Li staris terurite kaj tolpore. La kadavro, kovrita per koaguliĝinta sango kuŝis tie kun malfermita buŝo, elstariĝintaj okuloj, kurbaj membroj, kiel monstro, kaj sufoka fetoro pelenigis la kelon dum momentoj.
Li stumbladis al la pordo zorgante pri nenio.
– Diablo forportu tiujn multajn, ŝimajn kofrojn – kriis voĉo. – Fermu la deponejon.
La ferpordo frapfermiĝis. La riglilo klakis. Felikso sentis tiel, ke li svenos. Stariginte grandan ŝrankokeston, li atingis la fenstron de tie. Zorgante pri nenio, li grimpis en la liberan aeron. Feliĉe la pluvo falis en la krepuska ĝardeno, kaj neniu vidis lin. Li kuris tri paŝojn. Li rigardis tra la plej proksima fenestro. La lavoĉambro! Ĝi estas bona! Li rapide ensaltis. Ankaŭ lito kaj tablo estis tie. Ĝi estis meblita por Ĝilda dum la kvaranteno. Malgranda necesujo kuŝis sur la tablo. Ĉu la virino ŝtelis ĝin, aŭ iu forgesis ĝin ĉi tie?
Li eksidis lace, spiregante. Li prenis sian kapon inter siajn manplatojn. Kio okazis?
Iu mortigis sinjorinon Villiers. Terura tranĉo estis klare videbla sur ŝia gorĝo. – Kiu mortigis ŝin? Doddy! La ĝigolo. La sicilia vidvino rakontis al la pastro, ke sinjorino Villiers venis ĉi tien pro Doddy. Sinjorino Hould estas la alia virino, kiu firlasis sian edzon. Elder diris ankaŭ ŝian nomon: sinjorino Arturo Cocklin. Doddy volas fuĝi kun la juveloj de la virino. Sinjorino Villiers grave minacis la planojn de Doddy, la ĝigolo do mortigis la edzinon de la redaktoro, kaŝinte la kadavron en keston, li simple sendis ĝin en la deponejon. Hodiaŭ vespere li foriros kun la juveloj de Maryorie, kaj la afero estos finita…
Ĉu li rakontu ĉion ĉi al Elder? Ne! Ankaŭ li volas fuĝi kun Maud tra la defluejo de la kanalo, troviĝanta en la lavoĉambro. Se li mencios arestite, kie li volis fuĝi, oni starigos gardiston tien…
Forkuru tiu fripono! Temas ja pri Maud.
Fuĝu tiu vira bestio, kaj Dio punu lin…
Li komencis trankviliĝi. Li iris al la faŭko de la defluilo.
Ĝi estis rondforma aperturo de kanalo, kovrita per krado. Unu homo povis traiĝi tie. Ferŝtuparo kondukis en la profundon.
Unuavice li nun razos sin. Li reiris al la tablo. Eble spegulo troviĝas en la necesujo. Malferminte la necesujon, li povis konstati, ke en tio estis spegulo, sed ĝi rompiĝis, aŭ iu elprenis ĝin. Anstataŭe tio estis plena de malgrandaj objektoj, kiujn oni povis ŝteli nerimarkite el la ĉambroj de distritaj gastoj: kombilo el testud-karapaco, kudrilarom pudrujo…
Li fermis la malgrandan, nigran mansaketon. Ne gravas. Eĉ sen spegulo ĝi estas neebla. Li jam komencis serĉadi en siaj poŝoj, ĉar li ne trovis la razilon, kiam li aŭdis voĉojn.
Rapide grimpis sub la liton. Vane. Nun jam ĝi ĉiam okazos tiel. Sub lito, en lumig-korto aŭ en ŝranko. Li jam alkutimiĝis tiom, ke malfacile estos alie. Ĝilda envenis. Ŝi zumkantis kaj metis korbon da vestaĵo sur la plankon. Ŝi ŝaltis la lampon, ĉar jam krepuskiĝis.
– He! Ĝilda! – kriis iu. – Venu rapide!
– Kio okazis?
– Oni trovis mortintan gaston en la pakaĵdeponejo!
Ŝi forkuregis. Martino kaj la grumo ttrovis la kadavron, kiam ili revenis en la pakaĵdeponejon kun la koaksa forno. Laboristoj, servistoj ĉirkaŭstaris terurite la mortintaĵon.
– Neniu iru en ties proksimon! – kriis Martino ŝajnigante sin grava – eble troviĝas piedsignoj sur la okazejo!
La negra grumo, kiu iris venigi Elder-on, raportis spiregante:
– Ili jam estas ĉi tie!
Alvenis la polica komitato. La oficiroj, la kapitano, Elder kaj Markheit.
– Mi sciis – diris la ĉefinspektoro kapbalancante. – Sinjorino Villiers.
Poste komenciĝis la esploro. Pasis duon horo, kaj oni arestis la asgrikulturaĵ-komeciston Vangold, ĉar ankaŭ li mem konfesis, ke la razilo kun inkrustita prenilo, kiu havis surskribon „Sidney Cricke” estas lia propraĵo, kiun oni trovis apud la kadavro, kies gorĝo estis tranĉita.