Iufoje, kiam Staĉjo jam iris por ĉasi kaj Kali estis okupita pri fiŝkaptado malantaŭ la akvofalo, Nel decidis iri al la roko fermanta la intermonton, por kontroli, ĉu Staĉjo jam elpensis ion por forigi ĝin kaj kion li ĝis nun faris. Okupita pri la preparado de la tagmanĝo Mea ne rimarkis ŝian foriron, kaj la knabineto, kolektante dumvoje florojn de speciala speco de begonio, kiu kreskis abunde inter la rokoj, alproksimiĝis al la deklivo, tra kiu ili eliris iam el la intermonto, kaj malsuprenirinte ŝi jam troviĝis apud la roko. La giganta ŝtono, deŝirita de la natura roko, fermis la elirejon de la intermonto kiel antaŭe. Sed Nel rimarkis, ke inter ĝi kaj la roko estas trairejo, tiel larĝa, ke eĉ plenkreskulo facile povus tie trapremiĝi.
Dum momento ŝi hezitis, poste ŝi trairis kaj troviĝis transe. Sed tie estis vojkurbiĝo, kiun oni devis preteriri por atingi la larĝan elfluejon fermitan per la akvofalo. Nel komencis mediti: „Mi iros nur iom pli malproksimen, mi elrigardos el post la roko, unufoje mi vidos la elefanton, kiu min tute ne rimarkos, kaj mi revenos". Tiel meditante, ŝi ŝoviĝis paŝo post paŝo pli kaj pli antaŭen, ĝis fine ŝi atingis la lokon, en kiu la intermonto disvastiĝis subite en malgrandan valeton — kaj ŝi ekvidis la elefanton. Ĝi staris deturnita de ŝi, kun la rostro enigita en la akvofalo kaj trinkis. Tio kuraĝigis ŝin, do, alpremiĝinte al la roka muro, ŝi faris ankoraŭ kelkajn paŝojn kaj ankoraŭ kelkajn paŝojn — kaj tiam subite la giganta besto, volante surverŝi siajn flankojn, turnis la kapon, ekvidis la knabineton kaj tuj ekiris al ŝi.
Nel iom teruriĝis, sed ĉar jam ne estis tempo por retiriĝi, ŝi alpremis genueton al genueto, riverencis al la elefanto kiel eble plej bele, etendis sian maneton kun la begonioj kaj diris per iomete tremanta voĉeto:
— Bonan tagon, kara elefanto! Mi scias, ke ci faros al mi nenion malbonan, do mi venis por diri al ci bonan tagon… kaj mi havas por ci nur ĉi tiujn florojn…
Kaj la grandegulo alproksimiĝis, etendis la rostron, elprenis el la fingretoj de Nel la fasketon de begonioj, sed enmetinte ĝin en la faŭkon, ĝi tuj faligis ĝin teren, ĉar videble estis bongustaj nek iliaj vilaj folioj nek la floroj. Nel ekvidis nun super si la rostron, kvazaŭ gigantan nigran serpenton, kiu etendiĝis kaj kurbiĝis: ĝi tuŝis ŝian dekstran maneton kaj la maldekstran, poste ambaŭ brakojn kaj fine, malleviĝinte, komencis ŝanceliĝi modere ambaŭflanken.
— Mi sciis, ke ci faros al mi nenion malbonan — ripetis la knabineto, kvankam la timo ankoraŭ ne forlasis ŝin.
Kaj la elefanto suprenstarigis siajn imponajn orelojn, volvante kaj malvolvante alterne la rostron kaj eligante ĝojan sonon, kion ĝi faris ĉiam, kiam la knabineto alproksimiĝis al la rando de la intermonto. Kaj kiel iam Staĉjo kun la leono, tiel nun ili ambaŭ staris unu kontraŭ la alia — ĝi, grandegulo simila al domo aŭ roko — kaj ŝi, etulino, kiun ĝi povis dispremi per unu movo, eĉ ne pro kolero, sed simple pro neatento.
Sed la bona kaj prudenta besto faris neniajn, nek kolerajn, nek neatentajn movojn kaj estis evidente kontenta kaj feliĉa pro la alveno de la malgranda gasto. Nel iom post iom kuraĝiĝis, kaj fine ŝi suprenlevis la okulojn kaj, rigardante tiel, kvazaŭ ŝi rigardus al alta tegmento, demandis, malkuraĝe elŝovante sian maneton:
— Ĉu mi povas glatumi cian rostron?
La elefanto ne sciis la anglan lingvon, sed el la movoj de ŝia mano ĝi tuj komprenis, pri kio temas, kaj ĝi subŝovis sub ŝian manplaton la pinton de sia longa dumetra nazego. Nel komencis glatumi la rostron, komence per unu mano kaj singarde, poste per ambaŭ manoj, kaj fine ŝi ĉirkaŭprenis ĝin per ambaŭ brakoj kaj alpremiĝis al ĝi kun la tuta infana fido. La elefanto balanciĝis sur la piedoj kaj ĉiam eligis ĝojplenajn sonojn.
Kaj post momento ĝi ĉirkaŭvolvis per la rostro la etan korpon de la knabino kaj, levinte ŝin supren, ĝi komencis balanci ŝin facilmove dekstren kaj maldekstren.
— Ankoraŭ plu! ankoraŭ plu! — kriis Nel bonege amuziĝinta.
Kaj la amuzado daŭris sufiĉe longe, kaj poste la jam tute kuraĝiĝinta knabineto elpensis al si ion alian. Jen, troviĝante sur la tero, ŝi provis suprenrampi la antaŭan piedon de la elefanto, kvazaŭ arbon, aŭ kaŝiĝante sub ĝi, demandis ĝin, ĉu ĝi trovos ŝin. Sed ĉe tiuj petolaĵoj ŝi rimarkis unu aferon, nome, ke en la antaŭaj kaj precipe en la postaj piedegoj de la elefanto troviĝas multaj dornoj, de kiuj la giganta besto ne scipovis liberiĝi, unue pro tio, ke la postajn piedegojn ĝi ne povis atingi per sia rostro, kaj due, ke ĝi timis vundi al si la fingron, kiu troviĝas ĉe la fino de la rostro kaj sen kiu la elefanto povus perdi sian tutan lertecon kaj kapablecon. Nel nenion sciis pri tio, ke tiaj dornoj en la piedoj estas vera turmento por la elefantoj en Hindujo, kaj ankoraŭ pli ofte en la afrikaj ĝangaloj konsistantaj plejparte el dornohavaj kreskaĵoj. Tamen, ĉar ŝi tre bedaŭris la kompatindan grandegulon, do senpripense, ekkaŭrinte ĉe ĝia piedego, ŝi komencis eltiri delikate antaŭ ĉio la pli grandajn kaj poste la malpli grandajn dornojn, dume ne ĉesante babileti kaj certigi la elefanton, ke ŝi lasos neniun dornon en ĝiaj piedoj. Ĝi komprenis bonege, pri kio temas — kaj kurbigante la piedojn en la genuo, ĝi montris tiamaniere, ke ankaŭ en la plandoj inter la hufoj kovrantaj la fingrojn estas dornoj, kiuj kaŭzas al ĝi eĉ pli grandajn suferojn.
Sed dume Staĉjo revenis de la ĉasado kaj komencis tuj demandi la negrinon, kie estas la fraŭlineto. Ricevinte respondon, ke ŝi verŝajne estas en la arbo, li estis jam enrigardonta en la internon de la baobabo, kiam subite ŝajnis al li, ke li aŭdas ŝian voĉon en la intermonto. Ne fidante siajn proprajn orelojn, li kuris tuj al la rando de la intermonto kaj, rigardante malsupren, li preskaŭ rigidiĝis. La knabineto sidis ĉe la piedego de la koloso, kaj tiu staris tiel kviete, ke, se ne estus la moviĝo de la rostro kaj de la oreloj, oni povus supozi, ke ĝi estas skulptita el ŝtono.
— Nel! — ekkriis Staĉjo.
Kaj ŝi, okupita pri sia laboro, respondis al li ĝoje:
— Tuj, tuj!
Je tio la knabo, kiu ne kutimis heziti antaŭ danĝero, suprenlevis per unu mano la pafilon, per la alia li kaptis la senŝeligitan trunketon de liano kaj, ĉirkaŭpreninte ĝin per la kruroj, li fulmrapide glitis laŭlonge de ĝi sur la fundon de la intermonto.
La elefanto ekmovis maltrankvile la orelojn. Sed ĉi-momente Nel leviĝis kaj, ĉirkaŭpreninte ĝian rostron, kriis rapide:
— Ne timu, elefanto — jen Staĉjo.
Staĉjo tuj rimarkis, ke ekzistas neniu danĝero por ŝi. Tamen liaj piedoj ankoraŭ tremis, la koro forte batis kaj, antaŭ ol li trankviliĝis pro la impreso, li komencis paroli per duone sufokita voĉo, kolere kaj samtempe malĝoje:
— Nel, Nel, kiel vi povis tion fari?!…
Kaj ŝi komencis senkulpigi sin, ke ŝi faris nenion malbonan, ĉar la elefanto estas bona kaj jam tute malsovaĝa; ke ŝi volis nur unufoje rigardi ĝin kaj reveni, sed ĝi retenis ŝin kaj komencis kun ŝi ludi; ke ĝi balancis ŝin tre singarde kaj ke, se Staĉjo tion volas, ĝi ankaŭ lin balancos.
Dirinte tion, per unu maneto ŝi prenis la pinton de la rostro kaj alproksimigis ĝin al Staĉjo, kaj la duan ŝi svingis kelkfoje dekstren kaj maldekstren, dirante samtempe al la elefanto:
— Elefanto, balancu ankaŭ Staĉjon!
La saĝa besto ree divenis el ŝiaj gestoj, kion ŝi volas de ĝi — kaj Staĉjo, ekkaptita je la pantalonzono, en unu momento troviĝis en la aero. Estis ĉe tio ia strange komika kontrasto inter lia ankoraŭ koleriĝinta mieno, kaj tiu balancado super la tero, ke la malgranda „Mzimu" komencis ĝislarme ridi, manfrapi kaj krii kiel antaŭe:
— Ankoraŭ plu, ankoraŭ plu!
Kaj ĉar ne estas eble konservi la konvenan seriozecon kaj prediki moralaĵojn, kiam la homo pendas ĉe la fino de rostro kaj malgraŭvole faras movojn similajn al pendolmovoj, fine ankaŭ la knabo ekridis. Sed post kelka tempo, ekrimarkante, ke la movoj de la ostro fariĝas pli kaj pli malrapidaj kaj ke la elefanto intencas starigi lin sur la teron, li elpensis neatendite ion novan: nome, elprofitante la momenton, kiam li troviĝis apud la grandega orelo, li ekkaptis ĝin ambaŭmane, svingis sin fulmrapide sur al kapon kaj eksidis sur la nukon de la elefanto.
— Jen! — li kriis de supre al Nel — ĝi ekkomprenu, ke ĝi devas min obei.
Kaj li komencis per la manplato frapeti ĝian kapegon, kun la mieno de estro kaj mastro.
— Bone! — Nel kriis de malsupre — sed kiamaniere vi malsupreniĝos nun?
— Bagatelaĵo — respondis Staĉjo.
Kaj, pendiginte siajn piedojn sur la frunton de la elefanto, li ĉirkaŭprenis per ili rostron kaj glitis teren kvazaŭ laŭlonge de arbotrunko.
— Jen, kiamaniere mi malsupreniĝas.
Post kio ili ambaŭ okupiĝis denove pri la elŝirado de la restintaj dornoj el la piedoj de la elefanto, kiu montris ĉe tiu operacio eksterordinaran paciencon.
Dume la unuaj pluveroj komencis fali, do Staĉjo decidis tuj rekonduki Nel'on al „Krakovo", sed jen aperis neatendite malfacilaĵo. La elefanto neniel volis disiĝi de ŝi kaj ĉiufoje, kiam ŝi provis foriĝi, ĝi reirigis ŝin per la rostro kaj altiris al si. La situacio fariĝis pli kaj pli malfacila kaj pro la persisteco de la besto la gaja amuzo povus malbone finiĝi. La knabo ne sciis, kion fari, ĉar pluvis pli kaj pli forte kaj minacis pluvego. Ili amabŭ iom post iom retiriĝis al la elirejo, sed tre nerimarkeble kaj la elefanto antaŭenŝoviĝis post ili. Fine Staĉjo stariĝis inter ĝi kaj Nel, fiksis al ĝiaj okuloj sian penetran rigardon, kaj samtempe diris per mallaŭta voĉo al Nel:
— Ne forkuru, sed retiriĝu malrapide ĝis la mallarĝa trairejo.
— Kaj vi, Staĉjo? — demandis la knabineto.
— Retiriĝu — li ripetis kun akcento — ĉar alie mi devus mortpafi la elefanton.
Sub la influo de tiu minaco la knabineto plenumis la ordonon, tiom pli, ĉar havante jam senliman fidon al la elefanto, ŝi estis certa, ke ĝi nenial faros al Staĉjo ion malbonan. Kaj la knabo staris en distanco de kvar paŝoj de la grandegulo, ne fortirante de ĝi sian akran rigardon.
Tiel pasis kelkaj minutoj. Ekestis momento preskaŭ minaca. La oreloj de la elefanto moviĝis kelkfoje, la malgrandaj okuloj ekbrilis iel strange kaj la rostro subite suprenleviĝis. Staĉjo sentis, ke li paliĝas.
— La morto! — li pensis.
Sed la koloso neatendite returniĝis al la rando de la intermonto, kie ĝi kutimis vidi Nel'on kaj komencis tiel malgaje trumpeti, kiel neniam antaŭe. Kaj Staĉjo iris trankvile al la trairejo kaj malantaŭ la roko li trovis Nel'on, kiu ne volis reveni sen li al la arbo. La knabo havis nehaltigeblan deziron diri al ŝi: „Vidu, vidu, kion vi faris! Mi preskaŭ pereis pro vi". Sed ne estis tempo por riproĉoj, ĉar la pluvo ŝanĝiĝis en pluvegon kaj necesis reveni kiel eble plej rapide. Nel malsekiĝis ĝis la ostmodelo, kvankam Staĉjo ĉirakaŭvolvis ŝin en sian veston.
Interne de la arbo li ordonis al la negrino tuj alivesti ŝin — kaj li mem antaŭ ĉio malligis en la vira ĉambro la hundon, kiun li antaŭe devis alligi, timante, ke ĝi sekvos liajn suprojn kaj fortimigos la ĉasbestojn. Poste li komencis trarigardi ankoraŭfoje ĉiujn vestojn kaj pakaĵojn, esperante, ke li eble trovus iun forgesitan pinĉprenon da kinino.
Sed li trovis nenion. Nur sur la fundo de la boteleto, kiun donis al li la misiisto en Kartumo, kaŝiĝis iomete da blanka pulvoro, sed tiom malmulte, ke ĝi povus sufiĉi apenaŭ por la blankigo de fingropinto. Tamen li decidis enverŝi en la boteleton varman akvon kaj doni al Nel tiun fluidaĵon por trinki.
Post kiam jam pasis la pluvego kaj denove brilis la suno, li eliris el al arbo, por rigardi la fiŝojn, kiujn alportis Kali. La negro kaptis dekkelkajn de ili per fiŝhoko, kiun li mem faris el maldika drato. Plejparte ili estis malgrandaj, sed troviĝis ankaŭ tri sufiĉe grandaj, longaj ĉirkaŭ unu futon, arĝentpunktitaj kaj mirige malpezaj. Mea, edukita en la regionoj de la Blua Nilo, estis bone informita pri fiŝspecoj kaj tuj diris, ke ili estas bongustaj kaj ke vespere ili elsaltas tre alte super la akvonivelon. Kaj efektive ĉe ilia preparado montriĝis, ke ili estas pro tio malpezaj, ĉar interne ili havas grandajn aervezikojn. Staĉjo prenis unu el tiaj vezikoj, kiu egalis al granda pomo, kaj alportis al Nel, por montri ĝin.
— Rigardu, rigardu — li diris — tio troviĝas en la fiŝoj. El dekkelkaj tiaj vezikoj oni povus fari vitran platon en nia fenestro.
Kaj li montris al la supra malfermaĵo en la arbo. Sed pripensinte dum momento, li aldonis:
— Kaj ankoraŭ ion plian.