Estis ĉirkaŭ la dekunua horo, Maud ankorau legis, kiam iu frapetis sur la pordo.
– Envenu.
Timiga virino paŝis en la ĉambron, portanta strangan, kafbrunan bluzon, malhelan subjupon el tafto, lakŝuojn, kaj ŝia duon vizaĝo estis tute kovrita de vangoharoj per geometria precizeco.
– Pst… Mi devas alivesti min… Mi portis vestaĵon… – Li havis pakaĵon, el kiu glavo elstaris.
Maud unu metis sian manon al sia buŝo por ne ridi laŭte.
Karakterize – diris Felikso. – Vi priridas min en tiu drama situacio.
– De kie vi venas?
– Nek mi scias tion?…
Li malaperis en la banĉambro, kaj li tuj revenis en la uniformo de veselkapitano Dockman. La pantalontuboj estis super liaj maleoloj, la kamizolo super liaj pojnoj, kaj iu epoleto tuj deŝiriĝis je lia unua ekmoviĝo.
– Nun mi devas razi min! – li diris morne, ĉar li zorgeme gardis la razilon kun inkrustita prenilo, kiu havis la surskribon „Sedney Crick”, la sapon kaj la ĝeneralan ŝlosilon.
– Vi aspektas terure kun tiu duon barbo.
– Mi estis klarvida pri tio, kiam mi venis ĉi tien, ke estus pli bone morti. Mi ŝatus plaĉi al vi, kaj jen vi revidas min, kiel fabelan, duone senfeligitan virkapron…
Kaj li simple tiri la knabinon al si.
– Maud… ĉu mildigas vian malĝojon tio, se mi diras al vi, ke mi scias ĉion pri vi… Kaj mi tamen amas vin?
La knabino malgaje, sed sen kotraŭago staris antaŭ li kaj klinis sian kapon.
– Estas bone aŭdi… kion vi diras… Kaj eble, se aliokaze… Eh… estas egale.
– Aŭskultu min, Maud… Vi povus malaperi kun la duko en Usono, kaj se vi malaperus, ankaŭ mi venus…
– Estas malfrue. Ĉiel estas kapute al mi, ĉu pro la denunco de Decker, ĉu pro la malkaŝo fare de Borckman… Maksimume kelkaj homoj povas saviĝi koste de mia honoro… Bonvolu transdoni al mi la kajeron.
– La… ka… jero…
Maud time rigardis la teruriĝintan vizaĝon de la viro.
– Kio okazis… al la kajero?!
– Ĝi… restis… en la ĉambro n-ro 102… en la livreo… en ties poŝo… kaj oni forportis ĝin…