La kapitano envenis kun ĉefinspektoro Elder.
– Pardonon – diris la polica oficiro. – Malaperis virino, nomita sinjorino Villiers el la hotelo. Nekomprenebla afero. Ĉu vi renkontiĝis kun ŝi dum la pasinta diurno?
– Mi ne renkontis ŝin – respondis Maud.
Dukoo Sergius pensadis.
– Mi vidis ŝin. Vivalvide al mia ĉambro ŝi frapetis sur pordo, eĉ tion mi aŭdis, ke iu kriis „envenu”. La virino enpaŝis. Mi vidis manon de viro sur la klinko, kiu havis maslhelan manikon… Tio estas certa.
– Ĉu via ekscelenco ne scias, kiu ĉambro ĝi estis?
– Jes mi scias. La ĉambro n-ro 102.
– Dankon…
La kapitano iris al la telefono.
– Ĉu vi permesas, fraŭlino Borckman, ke mi telefonu?
La knabino ekbruligis cigaredon.
– Jes, kompreneble.
Li telefonvokis la akceptejon.
– Ĉi tie parolas kapitano Vuyder. Bonvolu diri, kiu loĝas en la ĉambro n-ro 102… Kiel? Ĉu tio estas certa?! Dankon…
Li demetis la aŭdilon konsternite.
– Nu? – demandis Elder. – Kiu loĝas en la ĉambro n-ro 102?
– Neniu. Ĝi estas neloĝata du semajnojn.
– Interese!
Elder diris nur tion. Eksciteco strangolis la gorĝon de Maud. La viri estas ĉi tie en la ŝranko. Kaj li ne estas privata detektivo! Li nur surprenis ankaŭ tion sur sin, kiel la murdon. Sed kiu li estas? Malgraŭ la multaj teruraj aferoj, ŝin interesis tiu homo jam de la unua renkontiĝo. Ĉu li estas krimulo? Ne! Ŝi sentis, deziris… Li ne estas tio… li ne estu tio!
– Vi malsaniĝos, fraŭlino Borckman – diris Elder.
– Ĉu mi?… Kial?
– Via iu cigaredo ankoraŭ ardas en la cindrujo, kaj vi jam fumas alian.
Li levis la dikan cigaredon kun ora ekstremaĵo, kiu Felikso lasis sur la cindrujo. La duko sidis tiel malproksime, ke li ne povis fumi ĝin.
– Tio ne bongustis… Iu donacis ĝin al mi.
– Mi vidas. Sinjoro Bruns. Mi ne sciis, ke vi konas unu la alian… Maud ne respondis. Ŝi venis en sakstraton. Ŝi ne konis Bruns-on!
– Se vi permesas – diris la kapitano, – ni ĉirkaŭrigardas iom en la ĉambro.
Maud glutis, kaj ŝia koro rapide batadis, sed ŝi diris trankvile:
– Kaj… kion vi serĉas?
– Tapiŝon…
– Ĉu mi estas sub gardo?
– Ne… Tute ne temas pri tio, ni absolvis tiun ordonon.
– Tiuokaze bonvolu montri la skriban aprobon de la prokuroro. Mi scias tiel, ke sen tio estas malpermesate traserĉi loĝejon.
La kapitano konsterniĝis.
– Jen ĝi estas – diris Elder kun kompleza ĝentileco, elpreninte dokumenton el sia poŝo. – Kompreneble vi ne devas toleri eĉ la plej malgrandan insulton.
Ĝi estis regula juĝista decido, laŭ kiu ĉefinspektoro Elder rajtas traserĉi ĉiun ĉambron de la Grand-Hotelo sen iu ajn klarigo.
La kapitano miris pleje, sed li tuj komencis la serĉadon, rigardante malantaŭ la spegulon, kie du muroj formis triangulon.
– Nenio estas ĉi tie.
– Ĝi povas esti nur sub la lito aŭ en la ŝranko – diris la ĉefinspektoro kaj ekiris al la ŝranko.
Ili nun trovos la junulon!
Maud ŝatintus ŝriki. La duko pale mordetis siajn lipojn.
La kapitano rigardis sub la liton:
– Nenio.
Elder malfermis la pordon de la ŝranko. Dum sekundo ili fikse rigardis en la okulojn de Felikso.
– Ankaŭ ĉi tie estas nenio – li diris kaj fermis la pordon de la ŝranko.
Poste ili salutis kaj foriris.