— Тады жадаю не мець нястачы, — пажартаваў Корзун і развітаўся.
Дом Купскіх быў не стары, але недагледжаны. Плот пахіліўся, левая фортка ў варотах вісела на адным круку, ніжняя прыступка на ганку падгніла і перакасілася. Корзун падумаў, што Марыя сказала праўду пра Купскага. За гаспадаром-п'яніцам парадку не будзе.
— Вам каго?
Голас данёсся з хлеўчука, які быў побач з хатай. А следам выглянула і жанчына.
— Калі вы Ганна Купская, то вас.
Яна выйшла, на хаду выціраючы рукі. Здзіўлена агледзела лейтэнанта міліцыі, потым захінула паддзёўку і паправіла хустку.
— Слухаю вас.
Ганне было гадоў трыццаць, не болей. Але яе выгляд уразіў Корзуна. Відаць, жыла яна не лёгка. Некалі сінія вочы пабляклі, глыбокія маршчыны прарэзалі лоб, ляглі на шчокі, і твар ад гэтага выглядаў старым, стомленым. Жанчына, відаць, была не з гаваркіх.
— Вы чулі, што ў калгасе здарылася пакража? — спытаў Корзун.
— А ўжо ж, уся вёска гаворыць, — адказала Ганна. Пытанне, відаць, здзівіла яе, і яна дадала: — Але я сама нічога не бачыла.
Корзун засмяяўся.
— Чаго гэта вам весела? — нахмурылася Ганна. — Не капейку ўкралі.
— Прабачце, вы мяне рассмяшылі. Я і не спадзяваўся, што вы бачылі.— Яму спадабалася, што жанчына ўзяла здарэнне блізка да сэрца.
— Дык што?
— Вы сёння рана ўсталі?
— Можа, у хату зойдзеце? — запрасіла яна, паглядаючы ўгару, дзе плылі сінія хмары. — А то каб дождж зноў не сыпануў.
— Я ненадоўга, — супакоіў яе Корзун. — Можам пагаварыць і на двары.
Гаспадыня зняла з вяроўкі анучу і змахнула смецце з лаўкі, якая стаяла злева ад ганка.
— Сядайце, — пачакаўшы, пакуль ён сеў, сказала: — Як заўсёды, а шостай гадзіне.
— Вы што, на ноч святло не гасіце?
— Чаму гэта? — здзівілася Ганна. — У нас лічыльнік.
— У вас сёння ў чатыры гадзіны на кухні лямпачка гарэла.
— А-а… — Яна звяла бровы. — То мой, каб яго, швэндаўся.
— Ён зараз на працы?
Яна адказала не адразу. Напэўна, было няёмка, што муж дома. Няўпэўнена растлумачыла:
— Кажа, галава баліць… Корзун зразумеў яе і згодна кіўнуў:
— Бывае.
Каб не гаварыць больш на гэтую непрыемную для яе тэму, жанчына ўстала.
— Зараз яго гукну, — і знікла ў сенцах. Неўзабаве з дзвярэй высунуўся мужчына.
— Чаго стаў? — Ганна падпіхнула мужа. — Ідзі во, пагутары з чалавекам.
Вочы ў Купскага пад навіслымі рудымі бровамі бегалі. Корзун ледзь стрымаў усмешку: п'яніцы і абібокі не радуюцца сустрэчы з міліцыяй.
— Вы ўначы выходзілі з хаты?
— А што, можа, нельга?
— Лёўка! — тузанула яго за рукаў жонка. — Як табе не сорам. Чалавек грошы шукае.
— Каб я ведаў дзе, сам пашукаў бы. Мне і самому грошы не пашкодзяць, — пачаў бурчаць Купскі. Ён яўна не хацеў размаўляць.
— Цьфу, дурань! — узлавалася Ганна. — Я сказала, што ты выходзіў уначы.
— Ну і што з таго? — ухмыльнуўся Купскі.
— А якой гадзіне вы выходзілі? — Корзун зрабіў выгляд, што не заўважыў ухмылкі. Але потым рашыў папярэдзіць: — Магу, калі хочаце, у аддзел выклікаць.
— Не ведаю, не да таго было, — палагаднеў быццам Купскі.
— Дзесяць хвілін пятай, — зноў падказала Ганна, — я глядзела на гадзіннік, думала — мне пара.
— Можа, і так.
— Вы нічога не заўважылі? — Корзун адчуваў, што размова ідзе не так, як трэба было б. Але не бачыў, як падабраць да гэтага ўпартага мужчыны ключы.
— А што я павінен быў заўважыць?
— Людзей або машыну.
— Здаецца, не…
— Лёўка! — Ганна штурхнула мужа ў плячо. — Ты мне казаў…
— Дык то на шашы, а яны пытаюцца пра вёску, — як нехаця выціснуў з сябе Купскі.
— Што на шашы? — насцеражыўся Корзун.
— А што на шашы? На шашы машыны, — адказаў Купскі.