Kiam sinjorino Relli rekonsciiĝis, ŝi diris nenion pri la kaŭzo de sia sveno.
– Ĝi ofte okazas al mi dum la pluva sezono. Jam antaŭ du tagoj mi deziris vojaĝi al la montoj.
– Tamen pro la ponardo… – rimarkis la kapitano.
– Eh, tute ne. Kia suspekto ĝi estas,…
– Tute ne temas pri tio… Mi pensis, ke ĝi memorigas vin pri io…
– Ĝi estis terura spektaklo, kaj terura estas tiu ĉi sezono… Eble la kvaranteno kostos mian vivon, se ni povas forvojaĝi ĝustatempe inter la montojn…
La kapitano senkonsile rigardis al Elder. La ĉefinspektoro levis la ponardon.
– Vere ĝi ne gravas kiel vidaĵo. Ĉu vi povus diri, sinjorino, kial estas tiu objekto tiel malpeza?
– De kie mi sciu tion? Eble ĝi estas ludilo…
– Kion signifas sur ĝi la romia cifero du?…
– Eble ties prezon…
Elder kapjesis.
– Povas esti… Kvankam la komercistoj skribas la prezon per arabaj ciferoj. Plie mi opinias tion ia signo.
– La vidvino nervoze ludis per siaj perloj…
– Mi ne scias – ŝi respondis rapide. – Mi pensas, ke mi povas foriri… Ĉu ne?
– Eble, se mi povus peti vin resti por momento… – diris Elder ridetante.
– Ĉu vi rajtas efektivigi pridemandoj? Mi scias tiel, ke tio apartenas al la sinjoro kapitano.
Elder kapjesis rekone.
– Vi diris ĝuste, sinjorino. Mi esperas, la sinjoro kapitano demandos, ke de kie vi konas la enhavon de la policaj formularoj, plenigitaj en la ĉefkomandejo…
La virino ekstaris pale.
– Arestu min, se vi kuraĝas, sed mi ne toleras tiun hontigan demandadon!..
– Ni interesiĝas ĝentile, kaj estas nekomprenebla tiu eksciteco.
Sinjorino Relli residiĝis.
– Jes! Bonvolu demandi, sed tiu sinjoro portas civilan vestaĵon…
– Ĉefinspektoro Elder estas fama policano, kaj mi petis lin direkti la esploron… – respondis la kapitano ruĝiĝinte, ĉar li sentis, ke tio estis kaptulaco.
– Mi ne komprenas, kial vi koleras min, sinjorino – turniĝis Elder al ŝi. – Mi estas via altestimanto, kaj mi neniel miksus vin en la aferon, mi nur ŝatus fari kelkajn demandojn.
– Nu bone… bonvolu… Mi scias nenion pri la ponado kaj…
– Mi petas vin – ridetis Elder, – kiu parolas pri la ponardo?… Prefere mi ŝatus ekscii, kiam mortis sinjoro Relli?…
– Kial ĝi gravas?
– Nia malnova kutimo estas registri la pesonajn indikojn.
– Mia edzo mortis antaŭ ok jaroj.
– Pro kiu malsano?
– Ĉu ankaŭ tio apartenas la miaj personaj indikoj?
– Tute ne temas pri tio. Ĝi nur interesas min.
– Ĉu vere? Arnoldo mortis antaŭ ok jaroj.
– Kie li estas enterigita?
– En Vicenza… Ĉu vi dirus, kion kumunan vi havas al tio?
La kapitano strange rigardis sur la detektivon.
– Ĉu tio vere gravas, Elder?
– Se ĝi ne gravas, kial vi nervozigas sinjorinon Relli?
– Ĉar ĝenas min, kiam oni trudiĝas en mian privatan vivon. Mi ne toleras tion.
– Tiam do mi ne faros tion – respondis la ĉefinspektoro afable. – Bonvolu diri nur tion, kial troviĝas sur la ponardo la romia cifero du?
Ŝi salte leviĝis kun tremantaj lipoj.
– Mi jam diris, ke mi ne scias… Ĝi… estas ia ludponardo… Infanludilo.
Elder staris tute proksime al ŝi kaj rigardis en ŝiajn okulojn.
– Vi eraras, sinjorino Manzini! Ĝi estas ludilo de plenkreskuloj.
La virino unue konsterniĝis. Poste ŝi levis sian ŝultron kaj malesperiĝinte flustris.
– Jes! Vi scias ĉion… Mi konfrsas, ke mi estas Nedda Manzini….
Ŝia konfeso vekis ĝeneralan surprizon. La kapitano viŝis sian frunton.
– Mi aŭdis ie… Tiun nomon…
– Vi aŭdis. Oni konis ĝin en la tuta mondo. Mi estis operkantistino. Tio okazis antaŭ dekok jaroj. Poste mi forlasis la scenejon, kaj mi iris por serĉi misiiston en Borneo… Kaj kiam li mortis… – Nun ŝiaj oluloj pleniĝis per larmoj – mi decidis reveni… Sed mi ne volis esti maljuna artistino… Prefere mi fariĝis juna vidvino kaj mi ŝanĝis mian nomon Relli… Estas abomeninde, kiam oni kompatas min, kiel fama artistino mi estis iam… Tiel mi fariĝis sinjorino Relli. Sufiĉe!.. Mi esperas, ke vi kontentigis vian scivolemon…
– Tute ne temas pri tiaĵo. Mi nur volis scii, kiom da artistoj estas en la domo?
Markheit kapbalancis. Jam denove kion volas aludi tiu homo per tio?
– Kial interesas vin tio – turniĝis la virino al li nervoze.
– Tial – diris Elder, – ĉar tiu ĉi ponardo estas rekvizito…
Silento…
– Kaj… kion vi volas diri per tio?
– Ke vi devas koni ĉiun artiston en la domo, pri kiu estas supozeble, ke li formetis ie rekviziton kiel memoraĵon – li rigardis la ponardon, – kiu estis uzata en la dua sceno de opero.
– Ĉu vi… suspektas min… pri tio?…
– Ne. Sed se mi trovas rekvizitan ponardon, tiam mi devas scii, ĉu troviĝas alia artisto en la domo krom sinjoro Lindner…
– Lindner estas pacema, honesta ĝentilulo.
– Neniu suspektas lin. Ni nur pridemandos lin rilate la aferon de la ponardo. Sinjoro konceptisto Sedlintz venigos lin ĉi tien… – ordonis Elder.
– Mi petas vin… mi petegas… estas tute certe, ke li havas nenian rilaton al la ponardo…
– Sed trankviliĝu, sinjorino…
– Ne! Lindner estas kor- kaj nervomalsanulo, kaj tiel malkuraĝa… Vi mortigos lin.
Ŝi rompis siajn manojn. La policaj oficiroj falis el iu surprizo en la alian. Ĉu tiu Elder estas sorĉisto? De kie li akiras siajn konsternajn indikojn?
– Fidu nian takton, sinjorino. Nun ni petas vin, dum ni pridemandos sinjoron Lindner, bonvolu iri en la kontoron, akompanate de sinjoro konceptisto Borgen.
– Bone. Mi bedaŭras kaj amas tiun bravan, maljunan infanon. Kredu min? ke li havas nenion kumunan al la afero, kaj… kaj… ne suspektu lin… Bonvolu… atenti… ŝi petegis preskaŭ plorante. – Vi devas tre atenteme trakti lin.
Sinjorino Relli iris en la trian ĉambron kun Borgen.
– Diru, de kie vi scias ĉion ĉi? – demandis la kapitano.
– Ne forgesu, ke mi komencis la esploron antaŭ duon tago. La itala virino estis konata al mi. Mi depeŝis al la konsulejo, kaj tie oni ne faris sekreton el la afero. Ĉar la instanco sciis la sekreton de la artistino… Ĉu vi vere komisios nin per la gvido de la esploro, sinjoro kapitano?
– Hm… jes. Mi konfesa ke, mia opinio ŝanĝiĝis… Mi pensis, ke vi havas pli da bonŝanco ol scio.
– Ili nur kune valoras ion.
Venis Sedlintz, kun la dika, infanvizaĝa kantisto. Malstreĉaj saketoj formiĝis sub liaj okuloj dum ladaŭro de la pasintaj jaroj, kaj la tempo elkavigis la grason ĉirkaŭ lia makzelosto simile al vangobarbo… Li malfacile spiris, kaj liaj flave vejnitaj okuloj lace palpebrumis.
– Bonvolu sidiĝi, sinjoro Lindner…
– Dankon… – li eksidis suspirante. La kapitano volis montri la ponardon al li, sed tio ne estis sur la tablo… Kien ĝi malaperis?
– Tio estas sensignifa formalaĵo – diris Elder ridetante. – Ni konstatas la alibion de la gastoj unu post la alia. Vi ekzemple, mi memoras, staris en la halo, dum la sinjoro kapitano laŭtlegis.
– Jes.
– Sed vi foriris dum la laŭtlego de la ordono
– Okazis tiel. Mi supreniris en mian ĉambron, ĉar mi laciĝis… kaj tio ne interesis min…
– Sinceredire ĝi vere estas teda. Ĉu vi renkontis iun sur la koridoro?
– Jes… Duko Sergius venis el la direkto de mia ĉambro.
– Ĉu vi renkontis aliulon?
– Junan virinon ĉe la ŝtuparo, kiu loĝas sur la sama koridoro. Ŝajnis, ke ŝi atendis la dukon.
– Ŝi estis fraŭlino Maud Borckman… Ĉu vi iris en vian ĉambron?
– Ne. Sinjorino Relli postkriis min subite…
– La sinjorino ja estis malsupre en la halo!
– Jes, sed intertempe ŝi estis ankaŭ sur la etaĝo. Ŝi venis per lifto, kaj ŝi jam estis supre, kiam mi alvenis. Ŝi petis min suprenporti ŝian retikulon, ĉar ŝi lasis ĝin en la halo kun multe da mono.
– Ĉu vi suprenportis ĝin?
– Mi ne torvis ĝin en la halo. Nekompreneble…
– Dankon – diris Elder. – Ni aranĝis la formalaĵojn per tio.
– Nu… mi ĉiam volonte estos je via dispono… – li pezmove leviĝis.
– Akcesore ni ankoraŭ povas aranĝi la peton de sinjoro Wolfgang – subite alparolis lin Elder ridetente. – Oni torvis ornamaĵeton en la rubujo, kaj ni ne scias, al kiu ĝi apartenas?
Li elprenis la ponardon. El sia poŝo. La sulteta vizaĝo de Lindner sereniĝis.
– Ĝi estas la mia… Kara memoraĵo. El la dua sceno de la Enigma Ĉasisto.
– Kiel oni trovis ĝin en la rubujo?
– Eble ĝi falis de sur la skribotablo. Ĉar ĝi ĉiam estis tie…
– Bonvolu peti ĝin de la direkcio… Ankaŭ tio estas nur formalaĵo. Ni ne rajtas transdoni trovitajn objektojn… Nur ankoraŭ ion… Ĉu vi ne rimarkis brunan makulon sur la tapiŝo?
La pordo de la alia ĉambro malfermiĝis, kaj sinjorino Relli elvenis ekscitite-
– Sufiĉe!
Lindner staris mirante.
– Mi volas konfesi.
– Sed… sinjorino…
– Sinjoro Lindner eliru el la ĉambro. Ne timu, okazis nenio malbona. Ni devas klarigi miskomprenon…
– Mi ne eliros! Mi volas scii, kio estas tiu ludo… Kion signifis…
Elder ekfumis cigaredon.
– Bonvolu sidiĝi, sinjoro Lindner, ankaŭ vi sinjorino. Saccomodi…
La virino aŭdinte la italan vorton eksidis iom surprizite.
– Mi opinias, ke estus la plej bone klarigi ĉion. Ni suspektas neniun, kaj domaĝos nek al sinjoro Lindner ekscii la veron. Bonvolu sinjorino. Parolu!
La virino jun jam estis multe pli trankvila.
– Kiam la sinjoro kaéitano komencis laŭtlegi la ordonon pri la kvaranteno, mi vidis, ke Lindner ekiras sur la ŝtuparo. Li iris per iom malcertaj paŝoj. Mi volis, ke li ne drinku pli multe, ĉar ni havis konfuzan tagon. Mi enliftiĝis kaj suprenportigis min por pli frue esti ĉe lia ĉambro. Alveninte tien, mi vidis, ke la pordo estas malfermita. Mortinto kuŝis interne, en granda sangoflako…
Lindner aŭskultis ŝin kun konsternita vizaĝo.
– Li estis doktoro Ranke – diris Elder.
– Jes! Li estis tiu. Mi sciis, ke ĉiu gasto estas malsupre en la halo…
– Vi eraris pri tio.
– Mi pensis tiam, ke nur Lindner venis supren. Li nun ne havas alibion, ĉar li suprenvenis. Kaj la murdito kuŝas en lia ĉambro. Mi estas malvarmsantga, forta virino. Mi vivis en Borneo apud misiisto. Kontraŭe mi vidis duone malfermitan pordon de ĉambro, kaj balailo estis apogita tien. Oni ĵus purigis tion. Ĝi estis la ĉambro de Vangold, kiu havas alibion. Kaptinte la mortinton, ĉar mi estas tre muskula, mi rapide portis lin en la alian ĉambron. Aŭdinte voĉojn, mi paŝis al la pordo. Iu malfermis ĝin. La alo de la pordo kaŝis min. Ekvidinte la kadavron, li frapfermis ĝin kaj foriris. Mi jam ne kuraĝis eltiri la ponardon el Ranke. Tiam mi renkontiĝis kun Lindner sur la koridoro. Mi sendis lin en la halon… Eble oni ne vidis, ke li suprenvenis… Kaj mi rapidis en mian ĉambron.
– Ĉu dume vi renkontis neniun?
– Nu… Maud Borckman adiaŭis dukon Sergius… ĉe la ŝtuparo…
– Mi estis certa pri tio – diris Elder, – ke Ranke ne tie estis murdita, kie oni trovis lin… Apenaŭ estis ango sur la planko, kaj sangoperdo estis la kaŭzo de lia morto laŭ la protokolo de la sekcado. Mi serĉas, kie estas la sango?
Lindner ekstaris.
– Sinjoroj, mi deziras konfesi. Mi mortigis doktoron Ranke!
La vidvino salte leviĝis, sed la kapitano nun jam kategorie diris al ŝi.
– Mi petas vin, sinjorino, vi partoprenas pridemandon! Nur tiu rajtas paroli, al kiun mi demandas.
Kaj per tio li jam neglektis Elder-on. Rapide. Senpere antaŭ la fino. La ĉefinspektoro danĝere eliminis ĉiun rilate la aferon dum duon horo. Hoho! Tamen ne eblas lasi tion.
– Kio estas via nomo? – demandis la kapitano.
– Enrico Lindner.
La protokoloj amasiĝis antaŭ Sedlintz.
– Lindner ne estas itala nomo.
– Mia patro estis aŭstriano. Mi jam naskiĝis kiel italo. En jaro 1886, en urbo Torino…
La laca, maltrankvila homo nun estis kvieta, malvamkonduta kaj sobra.
– Ĉu vi deziras sincere konfesi? – demandis la kapitano.
– Jes. Mi konfesas, ke mi mortigis doktoron Ranke, en mia ĉambro.
– Kiel ĝi okazis?
– Doktoro Ranke frapetis sur mia pordo, ke alvenis la polico, kaj mi venu en la halon. Mi malfermis la pordon, la doktoro enpaŝis, kaj li miris pri tio, ke mi loĝas ĉi tie. Li pensis, ke la ĉambro apartenas ankoraŭ nun al tiu virino, kun kiu mi ŝanĝis tion.
Elder salte leviĝis.
– Kiel?… Ĉu ne vi loĝis… en tiu ĉambro?…
– Ne. Mi loĝis en la ĉambro n-ro 72, kaj la pordisto petis min transdoni ĝin al virino…
– Ĉu vi scias, kiu estis tiu virino?
– Maud Borckman – diris Elder.
– Daŭrigu!
– La doktoro demandis, en kiun ĉambron transloĝiĝis la virino, kun kiu mi ŝanĝis la ĉambron? Ĉagrenis min, ke li rapide, malpacience demandas, mi donis rifuzan respondon al li. Tiam li kaptis mian brakon kaj komencis kriadi incitite. Mi forpuŝis lin, li ekbatis min, tiam mi mortpikis lin per la teatra ponardo, troviĝanta ĉemane…
– Kial vi iris poste en la halon?
– Denove frapetis iu. Nun jam la detektivo. Li diris, ke mi iru en la halon, ĉar alvenis la polico. Mi rimis, ke li malfermos la pordon. Mi malsupreniris kun li, sed mi tuj revenis por forigi la kadavron. Sed sinjorino Relli sendis min por suprenporti ŝian retikulon. Reveninte en mian ĉambron, la kadavro jam ne estis tie.
– Ĉu la tapiŝo? – demandis Elder.
– Kiel? – demandis Lindner stultmiene.
– Kien malaperis la tapiŝo, sur kiun la sango fluis? Hieraŭ mi eniris en vian ĉambron kun via posta konsento, kaj ĝi estis la sola apartemento sur la etaĝo, kie mankis la tapiŝo.
– Vere… nun, kiel vi diras, estas strange ankaŭ al mi. La tapiŝo malaperis.
– Mi ne komprenas, kian gravecon ĝi havas – interrompis la kapitano malpacience.
– Mi opinias, ke grandan – respondis Elder. – Ni ankoraŭ ne trovis la sangon de la viktimo. Laŭ mi, ĝi fluis sur tiun tapiŝon.
– Kiel ĝi povis malaperi, se nek la murdisto scias pri tio? Aliulo ne havis intereson malaperigi tion! – malpaciencis la kapitano.
Elder dorsapogiĝis en la brakseĝo kaj neaŭdeble fajfetadis…
– Nu? – iu oficiro urĝis lin nervoze.
– La tapiŝo estas la plej grava en la tuta afero. – Li subite turnis sin al Lindner. En kia korpopoozicio vi staris, kiam vi pikis la ponardon en la ventron de la doktoro?
– Ni staris vidalvide, kaj mi pikis rekte en lian ventron… – li mire eksilentis. Li vidis sur la konsternitaj vizaĝoj, ke okazis io eksterordinara.
– Nu bone! – diris Elder kaj ekstaris. – Nun jam la afero klariĝas. Vi perfidis vin, sinjoro Lindner! Doktoro Ranke ne estis mortpikita je la ventro, sed je la gorĝo.
Lindner nervoze glatigis sian maldensan hararon per siaj fingroj.
– Mi ne bone aŭdis la demandon… Kompreneble mi pikis en la gorĝon de Ranke. Li staris vidalvide, kaj mi volis trafi molan punkton per tiu malforta instrumento, tial en la gorĝon…
Li time eksilentis, ĉar sinjorino Relli komencis ridi, kaj ŝi ridis, ridis plengorĝe, malpeziĝinte, elkore, bonhumore…