La junulo vekiĝis. Tio jam ne surprizis lin, ke li dormas en bankuvo, kaj li miris nek pri tio, ke li havas tropikan kaskon sur sia kapo, sed cetere nenio estas sur lia korpo. Tiaĵo lastatempe estis ĉiutaga, sed li miris pri tio, ke la akvo fluetas el la krano, kaj ĝi jam delonge transverŝiĝis la bankuvon tiel, ke kelkmilimetra akvo kovris la plankon de la banĉambro.
Ki eli estas?
Li komencis rememori… Li Shing… Bruns… Doktoro Raleigh kaj la mimozo.
Li fermis la kranon. Ronkado aŭdiĝis el la najbara ĉambro. Nu… iru… Ĉar estos problemo… Li malgaje vidis, ke lia kitelo trempiĝas en la fundo de la bankuvo en societo de kelkaj malvarmaj viandopecoj. Li grimpis el la akvo. Bruns dormis profunde en la alia ĉambro, inter la sofo kaj la tablo, apoginte sian kapon al renversita brakseĝo. Vesperiĝis…
Li komencis traserĉi la vestoŝrankon. Li ne havis moralan skrupulon. Li estis ĉaspelito. Li mortpafos sin, se oni kaptos lin. Senkonsidere de ĉio, la murdo sendube estus pruvita.
Li ĵetadis la vestojn tien-reen. Li serĉis la plej malbonkvalitan. Fine li elektis drelikan, someran vestaĵon.
Nun komenciĝis la problemo. Ladikulo estis duon metron malpli alta. La jako atingis ĝis liaj kubutoj, la pantalono ĝis liaj genuoj… Li serĉadis ekscitie. La frenezulo vekiĝos, kaj al li estos kapute. Kion faras nuda kuracisto en lia ĉambro.
Li eltiris la tirkestojn. Multegaj leteroj. En tirkesto de grandega komodo kuŝas tapiŝo. Duoble tri metrojn granda, rustkolora, persa. Ĝi ne estas bona… Li retropaŝis ekvidinte la enhavon de la alia komod-kesto…
Ĉirkaŭ dudek diversaj pistoloj kaj unu mangrenado. Kio ĝi estas? Aŭtomata revolvero, malnova, seskugla bulldog, kaj zonkartoĉujo kun kugloj… Alo! Li estas bela paciento. Li eltiris la sekvan tirkeston.
Ĝi estas eĉ pli stranga.
Unu mitralo. Kio? En la ĉambro de la Grand-Hotelo. Tapiŝo kaj mitralo. Kaj akcesore gasmasko.
Sed vestaĵo ne troviĝas! Ĝi estas malesperiga! Kial tiuj multaj armiloj? Nekompreneble. Li reiris en la banĉambron kaj malfemis la fenestron.
Li aŭdas voĉojn tra iu vidalvida, malfermita fenestro. Iu grumblas:
– Ne mia kulpo, ke mi estas ĉi tie. Neniu rajtas devigi min labori!
– Vi eraras,sinjoro Hacker! Vi devas labori dum la kvaranteno – diris la alia homo severe. Li estis Wolfgang.
– Bone! Sed tiam laboru ankaŭ sinjoro gubernatoro Shilling! Mi vagaĉis ne tial antaŭ la Grand-Hotelo, ke mi laboru!
– Nu! Komprenu, ke ni ne havas sufiĉe da servistoj al la alta nombro de la gastoj, kaj la ŝtato rajtigis min, ke ni elektu laborforton el la personoj, kiuj estas provizitaj je la konto de la fisko.
– Mi ne laboros – respondis Hacker.
– Li pravas – diris la malguna gazetvendisto. – Ni estas sanitare observataj…
– Fermu vian buŝon – avertis lin Wolfgang. – Rilate vian nutradon, ĝi grave ŝanĝiĝos, se vi ne laboros. Notu bone tion.
– Tiam mi ekprocesos kontraŭ vi! – kriis Hacker. – Krome ni liĝas duope en unu ĉambro, kio estas malregula okaze de epidemio!
– Se… mi proponus salajron por via laboro?
– Vi ne povas min subaĉeti.
– Nu. Sciu co, se vi ne laboros, vi ne ricevos manĝaĵon.
– Mi akiros ĝin! Vi eraras, se vi pensas, ke oni juĝos min pro ŝtelo. En necesbezono. La sinjoro gazetvendisto estos mia atestanto. Kaj virino nomita Lidia, kiun vi kondamnis same al trudlaboro.
– Nu vidu, vi povus sekvi ŝian kezemplon! Ŝi ricevas ĉiutage du-tri florenojn da bakŝiso.
– Mi volas ripozi, ne perlabori monon.
– Bone – diris Wolfgang. – Se vi ne deprenos de sur la vestohoko tuj la livreon de la hotelservisto, kaj vi ne anonciĝos ĉe la ĉambrokelnero Martino sur la dua etaĝo, tiam vi ricevos nur supon kaj panon…
– Tre bone, mi volas maldikiĝi!
Hacker apenaŭ atentis ilin. Li legadis la varojn de la maljuna gazetvendito. Li havis ilustriajn revuojn, magazinojn, ĵurnalojn, tiom, kiom li bezonis.
– Rilate la amuziĝon, vi rajtas legi nur tage, ĉar mi malkonektos la kurenton.
– Vi ne rajtas fari tion – ekgrumblis Hacker.
– Prave! Vi ne rajtas fari tion – diris la maljuna gazetvendisto, kvazaŭ li estus prajuristo.
Sed Wolfgang foriris.
– Kiel imsilenta li estas! Li volas uzurpi nin, ĉar ni hazarde venis ĉi tien – furiozis Hacker.
– Lidia malbonigis ĉion. Tiu virino aspektis kronika alkoholistino, kaj ŝi dungiĝis kiel ĉambristino.
– Puf! La elektra lampo estingiĝis en la malgranda ejo. Wolfgang plenumis sian unuan minacon. Hacker blasfemis.
– Damne. Estas la sepa horo, kaj antaŭ la deka mi ne pvas dormi. Tiu fiulo pensas, ke li povas nin devigi nin tiel.
– Ni tamen amuziĝos – diris la maljunulo kaj komencis gurdi. – Mi povas fari tion ankaŭ en mallumo.
– Se nur mi povus dormi tutan tagon tiel, kiel tiu aĉulo. – Li montris al la angulo, kie ronkis la indiĝena galanteri-vendisto. – Li ne petis tiun homon labori…
– Ĉar li estas nigrulo – diris la maljunulo kaj gurdis. – Oni ne preferas dungi ilin, nur kiel grumon…
Nur la sonoj de la gurdo aŭdiĝis.
– Atentu min… Tiu dikstaturulo, loĝanta vidalvide malsuprenirs ĉi-tempe en la restoracion… Mi pensas, ke estus eble porti el lia ĉambro iom da drinkaĵo kaj cigaredo… Por ke ankaŭ ni sentu nin bone.
– La ideo estas bona. Se vi trovus iom da kontanta mono, ne lasu ĝin tie.
Nur la gurdo sonis. Hacker grimpis tra la fenestro. En la vidalvidan banĉambron.
Plaŭdo! Nu… Kio ĝi estas? Estas inudo en la banĉambro. Li iris ĉirkaŭ ses paŝojn, poste li ŝaltis la elektran lampon.
Li haltis pro teruro tiel, kvazaŭ li estus folmobatita. Vidalvide li ekvidis tute nudan homon, vestitan per gasmasko. En la mano kun mitralo. Hascker rigardis lin konsternire. Lia lango ĉesis funkcii. La mitralo svingiĝas, nun li subite konsciiĝas kaj etendas sian manon, sed la pugnode la gasmaskulo travas lian mentonon el la alia direkto, ke li knokaŭite falas en la bankuvon. Kun granda p
laŭdego…
Dume la maljunulo gurdisen la mallumo. Ĉirkaŭ post dek minutoj li aŭdas bruon ĉe lafenestro. Iu ombro enpaŝas.
Aha! Revenas ĥacker, la rezoluta senlaborulo – li pensas, sed alvenas sinjoro en la mallumo, vestita per ununura gasmasko…
– Kion vi kunportis? – demandas la maljunulo de la ombro, palpantan ĉe la vestohoko.
– Pst… – li respondas nur tion.
“Estas ia problemo” – pensas la gazetvendisto, kaj li gurdas mekanike, silente. Baldaŭ li ekscios, kial ne eblas paroli… Dume la alia homo kvazaŭ malvestus sin. Falinta ŝuo klakas…
Post kvin minutoj la pordo grincas. Li elŝteliĝis! Ĉu li ne faris ian friponaĵon? Kien li iris? Li maltrankvile gurdis.
Post dek minutoj junulo anonciĝis ĉe Martino. Li estis felikso.
– La direktoro diris, ke mi laboru ĉi tie.
– Ĉu vi estas tiu havenlaboristo?
– Jes.
– Kiel vi estas vestita?!
Li rigardis sin mem. Li portis livreon kun oraj butonoj. Tio estis en ordo. Sed li havis treege ĉifonan ĵaket-pantalonon. Ĝi estis la vesto de la indiĝena ornamaĵet-vendisto. Kion fari? Li devis vesti sin en la mallulo.
– Kaj tiuj ŝuoj.
Li rigardis malsupren. – Ĉu?…
Li vertiĝis por momento!
… Li portis blankajn tenisŝuojn, sur iu estis bruna makulo.