La junulo paŝis sur la koridoron. Nun kien iri? Li iomete blindiĝis pro la subita lumo. Li decidis iri al Maud. Li apenaŭ faris unu paŝon, kiam iu neatendite saltis antaŭ ilin deflanke, kvazaŭ li estus kreskinta el la tero, kaj ponardo frapis sur lin. Li jam ne povis defendi sin kontraŭ la piko, iom flankenkliniĝinte, la ponardo trafis lian ŝultron anstataŭ lia kolvertebro, ĝi deglitis sur lia torako, fendinte lian haŭton, sed ne kaŭzinte profundan vundon. Felikso kaptis la pojnon kun la ponardo, kaj…
Li mire staris… Duko Sergius!
– Ĉu vi…
La ponardo falis sur la plankon. La duko time rigardis lin.
– Jes… Mi decidis mortigi vin… – li spiregis. – Vi ne malfeliĉigos Maud-on… Mi… morigos vin, se vi forportos… tiun kajeron…
La kajero duone elŝoviĝis el la poŝo de la junulo. Li rerigardis al la pordo, de kie li venis.
– Antaŭ ĉio ni foriru de tie ĉi. Mi devas paroli kun vi, duko, sed ne estu nervoza, kiel ĵus. – Li kaptis la dukon je la brako kaj kuntrenis.
Duko Sergius haltis. Li time rigardis la alian homon.
– Kien vi volas iri?
– Al Maud.
– Ne!
Li vere estis sufiĉe malrespektema, kion li faris, konsiderante, ke temas pri aĝa aristokrato. Li kaptis la kolon de la duko kaj kunportis. Li frapetis sur la pordo de la knabino, sed neatendinte respondin, li enpuŝis la dukon, ankaŭ li mem enpaŝis kaj turnis la ŝlosilon en la seruro. Maud sidis ĉe la tablo vestita kaj skribis. Li salte leviĝis timiĝinte.
– Donu rapide ian pansaĵon – diris Felikso, – iu pikis min.
La duko falis sur segon, metinte sian vizaĝon inter siajn manplatojn. Li lace spiregis. Maud paŝis al la ŝranko kun mirinda sinrego, sen demando kaj elprenis pansaĵon.
– Ni devas atenti – diris la junulo, – ke la sango ne tutu sur la plankon. Tiaĵo kaŭzas komplikaĵojn en tiu ĉi hotelo.
Demetinte sian jakon, li malbutonumis sian ĉamizon.
Maud eĉ unu vorton ne diris ĝis nun. Ŝi estis mirinde disciplinita.
Solvinte ian pastelon en akvo, ŝi steriligis la longan vundon kaj bandaĝis tion. Poste ŝi zorgeme forigis ĉiun spuron.
– Malŝaltu la lampon – diris la junulo, – deĵoranta polica oficiro promenas ekstere, kiu eble ekatentos pri tio.
La knabino estingis la lampon kaj ekparolis:
– Kie vi renkontis la dukon?
– Nun sur la koridoro. Mi petis, ke li venu ĉi tien. Li ne volis. Tiam mi uzis perforton.
… La mucidaj, malsekaj vaporoj de la malsaniga, musona sezono peze sursidis la malluman ĉambron. La senĉesa pluvo plaŭdante falis, kaj moskito zumis ĉirkaŭ ili. La sufoka, langvoriga odoro de la abundkreskaj, tropikaj plantoj tiriĝis en la ĉambron.
– Kiu vi estas? – demandis la knabino.
Kion li diru? Li jam estis misiisto, kuracisto kaj hotelservisto. Kio li estu ankoraŭ?
Li ekfumas cigaredon, kies surskribo estas Bruns.
– Estu singarda, Maud – interrompis la duko. – Li kunportis lla notkajeron.
– Kiel?… – La knabino salte leviĝis. – Ĉu vi… vi estas homo de Borckman?
– Nu, bonvolu distingi. Mi havas la kajeron ĉe mi, sed mi ne estas la homo de Borckman. Mi vidis, kiam posedanto de tre ĉifona pantalono ŝovis leteron sub vian pordon. Tiam mi venis ĉi tien kaj frapetis por paroli kun vi, anstataŭe vi transdonis kajeron, malbeninte min, vi iris dormi. Dume sinjoro alvenisen la mallumo, kiun mi forpuŝis. Tiu sama homo poste volis mortpafi min, ĉar mi ne transdonis la kajeron al li.
– Ki estas… nun… tiu homo?
– Mi ŝlosis lin en la ĉambron n-ro 90.
La knabino iris al la pordo. Ŝi aŭskultadis.
– Ni restu silentaj – ŝi flustris kaj rapide elŝteliĝis.
– Ŝi estas mirinda virino – diris la junulo. – Kia karaktero.
– Dio mia… – flustris la duko… – Kaj pro mi… Ĉar ĉio ĉi okazas pro mi…
– Se vi ne prenas kiel ofendon, via ekscelenco: kian rilaton vi havas al fraŭlino Borckman?
Estis silento. Nur la pluvo falis monotone, seninterrompe. Du cigardoj ardis vidalvide. Poste aŭdiĝis la tre mallaŭta respondo de la duko:
– Ŝi estas mia filino…