– Ĉu vi povus iri… kaj serĉi ĝin?… – flustris la knabino.
– Oni kunportis la vestaĵon en la kontoron… La kajero estis en la poŝo de la jako.
La knabino levis sian ŝultron kaj malesperiĝinte faligis siajn manojn.
– Tiam do… estas finite. Hodiaŭ nokte je la dekunua horo Borckman venos por la kajero… Kaj se ĝi ne estos sur la sojlo… morgaŭ li efektivigos sian venĝon… kaj ni ĉiuj… mia patro… mia frato…
Felikso malesperiĝinte provis konvinki ŝin pri sia plano.
– Ni povas fari nur tion… Ni metos leteron sur la sojlon anstataŭ la kajero, vi skribos al Borckman, ke la notoj estas en la poŝo de la jako, kion oni kunportis en la ĉambron n-ro 102. Kaj mi nun malsupreniros en la kontoron…
– Ne! Vi ne devas riski plu vian honoron por mi. Iu murdis ĉi tie. Kaj vi ne havas alibion…
– Vidu, Maud, mi vivis ĝis nun tre frivole… Nun ĉio ŝanĝiĝis dum tagoj. Grandparte tio okazis pro vi. ne gravas mia honoro, se la via estas en danĝero. Ni persistos unu apud la alia, kio ajn okazu…
– Ho… se vi serioze…
Li albrakumis la knabinon.
– Nun jam vi ne estas sola en tiu batalo, Maud… Mi ŝatus, se vi prenus ĝin tiel serioze, kiel mi sentas… Skribu kelkajn liniojn al tiu homo, kaj metu ĝin sur la sojlon… Mi nun foriras…
…Kaj li rapide elŝteliĝis tra la pordo.