— Ĝi movas la orelojn. Ĝiaj oreloj estas grandegaj! Kaj fine:
— Staĉjo! Staĉjo! — Ĝi leviĝas! Ho!
Staĉjo rapide alproksimiĝis kaj kaptis Nel'on je la mano. La elefanto ekstaris efektive kaj nur nun la infanoj povis observi ĝian kolosan staturon. Iam antaŭe ili vidis kelkfoje grandajn elefantojn, kiujn oni transportis sur ŝipoj tra Sueza Kanalo el Hindujo al Eŭropo, sed neniu el ili egalis al tiu koloso, kiu vere aspektis kiel granda, ardezkolora roko iranta sur kvar piedegoj. Ĝi diferencis ankaŭ de tiuj per la grandegaj kojndentoj, kiuj mezuris ĉirkaŭ kvin aŭ pli multe da futoj de longo kaj, kiel tion rimarkis jam Nel, per siaj imponaj orelegoj. Ĝiaj antaŭaj piedoj estis tre altaj, sed relative maldikaj, kion kaŭzis sendube la dekkelktaga fastado.
— Jen liliputo! — ekkriis Staĉjo — Se ĝi rektiĝus kaj etendus bone la rostron, ĝi povus vin ekkapti je la piedeto.
Sed la koloso intencis nek rektiĝi, nek kapti ies piedeton. Per ŝanceliĝema paŝo ĝi alproksimiĝis al la elirejo de la intermonto kaj rigardis dum momento en la abismon, sur kies fundo ŝaŭmis la akvo. Poste ĝi turnis sin al la muro situanta pli proksime al la akvofalo, direktis al tiu sian rostron kaj, subakviginte ĝin kiel eble plej skrupule, komencis trinki.
— Estas ĝia savo — diris Staĉjo — ke ĝi povis per la rostro atingi la akvon. Se ne, ĝi estus pereinta.
La elefanto trinkis tiel longe, ke tio maltrankviligis la knabineton.
— Staĉjo, ĉu ĝi ne malsaniĝos? — ŝi demandis.
— Mi ne scias — li respondis, ridante — sed se vi zorgas pri ĝi, vi devas ĝin admoni.
Do Nel kliniĝis super la rando kaj komencis voki:
— Sufiĉas, kara elefanto, sufiĉas!
Kaj la kara elefanto, kvazaŭ ĝi komprenus, pri kio temas, ĉesis tuj trinki kaj komencis surverŝi sin per akvo: unue ĝi surŝprucigis siajn krurojn, poste la dorson, kaj fine ambaŭ flankojn.
Dume krepuskiĝis, do Staĉjo kondukis la knabineton al la zeribo, kie jam atendis ilin la vespermanĝo. Ili ambaŭ estis en bonegaj humoroj: Nel pro tio, ke ŝi savis la elefanton de la pereo, kaj Staĉjo tial, ke li vidis ŝiajn brilantajn okuletojn, kvazaŭ du steletojn, kaj ŝian ĝojigitan vizaĝeton, kiu aspektis pli vigle kaj sane ol iam de post la elvojaĝo el Kartumo. Lian kontentiĝon kaŭzis ankaŭ tio, ke li promesis al si trankvilan kaj bonegan nokton. Neatingebla de du flankoj la terlango sekurigis ilin tre bone kontraŭ bestoatakoj, kaj el la tria flanko Kali kun Mea konstruis tiel altan muron el dornohavaj branĉoj de akacio kaj pasiflorbranĉoj, ke estis tute certe, ke neniu rabobesto sukcesus traiĝi tra tiu baro. La vetero ĉe tio fariĝis belega kaj la ĉielo tuj post la sunsubiro ekbrilis per steloj. Estis agrable spiri la malvarmetan aeron pro la najbareco de la akvofalo, aeron plenan de la odoro de ĝangalo kaj de freŝe rompitaj branĉoj.
— La muŝo ne ekhavos ĉi tie febron! — pensis kun ĝojo Staĉjo.
Poste ili komencis interparoli pri la elefanto, ĉar Nel ne kapablis paroli pri io alia, kaj ŝi ne ĉesis raviĝi pro ĝia kresko, rostro kaj kojndentoj, kiuj efektive estis grandegaj. Fine ŝi demandis:
— Staĉjo, ĝi estas eksterordinare saĝa, ĉu ne?
— Kiel Salomono — respondis Staĉjo. — Sed el kio vi tion konkludas?
— Ĉar, kiam mi petis ĝin, ke ĝi ne trinku plu, ĝi tuj obeis min.
— Se ĝi antaŭe ne prenis lecionojn de la angla lingvo, kaj tamen komprenas angle, tio estas vere admirinda.
Rimarkinte, ke Staĉjo ridigas ŝin, Nel koleretis, poste ŝi denove daŭrigis:
— Diru, kion vi volas, kaj mi estas certa, ke ĝi estas tre inteligenta kaj ke ĝi tuj malsovaĝiĝos.
— Ĉu tuj, mi ne scias, sed ĝi povas malsovaĝiĝi. Afrikaj elefantoj ja estas pli sovaĝaj ol aziaj, sed mi pensas, ke ekzemple Hanibalo uzis la afrikajn.
— Kaj kio estis Hanibalo?
Staĉjo rigardis ŝin kun indulgemo, sed ankaŭ kun kompato.
— Evidente — li diris — en via aĝo eĉ pri tiaj aferoj oni nenion scias. Hanibalo estis granda kartaga armeestro, kiu uzis elefantojn dum la milito kontraŭ la romanianoj, kaj ĉar Kartago situis en Afriko, li devis uzi afrikajn…
Ilian pluan interparolon interrompis la laŭta blekego de la elefanto, kiu manĝinte kaj trinkinte ĝissate, komencis trumpeti, nesciate, ĉu pro ĝojo aŭ pro sopiro al plena liberiĝo. Saba saltleviĝis kaj komencis boji, kaj Staĉjo diris:
— Ĝi certe vokas siajn kamaradojn. Bele ni aspektos, se alvenos ĉi tien tuta aro de ili.
— Ĝi diros al la aliaj, ke ni estis por ĝi bonaj! — respondis rapide Nel.
Sed Staĉjo, kiu ne maltrankviliĝis efektive, ĉar li kalkulis ke eĉ se alkurus tuta aro de tiuj bestoj, fortimigus ilin certe la fajrobrilo — ekridetis spiteme kaj diris:
— Bone, bone! Kaj se la elefantoj aperos, tiam vi ne ploros pro timo, ho ne! — nur al vi ŝvitos la okuloj, kio okazis jam dufoje.
Kaj li komencis imiti ŝin moke:
— Mi ne ploras, nur miaj okuloj ŝvitas…
Sed Nel, vidante lian gajan mienon, divenis, ke neniu danĝero minacas plu al ili.
— Kiam ni malsovaĝigos ĝin — ŝi diris — tiam miaj okuloj ne ŝvitos, eĉ se dek leonoj blekegus.
— Kial?
— Ĉar ĝi defendos nin.
Staĉjo silentigis la hundon, kiu ne ĉesis respondi al la elefanto, post kio li pripensis iom kaj parolis jene:
— Vi ne pripensis unu aferon, Nel. Ni ja ne restos ĉi tie por ĉiam, sed ni vojaĝos plu. Mi ne diras, ke tuj… ĉi tie la loko estas bona kaj saniga, ni decidis do restadi… eble unu semajnon, eble du, ĉar vi kaj ni ĉiuj meritas la plenan ripozon. Nu, bone! Tiel longe kiel ni estos ĉi tie, ni nutros la elefanton, kvankam tio estas por ni ĉiuj granda laboro. Sed ĝi estas ja enfermita kaj ni ne povas kunpreni ĝin. Sed kio poste? Ni foriros kaj ĝi restos ĉi tie kaj ree turmentiĝos pro malsato, ĝis ĝi finfine pereos. Tiam ni bedaŭros ĝin eĉ pli.
Nel tre malĝojiĝis, kaj dum kelka tempo ŝi sidis silente, evidente ne sciante, kion respondi al tiuj trafaj rimarkoj, sed post momento ŝi levis la kapon kaj, reĵetinte la hartufeton, kiu kovris iom ŝiajn okulojn, ŝi turnis sian fidoplenan rigardon al la knabo:
— Mi scias — ŝi diris — ke, se vi volos, vi elkondukos ĝin el tiu intermonto.
— Mi?
Kaj ŝi, etendinte la fingreton, tuŝis per ĝi la brakon de Staĉjo kaj ripetis:
— Vi!
La malgranda, ruza virineto komprenis, ke ŝia fido flatos la knabon kaj ke de tiu tempo li komencos ĉiam pripensi, kiamaniere liberigi la elefanton.
La nokto pasis kviete kaj kvankam sur la suda parto de la firmamento ariĝis multaj nuboj, la mateno estis belvetera. Je la ordono de Staĉjo Kali kaj Mea okupiĝis tuj post la matenmanĝo pri la kolektado de melonoj, akaciaj silikvoj kaj freŝaj folioj, krom tio pri la kolektado de herbo kaj de ĉiuspeca nutraĵo por la elefanto, kion ili metis poste ĉe la rando de la intermonto. Ĉar Nel volis nepre mem manĝigi sian novan amikon, Staĉjo eltranĉis por ŝi el juna branĉriĉa figujo ion similan al forkego, por plifaciligi al ŝi la malsuprenĵetadon de la provizaĵoj sur la fundon de la intermonto. La elefanto trumpetadis de la mateno, postulante videble la nutrajon, kaj kiam ĝi poste ekvidis ĉe la rando la saman blankan estaĵeton, kiu nutris ĝin hieraŭ, ĝi salutis ŝin per gaja trumpetvoĉo kaj tuj etendis al ŝi sian rostron. Ĉe la matenlumo ĝi ŝajnis al la infanoj ankoraŭ pli giganta ol hieraŭ. Malgrasa ĝi estis ja vere, sed ĝi aspektis jam pli vigle kaj turnis al Nel siajn malgrandajn penetremajn okulojn preskaŭ gaje. Nel eĉ asertis, ke ĝiaj antaŭaj piedoj plidikiĝis dum unu nokto, kaj ŝi komencis malsuprenpuŝi la nutraĵon kun tia fervoro, ke Staĉjo devis haltigi ŝin, kaj fine, kiam ŝi tro laciĝis, anstataŭi ŝin en la laboro. Ili ambaŭ amuziĝis bonege, kaj precipe ridigis ilin la „kapricoj" de la elefanto. Ĝi manĝis komence ĉion, kio falis apud ĝiaj piedoj, sed baldaŭ, kvietiginte sian unuan malsaton, ĝi komencis elekti. Trafante kreskaĵon, kiu estis por ĝi malpli bongusta, ĝi senpolvigis ĝin frapante kontraŭ la antaŭaj piedoj, post kio ĝi forĵetis ĝin supren per la rostro, kvazaŭ ĝi volus diri: „Manĝu mem tiun bongustaĵon". Fine, kiam ĝi satmanĝis kaj sufiĉe trinkis, ĝi komencis ventumi sin per siaj grandegaj oreloj kun videbla kontenteco.
— Mi estas certa — diris Nel — ke, se ni al ĝi nun alproksimiĝus, ĝi farus al ni nenion malbonan.
Kaj ŝi komencis ĝin voki:
— Elefanto, kara elefanto, ĉu vere vi farus al ni neniun malbonaĵon?
Kaj kiam la elefanto klinis responde sian rostron, ŝi turnis sin al Staĉjo: