La junulo elpaŝis el la ŝranko ekscitite, sur la kapo kun leĝera, kvadrata, intersezona jako.
Maud kaj la duko ankoraŭ nun sidis senmove pro surprizo.
– Nun mi devas rapidi! – li haste diris tion dum unu spiro. – Elder revenos. – Li ĵetis la jakon sur seĝon.
– Atendu! – kriis Maud. – Ni konfidis al vi niajn plej gravajn sekretojn. Vi ne estas tiel kulpa, ke vi devus timi nin en la futuro.
– Ne temas pri tio… Se mi estus kulpa, mi konfesus tion. Bedaŭrinde, mi estas nur idioto, kaj mi hontas tion. Mi nomiĝas Felikso, nur ĝi estas vera el tio, kion mi rakontis.
– Sed la polico ne serĉas vin pro tiaĵo! Elder diris…
– Ke mi estas Teruro de Javo – li mansvingis. – Ĝi estis ruza afero. Li volis, ke vi timiĝu kaj transdonu min al li, se vi kaŝas min ĉi tie. Ĉar kiu kuraĝus kaŝi rabmurdiston. Sed vi estas escepto. Elder ege trompiĝis pri sia aftifiko. Vi kaŝis min plu, malgraŭ tio, ke vi pensis min Teruro de Javo. Tial akceptu mian omaĝon.
– Sed – interrompis la duko – la ĉefinspektoro kial ne arestis vin?
– Ĉar li devintus miksi min en la krimaferojn de la hotelo, kaj Elder scias, ke mi estas honesta homo. Krome li tute ne arestus min. Li nur malhelpas min.
– Sed kial oni persekutas vin?
– Ĉar mi ne volas edziĝi. Sed – li aldonis rapide – tiu mia decido ne estas definitva. Post iom da tempo oni devenas, ke la problemo estas ne en la institucio, sed…
Brueto…
Iu enŝovis leteron sub la fendeto de la pordo. Felikso saltis tien kiel sovaĝa kato kaj ŝirmalfermis la pordon. Obtuza knalo, krio, la knabo retroŝanceliĝis kaj metis ambaŭ manojn antaŭ siajn okulojn.
– Kio okazis? – demandis la knabino terurite.
– Mi pensas… ke mi blindiĝis… aŭ io simila…
– Montru… montru, pro Dio!
Liaj okuloj estis ruĝaj kaj terure bruldoloris. Sed li denove vivis post paso de tempo.
– Malbenita fripono! Li havas gas-pistolon…
Lia vido iom post iom klariĝis. Sed li ankoraŭ veriĝis. Li ne sciis, ĉu la gas-pistolo kaŭzis tion? Li malbonfartis jam de kelkaj horoj, kvazaŭ komenciĝanta malario malsanigus lin, kio facila povas okazi. La knabino viŝis liajn okulojn per akvumita tuko.
– Kia bandito… – furiozis Felikso.
La duko legis la teron kaj transdoni ĝin al Maud.
„Morgaŭ noktomeze la kajero kuŝu sur la sojlo de la pordo. Se ĝi ne okazos tiel, la tuta mondo ekscios la veron postmorgaŭ matene. Eĉ tio estos publikita, ke Maud Borckman prirabis sian ĉefon, kaj Felikso Crickley, la filo de la gubernatoro murdis doktoron Ranke, kaj li faris multajn, ceterajn krimojn en la Grand-Hotelo. Ĝi estas la lasta averto.
Borckman”
– Ĉu vi?… – demandis Maud mirante, kaj ŝi nun komprenis multe da aferoj.
– Jes, mi estas la filo de gubernatoro Crickey, bedaŭrinde… Mia patro trompe venigis min el Parizo, ĉar… ĉar mi multe elspezis… por la… universitato… Tiaĵo estas multekosta afero en Parizo. Nur unu bona lakeo kostas okcent frankojn pomonate… La ceterejn vi jam scias… Svatiĝ-promeso… forkaŝo de vestaĵo, fuĝo sur velŝipo, en piĵamo, kaj alveno en vian ŝrankon… Ĉu la filo de la gubernatoro povintus stari en piĵamo lui ĉambron? Mi nun jam estas tute perdiĝinta homo, ĉar cent krimoj okazis ĉi tie, kaj mi ne havas alibion… Kion mi faru?
Li diris ĝin tiel plorinde, ke la knakbino ekridis.
– Kial serĉas vin Elder, se li ne kaptis vin?
– Por reteni min, ĝis mia patro alvenos. Ĉar tiam ne estos diskuto. La oldulo estas tre rezoluta homo…
Decidaj paŝoj proksimiĝis kaj haltis antaŭ la pordo. La junulo tuj estis sur la kornico kaj saltis sur la molan, malsekan teron kiel lokusto, poste li kuris…
Maud malgraŭ la minaca situacio kaj la soldat-paŝoj, insktinkte rigardis post la junulon, kaj ŝi estis tre feliĉa… ke li tamen ne estas krimulo…