Jen estis la situacia antaŭ la kvaranteno en la vestiblo de la Garand-Hotelo
Agrokulturaĵ-komercisto Armin Vangold, kiu post tridek jara laboro, posedante grandan havaĵon decidis, ke fine li vivos kaj alvenis kun sia edzino, nomata Julie sur Malgrandan Lagonda-on: li adiaŭis la virinon ĉe la pordo de la hotelo. Sinjorino Julia Vangold havis kvindek du jarojn, okdeksep kilogramojn, ŝi estis severa, korpulenta virino kun grasa submentono. Vangold, apelaciante sian artikolojn, ne akompanis ŝin, ekirontan en la urbon por fari aĉetadojn. Vangols estus ŝatinta iom „vivi” en tiu ĉi feopalaco, iradi, legi, trinki glason da biero kaj… eventuale… interparoli kun kara virino… Ja nenio malbona estas en tio. Li amas sian edzinon, sed iafoje estus bone fari tion, al kio li havas emon… Dio mia, se li povus libere aferumi ĉi tie sola dum unu semajno. Vespere… li volonte vizitus la noktan amuzejon! Eĉ mencii tion al Julia estus tento de Dio… Li rigardis la forirantan, korpulentan edzinon… Kara virino, li tre amas ŝin: ĉar oni ne povas vivi sen akvo, tamen iafoje bongustas glaso da konjako.
Jen estas Lindner, la dika baritonisto. El lia mondfama voĉo hodiaŭ jam restis nur la duono: la mondfamo. Li ĝuste nun venas de sur la etaĝo. Li demandas la pordiston, ĉu alvenis jam la tagmeza poŝto?… Ankoraŭ ne. Bruns estas larĝŝultra, platnaza, morna homo, staranta sur la ŝtuparo en la poŝo kun la manoj kaj cigaras. Li estas stranga gasto, de tempo al tempo revenanta.
En iu granda fotelo sidadis sinjorino Relli, la korpulenta, sed belegan formon havanta vidvino el Sicilio, kies iom vireca voĉo, decidkaraktera, sed interesa vizaĝo estas la konstanta centro de la atento de la hotelo; ŝi ekfumas cigaredon kaj petas ĵurnalon Corriere della Serra de grumo, Dickman, la kapitano de linia militŝipo „Batavia” babiladis kun laktokremaĵ-fabrikisto el Bostono, kaj ĉe la enirejo estis metitaj la valizoj de iom diketa, blonda virino. Ŝi diris al la pordisto, ke ŝi estas la edzino de kapitano Hould el Sidney. La virino estas bela, sed kelkaj sulkoj troviĝa ĉe ŝiaj okulanguloj kaj ankaŭ sur ŝia kolo, malgaŭ la kremo kaj pudro, kiam ŝi turnas sin flanken, longa tendeno streĉiĝas. En laangulo de la vestiblo staris tre elegante vestita, flegite blankhaŭta, blelvizaĝa junulo. Erick Kramartz. Li kapbalancis al la virino. Sinjorino Hould resalutis kaj ekiris al la lifto.
Nun venas doktoro Ranke, kiu ekzamenis malsanan gaston.
– Kie mi povas telefoni?
– Dekstre estas la telefonniĉoj – respondis la pordisto.
La kuracisto forrapidas. Erick Kramartz malrapide ekiras al la lifto, kiu ĵus suprenliveris sinjorinon Hould-on, la novan gaston. Poste la agrokulturaĵ-komercisto (sinjoro Vangold) paŝas al la pordisto kaj ŝajne indiferente jene ekparolas:
– Kiu estas tiu blonda virino, kiu ĵus eniris la restoracion? Ŝi okulfrape similas… al mia iu parenco…
La pordisto malgaje rigardas sur lin:
– Ĉu tiu virino? Ŝi estas sinjorina moŝto Villiers. Ŝia edzo estas ĉefredaktoro en Singapuro.
Sinjoro Vangold malrapidpaŝe postiras ŝin… Nur tiel… kvazaŭ li rigardadus…
Nun misiisto rapidas el la restoracio. Li alvenis per aŭtobuso. Li nur manĝas kaj jam veturas plu, el tiu brilanta infero de la pekoj de la mondo. Li portas la velurkoluman, nigran mantelon de la plej puritana misiista ordeno. Grandaj, malhelaj ŝtonbutonoj pendaĉas el liaj butontruoj.
Tiu ĉi vestaĵo signifas tion, ke ĝia portanto pasigis jarojn inter la lepruloj, sur insulo, kiel volontula flegisto.
La sicilia vidvino aliris lin per malrapidaj, melankoliaj paŝoj. Ŝi estas unu kapon pli alta ol la misiisto. Ŝi alridetis lin, ke ĉiuj ŝiaj dentoj ekbrilis.
– Pardonu, sinjoro, ĉu via nomo estas Cresson?
– Ne.
– Interese. Vi memorigas min pri sinjoro, kiu nelonge mortis. Mi pensis, ke vi estas lia parenco… Pardonon…
Kaj ŝi lasis lin tie.
En tiu momento ok-dek aŭtomobiloj alvenis kuregante antaŭ la hotelon kun terura sirenado. Soldatoj kaj policistoj desaltadis fervore.
Antaŭ la enirejo, sed sur la strato, indiĝena malajano vendas denc-maskojn kaj ĉiuspecajn ornamobjektojn kaj bildkartojn. Hacker, havenlaboristo, sen laboro staradas kaj rigardadas. Ankaŭ fraŭlino Lidis venas tien, kies restadon malpermesis la instanco, ĉar ŝi estis ĉi tie ĝis nun sub tiu preteksto, ke ŝi reatendas ŝipoficiron, kiu foriris antaŭ du jaroj por kelkaj minutoj, kaj Walter, la helpanto de la loka fotografisto, kiu imagas sin mondulo, ĉar li fumas cigaredon el cigaredingo kaj kunportas rajdbastonon.
La soldatoj, desaltinte de sur la aŭtoj, enpremis ĉiun en la vestiblon de la hotelo, eĉ la blankbarban ĵurnalvendiston rogen, en kies kolo pendas ilustritaj magazinoj sur dratkadro, kaj dume li muzikaĉas per gurdo, esperante, ke li vendos pli da gazetoj tiel.
En la halo oni akceptas la okazaĵojn mirante, kun relativa indiferenteco, sed kiam oficiala persono krias tion, ke „ĉiu gardu sian trankvilon, estas nenia problemo” – tuj eksplodas paniko.
La policistoj okupas ĉiun elirejon de la halo, kaj la kapitano stentore ordonas al detektivo:
– Aranĝu, ke ĉiu gasto ĉeestu en la vestiblo… La hotelo estas sub kvaranteno.
Nun venas la direktoro.
– Mi estas Wolfgang. Mi telefonigis al la polico, kiam la kuracisto konstatis la infektan malsanon.
– Bonvolu raporti al sinjoro konsilisto pri sanitaraj aferoj, mi proponas skribe. Pri kia kontaĝo temas?
– Bubona pesto.
… Dume tamen venis tien kelkaj gastoj. Aŭdinte la vorton „bubona pesto”, ili retroiris teruriĝintaj.
– Ĉu nur unu gasto? – demandis la kapitano.
– Momente.
Alvenis la sanitara konsilisto. Li estis tre dika. De lia iu orelo ĝis la alia pednis submentono, kaj li konstante astme snufadis. Unuavice li demandis la prdiston, kies gamboj tremetis, kio estos la tagmanĝo, kaj li petis ne altabligi por li kareo-saŭcon, al la rizo, ĉar ekvidinte ĝin, li ne povas kontraŭstari, cetere ĝi malutilas al lia stomako. Tio estis malnova artifiko fare de sinjoro konsilisto Markheit, okaze de kvaranteno, per kelkaj, rapidaj, prozaj, privataj instrukcioj trankviligi la histerian etoson. Sur ŝipo, kiu alvenis kun ok ĥoleraj malsanuloj kaj duonfrenezaj pasaĝeroj, sub hisita, flava flago, la konsilisto unue traserĉis ĉion por trovi boran alkoholon, dume li amare plendis al la pasaĝeroj, duonmortaj pro timego, ke li suferas je misdigesto, kaj tiam lia haŭto jukas dum tagoj.
– Kio do okazis? – turniĝis Markheit al direktoro Wolfgang.
– Hieraŭ antaŭtagmeze je la dekunua horo oni venigis kuraciston al gasto. Hodiaŭ antaŭtagmeze estis konstatita, ke la koncernulo malsanas je bubona pesto. Mi pensas, ke mi agis bone, kiam mi ne donis instrukciojn, ĉar oni povas malhelpi la foriron de la gastoj, suspektataj pri infektiĝo, nur per forto armita. La du najbaraj ĉambroj estas izolitaj, kaj mi permesis al ĉambristino resti apud la malsanulo. Ni izolos ankaŭ tiun virinon, ĉar ŝi ankoraŭ ne sciis, pri kio temas, kaj ŝi supreniris en lian ĉambron por momento. Ŝi asertas tion, ke ŝi ne povas sidis sur malmola seĝo, ĉar ŝi suferas je iskiatiko.
… La gastoj kolektiĝis kun infera rumoro, multaj homoj draste postulis, ke oni voku kuraciston, ĉar ili rimarkas sur si mem simptomojn de pesto. La kapitano trankviligas tiujn, ke tuj post la formalaĵoj, oni faros ĉion por ilia savo.
Sinjorino Villiers sveis, kaj ŝi nun pendis en la brakoj de kapitano Dickman, kaj li ne sciis, kion fari al ŝi.
La blankhara gazetvendisto sentis tiel, ke oni estas post la oficiala parto de la afero, sekvu la negoco, kaj li komencis gurdi.
Policisto garde avertis lin en tre familiara formo…
Plorpasmo kaptis la liftiston, kaj oni vane sonorigis al li de sur la etaĝo. Markizo Raverdan glutis pulvorojn, kaj kapitano Dickman metis sinjorinon Villiers sur la tapiŝon, malantaŭ la vitroŝranko degalanteriisto. Dume Walter, la helpanto de la fotografisto, laŭte donis instrukciojn, li klarigis al la homoj, ke ili iru iom malproksimen por fari malpligrandajn grupajn fotojn.
– Gesinjoroj! – komencis la kapitano.
– Parolu, parolu – instigis lin la fotografisto.
La instanco ordonis kvarantenon. Neniu rajtas forlasi la Grand-Hotelon dum tri semajnoj. Kiu neglektas la sanitaran, preventan rimedaron, la leĝo punos tiun de kvin jara ĝis dumviva malliberigo. Efektive mi devus liveri vin sur la insulon Santa Annunziata, en la kvarantenejon. Sed konsiderinte la fremdultrafikon de la Grand-Hotelo, la kvaranteno okazos surloke, laŭ escepta ordono. Dum tri semajnoj la polico, la sanitara servo kaj taĉmento de la garnizono zorgos pri la ordo kaj pri via sekureco. La instanco kalkuls je la helpo kaj komprenemo de la gastoj. Ni esperas, ke ni sukcesas izoli la malsanon endome, kaj ne estos aliaj viktimoj…
Nun sekvis la atako de la gastoj.
Ĉiu postulis ekskluzivan traktadon. Iu, se li ne povas tuj forveturi, havos perdon de mult-milojn da sterlingaj pundoj, pro kio li procesos kontraŭ la ŝtato, la alia apelaciis diplomatian aferon, la tria nuptofeston de sia nevino kaj tiel plu.
– Mi bedaŭras! – kriis la kapitano – la sanitarajn ordonojn de la kolonio nek la reĝo ne rajtas rompi. La plej malgranda cedo nun signifas pereon de centmiloj… La proprietulo devas certigi lokon por ĉiu, kaj kiu ne havas sufiĉe da mon-rezervo, tiu restos ĉi tie, kiel gasto de la ŝtato, kompreneble inter pli modestaj cirkonstancoj.
– Mi ne devas resti ĉi tie inter pli modestaj cirkonstancoj – diris Hacker, la senpostena havenlaboristo. La serĝento trankviligis ankaŭ lin per kelkaj simplaj vortoj.
Sed la plej ekscitita estis ekspedisto Vangold. Li malesperiĝinte turnis sin al la kapitano.
– Mi petas vin, mia edzino ĵus iris en la urbon…
– Ŝi ne povas reveni ĉi tien. Estas kordono.
– Nu sed – nervoziĝis Vangold. – Eble eksterordinare energia virino tamen povas veni tra tiu kordono…
– Tute neeble.
– Ĝi videble trankviligis la ekspediston. Ankaŭ la aliaj eksilentis iom lace, rezigninte la situacion.
– Kaj tiam Wolfgang akravoĉe ekparolis jene:
– Ni klopodas, ke la kvaranteno estu ekscita, sed bela, tropika travivaĵo por la gastoj de la Grand-Hotelo…