— Ne — por tio vi estas tro malgranda. Ili ĉiuj estis plenkreskaj.
Kaj ne eĉ por momento venis en lian kapon la konscio, ke eble neniu vaganta kavaliro faris tiom por sia sinjorino, kiom li por tiu malgranda fratineto, — simple ŝajnis al li, ke tio, kion li faris, estis tute natura kaj komprenebla.
Sed Nel sentis sin iom ofendita per liaj vortoj, do pintiginte kun kolereta mieno la buŝeton, ŝi diris:
— Kaj vi parolis iufoje en la dezerto, ke mi kondutis kiel persono dektrijara? — Ĝuste!
— Nur unufoje. Sed vi estas okjara.
— Do post dek jaroj mi estos dekokjara!
— Granda afero! Kaj mi dudekkvarjara! En tia aĝo homo ankoraŭ ne pensas pri sinjorinoj, ĉar li havas ion alian por fari. Memkompreneble!
— Kaj kion vi faros?
— Mi estos inĝeniero, aŭ maristo, aŭ, se en Pollando estos milito, mi foriros batali, kiel mia patro.
Kaj ŝi demandis maltrankvile:
— Sed vi revenos al Port-Saido?
— Antaŭe ni ambaŭ devas tien reveni.
— Al paĉjo! — respondis la knabineto.
Kaj ŝiaj okuloj nebuliĝis per malĝojo kaj sopiro. Feliĉe en tiu momento alflugis areto da belegaj papagoj, grizaj, kun rozkoloraj kapoj kaj kun rozkolora plumaĵo sub la malsupro de la flugiloj. La infanoj tuj forgesis la antaŭan interparolon kaj komencis observi ilian flugon. La areto direktiĝis super eŭforbi-arbetaro kaj falis sur kreskantan apude sikomoron, inter kies branĉetaro aŭdiĝis tuj voĉoj similaj al babilema interkonsiliĝo aŭ disputo.
— Jen estas la papagoj, kiuj plej facile lernas paroli — diris Staĉjo. Kiam ni haltos ie pli longe, mi penos kapti iun por vi.
— Ho, Staĉjo! Dankon! — respondis Nel kun ĝojo. — Ĝi nomiĝos Daisy…
Dume Mea kaj Kali, fortranĉinte fruktojn de la panarbo, plenŝarĝis per ili la ĉevalojn, kaj la malgranda karavano ekiris antaŭen. Sed posttagmeze la vetero denove komencis malsereniĝi kaj de tempo al tempo aperis la pluvo pleniganta per akvo ĉiujn grundkavojn. Kali antaŭdiris la grandan pluvegon, do al Staĉjo venis en la kapon, ke la intermonto, kiu pli kaj pli mallarĝiĝis, ne estos sufiĉe sekura rifuĝejo por la nokto, ĉar ĝi povos ŝanĝiĝi en rivereton. Pro tio li decidis tranokti supre, kaj tiu decido ĝojigis ankaŭ Nel'on, tiom pli, ĉar Kali sendita por esplorado revenis kaj deklaris, ke proksime troviĝas arbareto konsistanta el diversaj arboj, kaj en ĝi multe da malgrandaj simioj, ne tiom malbelaj kaj malbonaj kiel la pavianoj, kiujn ili ĝis nun renkontadis. Trafinte do lokon, en kiu la rokmuroj estis pli malaltaj kaj alireblaj, ili elkondukis la ĉevalojn, kaj antaŭ ol mallumiĝis, ili pretiĝis por la nokto. La tendo de Nel ekstaris en loko alta kaj seka, ĉe granda termitejo, kiu tute fermis la alirejon de unu flanko kaj plifaciligis per tio la konstruadon de zeribo. Proksime suprenleviĝis giganta arbo, kun vaste etenditaj branĉoj, kaj tiuj, kovritaj de densa foliaro, povis doni bonan ŝirmon kontraŭ la pluvo. Antaŭ la zeribo kreskis apartaj arboj, kaj pli malproksime densa arbaro, super kiu alte elstaris la kronoj de iaj strangaj palmoj, similaj al grandegaj ventumiloj aŭ al disvolvitaj pavaj vostoj.
Staĉjo sciiĝis de Kali, ke antaŭ la dua pluvperiodo, t.e. aŭtune, danĝere estas nokti sub tiuj palmoj, ĉar tiam iliaj maturaj grandaj fruktoj deŝiriĝas neatendite kaj falas el sufiĉe granda alteco kun tia forto, ke ili povas mortigi homon kaj eĉ ĉevalon. Sed nun la fruktoj estis apenaŭ embrioj. De malproksime, antaŭ ol la suno subiris, oni povis vidi sub iliaj kronoj preterkurantajn malgrandajn simietojn, kiuj en gajaj saltetoj penadis kapti unu la alian.
Staĉjo pretigis kun Kali grandan provizon da brulaĵo, por ke ĝi sufiĉu por la tuta nokto, kaj ĉar de tempo al tempo ekleviĝis fortaj blovoj de varma vento, ili plifortigis la zeribon per palisetoj, kiujn la juna negro pintigis per la glavo de Gebhro kaj fiksis en la tero. Tiu singardo ne estis tute superflua, ĉar la forta vento povis disĵeti la dornhavajn branĉojn, el kiuj estis konstruita la zeribo, kaj plifaciligi al rabobestoj la atakon. Tamen tuj post la sunsubiro la vento iom trankviliĝis, kaj la aero fariĝis vaporplena kaj sufoka. Inter apartaj nuboj trabrilis komence ĉi tie kaj tie la steloj, sed poste venis nokto tute malhela, tiel, ke en distanco de unu paŝo nenio estis videbla. La malgrandaj migrantoj kolektiĝis ĉe la fajro, aŭskultante kriegojn kaj krakojn de la simioj, kiuj en la proksima arbaro faris veran foiran tumulton. Akompanis ilin la hurletado de ŝakaloj kaj diversaj aliaj nekonataj voĉoj, en kiuj speguliĝis la maltrankvilo kaj timo antaŭ tio, kio sub la vualo de la mallumo minacas ĉiun vivantan estajon en la arbaro.
Subite ĉio eksilentis, ĉar en fora malproksimo aŭdiĝis la blekado de leono.
La ĉevaloj, kiuj paŝtis sin apude en la mezo de la juna ĝangalo, komencis proksimiĝi al la fajro, saltetante per la kunligitaj antaŭaj piedoj, kaj eĉ la kutime kuraĝa Saba hirtigis la felon kaj kun subtirita vosto karese alpremiĝis al la homoj, serĉante videble ilian protekton.
La blekado aŭdiĝis denove — kvazaŭ el sub la tero — profunda, peza, penplena, kvazaŭ la besto eligus ĝin el siaj gigantaj pulmoj kun granda peno. Ĝi iris malalte super la tero, alterne potenciĝis kaj mallaŭtiĝis, transirante de tempo al tempo en obtuzajn, ege malgajajn vekriojn.
— Kali! ĵetu brulaĵon en la fajron! — kriis Staĉjo.
La negro rapide ĵetis al la fajro faskon da branĉoj, ke unue eliĝis tutaj kolonoj da fajreroj, post kio alta flamo elŝprucis supren.
— Staĉjo, ĉu la leono atakos nin? ĉu? — flustris Nel, samtempe tirante la knabon ĉe la maniko.
— Ne. Ĝi ne atakos. Rigardu, Nel, kiel alta estas la zeribo.
Kaj dirante tion, li mem kredis, ke la danĝero ne minacas ilin, sed li timis pri la ĉevaloj, kiuj ĉiam pli proksime premiĝis al la barilo kaj eble povis ĝin difekti.
Dume la blekado ŝanĝiĝis en kontinuan tondran muĝadon, pro kiu timtremas ĉiu vivanta estaĵo, kaj al homoj, kiuj ne konas timon, vibras tiel la nervoj, kiel vibras fenestraj vitroj pro foraj kanonaj pafoj.
Staĉjo ĵetis preterflugan rigardon al Nel kaj, vidante ŝian tremantan mentoneton kaj malseketajn okulojn, diris:
— Ne timu! Ne ploru!
Kaj ŝi respondis same, kiel iam en la dezerto:
— Mi ne volas plori… nur miaj okuloj… ŝvitas iom… Ho!
La lasta krio ŝiriĝis el ŝia buŝo nur por tio, ke en la sama momento ektondris de la arbaro la dua muĝado, ankoraŭ pli potenca ol la unua, ĉar pli proksima. La ĉevaloj komencis rekte puŝiĝi al la zeribo kaj se ne estus la akaciaj branĉoj longaj kaj malmolaj kiel ŝtaldornegoj, ili trarompus ĝin komplete. Saba murmuris kaj samptempe tremis, kvazaŭ arbfolio, kaj Kali komencis ripeti per intermita voĉo:
— Sinjoro! du! du!… du!
Kaj la leonoj, elsentinte sin reciproke, ne ĉesis nun muĝi, kaj la terura koncerto daŭris senĉese en la mallumo, ĉar kiam la unua besto ĉesis, komencis la dua. Staĉjo baldaŭ ne povis ekkoni, de kie venas iliaj voĉoj, ĉar la eĥo ripetis ilin en la intermonto, la roko resendis ilin al la roko, ili iris supre kaj malsupre, plenigis la arbaron, la ĝangalon, plenigis la tutan mallumon per tondro kaj timego. Nur unu afero ŝajnis al la knabo certa, nome, ke la bestoj alproksimiĝis pli kaj pli. Ankaŭ Kali rimarkis, ke la leonoj ĉirkaŭkuras la tendaron, rondirante pli kaj pli proksime, kaj retenas ilin de la atako nur la brilo de la flamo, pro kio ili esprimis siajn malkontenton kaj timon per la muĝado. Sed videble ankaŭ li opiniis, ke la danĝero minacas nur al la ĉevaloj, ĉar disstariginte la fingrojn, li diris:
— Leonoj mortigi unu, mortigi du — ne ĉiujn! ne ĉiujn!…
— Alĵetu al la fajro! — ripetis Staĉjo.
Elŝprucis denove pli vigla flamo; la blekado ĉesis subite. Sed Kali levis la kapon, kaj rigardante supren, li komencis aŭskulti:
— Kio estas? — demandis Staĉjo.
— La pluvo! — respondis la negro.
Nun Staĉjo komencis esplore aŭskulti. La branĉoj de la arbo ŝirmis la tendon kaj la tutan zeribon, do terenfalis ankoraŭ neniu guto, sed supre aŭdiĝis la foliar-susuro. Ĉar la vaporplenan aeron ne movis eĉ la plej eta bloveto, oni povis facile diveni, ke la susuradon kaŭzas la falanta pluvo. La pluv-susurado potenciĝis ĉiumomente kaj post kelka tempo la infanoj vidis deflui de sur la folioj gutojn, similajn en la fajrobrilo al grandaj rozkoloraj perloj. Kiel antaŭdiris Kali, komenciĝis la pluvego. La susuro ŝanĝiĝis en bruon. Faladis pli kaj pli da gutoj, kaj fine tra la densaĵo enpenetris tutaj akvo-fadenoj.
La fajro fariĝis iom malpli hela. Vane Kali alĵetis tutajn faskojn da brulaĵo. La malsekaj branĉoj nur fumis, kaj de malsupre siblis la lignokarbo — kaj la flamo foje plifortiĝis kaj foje iom estingiĝis.
— Kiam la pluvego estingos la fajron, nin defendos ankoraŭ la zeribo — diris Staĉjo por trankviligi Nelon.
Post tio li kondukis la knabineton sub la tendon kaj ĉirkaŭkovris ŝin per la plejdo, sed li mem tuj eliris, ĉar la mallongaj, intermitaj muĝoj aŭdiĝis denove. Tiufoje ili aŭdiĝis rimarkeble pli proksime kaj en ili sonis kvazaŭ ĝojo.
La pluvego fortiĝis ĉiumomente. Ĝi tamburis sur la malmolaj folioj de „nabaku" kaj plaŭdis. Se la fajro ne troviĝus sub la ŝirmo de la branĉaro, ĝi tuj estingiĝus, sed super ĝi ŝvebis plejparte nur la fumo, inter kiu trabrilis mallarĝaj bluetaj flametoj. Kali ne plu ĵetadis sekiĝintan branĉaron, anstataŭ tio li ĵetis ŝnuron sur la arbon kaj helpe de ĝi li komencis surgrimpi pli kaj pli alten.
— Kion vi faras? — ekkriis Staĉjo.
— Kali surgrimpi la arbo.
— Kiucele? — ekkriis la knabo, indignita pro la memamo de la negro.
Hela, terura fulmo disŝiris la mallumon, kaj la respondon de Kali superbruis subita tondro, kiu ekskuis la ĉielon kaj arbaron. Samtempe leviĝis subite la vento, ektaŭzis la branĉaron de la arbo, forbalais la fajron en unu momento, kaptis la karbopecojn ardantajn sub la cindro kaj kune kun faskoj da fajreroj forportis ilin en la ĝangalon.