La kapitano gratis sian kapon pro komika senkonsileco.
– La diablo komprenas tion…
– Ĉu vi fartas pli bone? – demandis Markheit la knabinon.
– J… jes…
Ŝi leviĝis de sur la sofo kaj malrapide staris sur siajn piedojn.
– Kiel fartas la profesoro?
– Bubona pesto… Ni havas malmulte da espero. Li konstante estas senkonscia, li havas altan febron kaj tipajn simptomojn de sepso. Liaj ĉiuj glandoj estas ŝvelintaj… do… nu ne ekzistas scienco. Ni povas fari nenion, la kuracisto ŝmiras lin per oleo Palmira… tio mildigas la doloron kaj la jukadon.
– Ĉu ne estas espero?
– Nu… Ĝi estas bubona pesto, vere… Do, domaĝe por li, ĉar li estas eminenta homo…
– Kiel vi klarigas fraŭlino tion – demandis la kapitano, – ke via ĉefo ne informis vin pri lia alveno? Ĉu vi disiĝis kolere?
– Ne. La profesoro tre ŝatis min kaj…
Ŝi ne povis daŭrigi.
– Eble mi povas helpi – diris Markheit. – Mi parolis kun la malsanulo kelkajn momentojn. Li venis inkognite. Li volis kapti erariĝintan kolegon sen la interveno de la polico… – Li signifoplene rigardis al Maud.
– Ĉu vi ne scias ion pri la afero? – demandis la kapitano.
– Ne. Neniokaze temas pri mi.
– Kion vi scias pri la krimo, okazinta en la ĉambro n-ro 70?
– Multon!
– Bonvolu rakonti.
Maud ekstaris trankvile.
– Mi mortigis doktoron Ranke.