- А Луi нiколi не заляцаўся да вас?
- Луi?
Яна разрагаталася.
- Ды куды яму! З яго парахна ўжо сыплецца! Па-першае, ён шмат старэйшы, чым можна падумаць. Прынамсi, яму не меней пяцiдзесяцi пяцi. I ўвогуле, капейчына цана яму ў базарны дзень, разумееце? Вось чаму мадам Луi i Альбер...
- Выбачайце, хто такi Альбер?
- Лёкай. Таксама з Ансеваля. Да дваццацi аднаго года быў жакеем.
- Выбачайце... Мяне вадзiлi па ўсiм доме, але я не бачыў пакоя, у якiм...
- Таму што Альбер начуе над стайняй, разам з Жэромам.
- З Жэромам?
- Вазаком месье Фелiсьена. Адзiн толькi Арсен, шафёр - ён жанаты i мае дзiцёнка - начуе дома.
Мэгрэ ў рэшце рэшт старанна занатаваў усе iмёны ў сваю запiсную кнiжку.
- Калi хто i стрэлiў у паненку, - а мяне гэта не здзiвiць, - то хутчэй за ўсё сам месье Рышар. Калi яны ўсчынаюць сварку...
- Яны часта сварацца?
- Каб не зманiць - штодня. Аднойчы ён гэтак сцiснуў ёй рукi, што яна цэлы тыдзень хадзiла з сiнякамi. Але i яна не промах, i яму таксама дастаецца будзь здароў. Але я гатова бiцца аб заклад, што стралялi не ў паненку.
- У каго ж тады?
- У графа!
- Якога графа?
- Вы ўсё яшчэ нiчога не цямiце? У графа д'Ансеваля!
- Сапраўды! Ёсць жа яшчэ адзiн граф д'Ансеваль!
- Унук таго, што прадаў замак старому Бальтазару. Мадэмуазель сама няведама дзе адкапала яго.
- Ён багаты?
- Ён? Ды ў яго нi капейчыны за душой!
- I ён бывае ў доме?
- Ён... Я хачу сказаць...
- Вас цiкавiць, цi ён спiць з ёю? Не думаю, што ён прагне гэтага. Цяпер вы разумееце? У iх ва ўсiх шарыкаў не хапае. Грызуцца як сабакi. Адзiн месье Юберт у баку ад усяго, а гэтыя двое, брат i сястра, вылузваюцца са скуры, каб уцягнуць i яго ў сваю калатню, заручыцца яго падтрымкай.
- Вы гаворыце пра Юберта Бальтазара, сына старога? Колькi яму год?
- Ды гадоў з пяцьдзесят. А мо трошкi больш? Ён такi далiкатны, так добра выхаваны. Як толькi прыйдзе да нас, дык заўсёды трошкi пагаворыць i са мной. Паслухайце! Цяпер ужо позна, цягнiкоў на Канфлан няма, а дзе ж я пераначую! У вас знойдзецца для мяне ложак?
Яе позiрк быў настолькi красамоўна правакацыйны, што Мэгрэ аж папярхнуўся i мiжволi глянуў на кухонныя дзверы.
- На жаль, у нас няма пакоя для гасцей. Мы зусiм нядаўна ўладкавалiся тут.
- Вы нядаўна пажанiлiся?
I гэтыя словы ў яе вуснах мелi амаль непрыстойны сэнс.
- Я ўладкую вас у гатэль.
- Вы ўжо будзеце ўкладвацца спаць?
- У мяне яшчэ сустрэча ў горадзе.
- Гэта праўда, што шпегам не часта даводзiцца начаваць ва ўласнай пасцелi? Пацеха, вы зусiм непадобны на палiцэйскага. Я ведала аднаго такога - ён быў сержантам, такое боўдзiла, высачэзны, смуглы-смуглы, Леанардам звалi.
Але Мэгрэ не цiкавiў Леанард.
- Я вам яшчэ буду патрэбна? А можа, мне вярнуцца да iх, нiбыта нiчога не здарылася? Тады я змагу кожны вечар расказваць вам, што там адбылося за дзень.
З кухнi данёсся грукат каструль, але зусiм не пагэтаму Мэгрэ адхiлiў зробленую яму прапанову. Жэрмена прыводзiла яго лiтаральна ў жах.
- Мы ўбачымся з вамi заўтра, - сказаў ён. - Хадзем, калi ласка...
Перш чым надзець свой капялюшык i палiто, яна зноў паправiла валасы перад люстэркам i схапiла пляшку з налiўкай.
- Можна? Я столькi гаварыла, столькi перадумала! А вы не вып'еце?
Не мела сэнсу расказваць ёй пра тое, колькi чарак кальвадосу, па сваёй ахвоце цi пад прымусам, выпiў ён за гэты дзень.
- Я магу вам цэлую процьму ўсяго нарасказваць. Ёсць людзi, якiя пiшуць раманы, а не перажылi i чвэрцi таго, што перажыла я. Калi б я ўзялася пiсаць...
Мэгрэ зайшоў на кухню, пацалаваў жонку ў лоб. Яна весела глянула на яго, i ў яе вачах прамiльгнуў гарэзны агеньчык.
- Я, магчыма, вярнуся позна.
- Не спяшайся, Жуль! - з вясёлай падколiнкай адказала мадам Мэгрэ.
Гатэль знаходзiўся ўсяго цераз некалькi дамоў, непадалёк ад бульвара Вальтэра. На вулiцы Жэрмена рашуча ўзяла свайго спадарожнiка пад руку.
- У мяне высокiя абцасы...
Чорт пабяры! Звычайна ж яна хадзiла ў драўляных башмаках!