Streĉa silento…
La virino ekparolis per malcerta voĉo:
– Kiu estas tiu?…
– Princo Sergius…
Maud turnis sin al la viro por sendi lin en la banĉambron…
Laimpertinenta fremdulo estis nenie… La frapeto ripetiĝis iom pli malpacience.
– Tuj… – respondis la knabino kun ŝajnigita freŝeco – mi nun finis mian sin vestadon. – Poste ŝi kriis per gaja voĉo: – Envenu!
Dum la pordo malfermiĝis, ŝi ĝustigis sian robon por ludi antaŭ la enpaŝanto la lastan momenton de la sin vestado.
La princo envenis. Li jam estis proksime al sia sesdeka jaro. Li havis delikatan vizaĝon, blankajn harojn. Li estis pala, maldika homo, kun okulpfrape klaraj, bluaj, saĝaj okuloj.
– Kial vi ne venis tagmanĝis malsupre, Maud?
– Agrafo deŝiriĝis de sur mia robo dum sin vestado. Sed nun jam ni povas iri… – ŝi aldonis rapide.
„Aha! – diris en si mem la impertinenta fremdulo sub la lito. – Ŝi volas foriri kun li. Ŝajnas, ke ŝi ne ŝatus, se mi aŭdus, kion ili parolos. Efektive mi devus fermi miajn orelojn. Sed mi ne faros tion. Friponaĵo…” – La impertinenta fremdulo diris tion en si
mem, kaj li ŝatintus ekfumi cigaredon.
– Nur kelkajn vortojn.. – restigis la princo ŝin. – Dum la tagmanĝo ni ne estos solaj: ĉu vi parolis kun tiu homo?
– Iom pli poste… – kontraŭdiris Maud nervoze.
– Ne. Mi devas scii ĉion, se mi akceptas vian oferon. Vi estos malliberigita, kaj tiam mi…
– Bonvolu silenti, mi petas!..
– Ni ja estas solaj…
– Jes… jes, sed se iu subaŭskultas…
„Ej, ej. Ĉu tiu tre bela kaj tre aristokrata virino en donita okazo povas estis enkarcerigita? Jen… jen…” – pensis la impertinenta fremdulo.
La mlajunulo daŭrigis malpli laŭte:
– Pri kio vi parolis kun li?
– Bonvolu veni tagmanĝi… eĉ unu vorton ni ne parolu…
– Ŝajnas, ke viaj nervoj ne eltenas plu, karulino… Mi pensis, ke vi estas forta…
– Ne… mi ne havas problemon pri miaj nervoj, sed hodiaŭ… mi havas malbonan tagon kaj… ni iru – diris la knabino preskaŭ plorante.
– Ankorau nur tion, ke vespere je la oka horo, mi flugos per trimotora aviadilo al Singapuro, kaj la polico…
– Ni tuj… iru…
– Nu sed…
– Nenion demandu! Bonvolu veni. Tuj!
„La aferoj statas bone – pensis la impertinenta fremdulo. – Kaj ŝi volis min fermi en la banĉambron…”
– Estas bone, Maud, ni iru…
Li etendis sian brakon, kaj la knabino ekiris kun malpeziĝinta ĝemo.
Iu frapetis.
– Kiu estas tiu?
– La polico – respondis aplomba voĉo.