Poste denove ekregis mallumo. Staĉjo timis pri Nel kaj iris palpante en la tendon. Tiu, ŝirmita per la termitejo kaj per la giganta arbotrunko, staris ankoraŭ, sed la unua pli forta ventobato povis ŝiri la ŝnurojn kaj forporti ĝin, Dio scias kien. Kaj la vento jen malfortiĝis jen ekbatis kun furioza forto, portante akvoondojn kaj tutan amason da folioj kaj branĉoj, kiujn ĝi forrompis en la apuda arbaro. Staĉjon ekkaptis nigra malespero. Li ne sciis, ĉu lasi Nel'on en la tendo, ĉu konduki ŝin el ĝi. En la unua okazo ŝi povis facile implikiĝi en la ŝnuroj kaj esti forkaptita kune kun la tolo, en la dua minacis ŝin malsekiĝo kaj ankaŭ la forkapto, ĉar ankaŭ Staĉjo, kvankam senkompare pli forta, tenis sin sur la piedoj nur per la plej granda peno.
Pri la afero decidis la vento, kiu unu momenton poste forkaptis la tegmenton de la tendo. La tolaj muroj jam donis neniun ŝirmon. Restis nenio alia ol atendi la pason de la uragano en mallumo, dum rondiradis du leonoj. Staĉjo supozis, ke eble ankaŭ ili ŝirmis sin en la apuda arbaro antaŭ la fulmotondro, sed li estis tute certa, ke post ĝia paso ili revenos. La teruron de la situacio pligrandigis ankaŭ tio, ke la vento komplete forbalais la zeribon.
Ĉio minacis per pereo. La pafilo de Staĉjo ne plu povis utili. Nek lia energio. Kontraŭ la uragano, fulmotondro, pluvego, mallumo kaj kontraŭ la leonoj, kiuj embuskis eble en distanco de dekkelkaj paŝoj, li sentis sin sendefenda kaj senhelpa. Skuitaj de la vento la tolaj muroj surverŝis ilin ĉiuflanke per la pluvakvo. Do, ĉirkaŭante Nel'on per brako, li elkondukis ŝin el la tendo, post kio ili ambaŭ alpremiĝis al la arbotrunko, atendante la morton aŭ Dian kompaton.
Tiam subite, inter du ventobatoj, aŭdiĝis la voĉo de Kali, apenaŭ aŭdebla pro la pluvplaŭdado:
— Sinjoro granda, sur la arbon! Sur la arbon!
Kaj samtempe la fino de malseka ŝnuro de supre pendanta, tuŝis la brakon de la knabo.
— Alligi „bibi" kaj Kali suprentiri! — la negro kriis plu. Staĉjo hezitis eĉ ne unu momenton. Cirkaŭvolvinte Nel'on per la feltajo, por ke la ŝnuro ne premu ŝian korpon, li ĉirkaŭligis ŝian talion, poste li suprenlevis ŝin sur siaj etenditaj brakoj kaj ekkriis:
— Tiru!
La unuaj branĉoj de la arbo kreskis sufiĉe malalte, do la aera vojaĝo de Nel daŭris mallonge. Kali kaptis ŝin tuj per siaj fortaj manoj kaj lokis sin inter la trunko kaj grandega branĉo, kie estis sufiĉe da spaco eĉ por kelkaj tiaj etaj estaĵoj. Neniu vento povis ŝin forblovi de tie, kaj krom tio, kvankam laŭ la tuta arbo malsuprenfluis la akvo, tamen la trunko dika dekkelkajn futojn ŝirmis ŝin almenaŭ kontraŭ novaj pluvondoj oblikve portataj de la vento. Sekurigante la malgrandan „bibi", la negro malsuprenigis la ŝnuron por Staĉjo, sed tiu, kiel ŝipestro, kiu la dronantan ŝipon forlasas la lasta, ordonis al Mea surgrimpi antaŭ si.
Kali ne bezonis tute ŝin tiri, ĉar en unu momento ŝi suprengrimpis helpe de la ŝnuro kun tiel granda lerteco kaj sperto, kvazaŭ ŝi estus naskita fratino de ĉimpanzo. Al Staĉjo tio ne estis tiel facila, sed ankaŭ li estis tro bona gimnastikulo por malvenki la pezon de la propra korpo, de la pafilo kaj de dekkelkaj ŝargaĵoj, per kiuj li plenigis siajn poŝojn.
Tiamaniere ili ĉiuj troviĝis sur la arbo. Staĉjo tiel alkutimiĝis pensi pri Nel en ĉiu situacio, ke ankaŭ nun li volis antaŭ ĉio kontroli, ĉu ne minacas ŝin la malsuprenfalo, ĉu ŝi havas sufiĉan lokon kaj ĉu ŝi povas oportune kuŝi. Trankviligita ĉi-rilate, li pripensis, kiamaniere li povus sekurigi ŝin kontraŭ la pluvo. Sed por tio li trovis neniun rimedon. Konstrui iun tegmenteton super ŝia kapo estus facile dumtage, sed nun ĉirkaŭis ilin tia mallumo, ke ili ne povis vidi sin reciproke. Se almenaŭ forpasus tiu fulmotondro kaj oni sukcesus fari fajron, oni povus sekigi la veston de Nel! Staĉjo pensis malespere, ke la knabineto malsekigita ĝis ostmedolo, sendube ricevos morgaŭ paroksismon de febro. Li timis, ke matene, post la uragano, malvarmiĝos, kiel tio okazis ĉiam dum la antaŭaj noktoj. Sed ĝis nun la ventobatoj estis pleje varmaj kaj same la pluvo. Mirigis Staĉjon nur ĝia persisteco, ĉar li sciis, ke la tropikaj fulmotondroj, ju pli forte ili furiozas, daŭras des pli mallonge.
Nur post longa tempo la tondroj silentiĝis kaj la vento malfortiĝis, sed la pluvo ne ĉesis fali, ja ne tiel forte kiel antaŭe, sed peza kaj tiel densa, ke la foliaro donis kontraŭ ĝi neniun ŝirmon. De malsupre aŭdiĝis akvobruo, kvazaŭ la tuta ĝangalo transformiĝus en lagon. Staĉjo pensis, ke en la intermonto neeviteble atendus ilin la morto. Turmentis lin ankaŭ la penso, kio fariĝos kun Saba — kaj li ne kuraĝis paroli pri tio kun Nel. Tamen li havis iom da espero, ke la sprita hundo trovos sendanĝeran rifuĝejon inter la rokoj elstarantaj super la intermonto. Ne estis tamen eble helpi ĝin kiel ajn.
Do ili sidis unu apud la alia, inter la disetenditaj branĉoj, malsekiĝante kaj atendante la tagiĝon. Post kelkaj horoj la aero komencis malvarmeti kaj fine ĉesis pluvi. La akvo defluis videble al la malaltaj lokoj, ĉar ne estis aŭdebla plaŭdado aŭ bruado. En la antaŭaj tagoj Staĉjo rimarkis, ke Kali scipovas ekflamigi la fajron eĉ el malsekaj branĉoj, do venis en lian kapon, ke li ordonu al la negro malsupreniri kaj provi, ĉu li sukcesos ankaŭ ĉi-foje. Sed en la momento, kiam li turnis sin al li, okazis io, kio al ili ĉiuj frostigis la sangon en la vejnoj.
Jen la profundan silenton disŝiris subite ĉevala heno, penetranta, dolor- kaj timoplena kaj plena de morta teruro. En la mallumo io baraktiĝis, aŭdiĝis mallonga stertoro, poste obtuzaj ĝemoj, ronkado, dua ĉevala heno, ankoraŭ pli terura, post kio ĉio silentiĝis.
— Leonoj, granda sinjoro! Leonoj mortigi ĉevaloj — flustris Kali.
Estis io tiel terura en tiu nokta atako, en tiu perforto de monstroj kaj en tiu subita mortigo de senfortaj bestoj, ke Staĉjo konsterniĝis dum momento kaj forgesis pri la pafilo. Kiucele cetere utilus pafi meze de tiu mallumo? Eble por tio, ke tiuj noktaj mortigantoj, se la lumo kaj tondro ilin ektimigos, lasu la senvivajn ĉevalojn kaj kuru post tiuj, kiuj diskuris de la tendaro tiel malproksimen, kiel tio nur eblis per iliaj kunligitaj piedoj.
Staĉjo konsterniĝis je la penso, kio povus okazi, se ili estus restintaj malsupre. La alpremita al li Nel, tremis, kvazaŭ ŝi ricevus la unuan paroksismon de febro, sed la arbo sekurigis ilin almenaŭ kontraŭ la atakoj de la sovaĝaj bestoj. Kali simple savis ilian vivon. Estis tamen terura nokto — la plej terura el la tuta vojaĝo. Ili sidis kvazaŭ malsekigitaj birdoj sur la branĉo, aŭskultante, kio okazas malsupre. Kaj tie dum kelka tempo daŭris la profunda silento, sed baldaŭ aŭdiĝis denove murmuroj, sonoj devenantaj kvazaŭ de sangotrinkado, de disŝirado de viandopecoj, kaj la ronka spirado kaj ĝemado de la monstroj.
La odoro de la nekuiritaĵo kaj sango venis ĝis la arbo, ĉar la leonoj festenis en distanco de ne pli ol dudek paŝoj de la zeribo. Kaj ili festenis tiel longe, ke Staĉjon fine kaptis la kolero. Li prenis tuj la pafilon kaj ekpafis el ĝi en la direkto de la sono. Sed respondis al li nur intermita, kolera blekego, post kio sekvis la krako de ostoj frakasitaj en potencaj makzeloj. En pli fora distanco brilis blue kaj ruĝe la okuloj de hienoj kaj ŝakaloj atendantaj sian vicon.
Kaj tiel pasis la longaj horoj de la nokto.
La suno leviĝis fine kaj lumigis la ĝangalon, la tutan arbaron. La leonoj malaperis, antaŭ ol la unua sunradio ekbrilis sur la horizonto. Staĉjo ordonis al Kali fari la fajron, kaj al Mea eligi la aĵojn de Nel el al leda sako, en kiu ili estis pakitaj, sekigi ilin kaj alivesti la knabineton kiel eble plej baldaŭ. Li mem, kunpreninte la pafilon, iris viziti la tendaron kaj samtempe kontroli la detruon, kiun kaŭzis la fulmotondro kaj la du noktaj mortigintoj.
Tuj trans la zeribo, de kiu restis nur palisetoj, kuŝis la unua ĉevalo, formanĝita preskaŭ duone, je cent paŝoj pli malproksime la dua, apenaŭ komencita, kaj tuj post ĝi la tria kun elŝirita ventro kaj kun frakasita kapo. Ĉiuj prezentis teruran vidon, ĉar iliaj okuloj, en kiuj speguliĝis la koaguliĝinta terurego, estis malfermitaj kaj iliaj dentoj elstarantaj. La tero estis piedpremita, en kavoj troviĝis tutaj sangoflakoj. Staĉjon ekkaptis tia kolero, ke ĉi-momente li preskaŭ deziris vidi la vilan kapon de la nokta rabisto, en kiun li povus sendi kuglon. Sed li devis prokrasti la venĝon ĝis pli malproksima tempo, ĉar nun li havis ion alian por aranĝi. Urĝis retrovi kaj rekapti la restintajn ĉevalojn. La knabo supozis, ke ili devis kaŝiĝi en la arbaro, same kiel Saba, kies kadavron oni povis nenie vidi. La espero, ke la fidela samsortano ne fariĝis viktimo de la bestaj rabistoj, ĝojigis Staĉjon tiomgrade, ke li sentis pli grandan fidon, kaj lian ĝojon pligrandigis ankoraŭ la retrovo de la azeno. Montriĝis, ke la saĝa longorelulo ne volis eĉ laciĝi per tro malproksima forkuro. Ĝi simple kaŝiĝis ekster la zeribo, en angulon faritan de la termita termonteto kaj arbo — kaj tie, havante la kapon kaj flankojn sekurigitaj, ĝi atendis, kio okazos plu, preta ĉiuokaze repuŝi atakon per sia heroa piedbato. Sed la leonoj evidente tute ne rimarkis ĝin, do, kiam la suno leviĝis kaj la danĝero malaperis, ĝi opiniis konvene kuŝiĝi kaj ripozi post la dramoriĉaj noktaj impresoj.
Staĉjo, rondirante la tendaron, rimarkis fine sur la moliĝinta tero la premspurojn de ĉevalaj hufoj. La postsignoj iris al la arbaro kaj poste ili direktiĝls al la intermonto. Estis feliĉa cirkonstanco, ĉar la kaptado de la ĉevaloj en la intermonto ne kaŭzis pli grandan malfacilaĵon. Je dekkelkaj paŝoj pli malproksime, troviĝis en la herbo la kunligaĵo, kiun unu el la ĉevaloj disŝiris dum la forkurado. Tiu devis kuri tiel foren, ke provizore oni devis ĝin opinii perdita. Sed la du aliajn Staĉjo rimarkis trans malalta ŝtonego, ne meze de la intermonto, sed tuj apud ĝia rando. Unu el ili sin rulis, la alia mordpinĉis la freŝan, helverdan herbon. Ili ambaŭ aspektis nekutime lacaj, kvazaŭ post longa vojo. Sed la taglumo elpelis la timon el iliaj koroj, ĉar ili salutis Staĉjon per mallonga, amika henado. La ĉevalo, kiu kuŝis sur la tero, tuj saltleviĝis, ĉe kio la knabo rimarkis, ke ankaŭ ĝi liberiĝis de la kunligaĵo, feliĉe tamen ĝi preferis videble resti ĉe sia kamarado, ol kuradi, kien piedoj ĝiaj forportos ĝin.
Staĉjo lasis ilin ambaŭ apud la roko kaj iris sur la randon de la intermonto, por konvinkiĝi, ĉu eblos la plua vojaĝo tra ĝi. Kaj efektive li vidis, ke kaŭze de sufiĉe granda dekliveco la pluvakvo jam defluis kaj ke la fundo estas preskaŭ seka. Post momento lian atenton kaptis iu blanketa objekto implikita en volviĝanta kreskaĵo, kiu pendis el la kontraŭa rokmuro. Montriĝis, ke estis la tegmento de la tendo, kiun la ventobato portis ĝis tie kaj tiel enbatis en la densaĵon, ke la pluvakvo ne povis ĝin forkapti. La tendo donis ĉiaokaze pli bonan ŝirmon al la malgranda Nel, ol budo provizore farita el branĉoj, do la retrovo de tiu perdaĵo ekĝojigis Staĉjon eksterordinare.
Sed lia ĝojo pligrandiĝis ankoraŭ, kiam el roka niĉo, kiu estis kaŝita iom pli alte super la lianoj, elsaltis Saba, tenante en la dentegoj iun beston, kies kapo kaj vosto malsuprenpendis ĉe ambaŭ flankoj de ĝia muzelo. La giganta hundo fulmrapide suprengrimpis kaj metis ĉe la piedoj de Staĉjo strian hienon kun frakasita dorso kaj formanĝita piedo, post kio ĝi komencis svingi la voston kaj bojadeti ĝoje, kvazaŭ ĝi volus diri:
— Mi malkuraĝiĝis antaŭ leonoj — mi konfesas malkaŝe — sed ankaŭ vi ne montriĝis kuraĝaj, sidante sur la arbo kiel numidoj. Vidu tamen, ke mi ne perdis la nokton.
Kaj ĝi estis tiel fiera pri si mem, ke Staĉjo apenaŭ sukcesis inklinigi ĝin, ke ĝi lasu ĉi-loke la odoraĉan beston, kaj ne alportu ĝin donace al Nel.
Kiam ili ambaŭ revenis, en la tendaro jam flamis abunda fajro, kaj en la ujoj bolis la akvo, en kiu kuiriĝis grajnoj de durro, du numidoj kaj fumaĵitaj pecoj de lumbaĵo el la gnuo. Nel estis jam alivestita per seka vesto, sed aspektis tiel mizere kaj pale, ke Staĉjo ektimis pri ŝi kaj, preninte ŝian maneton, por kontroli, ĉu ŝi havas febron, demandis:
— Nel, kio estas al vi?
— Nenio, Staĉjo, nur mi estas tre dormema.
— Mi kredas. Post tiel terura nokto! La manojn, dank' al Dio, vi havas malvarmaj. Ho! Kiel stranga estis ĉi tiu nokto! Kompreneble, ke vi tre volas dormi. Ankaŭ mi. Sed ĉu vi ne sentas vin malsana?
— Mi havas iom da kapdoloro.
Staĉjo metis la manplaton sur ŝian frunton. La kapeto estis same malvarma kiel la manetoj, sed tio pruvis la egan elĉerpiĝon kaj malfortiĝon, do la knabo ĝemspiris kaj diris:
— Vi devas manĝi ion varman kaj tuj poste vi kuŝiĝos kaj dormos ĝis la vespero. Hodiaŭ la vetero estas bela kaj ne okazos plu tio, kion ni travivis hieraŭ.
Kaj Nel rigardis lin kun timo.
— Sed ĉi tie ni ne tranoktos?
— Ĉi tie ne, ĉar ĉi tie kuŝas la formorditaj ĉevaloj; ni elektos iun alian arbon, aŭ ni iros al la intermonto kaj tie ni aranĝos tian zeribon, kian la mondo ĝis nun ne vidis. Vi dormos tie tiel trankvile kiel en Port-Saido.
Sed ŝi kunmetis la manetojn kaj komencis lin plorpeti, ke ili vojaĝu plu, ĉar en ĉi tiu terura loko ŝi ne povos endormiĝi kaj certe malsaniĝos. Kaj ŝi tiel petegis lin, tiel ripetis, rigardante en liajn okulojn: „Ĉu bone, Staĉjo?" — ke li konsentis ĉion.
— Do ni rajdos tra la intermonto — li diris — ĉar tie estas ombro. Promesu nur al mi, ke, se mankos al vi la fortoj, aŭ se vi malfortiĝos, vi sciigos min pri tio.
— Ne mankos, ne mankos! Vi alligos min al la selo kaj mi dormos bonege dumvoje.
— Ne. Mi eksidos sur la sama ĉevalo kaj mi tenos vin. Kali kaj Mea rajdos sur la alia, kaj la azeno portos la tendon.
— Bone! Bone!
— Tuj post la matenmanĝo vi devas iom dormi. Ni ne povas ekiri antaŭ la tagmezo, ĉar ni havas multe por labori. Oni devas kapti la ĉevalojn, kunmeti la tendon, aranĝi alie la selsakojn. Parton de ĉiuj aĵoj ni lasos, ĉar nun ni havas entute nur du ĉevalojn. Tio bezonos kelkhoran okupon, kaj intertempe vi satdormos kaj fortiĝos. Hodiaŭ estos varmego, sed sub la arbo ne mankos la ombro.
— Kaj vi — kaj Mea kaj Kali? Mi ĉagreniĝas, ke mi sola dormos, kaj vi ĉiuj devos labori…
— Certe, troviĝos ripoztempo ankaŭ por ni. Pri mi ne zorgu. En Port-Saido dum la ekzamenoj mi pasigis la tutajn noktojn sendorme, pri kio ankaŭ mia patro sciis nenion… Ankaŭ miaj kolegoj ne dormis. Sed alia afero estas, se temas pri viroj, alia, se tio rilatas al tia muŝo, kia vi. Vi ne povas imagi, kiel vi hodiaŭ aspektas… tute kiel el vitro! Restis nur okuloj kaj hartufo, kaj vizaĝo ne estas.
Li diris tion ŝerce, sed en la animo li timis, ĉar ĉe la forta taglumo Nel havis kvazaŭ malsanan vizaĝon, kaj unuafoje li komprenis, ke se tiel daŭros, tiam la kompatinda infano ne nur povas, sed ankaŭ devas morti. Kaj je tiu penso la piedoj sub li ektremis, ĉar li eksentis subite, ke okaze de ŝia morto, ankaŭ li ne plu havus celon por vivi nek por reveni al Port-Saido.
— Ĉar kion mi tiam farus? — li pensis.
Por momento li deturniĝis, por ke Nel ne rimarku en liaj okuloj malĝojon kaj timon, kaj poste li iris al la aĵoj kolektitaj sub arbo, forĵetis la feltaĵon, per kiu estis kovrita la skatolo kun la ŝargaĵoj, li malfermis ĝin kaj komencis ion serĉi. Li kaŝis tie en malgranda vitra boteleto la lastan kinintablojdon kaj gardis ĝin, kiel la okulon en la kapo; ĝi estis destinita por la „nigra horo", tio estas por la okazo, se Nel ekhavus febron. Sed nun li estis preskaŭ certa, ke post tia nokto la unua paroksismo de febro atingos ŝin sendube, do li decidis evitigi ĝin. Li faris tion kun peza koro, pripensante, kio okazos poste; kaj se ne estus la fakto, ke al viro kaj karavanestro ne decas plori, pro ĉi tiu lasta pulvoro li estus ekplorinta. Do, volante kaŝi sian kortuŝon, li alprenis ege severan mienon kaj, reveninte al la knabineto, diris:
— Nel, prenu antaŭ la matenmanĝo la reston de la kinino.
Kaj ŝi demandis: