Цi ж думаў ён пра тое, што перажывае цяпер яна? Ну, вядома! Мабыць, уяўляе яе ўсю ў слязах. Думае, ягоная Жэрмэн баiцца, што ён кiнуў яе, падмануў!..
Дурненькi...
Толькi таму i не паддалася роспачы, што, нягледзячы нi на што, адчувала радасць: цяпер яна ведала, што ён яшчэ зусiм маленькi i мае патрэбу ў ёй.
Напачатку баялася яна. Думала, што прыйдзе неяк дзень i Марсэль даведаецца, хто яна такая, чым займаецца яе бацька, дрыжала, бо ў параўнаннi з мужам, журналiстам, яна была зусiм нiхто...
А ён, аказваецца...
Яна iшла i ўсё яшчэ думала, думала - толькi ўжо старалася не гаварыць сама з сабою, бы старая дзеўка.
Трэба было спяшацца, каб паспець Марсэлю на выручку. Хто-небудзь мог прыкмецiць яго ў зале "Ваграм", якраз тады, калi ён падбiраў з падлогi ключ Маленькай Графiнi.
Цяпер ужо роўна гадзiна, як Марсэль павiнен быў з'явiцца ў рэдакцыi. Яна зноў зайшла ў кавярню. Божа мой, i тут мандарынавы лiкёр! Падышла да тэлефона, набрала нумар.
- Алё, мадэмуазэль, будзьце так ласкавы, дайце мне рэдактара. Гэта панi Блан...
Так, спакойна, не хвалявацца. Жэрмэн не ведала, цi правiльна яна рабiла, што званiла, але трэба было захоўваць абсалютны спакой.
- Алё? Пан Манш?.. Гэта панi Блан... Муж просiць у вас прабачэння... Калi ён вярнуўся ноччу, пасля таго, як паслаў вам рэпартаж, я ўжо чакала яго з тэлеграмай ад цёткi з правiнцыi: у яе толькi што памёр муж... Марсэль выехаў першым ранiшнiм цягнiком... Некалькi дзён яго не будзе...
Яна адчувала ўздым усiх сваiх сiл. Пазванiўшы рэдактару, адразу ж згадала пра Жуля.
Марсэль двойчы прыязджаў разам з iм у Марсанг. Гэта быў доктар. Ён атрымаў дыплом яшчэ летась, але, каб практыкаваць самому, яму не хапала яшчэ грошай, i ён служыў нарыхтоўшчыкам лекаў у вялiкай аптэцы на Севастопальскiм бульвары. Высокi, кашчавы хлопец з крыху падобным на конскi тварам i кучаравымi, усё роўна як у херувiмчыка, светлымi валасамi, што так не адпавядалi яго фiзiяномii.
Трэба было знайсцi яго. А яна нават прозвiшча яго не помнiла. I адраса нiколi не ведала.
Узяла таксi. А ў кашальку толькi сто франкаў. Ды дзе там: частку гэтай сумы растрацiла ўжо ў кавярне... А што заставалася рабiць, калi час быў такi дарагi?..
- Выбачайце, пане, я хацела б пагаварыць з мсьё Жулем... Вы ведаеце: высокi бландзiн, часта бывае ў гэтым раёне...
- Доктар Бэлуар?
- Але... Кучаравы бландзiн, з вялiкiм носам.
Адрас ёй даваць не хацелi.
- Сёння ранiцай доктар не прыходзiў i не тэлефанаваў. Прыходзьце пасля абеду. Можа, з'явiцца.
- Мне трэба бачыць яго цяпер. Я яго стрыечная сястра. Толькi што прыехала ў Парыж, а ён мяне падвёў: павiнен быў чакаць на вакзале...
Шушуканне. Нарэшце:
- Калi вы на самай справе яго кузiна...
- Ды клянуся вам... Мой бацька - ягоны...
- Вулiца Мон-Сэнiз, дзвесце сорак шэсць...
Зноў таксi. Яна праехала ўверх па Манмартры, да сабора Сакрэ-Кэр... Заплацiла пятнаццаць франкаў. Дзiўны двор, усё адно як на вясковай ферме. У глыбiнi - невялiкая двухпавярховая будынiна. На першым паверсе жыве сталяр.
- Дзе тут можна знайсцi пана Бэлуара?
- На другiм паверсе...
Яна паднялася, пастукала ў зашклёныя дзверы: званка не было.
- Што там такое? - крыкнуў нехта незнаёмы.
- Гэта я! - холадна адказала яна.
Чаканне. Асцярожныя крокi. Нарэшце да шкла прыцiснуўся конскi твар Марсэлевага сябра. Яшчэ праз нейкi час Жуль павярнуўся i знiк. Жэрмэн была ўпэўнена, што гаспадар з кiмсьцi гаварыў. Сэрца ў яе часта бiлася.
- Адчыняйце...
Адзеты быў Жуль па-хатняму, твар - няголены.
- Выбачайце, не пазнаў вас. За што такi гонар?..
- Дзе Марсэль?
Аднапакаёвая доктарава кватэра была адначасова i спальняю, i залаю, i чымсьцi накшталт майстэрнi, як у сталяра ўнiзе. Джутавая шторка падзяляла яе на дзве часткi. Два старыя прамятыя крэслы, стол, кнiгi, лямпа.
- Але... я не ведаю...
- Слухайце, Жуль...
Калi ён пазнаў яе праз шкло, то загаварыў з кiмсьцi, яна ж чула. Значыць, за штораю нехта быў. А калi жанчына? Што ж, тым горш для яе, Жэрмэн. I якая рознiца, надаваў ёй смеласцi мандарынавы лiкёр цi што iншае...
Яна ступiла тры крокi. Болей не трэба было. Падняла штору.
За ёю стаяў Марсэль. Ён глядзеў на яе так спалохана, што яна ледзь не зарагатала ад слёз, i толькi адно i сказала:
- Iдыёт!..
I вось яна ўжо i плакала i смяялася. Не асмельвалася дакрануцца да яго, бо быў вельмi бледны i грудзi былi шчыльна перавязаны - ён прыкметна раздаўся.
- Думаеш, хiтры?..
- Дарагая...
- Iдыёт...
- Слухай, дарагая... Клянуся табе...
- Але спачатку ты адразу ж вернешся дамоў...