… Kiam Felikso rekonsciiĝis, li kuŝis en hotelĉambro, kaj Maud kliniĝis super lin.
– Kiel vi fartas?
Felikso ridetis kaj prenis la manon de la knabino.
– Bone… karulino.
– Vi vundiĝis je la ŝultro. La kuglo ne trafis la pulmon. Markheit diris, ke via laciĝo plie malfortigas vin, ol la vundo… Trinku lakton.
– Kio okazis?…
– Silentu… unue trinku lakton. Poste ni povas paroli.
Sed ili ne paroladis. Li apenaŭ glutis la lastan guton, li denove ekdormis. Estis jam malfrua vespero, kiam li vekiĝis. Maud sidis apud li. Felikso sentis sin freŝa, sana, kaj li etendis sian brakon por preni la manon de la knabino…
– Maud… mi volas scii, kio estas al vi?
La knabino ridetis.
– Kio estus? Mi estas malliberulino…
– Elder…
– Ne – diris la knabino, – vi. Laŭ Elder mi falis el sitelo en barelon – ŝi kliniĝis senpere super lin, – ĉar laŭ li vi ne plu lasos min libera… Ĉu estas vere?
Ili nur tiam disiĝis, kiam la ĉefinspektoro enpaŝis
Elder premis la manon de Felikso, pli malmole, ol alifoje.
– Mi ĵus telefonis al via patro, nemenciante, ke vi vundiĝis.
– Vi faris bone tion. Mi povas imagi, ke la kara oldulo, kiel nervoziĝis, kiam li vidis, ke la hotelo brulas. Ĉar Elder jam informis lin, ke mi estas ĉi tie – li tunis sin al Maud.
– Ĉu vi jam rakontis, fraŭlino Borckman, la epilogon de la krimo?
– Felikso nur nun vekiĝisd. Krome mi sentas tiel, ke ĝi estas via devo. Ankoraŭ estas multaj aferoj, kiujn nek mi komprenas.
Iu frapetis. La ĉambrokelnero alportis teon.
– Kiel do ĝi okazis?… – komencis Elder. – Ne kolodaĉu, Fernando.
– Estas superflue subaŭskulti – rimarkis Felikso. – Vi ricevos de mi unu someran vestaĵon kaj du binoklojn, nur foriru trankvile.
La kelnero konsterniĝis, kaj la glasoj ektintis en liaj tremantaj manoj.
– Mi petas vin…
– Tute ne parolante pri motociklo. Malaperu!
Ferdinando rapide kaj pale forlasis la ĉambron.
– Profesoro Decker estas grandstila krimulo – kimencis Elder.
– Kiel?… miregis Felikso.
– Ĉu vi scis nek tion? Decker estis la fantomo, la ĉantaĝisto, la krimulo, kredigante pri si, ke li estas Borckman.
– Mi sentis tiel, ke mi devas freneziĝi, kiam ĝi evidentiĝis – diris Maud.
– Mi jam la unuan tagon konjektis tion. La malnova, rusia fono de la afero estis sekreto ankaŭ por mi ĝis tiam, ĝis Decker rakontis tion. La profesoro kaj la patrino de fraŭlino Borckman estis gestudentoj en Moskvo. Li estis amanta al la bela medicinistino. Sed aperis duko Sergius, kiu uzis la nomon Borckman pere de aĉetitaj dokumentoj. Ili reciproke enamiĝis unu al la alia kaj geedziĝis. La vanta Decker esploris la pasintecon de Borckman. Sed li ne konjektis, ke duko Sergius kaŝiĝas malantaŭ tiu nomo. Post jaroj li hazarde eksciis, ke tiu Borckman estas rabmurdisto, kies nomon uzis la duko. Decker malamis lin, kaj lia ampasio ne ĉesis dum la pasintaj jaroj. Li denuncis Borckman-on, aŭ Sergius-on. Li eksciis, ke la malgranda familio loĝas en Aĉinsk. Kompreneble Sergius estus arestita laŭ la denunco kontraŭ Borckman. Sed bonvola polica prefekto vanigis la planojn de Decker. Li donis vojon de eskapo al Borckman-Sergius. Oni rekonis la Sergius-on en Ŝanghajo, kaj li devis disiĝi de la familio Borckman, li denove fariĝis duko. Decker tenis siajn okulojn sur la malgranda familio, sekrete, ke ili ne vidu lin. Kiam la virino staris kun la du infanoj en Ŝanghajo, li aperis antaŭ la virino, kiel la malnova kolego, ŝajnigante hazardan renkontiĝon. Decker protektis la familion kiel savanĝelo. Veturiginte ilin al Javo, li klopodis montri sin grandanima. Mi scias de li, kiom li trompiĝis. La virino estis dankema pro lia bonkoreco, sed ŝi ne forgesis dukon Sergius eĉ por momento. Sed ŝi fidis la malnovan kolegon tiom, ke ŝi rakontis la sekreton al li: Borkman ne estas sia edzo, sed duko Sergius. La kuracisto, ĉar li ankoraŭ ne estis profesoro, anstataŭ la ne atingebla celo, li elpensis pli realan. Li vojaĝis al Parizo por kelkaj semajnoj kaj komencis ĉantaĝi la dukon. Kvazaŭ li estus la „vera” Borckman. Li instalis sian unuan laboratorion sur Javo el la ĉantaĝita mono, kaj li komencis sian grandstilan, hipokritan vivon. Kiam la serioza profesoro forvojaĝis al Tahitio aŭ al Havajo por kelkaj semajnoj, li vivis monduman vivon, li havis vilaon, jaĥton, amikinon, li partoprenis ĉion de la burso ĝis la ruleto, poste li revenis en Javon, kaj li vere faris valoran laboron kiel serioza scienculo. Fine li atingis sian plej grandan rezulton per la invento de la bananoksido: la ŝtato aĉetis ĝin por kvincent mil nederlandaj florenoj.
– La grandegaj perdoj en la burso, la luksa, hipokrita vivo jam minacis lin per bankroto. Li apenaŭ povis forigi la katastrofon per tiu kvincen mil florenoj. Kaj li nun denove volis akiri kvincen mil florenojn. Li konis ŝtaton, kiu jam volonte estus paginta kvincen mil florenojn por akiri la monopolan vendadon de la Bananoksido, antaŭante la nederlandanojn. Sed la famekonata profesoro devintus oferi sian pozicion, ŝtelinte sian propran inventaĵon. Tiel naskiĝis la plano: devigi sian sekretarinon, Maud-on per ĉantaĝo, ke ŝi ŝtelu la dokumentojn de la Bananoksido, kaj ŝi fuĝu. La fuĝanta, privata sekretarino malsuspektigos la profesoron, kaj la persono de la kulpulo estos evidenta. La ceteraĵo jam okazis ĉi tie. Fraŭlino Borckman devis kunporti la notkajeron. Ŝi pensis domaĝi sian ĉefon favore al Borckman. Ŝi ne sciis, ke la du homoj estas unu persono. Ŝi venis en la Grand-Hotelon laŭ la ordono de Borckman, kaj aeroplano estis preta por ke ŝi fuĝu plu. Decker sub la preteksto de kongreso ne estis eĉ en la proksimo de la ŝtelo. Li alvenis ĉi tien inkognite, kun razita vizaĝo, luante malmultekostan, parteran ĉambron, kaj nokte, iel, li estus akirinta la kajeron kiel Borckman, tiel, ke Maud ne vidu lin vizaĝalvizaĝe.
– Li volis forporti ĝin de sur la sojlo – diris Felikso.
Feliĉe, la dramo fariĝis tragikomedio. La du trompistoj: Wolfgang kaj lia kunulo, tribestro, la Admirinde Insolenta Nalaya mensogis ĉion por kolekti monon al la estigo de banloko sur Malgranda Lagonda antaŭ dek jaroj. La indiĝena reganto kaj Wolfgang certigis por si la luon de la gastigaj establaĵoj dum dek jaroj. La dek jara kontrakto nun finiĝis. Sekvontjare la banko transprenos la funkciigon de la establaĵoj. La du trompistoj volis bone ekspluati la lastan okazon. Tiam ekideis al ili: plilongigi la sezonon tri semajnojn, kiam jam ne estus eĉ unu gasto. Ĝi signifas pli ol cent mil florenan enspezon, okaze de okdek gastoj, kaj laŭ mia opinio, ili estus forrabintaj la tutan sumon. Sed kiel plilongigi la sezonon? Pere de kvaranteno. Tio daŭras precize tri semajnojn. Nalaya konis venenon de plantaĵo, kiu havas karakterizajn simptomojn de bubona pesto, sed cetere ĝi ne kaŭzas mortan komplikiĝon. Ili elektis sensignifan gaston, grizan homon por iomete veneni lin en la intereso de la afero. La simpla inkognito de profesoro Decker erarigis ilin. Ili devis persvadi la ĉambrokelneron, ke li metu la venenon en la kafon de la profesoro. Tiu homo ricevis kvincent florenojn. La malgrandanimeco jam kaŭzis pereon de multaj krimuloj. Ankaŭ nun okazis tiel. La kelnero enportis la venenitan kafon al Decker. Matene la profesro malbonfartis. Venis doktoro Ranke. La kuracisto estas monavida, ne korekta homo. Rigardinte sur la profesoron, li faris du demandojn: li jam sciis, ke temas pri pesto. Poste li jam nur trandonis la kutiman medikamenton al li demalproksime, ke la malsanulo ŝmiru sian korpon per ĝi. Tiam la profesoro jam sciis, kian malsanon li havas. La fort-odora oleo mildigas la teruran bruldoloron de la pestaj ulceroj. Ŝmirante sin per la oleo, Decker direktis sinceran demandon al la kuracisto, staranta ĉe la sojlo:
„Kolego. Mi estas profesoro Decker inkognite. Mi devas scii la veron: ĉu mi havas bubonan peston?”
„Jes. Tipa malsaniĝo, sinjora moŝto” – respondis la kuracisto sincere.
El dekmil homoj, se unu resaniĝas el la bubona pesto, sed ankaŭ tiu restos kompatinda ruino. Li decidism ke li lasos libera la viktimojn, baraktantajn en lia kaptilo. Li petis doktoron Ranke likvidi la aferon. Li iru en la ĉambron n-ro 88. (Maud tiam ankoraŭ loĝis tie, nur sekvonttage ŝi ŝanĝis ĉambron kun Lindner. Diru al fraŭlino Borckman, ke ŝi reportu la valoran dokumenton, kaj ŝi vivu trankvile. Li estisBorckman. Ranke tuj rekonis, ke promesiĝas granda ebleco. Li sciis, kion signifas la Bananoksido! Li ne tuj raportis la pestan malsaniĝon kaj petis Maud-on renkontiĝi kun li nokte. Tiam vi engrimpis tra la fenestro, en piĵamo.
– Nun mi almenaŭ scias, kie vi estis – diris Felikso, ekpreninte ankaŭ la alian manon de Maud.
– Ranke iris al la renkontiĝo tiel, kvazaŭ li scius pri la afero, kaj li lerte pridemandis Maud-on. Poste li ĉantaĝis ŝin kaj postulis la kajeron. Li donis limdaton ĝis la sekva tago. Matene Wolfgang kaj la indiĝeno eksciis, kiu estas la laŭdira „komerca vojaĝisto”. Sed ankaŭ la kulpa ĉambrokelnero eksciis tion. Li riskis la punon de dumviva malliberigo… por kvindek florenoj! Kiam la kuracisto raportis la okazaĵon telefone, tiu kelnero iris al la malsanulo. Al Decker jam estis suspektinda la bubona pesto sen febro kaj paralizaj simptomoj. La kelnero, por savi sin, sincere rakontis ĉion al la malsanulo pri la venenigo. Decker tuj estis klarvida pri la situacio. Li donis mono al la kelnero por silenti plu. Li jam apenaŭ atendis, ke Ranke revenu. Sed intertempe alvenis la plica esplor-komitato, kaj ili deklaris la kvarantenon. Kiam Markheit trapasis la sojlon de la malsanulo, Dekcer ŝteliris sur la etaĝon, dume doktoro Ranke rapidis en la ĉambron n-ro 88, sed li jam trovis Lindner-on tie, kiu ŝanĝis ĉambron kun Maud. Li petis permeson de la kantisto por telefoni. Lindner foriris, ĉar la policistoj venigis ĉiun en la halon. Ranke ĵus levis la telefonon por voki Maud-on, kiam la malsanulo alvenis. Okazis vortbatalo, kaj ili komencis luktante barakti. Tio estis videbla sur la ŝirita kravato kaj ĉemizo de la mortinto. Ranke facile ĵetis sur la plankon la venenitan malsanulon, sed antaŭ ol li estus elpaŝinta el la ĉambro, Decker mortopikis la kuraciston per la teatra ponardo, kuŝanta sur la skribotablo. Poste aperis sur la secenejo multe da histeriaj homoj. Sinjorino Relli forportis la kadavron el la ĉambro de Lindner. Maud pensis tion, ke la duko mortigis lin, kaj ŝi kaŝis la ponardon. Felikso, aŭdinte la strangan bruon, ŝteliris tien, ĉar li timis, ke oni suspektos lin, la junulo rerapidis en sian kaŝejon, sed li perdis butonon de sia piĵamo apud la mortinto. Ĉio ĉi grave malhelpis la esploradon. Sed mi, feliĉe, trovis interesan spuron. Tute malforta, tamen konstatebla odoro de oleo estis sentebla sur la kadavro. Decker kaŭzis tion. Mi ekiris tiel sur la ĝusta spuro. La lukto-barakto estis videbla sur la kadavro, sed en la ĉambro ne. Krome ankaŭ la verŝiĝinta sango estis malmulta rilate la vundon. Tiel mi venis al la hipotezo, ke la tapiŝo, kie ili luktis, sur kiun fluis la sango: malaperis! Tiu tapiŝo devis konservi la odoron de la oleo Palmira. Sed ankaŭ Decker pensis pri tio. Wolfgang kaj la indiĝeno estis en lia mano. Se oni kaptos Decker-on, kaj evidentiĝos la venenigo, la falsa pesto, tio signifus teruran punon al ili. La profesoro bone ekspuatis la du homojn, falintajn en lian mason, ili fariĝis liaj sklavoj. Wofgang malaperigis la tapiŝon. Nalaya portis la leteron. Foje Wolfgang batfaligis min en la mallumo. La flegistino profunde dromis, la kuracisto nur tage vizitis lin, tiam Decker simulis. Sed mi sukcesis akiri poŝospegulon el la malsanula ĉambro kun la fingrostampo de la profesoro, kaj ĝi koincidis kun tiu, trovita sur la ŝaltilo de la elektra centralo. Ni bone preparis nin por la tria mallumigo. Ferguson, je mia ordono, rapidis al la ŝtuparo, estanta ĉe la malsanula ĉambro. Decker ne povis reveni, kaj li devis fuĝi.
– Kiel vi kaptis lin?
– La kvarantenon, antaŭ la ekbrulo de la hotelo, Markheit ĉesigis, ĉar evidentiĝis laŭ la konfeso de Wolfgang, ke ne estas vera pesto en la domo. Mi sekvis vin, ĉar mi atentis ĉiujn viajn paŝojn, mi ja respondecis pri vi. Ĝilda konfesis post la unua minaco. Mi sidigis la soldatojn sur la aŭtomobilon de la fajrobrigado. Ni veturigis nin super la kanalo, mi starigis tri homojn al ĉiu elirejo. Decker alvenis samtempe kun ni al la antaŭlasta, krada aperturo, kaj ni kaptis lin.
– Ĉu sinjorino Villiers? – demandis Maud.
– Hazarde okazis tute alia krimo en la hotelo. La ĵaluza virino minacis la ĝigolon. Ili kune dancis iam kiel „Doddy kaj Amy”. Doddy nun volis prirabi alian virinon, kaj li formetis el sia vojo sinjorinon Villiers, kiam ŝi fariĝis danĝera. Ni jam eldonis mandaton por kapti la friponon. Ĉiu akuzito estas arestita. Decker petis min ne fari protokolon pri la afero Borckman. Mi plenumis lian deziron… tre volonte.
– Dankon… – flustris Maud.
– Elder! Vi estas grandioza homo…
– Ne mi estas grandioza, sed la vero – respondis la ĉefinspektoro.