, kaj ili denunco ŝin, tiam estos al ŝi kapute… Li devas ion fari…
Unue li ĉiumaniere manĝos… Kial estas tiel mallume ĉi tie?
Li puŝiĝas al io. Tablo. Lumo filtriĝas deflanke. Tabloj. Estas problemo. Ĝi estas la restoracio de la hotelo, kaj ŝajnas tiel, ke oni jam finis la vespermanĝon. Sed tre mallaŭta ĝazmuziko aŭdiĝas de ie…
Ĝi estas la danc-drinkejo. La nokta amuzejo de la Grand-Hotelo. Nu, ne multaj homoj estos tie hodiaŭ. Tute bonŝance. Gravas, ke la kuirejo estas unuaranga.
Li trankvile paŝas en la halon. Minimuma lumigado. Ĝi estas grandega, malplena vestiblo, malproksime la pordisto legas ion, apogiĝinte sur la breto. Subite ekideas al li, ke li ne havas kravaton. La kolumo de la piĵamo eble estas akceptebla en la tropiko. Sed nur kun kravato. Sur iu tablo staras “punka”. Ĝi estas malgranda ventolilo kun longaj, silkaj rubandoj. La rubandoj dancas horizontale, kiam la aero moviĝas. Deŝirinte rubandon, li bantigas kravaton. Ĝi estas iom malnovmoda, artista dekoraĵo, sed ĉiu vestas sin tiel, kiel li volas.
Nun jam li trankvile ekiras al la danc-drinkejo. La pordisto rigardas sur lin, sed li vidas, ke la gasto ne venas pli proksimen, li do daŭrigas sian legadon.
La persekutata ĉasaĵo, nomata Felikso paŝas el la vestiblo en la noktan amuzejon.
Blua lumo. Bonega tangomuziko, kaj… la dancamuzejo estas plenplena. Estas aŭdebla susuro de vestaĵoj, frotiĝo de ŝuoj sur la vitropargedo, demalsupre lumigita, kaj senteblas fumo de aromita cigaredo, mikiĝanta kun tute milda manĝaĵodoro… La harmoniko ploras. Mallaŭtaj parolsonoj, kiujn kelkfoje subpremas tintado de glaso kaj teleroj. La reflektoro ŝanĝiĝas ruĝa… Subita, elkora ridado: eksplodis la neretenebla vivĝojo de la Sicilia vidvino, ĉar sinjoro Vangold ĵetis per hasta movo brakpinĉilon de astako en la sinon de gubernatoro Shilling, sidanta pli malproksime. Bonhumoraj sinjoroj sidas en la duonlumo, admirindaj juveloj ekbrilas, kiel blankaj lumskaraboj, kaj Parizaj, silkaj kostumoj, faritaj el manplaton grandaj tesaĵoj, susuretas en la verda kaj violkolora lumoj, ĵetiĝantaj sur la pargeton. La kreolaj kaj ŝaŭmonlankaj virinaj ŝultroj, glataj dorsoj kaj nudaj brakoj reliefas el la duonlumo.
Felikso iras al la drinkejtablo. La Tamila koktelisto rikanas al li.
– Mi petas glason da ĉampano kun glacio, kun multe da glacio! – komandis la malsata, impertinenta kaj persekutata nekonato.
La glaso staris antaŭ li post momento. Glacio falas en ĝin kun tintado el la ostokruĉo. La estrino de la dancdrinkejo, tute blonda, Belga virino paŝas al li. Ĉio ŝajnas nur ombro pro la obskura tangolumo, koncentrita sur la pargeton. Sed Felikso povis konstati eĉ tiel, ke tre svelta virino staras antaŭ li.
– Mi estas Odette Dufleur. Kiam vi venos en la dancdrinkejon, vi estas mia gasto…
– Tiuokaze ni ofte havos la feliĉon renkontiĝi.
Li demetis la glason el kio li ĝuste nun deziris trinki. Kvankam li jam tre sopiris trinki gluton da glacia ĉampano.
– Ĉu vi dancas? – demandis dette Dufleur.
– Jes. Ĉu vi permesas?
Ili paŝetadis en la ultraviola lumo de la pargeto.
– Vi tre bone dancas – flustris la estrino de la dancdrinkejo.
– Mi ŝatas la muzikon, ĝi estas tial. Unuavice eble ankaŭ tio kontribuas al ĉio ĉi, ke mi dancas kun facilmova, delikata, fabele admirinda virino… Kian parfumon mi sentas… sur via hararo? Ĉu Lantheric, ne, ne! Ĝi estas Chalimar!
– Jes. Vi vere estas sperta pri tio…
Mallumo, silento dum dekono da sekundo, kaj subite blundiga lumo inundas la malgrandan, intiman ejon. La persekutata ĉasbesto per sia kutima, leĝera gesto kroĉis sian brankon al tiu de Odette kaj iris al la ĉampano. Li prenas la sveltan glason…
Interese,ke oni ne aplaŭdas post la danco. Eĉ, kvazaŭ ili estus mitiĝintaj. Li ĉirkaŭrigardas en la mano kun la glaso.
Kio okazis?!
La homoj sidas konsternite, kaj ĉiu okulo direktiĝas al li. La ruĝa buŝeto de Odette estas malfermita kaj timiĝinte gapas al Felikso.
La junulo tolpore staras en la mano kun la glaso. Li sentas, ke okazis ia katastrofo… Fine li ekvidas sin en la vidalvida spegulo, kaj frosto trakuras sub lia dorshaŭto ĝis liaj kalkanoj.
Li staras ĉe la drinkejtablo en la mano kun glaso da ĉampano, kaj li portas la velurkoluman, nigran, pastran uniformon de la plej puritana, misiista ordeno.