Bonvolu kredi, ke ĝi ne estas vera – diris Maud. – La duko pensas, ke li povas savi min, se li oferas sin.
Dume ankaŭ la duko envenis.
– Silentu, Maud… li diris mallaŭte. – Mi mortigis doktoron Ranke, antaŭ ol mi estus frepetinta sur via pordo. Li staris en la ĉambro de Lindner, ĉe malfermita pordo. Mi aŭdis, ke li petas konekti la ĉambron n-ro 72 pere de la interna telefoncentro de la hotelo. Mi ŝiris el lia mano la telefonon, kaj mi estis groba al li. Li priridis min. Poste li turniĝis por ke li iru al Maud. La pondro kuŝis ĉemane… mi kaptis ĝin kaj…
– Malvere! – kriis Maud.
– Ne provu savi min. Mi faris tion. Arestu min.
Elder ne interrompis ilin. Li skribadis en sian notkajeron. La kapitano kelkfoje rigardis sur lin. Liaj sentoj ŝanĝiĝis rilate Elder-on.
Fine li mansignis al Sedlintz, poste li turnis sin al la pridemandito.
– Mi aŭskultis, kion vi diris. Mi petas vin iri en vian ĉambron, kaj restu tie ĝis plua ordono.
Kiam Sedlintz foriris kun la duko kaj Maud por starigi gardistojn antaŭ ilian pordon, la kapitano turnis sin al Elder.
– Malbenita historio. Mi ankoraŭ ne vidis tian. Tri farintoj por unu murdo.
– Kvar farintoj. Ĉar la sanga tuko estis en la poŝo de Vangold.
La kapitano rigardadis siajn ungojn.
– Hm… Mi vidis tiel, ke vi notis ion – li diris fine mallaŭte.
– Jes… Kelkajn gravajn punktojn de la afero.
– Ĉu vere? Laŭ vi, kiu estas la plej suspektebla?
– Tiu, kiu malaperigis la tapiŝon.
– Sed kial?
– Ĉar li forlasis la ĉambron la lasta, do li kaŝiĝis, aŭ li jam estis tie, kiam la unua suspektato alvenis, kaj kiam li vidis, ke iu forportas la kadavron, li kunportis la tapiŝon.
– Ĉu tiu homo ne povas esti la duko, Lindner, fraŭlino Borckman, aŭ sinjorino Relli?
– Ne. Ili ĉiuj renkontiĝis unu kun la alia post la murdo. La tapiŝo ne estis ĉe ili.
– La itala virino estas la plej suspektinda!
– Ili estas same suspekteblaj – diris Elder. – Ili ĉiuj havis kelkajn minutojn sen alibio, dum la murdo.
Markheit ekstaris.
– Mi iras tagmanĝi. Mi ŝatus scii nur tion, kiel vi opinias pri la afero, Elder?
– Ĝi iomete haltis. Laŭ mi estus pli bone, se la suspektitoj povus libere moviĝi en la domo, kaj ni povus observi ilin.
– Sed ĝis ni ne scias, kie estas sinjorino Villiers, ni devas agi tiel rilate ilin – diris la kapitano kurte.
– Almenaŭ helpu min en tio, sinjoro kapitano, ke ni serĉu la tapiŝon.
– Kiel?
– Ni traserĉu ĉiun ĉambron senescepte. Temas pri tapiŝo duoble tri metrojn granda. Oni povis kaŝi ĝin nur en iu ŝranko aŭ sub lito. Kie torviĝas la tapiŝo, tie estas la mordisto.
– Bone. Ni traserĉos la ĉambrojn unu post la alia.
– Ĝi estos instrua, senkonsidere de la tapiŝo – diris Elder, kaj ili ekiris.