– Mi petas pardonon… La sinjoro direktoro malkonektis la kurenton, kaj mi vestis min en la mallumo. – li diris, kiam fine lia lango moviĝis.
– Nu bone… iru en la niĉon n-ro 90, apud la ŝtuparo. Baldaŭ mi sendos al vi pantalonon. La sonoril-tabulo estas vidalvide. Se eklumiĝas iu numero, iru en la ĉambron de la gasto. Okaze de mendo telefonu pere de la interna telefono al la restoracio. Se vi ne scias ion: mi laboras sur la kvina etaĝo, telefonvoku min.
Li iris en la diritan ĉambron. Komforte eksidinte, li ekfumis. Li havis tiom da memregado komporti gasmaskon da cigaredoj, grimpinte tra la fenestro. Ili havis oran ekstremaĵon, kun surskribo „Bruns”. Aha. Li farĉigas la speciale aromitan tabakon en propran cigaredpaperon, kiel ĝenerale la riĉuloj.
Eklumis iu numero. Sesdek. Li iris. Li malfermis la pordon de tute juna, bela homo.
– Bonvolu diri… kie oni lavas la vestojn ĉi tie?! Estas terure, kiel aspektas miaj ĉemizoj.
– Mi estas novulo. Sed mi pensas, ke la hotelo havas propran lavejon.
– Bonvolu diri al la lavistino ke ŝi suprenvenu al mi. Mi estas Erick Kramartz.
– Jes.
Li telefonis al la restoracio, kie la ĉefkelnero ne volis akcepti la mendon de la ĉambro n-ro 60.
– La kuirejo ne povas servi per lavistino.
– Sendu do kuiristinon. Por mi estas egale.
– Mi telefonos al la akceptejo.
– Bone… – respondis la nova hotelservisto kaj demetis la aŭdilon.
Nun li deziris vidi Maudon. Li tuj pensis pri la virino, kiam lia restado iomete stabiliĝis en la hotelo. Nun estas granda problemo… La enigmo de la ŝuo solvus multajn aferojn. Certas, ke iu portis la leteron en tiu ŝuo. La formo de la bruna makulo estas sufiĉe karakteriza. Al kiu apartenas la ŝuo? Nur al la indiĝeno, ĉar Hacker kaj la gezetvendisto havis siajn ŝuojn surpiedo. Do la Malaja bildkartvendisto portis la leteron. Certe iu sendis lin. Dum la sekcado li eble portis instrumentoj aŭ tiaĵon. Ankaŭ al tiu laboro estas bezonata servisto, ne nur kuracisto. Tiam li ne pensis pri tio.
Li ekiris al la turniĝejo de la ĉambroj n-ro 70…
Li rapide retiriĝis…
La indiĝeno venissenigarde. Li portis sian kutiman jakon, sed ruĝ-kvardratumitan, bluan pantalonon de piĵamo, kaj li estis nudpieda. Li glitis al la porodo de Maud tiel, kiel serpento! Li kliniĝis. Haste li enŝovis leteron kaj forrapidis. La letero estis nur duone enŝovita sub la pordo, sed poste ĝi malaperis. La knabino transprenis tion.!
Nun li iros tien!
Tiumomente la lampoj mallumiĝis sur la etaĝo. Ie aŭdiĝis la voĉo de la deĵoranta polica oficiro.
– Alo! Kio ĝi estas, ĉu mallonga cirkvito?
Li sentis, ke la subita mallumo kunligas kun la indiĝena mesaĝisto.
Li rapide iris al la ĉambro de la knabino kaj mallaŭte frapetis. La pordo iomete malfermiĝis. Li volis enpaŝi, sed li puŝiĝis al la etendita mano de Maud. Ŝi ŝovis ion antaŭ lin flustrante:
– Pro Dio, portu jam tion… Portu. Kaj estu malbenita, satano…
Inkstinkte li transprenis la objekton… Ĝi estis simila al kajero. Nun paŝoj proksimiĝas… Pordoj frapiĝis lontane… Aŭdiĝis bruo. Iu puŝiĝis al li, kaj forta mano premis lian brakon…
– Kiu vi estas?!
– La grumo… Kion vi volas?
La ombro proksimiĝis al la pordo de Maud. Felikso eĉ li mem ne sciis, kial, sed li ekpuŝis la homon je la brusto, ke tiu retroŝanceliĝis. Poste li forrapidis, ĉar proksimiĝis voĉoj… Bruo de botoj…
Li saltis en la niĉon de la personaro kaj eklumigis la lampon.
Li tenis en sia mano malgrandan, bluan kajeron, sur kio estis skribita:
L A P RO D U K T O K A J A P L I K O
D E L A B A N A N O K S I D O
Verkis: universitata profesoro Richard Decker
Dume la lampo denove eklumis. La plica oficiro rapidis sur koridoro kaj frapetis sur ĉiu pordo. Nenio okazis.
Post iom da tempo fariĝis silento, la homoj enlitiĝis. Martino envenis al la junulo.
– Nu? Kio okazis ĉi tie?
– La lampoj estingiĝis.
– Tio estas en ordo. Ĉu nenio okazis cetere?
– Nenio. Iu gasto mendis, la restoracio verŝajne jam priservis lin
– Nun vi povas kuŝiĝi vestita. Ĝustigu la brukraketilon sur la sororiltabulo. Ankaŭ mi enlitiĝos. Bonan nokton.
– Bonan nokton.
Matino foriris. Felikso malfermis la kajeron.
L A K E M I A F O R M U L O D E L A B A N A N O K S I D O
Ĝi estis tie titolo. Hm… Tiu kajereto havas gravan rolon en la afero. Komika hazardo. La indiĝeno certe peris tiun mesaĝon, ke baldaŭ iu frapetos sur la pordo por forporti la kajeron. Sed li frapetis. La knabino transdonis la kajeron kaj preterkure malbenis lin. La vera sendito, kiu venis por la kajero, puŝiĝis al li ĉe la pordo, konjektante, ke estas ia problemo, sed jam venis la polici, la ĉambrokelnero, kaj lidevis fuĝi.
La lampo estingiĝis.
Kion signifas tio? Iu paŝis en la niĉon mallaŭte. Li ne rimarkis lin deflanke, kaj la koncernulo malŝaltis la lampon. Spite al tio, li trankvile enpoŝigis la kajeron, konjektente, ke pri kio temas.
– Kiu estas tiu? – li demandis.
Flustranta voĉo respondis.
– Transdonu la kejeron, kiu estas en via mano…
– Mi rimarkas, ke mi ne estas nervoza homo. Al kiu mi havas la honoron?
– Mi estas Peter Borckman.
Li konsterniĝis. Borckman… Ja ankaŭ Maud nomiĝas tiel.
– Nu? – Demandis la flustranto kun minacanta malvarmkonduto – kio estos?
– Ĉu ĝi estas tiel urĝa? Eble ni povus paroli kelkajn vortojn.
– Kion vi deziras?
– Ĉu vi havas ian parencecon al Maud?
– Mi estas ŝia patro.
Stranga historio.
– Ĉu vi estas konscia pri tio – diris la junulo ruze, – en kian situacion vi puŝos vian filinon, kiam ŝi transdonos al vi la konfidencajn notojn de sia ĉefo?
– Okazos nenio malbona al ŝi. Ŝi fuĝos ien. Oni ne ekstradicios pro industria spionado. Tio ne maltrankviligu vin. Kiu vi estas?
– Hotelservisto. Sed mi tenas la aferojn de la gastoj sur mia koro, kiel tro fervorulo.
Io ekbrilis en la mallumo.
– Mi havas ŝargitan revolveron – diris Borckman. Se vi ne transdonos tuj la kajeron, mi mortpafos vin, tiel mi forprenos ĝin de vi.
Ĉu li transdonu tion. Eble la patro de la knabino estas tiel malmoraliĝinta fiulo, kaj li volas ruinigi la vivon de Maud… Li devus malhelpi tion.
– Jen ĝi estas – li diris.
La alia homo ne vidis en la mallumo, kien iri por la kajero, li faris unu paŝon kun antaŭendirektita revolvero. Tiumomente la junulo piede renversis la tableton, kiu staris inter ili kaj saltis flanken. Borckman retroŝanceliĝis, sed liaj piedoj jam estis krurfalĉitaj, ke li sterniĝis tutkorpe sur la planko…
Li ne ekpafis, li ja ne havis celpunkton. Li salte leviĝis, sed pugnofrapo trafis lian vizagon, blinde li rebatis, trafinte nur la aeron.
La pordo fermiĝis, kaj la ŝlosilo turniĝis. Borkman sidis en la mallumo, enkarcerigite.
La fenestro de la ĉambro apertis al la vitrotegmento de la restoracio. La enigma homo kunplektis lit- kaj tablotukojn, poste li malsuprengrimpis el la duon etaĝa alteco.