Felikso bone sciis, ke li ne povas resti longe en la ĝardeno… Li iris preter la muro sur malmola, sinkema, pluvomalsekigita tero. Fine li alvenis al malgranda fenestro. Tie ne estas ĉambro.
Ĉirkaŭrigardinte, li suprentiris sin, kaj li jam estis interne. Li eraris. Ĝi tamen estis ĉambro, sed simpla. Anstataŭ karpito, la muroj estis farbitaj, lada lavabo, malnovmoda, ligna lito kaj spegulo kun foruzita krado troviĝis en ĝi.
Eble iu ĉambristino loĝas ĉi tie. Jen! Korala koliero pendas sur la spegulo. Tiu terura virina voĉo menciis tiun ĉi ĉambron, kiam ŝi kriis al li anstataŭ Martino. Li kuŝiĝis iomete sur la foruzita, leda divano, kion, ŝajnas, oni portis ĉi tien anstataŭ la fatraskamero. Li estis strange laca. Ĉu ĝi ne estas malario? Li naŭzis, liaj piedoj kaj manoj tolporis. Plurfoje li havis tiun senton dumtage, sed ĝi daŭris nur mallonge.
Ankaŭ nun ĝi pasis, tuj post la kuŝiĝo.
Hop!
Ŝlosilo estas sur la tablo. Ĝenerala ŝlosilo! Pri kio kriadis la virino, ke Martino portu ĝin malsupren. Tio malfermas ĉiun pordon! Hura!
Li tuj enloĝiĝos en iun ĉambron. Eĉ! Li banos sin. Li nur povus jam sin razi, ĉar lia barbo elkreskis timige…
Ĉar li havas ĝeneralan ŝlosilon… Dio mia… Razilon ne valoras multe, li sendos dek razilojn al la koncernulo… Li do akiros ankaŭ razilon helpe de la ĝenerala ŝlosilo.
Hop!
Li frostotremis… Kion signifas la necesbezono. Li enpoŝigis la ŝlosilon kaj ekiris ĉasi razilon. Li tiriĝis en malluman engulon de la koridoro… Malpli proksime ĝuste nun malfermiĝis pordo, elpaŝis viro en griza vestaĵo, kiu turninte la ŝlosilon en la seruro, metis ĝin en sian poŝon kaj ekiris sur la ŝtuparo. Li iros malsupren en la halon aŭ en la restoracion. Ek!
Li malfermis la pordon. La ĝenerala ŝlosilo facile turniĝis. Li enpaŝis. Li ne devis longe serĉadi, sur la vitrotabuleto super la lavkuvo kuŝis la tuta kompleto: razilo, kremo, aluno kaj akriga rimeno.
Li rapide enpoŝigis la razilon kaj la kremon. Ĝi estas unuaranga. La klingo estas belega, la prenilo kun inkrustaĵo, kiu havas surskribon per oralaj literoj: „Sidney Crick”. Li prenis ankoraŭ nur sapon kaj viŝtukon, poste li forrapidis.
Ĉu nun? Kiu ĉambro estas neloĝata? La duonetaĝo certe estas plena de gastoj. Sur la helika ŝtuparo li ŝteliris sur la duonetaĝon.
Nu!..
Hotelservisto staris ĉe la lifto de la kuirejo. Li eksidis, alpreminte sin al la muro.
– Nu, rapidu! – kriis la servisto en la liftŝakton de la restoracio. – Kio estos?
– He, ne kriadu. – Sinjoro Wolfgang aperas sur la koridoro.
– Pardonon, sed la markizo estas malpacienca.
– Tamen ne kriadu. Kio okazis al la tapiŝo?
– Estis malgranda problemo… Mi metis tion sur la koridoron por porti ĝin en la deponejon… Kaj ĝi malaperis.
– Kion vi fabelas?
– Martino diris, ke li portis ĝin pro eraro en la ĉambron de sinjoro Bruns. Sed mi ne vidis la tapiŝon tie…
– Tial vi estos elĵetita… Tansdonita al la polico… Kien ĝi malaperis el la ĉambro de Bruns?! – kriadis la hotelisto perdinte sian memregon.
– Eble ĝi troviĝas en iu tirkesto. La anglo malŝatas la tapiŝojn, verŝajne li ĵetis ĝin ien…
– Kial vi ne serĉis tion?
– Ĉar… oni povas purigi lian ĉambron nur en lia ĉeesto, kaj neniu kuraĝas rigardi en la tirkeston. Li estas malafabla homo.
– Ni ankoraŭ devas aranĝi tiun ĉi aferon! Tiun friponaĵon… Se la tapiŝo ne troviĝos ĝis morgaŭ, vi amare pentos tion… Ĉu vi komprenas?
– Jes…
La malgranda lifto zumis. Alvenis la vespermanĝo de la markizo. La servisto deprenis ĝin, kaj resendis la lifton.
– La malsekiĝinta litaĵo ankoraŭ estas en la ĉambro n-ro 102. Morgaŭ portu tion malsupren! Forigu ankaŭ la enfalintajn muropecojn.
La direktoro foriris kolere. La servisto portis la manĝaĵon. Felikso elvenis el la ŝirmo de la helika ŝtuparo. Estas loko, kie loĝi! La ĉambro n-ro 102 certe estas malplena, se la muro enfalis. En tiu momento aŭdiĝis mallonga zumado, la lifto haltis kun la dua plado. Duono da bele fritita kokino kuŝis sur la pleto. Li tuj enpoŝigis ĝin kaj rapidis en la ĉambron n-ro 102.